Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2008

αυτός που διαβάζει πάει πιο μακριά απ'αυτόν που γράφει

αυτό για τον πράσινο νταλικέρη!


με το λοιπόν, όταν η χαζή ήταν καθηγήτρια στο πανεπιστήμιου κακούμπια της κολοπετινίτσας, πέρναγε τα περιστεράκια εξετάσεις προφορικά.
επειδή δεν της άρεσε να τους κόβει, τους έκοβε, ή νόμιζε, με το μάτι: τι είναι αυτός; αυτή; τι στο καλό να έχει στο κεφάλι; και σκαρφιζόταν ερωτήσεις για τους άραβες.
άμα έβλεπε κανα κανάρι, ρώταγε: πότε πέθανε ο μωάμεθ; πότε έγινε η εγίρα; ποιοι είναι οι στύλοι του ισλάμ; και καθάριζε.
άμα έβλεπε καναν αητό, ξοδευότανε σ'ένα: αναπτύξτε το τάδε ιδεολογικό ρεύμα. και σοσ ήταν ο μουταζιλισμός, που τον αγαπάει η χαζή ιδιαίτερα.
τόση αδικία. γιατί αδικία ήταν.
μια μέρα, η χαζή τα είχε παίξει! καμιά εκατοστή κανάρια να θένε να περάσουνε. προς αργά το απόγευμα η χαζή βγήκε απ'το γραφείο να δει τι γίνεται. βλέπει δυο χοντρούλες. ζουμπάδες ντυμένες στα μαύρα. λέει: δεν ερχόσαστε κι εσείς όλες μαζί να τελειώνουμε;
λένε οι δυο: μόνο αυτή είναι.
ο ένας ζουμπάς είπε για τον άλλο ζουμπά.
όταν ήρθε μέσα ο ένας θηλυκός ζουμπάς, με νάζι περισσό και τσαλιμάκια, μου είπε...
η μαμά μου ήτανε...
μου έκανε παρέα...
δεν ήθελα να ταξιδεύω μόνη μου...
(αμάν, λέει η χαζή από μέσα της, τι ειν τούτο, με τη μαμά του στο πανεπ! τι φρούτο! τι χάρη! τι διανοητικός ζουμπάς). ωστόσο κάτι έσπρωξε τη χαζή, αντί να γυρίσει με τη συνηθισμένη ατάκα "πότε πέθανε ο μωάμεθ, πότε έγινε η εγίρα, ποιοί είναι οι στύλοι του ισλάμ", και μπήκε στο κεφάλι της χαζής μια δύσκολη διατύπωση για το μουταζιλισμό: με ποιο τρόπο οι μουτάζιλα ασχολήθηκαν με την ελληνική λογική και απομακρύνθηκαν από το καλάμ...
το ζουμπαδάκι έλαμψε το μάτι του! οχετός η στόμα της!
έλεγε, έλεγε, κι η χαζή είχε μείνει ξερή! χαμογέλαγε σαν να την είχανε δείρει...
άκουγε και ευφραινόταν και σκεφτόταν 'από πού τα διάβασε αυτά αυτή να ζητήσει βιβλιογραφία και να συμπληρώσει τις σημειώσεις της'...
κι όντως, τη ρώτησε.
και τότε, το ζουμπαδάκι ξανάνοιξε τη στόμα της και είπε:
αχ, στο νησί τάδε (η χαζή δε θυμάται καν ποιο) δεν έχουμε βιβλιοθήκη, δεν μπορούσα να διαβάσω από αλλού, μόνο τις σημειώσεις μου στείλανε....
!!!!!!!!!!!!!!
το παιδάκι αυτό είχε πάει τόσο μακριά, που οι σημειώσεις δεν ήταν τίποτε μπροστά σ'αυτά στα οποία είχε φτάσει!.
της εύχομαι στη ζωή της να έχει πάντα τόσο ανοιχτές όλες τις πόρτες του μυαλού της...

δεν είναι μια υπέροχη ιστορία;
όχι, πέστε, δεν είναι;

10 σχόλια:

P. Kapodistrias είπε...

!

ATHENA είπε...

ΚΑΝΕ ΤΟ ΚΑΛΟ ΚΑΙ ΡΙΧΤΟ ΣΤΟ ΓΥΑΛΟ ΑΔΕΛΦΟΥΛΑ!

ΦΙΛΙΑ

ritsmas είπε...

Μπουμ !

ritsmas είπε...

α, ξεχασα., το πρωι επεσε η μπαταρια, ενταξει;

Coco είπε...

Και μια ωραία συζήτηση με τσάι μες το χαμάμ για το μουταζιλισμό δεν θα ΄ταν άσχημα!

MenieK είπε...

αυτό το καλό έχει η ζωή Αμπθούλα σε εκπλήσσει συχνά πυκνά και δυσάρεστα (απευκταία) αλλά και ευχάριστα (και τότε είναι που ζεις μια ευτυχισμένη στιγμή και την κρατάς φυλαχτό)

scalidi είπε...

Εμ, δεν βλέπεις τι γίνεται μέσα στο κεφάλι του άλλου, όπως κι αν είναι απέξω. Ή ζουμπάς ζουμπάς ή ζευγάς ζευγάς...

roula karamitrou είπε...

έλαμψε το μάτι του ζουμπά
Οχετός η στόμα της
και η χαζή ρώτησε

Καλό βράδυ κυρία μούρη :)

ΔΙΟΝΥΣΟΣ είπε...

H Παιδεία είναι πτήση ακόμα και αντίθετα στη βαρύτητα των ζουμπάδων!

Roni Bou Saba روني بو سابا είπε...

ωραία ιστορία, η πλάκα με τους Μουτάζιλα παραλίγο να φανεί βαριά και το παιδί να πέσει στα βαθυά με ένα μηδέν... και τι να του κάνει η δικαιοσύνη των Μουτάζιλα!!;;
χάρηκα που τη διάβασα, δεν την εύχομαι σε κανένα..