αυτός που διαβάζει πάει πιο μακριά απ'αυτόν που γράφει

αυτό για τον πράσινο νταλικέρη!


με το λοιπόν, όταν η χαζή ήταν καθηγήτρια στο πανεπιστήμιου κακούμπια της κολοπετινίτσας, πέρναγε τα περιστεράκια εξετάσεις προφορικά.
επειδή δεν της άρεσε να τους κόβει, τους έκοβε, ή νόμιζε, με το μάτι: τι είναι αυτός; αυτή; τι στο καλό να έχει στο κεφάλι; και σκαρφιζόταν ερωτήσεις για τους άραβες.
άμα έβλεπε κανα κανάρι, ρώταγε: πότε πέθανε ο μωάμεθ; πότε έγινε η εγίρα; ποιοι είναι οι στύλοι του ισλάμ; και καθάριζε.
άμα έβλεπε καναν αητό, ξοδευότανε σ'ένα: αναπτύξτε το τάδε ιδεολογικό ρεύμα. και σοσ ήταν ο μουταζιλισμός, που τον αγαπάει η χαζή ιδιαίτερα.
τόση αδικία. γιατί αδικία ήταν.
μια μέρα, η χαζή τα είχε παίξει! καμιά εκατοστή κανάρια να θένε να περάσουνε. προς αργά το απόγευμα η χαζή βγήκε απ'το γραφείο να δει τι γίνεται. βλέπει δυο χοντρούλες. ζουμπάδες ντυμένες στα μαύρα. λέει: δεν ερχόσαστε κι εσείς όλες μαζί να τελειώνουμε;
λένε οι δυο: μόνο αυτή είναι.
ο ένας ζουμπάς είπε για τον άλλο ζουμπά.
όταν ήρθε μέσα ο ένας θηλυκός ζουμπάς, με νάζι περισσό και τσαλιμάκια, μου είπε...
η μαμά μου ήτανε...
μου έκανε παρέα...
δεν ήθελα να ταξιδεύω μόνη μου...
(αμάν, λέει η χαζή από μέσα της, τι ειν τούτο, με τη μαμά του στο πανεπ! τι φρούτο! τι χάρη! τι διανοητικός ζουμπάς). ωστόσο κάτι έσπρωξε τη χαζή, αντί να γυρίσει με τη συνηθισμένη ατάκα "πότε πέθανε ο μωάμεθ, πότε έγινε η εγίρα, ποιοί είναι οι στύλοι του ισλάμ", και μπήκε στο κεφάλι της χαζής μια δύσκολη διατύπωση για το μουταζιλισμό: με ποιο τρόπο οι μουτάζιλα ασχολήθηκαν με την ελληνική λογική και απομακρύνθηκαν από το καλάμ...
το ζουμπαδάκι έλαμψε το μάτι του! οχετός η στόμα της!
έλεγε, έλεγε, κι η χαζή είχε μείνει ξερή! χαμογέλαγε σαν να την είχανε δείρει...
άκουγε και ευφραινόταν και σκεφτόταν 'από πού τα διάβασε αυτά αυτή να ζητήσει βιβλιογραφία και να συμπληρώσει τις σημειώσεις της'...
κι όντως, τη ρώτησε.
και τότε, το ζουμπαδάκι ξανάνοιξε τη στόμα της και είπε:
αχ, στο νησί τάδε (η χαζή δε θυμάται καν ποιο) δεν έχουμε βιβλιοθήκη, δεν μπορούσα να διαβάσω από αλλού, μόνο τις σημειώσεις μου στείλανε....
!!!!!!!!!!!!!!
το παιδάκι αυτό είχε πάει τόσο μακριά, που οι σημειώσεις δεν ήταν τίποτε μπροστά σ'αυτά στα οποία είχε φτάσει!.
της εύχομαι στη ζωή της να έχει πάντα τόσο ανοιχτές όλες τις πόρτες του μυαλού της...

δεν είναι μια υπέροχη ιστορία;
όχι, πέστε, δεν είναι;