poker face και το χάρισμα.

να πάτε να δείτε το έργο. το είδα το σάββατο, που ήταν πολύ δύσκολη μέρα για μένα. ανάλαφρο, γλυκό, αστείο, και άλλα. ναι ναι, και οι ηθοποιοί απίθανοι, όλοι τους.

το θέμα ήταν το χάρισμα.

εχτές λοιπόν έκανα περίπου μια μικρή ομιλία. με ανησυχούσε λίγο το θέμα 'η επιστήμη και το ισλάμ' το είχα στο κεφάλι μου, αλλά αυτά που ήθελα να πω ανήκουν σ' ένα τομέα πολύ περίεργο. τα ειδικά θέματα των επιστημών μπορεί να είναι ευκολότερα εντοπίσημα από τους ειδικούς των επιστημών αυτών, αν όμως αυτοί δε γνωρίζουν τον περίγυρο που επικαλείται κάποιος όταν λέει 'ισλάμ', τι γίνεται; και ποια σχέση ή μάλλον ποια θέση παίρνει μια επιστήμη μέσα στον πολιτισμό μιας εποχής; και τι σχέση έχει η επιστήμη αυτή με κάποιες άλλες, εξωτερικά άσχετες μεταξύ τους επιστήμες;

και πώς μερικοί σήμερα χαρακτηρίζουν έτσι ή γιουβέτσι μια επιστήμη; 

και πώς κινδυνεύω να μου την πέσουν μερικοί γιατί βέβαια κάτι σκέφτομαι που μερικές φορές δε φαίνεται να έχει εύκολο αντίκρυσμα 'έξω', αφού η προπαγάνδα κάθεται πάνω στη σκέψη με όπλο την ταχύτητα με την οποία διαπερνάμε την εκάστοτε πληροφορία,

κλπ κλπ

όλα αυτά ήταν ένας λόγος που δεν ετοίμασα καμιά ομιλία, αφενός, είχα δε υπερβολικό άγχος αφετέρου, δεν είχα κοιμηθει το βράδυ, είχα 6 ώρες μάθημα πριν την ομιλία.

οι ομιλητές ήταν τρεις, ήμουνα στη μέση.

έβγαλαν τα χαρτιά τους, εκτυπωμένες σελίδες.

ωχ, σκέφτηκα. εγώ; ένιωθα σα μαθήτρια που θα πει στη δασκάλα: 'κυρία, ξέχασα το τετράδιό μου'.

είχα διαβάσει βέβαια μέσα στην αϋπνία μου τα κέρατά μου, αλλά ομιλία και δομή γιοκ.

ο διπλανός μου ήταν γιατρός.

ο άλλος διπλανός μου κοινωνιολόγος.

κι εγώ; ψωροφιλόλογος -αυτό μην το γελάτε, είναι επίσημη ορολογία φιλολόγου, αν είμαι-

έτσι, ακούγοντας τον πρώτον ομιλητή σημείωσα σ' ένα χαρτί κάτι λέξεις.

και το θέμα μου έγινε: ιατρική, γιατί μεταφραζόταν συχνά από ανθρώπους που είχαν άλλες δραστηριότητες, όντας ωστόσο γιατροί. ποιες και πού ήταν αυτές οι δραστηριότητες και γιατί άρχισαν από τις χριστιανικές μονές πηγαίνοντας ανατολικά, γιατί άρχισαν με τους άραβες πηγαίνοντας δυτικά.

κάπως έτσι.

άσε βέβαια που συγκινήθηκα γιατί ανήκω και σε 'γιατρόσογο': ο παππούςς του παππού του παππού του παππού μου και βάλε, που έζησε το 1080 περίπου και πέθανε μάλλον στην εξορία, και μου έστειλε με φαξ από τον τάφο του ένα κείμενο που έγινε το πρώτο μου βιβλίο, ο στεφανίτης και ιχνηλάτης, ήταν γιατρός: ήταν ο συμεών σήθ, γιατρός στην κωνσταντινούπολη των κομνηνών, λόγιος όσο τίποτα, αραβομαθής ή ελληνομαθής στην εντέλεια, μετέφρασε ένα αριστούργημα από τα αραβικά. θυμήθηκα λοιπόν τον συμεών σηθ που πολύ θα χαρώ να πάω στον παράδεισο να τον γνωρίσω, κι άρχισαν την ομιλία μου μ' αυτόν. και την τέλειωσα με τους ποιούς γιατρούς γνώριζε: έναν από τη βαγδάτη που είχε έρθει στην κωνσταντινούπολη να τον γνωρίσει, κι έναν στην αίγυπτο, όπου είχε πάει ο συμεών σηθ για να δει μια έκλειψη που θα φαινόταν μόνο από κει....

ανάμεσα στο ακροατήριο ένας άνθρωπος με κέρδισε. ήταν σαν να έλεγε με τα μάτια του 'έλα, προχώρα... α, ναι; τι καλά'

ασπρομάλλης, ...

ήρθε στο τέλος και με ευχαρίστησε. με τέτοια καίρια λόγια...

και μου είπε: θέλω να σας ρωτήσω κάτι: το χάρισμα αυτό, από πότε το έχετε; πάντα ήταν έτσι;

η φίλη μου η μαρία μου είπε: ε ναι, έχεις χάρισμα όταν μιλάς.

κι εγώ σκέφτηκα χαρούμενη και έντρομη:

ναι, χάρισμα είναι, δεν είναι δικό μου! ας προσέξω μη το χάσω, ή αυτός που το δωρίζει μην το πάρει πίσω.

δόξα τω θεώ. δεν ξέρετε πόσο όμορφα ένιωσα.