Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2008

arabesque



μία σελίδα που να λέγεται ‘αραβούργημα’ και να είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που θα ήθελε να είναι, αν ήταν ‘αραβούργημα’
είναι μια σελίδα με όλα τα γράμματα του αλφαβήτου, όποιου αλφαβήτου (εδώ του λατινικού), ζωγραφισμένα και φυλακισμένα μέσα σε ένα τετράγωνο θανάτου: γραμμές που αρχίζουν και τελειώνουν γεωμετρικές μεν, πεπερασμένες δε.


Το αραβούργημα γεμίζει το κενό επαναλαμβάνοντας διαρκώς, το ‘διαρκώς’ είναι ένας σαρκασμός του υπαρκτού, άρα του πεπερασμένου, την έκλαμψη της δημιουργίας, δλδ την πιο απλή, αφαιρετική τομή του βλέμματος πάνω σ’ένα ζωντανό πράμα, ας πούμε πάνω σ’ένα φύλλο ή πάνω σ’ένα αγκάθι, για να πούμε με νέα γράμματα τις παλιές βυζαντινο ρωμαικές και περσικές ακάνθες, για να θυμηθούμε κιονόκρανα ιωνικού ευλύγιστου ρυθμού
Κι εδώ, χωρίς κολόνες, χωρίς ξεχωριστή επιφάνεια, το αραβούργημα είναι η επανά-ληψη και η αφ-αίρεση του πιο κτιστού, του πιο υλικού από τα δημιουργήματα: την πιο βαθιά υπογραφή του θεού ψάχνει ο βλέπων και γράφων. Ο γιγνώσκων, ο εν-νοών…
Το αραβούργημα δεν έχει τέλος. Του είναι αδύνατον, παράλογο, να επαναπαυθεί σε ένα σχήμα. Χύνεται σε μια επιφάνεια και καλεί την επιφάνεια αυτή να πάψει να έχει τέλος. Να γίνει απλώς ανάμνηση μιας δομής που την καλύπτει.
Να είναι μνεία της δημιουργίας, κι όχι υποκείμενο. Να είναι αντικείμενη στην πραγματική δημιουργία, που αναιρεί την ύλη πάνω στην οποία εγγράφεται, και προκαλεί πολλές αφαιρέσεις: πιο μακριά από τα σχήματα της δημιουργίας για να πας στο δημιουργό, πιο μακριά από τα σχήματα του αλφάβητου για να πας στο βάθος που το πρακάλεσε,
Τον Νου, που στόλισε τον κόσμο με λέξεις και μνήμες πριν από το θάνατο.

Μνήμη θανάτου η δημιουργία.
Συνεχής θάνατος είναι η ζωή, όσο τη φοράμε σα μανδύα που κρύβει το κλάμα και το φόβο μας.
Τώρα είναι η πιο σκοτεινή στιγμή της μέρας.
Ραμφίζουν φως μονάχα τα πουλιά
Στριγγιά η φωνή της μουσικής κουρελιάζει έξω σκοτάδια
Το τραγούδι της είναι πανέμορφο
Θα φέρει φως σε λίγο, μα τώρα δεν υπάρχει.
Ίσως η κάθε τέχνη να είναι η στριγγιά φωνή πάνω στο σκοτάδι, που ανασύρει πόλεμο και ελπίδα.
Ένα αραβούργημα απλώνει πάνω στο ποίημα
Ένας ψαλμός διανύει το τέλος της ομοιοκαταληξίας μέσα σε μια επανάληψη
Ένας ρυθμός
Μια γραμμή που κινείται σα φύκι μέσα στο κύμα
Ένα τραγούδι

Κι εγώ προσπέρασα το όριο, και κάθησα μπροστά στην πιο παλιά μουσική που ξέφτισε.
Το αραβούργημά μου έλιωσε.
Ένα ξύλινο μικρό κουτί, μ’ένα μολύβι, ένα φτερό
Πανδώρα εγώ
Που αναγνωρίζω το μηδέν επάνω μου.

‏2008‏‏-‏11‏‏-‏01‏

23 σχόλια:

Dreamer on the Poof είπε...

Η επανάληψη του φυλακισμένου λόγου/αλφάβητου της ζωής,
οδηγεί μέσα από την επανάληψη στο άπειρο...

==>

Άπειρες φορές θα βρεθούμε στην φυλακή της ζωής, για να φτάσουμε τον άπειρο Θεό/Σκοπό...

Μόνο η ανθρώπινη μνήμη λιώνει...

Unknown είπε...

λιώνει,
χμ...
κι εγώ μπήκα γιατί ξέχασα να γράψω το όνομά μου.

ελένη, σχεδόν αστείο...

ritsmas είπε...

γιατί τόση μελαγχολία και τόσος θανατος μαζί ; Κάποτε κάποτε δεν υπάρχει καν λόγος, όπως κάποτε ο,τι το αραβικό ήταν περισσότερο θανατος και λιγότερο χαρά και πάλι δίχως λόγο.... Δεν γνωριζω τα πραγματα, ενστικτωδώς και εμπειρικά μιλω\καλημερα

Unknown είπε...

ριτς,
εξυπνάδα και καλοσύνη είσαι, στο έχω πει, και επαληθεύεται πάντα:)
καλό μήνα!

συγγνώμη για την προσωπική μαυρίλα, είμαι μέσα σε κάτι που γνωρίζεις αυτόν τον καιρό!

και κάτι που δεν γνωρίζεις είναι ότι δεν έχω φράγκο τσακιστό, ούτε ευρώ λαμπερό, ούτε χαρτονόμισμα καινούριο ή παλιό!
είμαι σε πάσα είδους κρίση: ηλικίας, θανάτου, οικονομική, προσωπική, μη σου πω ότι το αραβούργημα άρχισε από αυτά που θέλω να πω σ'ένα μάθημά μου την άνοιξη...
:)
εντάξει, ας χαμογελάσουμε τώρα. κλειδώνουμε το σκοτάδι στο βάθος του, διότι ξημέρωσε. σήμερα έχει πάρτι ο σεραφειμάκος μου...

P. Kapodistrias είπε...

αραβουργίζοντας
λέξεις οργίζοντας
πώς σ' έχω χάσει

λιώνει
ξελιώνει
τ' αλβαβητάριο
με τελειώνει...

Unknown είπε...

ποιητή μου π.κ.,
το αλφαβητάριο μόνο του τελειώνει
εσύ, όχι!
το ρήμα έχω χαθεί είναι πιο τρομερό στη μέση, κι όχι στην παθητική φωνή...
το καινούριο μου ονοματάκι αυτό δείχνει: χαμένο στο ανάμεσα.
την αγάπη μου και την καλημέρα μου!

Λυγερή Βασιλείου είπε...

Κι εδώ, χωρίς κολόνες, χωρίς ξεχωριστή επιφάνεια, το αραβούργημα είναι η επανά-ληψη και η αφ-αίρεση του πιο κτιστού, του πιο υλικού από τα δημιουργήματα: την πιο βαθιά υπογραφή του θεού ψάχνει ο βλέπων και γράφων. Ο γιγνώσκων, ο εν-νοών…

Είναι ότι επέλεξα να επαναλάβω αντί σχολίου σε αυτή την σελίδα.
Συγκεντρώθηκα να την διαβάσω. Φεύγοντας πήρα μαζί μου,

«Ραμφίζουν φως μονάχα τα πουλιά
Στριγγιά η φωνή της μουσικής κουρελιάζει έξω σκοτάδια
Το τραγούδι της είναι πανέμορφο
Θα φέρει φως σε λίγο, μα τώρα δεν υπάρχει.
Ίσως η κάθε τέχνη να είναι η στριγγιά φωνή πάνω στο σκοτάδι, που ανασύρει πόλεμο και ελπίδα.

Την καλημέρα μου στον εκλεκτό «κλειστό σου» κύκλο. Αξίζει τον κόπο να τον παραβιάζει κανείς .
Λυγερή του ΠΗΓΑΙΜΟΥ
http://ligery.pblogs.gr
http://lygeri.pblogs.gr

Unknown είπε...

λυγερή, καλωσόρισες
κι έχεις δίκιο

τι είπα πάλι, τι είπα πάλι


πάλι σαν πάλη σε φυλακή
κι ο κύκλος απροσπέλαστος, ακόμη κι από μια παυλίτσα:)

το μπλογκ σου είναι εξαιρετικό
μα δεν κατάφερα να μπω να γράψω.

anepidoti είπε...

Μέσα στην τόση μαυρίλα προσπελάσιμη από
μια κουκίδα γκρίζου που ίσως μεταμορφωθεί σε λευκό...ΖΩΗ το λένε κάποιοι, μάλλον δίκιο έχουν
μ' αρέσει και το μαύρο σου, αλλά παραπάνω η χαρά σου!
Μια φωτεινή καλημέρα, να βρίσκεται...

MenieK είπε...

Το διάβασα και το ξαναδιάβασα και το ξαναδιάβασα...
μια γιατί η ομορφιά των λέξεων μου σκότιζε τη δομή,
μια γιατί η ομορφιά της δομής μου σκότιζε το νόημα,
και τώρα το ξαναδιαβάζω γιατί το νόημα ενώ με καλεί και με γοητεύει, εξακολουθεί να μου διαφεύγει...
καλό μήνα και καλό πάρτυ του αρχάγγελού σου

Coco είπε...

αλλαντάλων κατάλαβα δεν κατάλαβα σήμερα είμαι κόσμος χωρίς κεφάλι σε φιλώ

roula karamitrou είπε...

Καλό μήνα Λενιώ
και καλό πάρτυ στο Σεραφείμ και στους φίλους του...να ναι καλά τα πουλούδια να ραμφίζουν φως, πρώτα γιαυτά...ε κι αν έχουν περίσσιο και για μας καλοδεχούμενο
:)

ATHENA είπε...

ΠΩΠΩ ΤΙ ΔΩΡΟ ΜΑΣ ΕΙΧΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΟΥ ΜΗΝΑ, ΠΑΩ ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑΔΙΑΒΑΣΩ!

sinnefo rain είπε...

Έμεινα αποσβολωμένη από τα τελευταία λόγια δεν ξέρω γιατί αλλά ίσως και να ξέρω και να μην θέλω να το παραδεχτώ
Καληνυχτα Ελενάκι

marianaonice είπε...

"Που αναγνωρίζω το μηδέν επάνω μου"
...Σπάνιοι όσοι μπορούν ν' αναγνωρίζουν το μηδέν πάνω τους! Κρύβουν το άπειρο μέσα τους!!
Και το άπειρο είναι αθάνατο!!
Μη φοβάσαι!! Δεν πρέπει!!
Έχεις καλά θωρακιστεί στον αγώνα της ζωής!!
Φιλιά ελένη, καλό μήνα!!
Ο λόγος σου γεμίζει τα κενά της ψυχής μας!

shirine nour είπε...

μου άρεσε πολύ το σκοτεινό σου αραμπέσκ. θα το φυλάξω κάπου να το προστατεύσω από την μήδεια μαμά του. που ξέρεις κάπου κάποτε μπορεί να μας χρειαστει.

shirine nour είπε...

καλό πάρτυ στο σεραφειμούδι σου!!!!

Coco είπε...

Καλημέρα :) :)

Unknown είπε...

aγαπημένοι μου φίλοι, καλημέρα!
το πάρτι του σεραφείμ:
μια παρέα χαρούμενα παιδιά που βλέπουν το σεραφείμ σα μικρότερο αδερφό τους! κι ας είναι στην ίδια ηλικία με αυτούς. τι να γίνει.
μια άνετη παρέα δεκάξι πιτσιρίκια, από τα είκοσι της τάξης του που είχε καλέσει όλους, ασκαρδαμυκτί και κουλουβάχατα. ήρθαν τα περισσότερα παιδιά από την τάξη του, ήρθε και η πιτσιρίκα που είχε αλλάξει τμήμα αλλά είχε πάει στο σεραφείμ και του είχε πει: μπορώ να έρθω κι εγώ;
ήρθαν και δυο άλλες γλυκιές κοπελιές, μία στην τρίτη γυμνασίου, όπως κι ο σίφης, και μια στη δευτέρα λυκείου παρακαλώ...
φίλη του κωνσταντινου, θυμάστε, το γόη της τρίτης, χμ χμ...
ήταν όλοι τους υπέροχοι.
έβαλαν τη δική τους μουσική, κανόνισαν πότε θα φάνε, πότε θα παίξουνε, ζήτησαν φυσικά να κλείσει η πόρτα
ο σεραφείμ ενώ χόρευε έριξε και μια 'τέζα παρκετέζα', στην αρχή τα παιδιά ανησύχησαν διότι το έπαιζε πολύ καλά το παραμύθι, αλλά όταν είναι τόσο απότομο εγώ ξέρω ότι είναι ψεύτικο,
του λέω λοιπόν γαλλικά: ένας συμμαθητής σου χτυπάει το κουδούνι
ο τύπος σηκώνεται και πάει να ανοίξει...
η μαρία του λέει μέσα σε μια παρέα: ποια προτιμάς από την τάξη;
κι ο σεραφείμ της λέει αμέσως κοιτάζοντάς την στα μάτια:
από όλα τα κορίτσια προτιμώ εσένα!
ανάμεσα στην παιδικότητα και την εφηβεία
αγκαλιές και ζηλίτσες λίγο μεταξύ κοριτσιών, πλάκα είχε αυτή της δευτέρας λυκείου, τσαπ, περνάει και δίνει μια στη μαρία... χα χα χα...

όταν μείνανε λίγα, πήγα κι εγώ κοντά...
δε θυμάμαι πώς έγινε, αλλά η πιο γλυκιά μου στιγμή ήταν να κάθομαι σε μια πολυθρόνα με αγκαλιά μου μια πιτσιρδέλα, και τα μικρά να μιλάνε σαν να μην είμαι εκεί...
σκέτη απόλαυση!
να είσαι αποδεκτός...
αχ
πραγματικά ήταν όμορφα.
πώς έχουν αποδεχτεί το μοναχικό σεραφείμ, τι αγάπη του δείχνουν,
αλλά κι αυτός, πόσο χάρηκε εχτές...
θα τα πούμε τη δευτέρα, τους είπε με την ίδια χαρά που το άκουγε...

αυτά τα παιδιά έχουν βοηθήσει πολύ το σεραφείμ.
όμως κι ο σεραφείμ τους έχει βοηθήσει να γίνουν πιο ευλύγιστα, πιο ανθρώπινα, πιο καλλιεργημένα, ναι, πιο καλλιεργημένα, γιατί συμμετέχουν στην εξέλιξή του.

happypepper είπε...

Άμπι μου,
καλημέρα. είναι τόσες οι σκέψεις, μάλλον εσύ φταις που τις γεννάς...
(θετικό σχόλιο, δατ ιζ)

Συμμερίζομαι τις δυσκολίες σου,όμως κοίτα τα ωραία στοιχεία:
έχεις γύρω σου 3 υπέροχα (είμαι σίγουρος γι' αυτό) παιδιά, που τα έχεις βοηθήσει όπως καλύτερα μπορούσες. Άξια και γλυκά.
Θυμάσαι το σχόλιό σου για την "αγκαλιά που δεν πρέπει να είναι σφιχτή";
Σίγουρα δεν είναι. Γιατί αν ήταν, τότε τα παιδιά θα ήταν άλλοι άνθρωποι. Που δεν είναι. Άρα μάλλον έχεις κάνει καλή δουλειά.

Για το σκοτάδι:
Θα ξημερώσει. Άσε το. Μην εστιάζεις επάνω του. Δεν του αξίζει. Διαφωνώ λίγο μαζί σου για τη μαυρίλα. 'Οχι ότι τα λές λάθος, απλά, μην εστιάζεις επάνω τους. Σήμερα, τώρα, είμαστε ζωντανοί, και αυτό είναι υπέροχο. Μην το ξεχνάς.

Για το αλφάβητο:
Λέξεις και γράμματα, κάτι σαν το Πτι-Ρομπέρ της Κοκούς...
Κώδικες επικοινωνίας, που τυλίγονται ο ένας επάνω στον άλλοκαι μπλέκονται σα μακαρονάδα. Στιγμές. Παλίμψηστο.

Θα επιστρέψω λοιπόν:
Λίγες λέξεις, καθόλου λέξεις.
Πολλά φιλιά.
Χαμογέλα. Σου πάει. (πάλι σίγουρος είμαι)

ritsmas είπε...

φράγκο είπες; Μα τί λέξη κι αυτή! Ποιός έχει ; εγω εκανα μια κίνηση για να εχω ισως αν και εφοσον τελη Ιανουαρίου...ως τότε...ουφ....

ritsmas είπε...

Ο μικρός Σεραφειμ είναι και οφείλει να ειναι χαρισματικός για πολλούς λόγους. Γι αυτό και μαζεύει γύρω του παιδιά. Τόσο απλά.

Unknown είπε...

καλημέρα ριτς!
αύριο δε θα πάει σχολειό, θα τον έχω πάρει μαζί μου θεσσαλονίκη...
έτσι νομίζω, γιατί ουσιαστικά δε θέλει για να μη χάσει τον υπολογιστή του...
χτες ήρθε ένας πιτσιρίκος σπίτι
τι θες να κάνουμε;
ό,τι θες εσύ!

ήθελε υπολογιστή.

ξαναρωτάει μετά:
τι θες να κάνουμε;
ό,τι θες εσύ!
λέει ο σίφης:
ε όχι, πες τι θες εσυ...

πλάκα είχανε.
την καλημέρα μου!