arabesque

μία σελίδα που να λέγεται ‘αραβούργημα’ και να είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που θα ήθελε να είναι, αν ήταν ‘αραβούργημα’
είναι μια σελίδα με όλα τα γράμματα του αλφαβήτου, όποιου αλφαβήτου (εδώ του λατινικού), ζωγραφισμένα και φυλακισμένα μέσα σε ένα τετράγωνο θανάτου: γραμμές που αρχίζουν και τελειώνουν γεωμετρικές μεν, πεπερασμένες δε.


Το αραβούργημα γεμίζει το κενό επαναλαμβάνοντας διαρκώς, το ‘διαρκώς’ είναι ένας σαρκασμός του υπαρκτού, άρα του πεπερασμένου, την έκλαμψη της δημιουργίας, δλδ την πιο απλή, αφαιρετική τομή του βλέμματος πάνω σ’ένα ζωντανό πράμα, ας πούμε πάνω σ’ένα φύλλο ή πάνω σ’ένα αγκάθι, για να πούμε με νέα γράμματα τις παλιές βυζαντινο ρωμαικές και περσικές ακάνθες, για να θυμηθούμε κιονόκρανα ιωνικού ευλύγιστου ρυθμού
Κι εδώ, χωρίς κολόνες, χωρίς ξεχωριστή επιφάνεια, το αραβούργημα είναι η επανά-ληψη και η αφ-αίρεση του πιο κτιστού, του πιο υλικού από τα δημιουργήματα: την πιο βαθιά υπογραφή του θεού ψάχνει ο βλέπων και γράφων. Ο γιγνώσκων, ο εν-νοών…
Το αραβούργημα δεν έχει τέλος. Του είναι αδύνατον, παράλογο, να επαναπαυθεί σε ένα σχήμα. Χύνεται σε μια επιφάνεια και καλεί την επιφάνεια αυτή να πάψει να έχει τέλος. Να γίνει απλώς ανάμνηση μιας δομής που την καλύπτει.
Να είναι μνεία της δημιουργίας, κι όχι υποκείμενο. Να είναι αντικείμενη στην πραγματική δημιουργία, που αναιρεί την ύλη πάνω στην οποία εγγράφεται, και προκαλεί πολλές αφαιρέσεις: πιο μακριά από τα σχήματα της δημιουργίας για να πας στο δημιουργό, πιο μακριά από τα σχήματα του αλφάβητου για να πας στο βάθος που το πρακάλεσε,
Τον Νου, που στόλισε τον κόσμο με λέξεις και μνήμες πριν από το θάνατο.

Μνήμη θανάτου η δημιουργία.
Συνεχής θάνατος είναι η ζωή, όσο τη φοράμε σα μανδύα που κρύβει το κλάμα και το φόβο μας.
Τώρα είναι η πιο σκοτεινή στιγμή της μέρας.
Ραμφίζουν φως μονάχα τα πουλιά
Στριγγιά η φωνή της μουσικής κουρελιάζει έξω σκοτάδια
Το τραγούδι της είναι πανέμορφο
Θα φέρει φως σε λίγο, μα τώρα δεν υπάρχει.
Ίσως η κάθε τέχνη να είναι η στριγγιά φωνή πάνω στο σκοτάδι, που ανασύρει πόλεμο και ελπίδα.
Ένα αραβούργημα απλώνει πάνω στο ποίημα
Ένας ψαλμός διανύει το τέλος της ομοιοκαταληξίας μέσα σε μια επανάληψη
Ένας ρυθμός
Μια γραμμή που κινείται σα φύκι μέσα στο κύμα
Ένα τραγούδι

Κι εγώ προσπέρασα το όριο, και κάθησα μπροστά στην πιο παλιά μουσική που ξέφτισε.
Το αραβούργημά μου έλιωσε.
Ένα ξύλινο μικρό κουτί, μ’ένα μολύβι, ένα φτερό
Πανδώρα εγώ
Που αναγνωρίζω το μηδέν επάνω μου.

‏2008‏‏-‏11‏‏-‏01‏