προχτές ήταν η ημέρα της γυναίκας

ημέρα της γυναίκας
η γυναίκα χωρίς όνομα.
είμα η άννα παναγιωταρά.
εντάξει, προσβάλλομαι που δεν έχω όνομα, όμως σκέπτομαι ότι είναι καλύτερα: πόσες γυναίκες, ανάλογα με το όνομα και την κουλτούρα τους -τι γαμημένη λέξη, μας την επιβάλλουν για λόγους άκρως ενδιαφέροντες και φυσικότατα σκόπιμους- έχουν διαφορετικά θέματα να λύσουν η κάθε μια!

έτσι ήθελα να γράψω κάτι για την ημέρα της γυναίκας χωρίς όνομα.
αλλά δεν πρόλαβα.
ήταν αδύνατον να γράψω, δεν προλάβαινα.

την προηγούμενη, όταν πια δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ για να δουλέψω μετά από ώρες μάθημα και δουλειάς, βλέποντας τηλεόραση είχα προετοιμάσει το φαγητό της ημέρας.
την πέμτπη, ημέρα της γυναίκας φέτος, σηκώθηκα νωρίς να καθαρίσω το σπίτι. 
μετά διάβασα και απάντησα σε κάποια μέηλ μου.
μετά σήκωσα το σεραφείμ για να πάει σχολείο.
μετά έπρεπε επιτέλους να αποτελειώσω μια δουλειά που δε σήκωνε αναβολή: καταγραφή επιδόματος σεραφείμ.
αυτή θα ήταν, αποφασιστικά, η τέταρτη και τελευταία μέρα εργασίας που μου κόστιζε η υπόθεση καταγραφής.:

ημέρα Ι>
1. κι όμως, νόμιζα ότι θα τέλειωνα με την πρώτη, είχα μαζέψει τα χαρτιά: πήγα στο κεπ, όπου έπρεπε, έχοντας αριθμήσει σύμφωνα με τον κατάλογο αιτημάτων εκ μέρους του υπουργείου, τα έγγραφα. ο υπάλληλος τα είδε, του ανάψαν τα λαμπάκια, τα ανακάτωσε όπως κάποιος μια σούπα, μου είπε και είχε δίκιο ότι δεν είναι εγώ ο δικαιούχος. του είπα ότι το επίδομα έρχεται σε μένα, εγώ πάω και το παίρνω, το παιδί είναι ανήλικο ακόμη.
με έστειλε στη νομαρχία να φέρω το χαρτί που έλεγε αυτό που γινόταν: ναι μεν, έβλεπε ότι τα εμβάσματα έρχονται στο όνομά μου, μα έπρεπε να έχει την απόφαση.
2. πήγα στην νομαρχία, πήρα το έγγραφο που χρειαζόταν και γύρισα στο κεπ.
3. εκεί ένας άλλος υπάλληλος μου είπε: θέλουμε να δούμε το παιδί. κρατήθηκα, δεν του είπα να πάει να απαυτωθεί, αλλά του είπα εντελώς αγριεμένη ότι δεν έχει καμιά δικαιοδοσία και κανένα δικαίωμα να ξαναπεί κάτι παρόμοιο. το μάζεψε. όμως
4. έπρεπε να ανοιχτεί λογαριασμός με πρώτο δικαιούχο το παιδί και δεύτερον εμένα. τότε πήγα στο ταχυδρομικό ταμιευτήριο με όλα τα αφιμιά, αμκα, εκκαθαριστικά κλπ κλπ. όπως το χαρτί έγραφε: λόγω διαδήλωσης στο κέντρο, το ταχυδρομικό ταμιευτήριο θα ήταν κλειστό 12 με 2.
απογοήτευση.
βέβαια η ώρα ήταν 11 και 10 όταν πήγα εκεί, μα τι να γίνει...
ημέρα ΙΙ>
την άλλη μέρα πήγα στο ταχυδρομείο, μήπως εκεί βρω άκρη. ο διευθυντής του ταχυδρομείου με εξυπηρέτησε ευγενέστατα. ήταν πέμπτη. 'ελάτε την τρίτη', μου είπε.
ημέρα ΙΙΙ>
την τρίτη δεν είχε παραλάβει ό,τι χρειαζόταν για να τελειώσει η ιστορία. 'ελάτε αύριο', μου είπε. 'δε γίνεται του λέω, αύριο έχω δ.σ. στη δουελιά μου και δε γίνεται να λείψω. 'μεθαύριο' μου είπε.
ημέρα ΙV>
το μεθαύριο ήταν η ημέρα της γυναίκας.

πήγα. μα "το χαρτί δεν είχε έρθει ακόμη". οι δύο γυναίκες υπάλληλοι του ταχυδρομείου, όπως κι ο διευθυντής ήταν ευγενέστατες. είχα αποφασίσει όμως να απαντήσω στο τραγούδι του 'ελάτε αύριο' ότι 'μα δεν υπάρχει αύριο', αθάνατη μαρινέλλα!
-πού είναι τα έγγραφα που είχα καταθέσει για να βγει το χαρτί; σε ποια υπηρεσία;
-στην τάδε.
-πού στεγάζεται, θα πάω εγώ.
-δε γίνεται.
το γραφείο ήταν ευρύχωρο. δε θα έφευγα πριν βρω άκρη.
η υπάλληλος άρχισε να παίρνει τηλέφωνα: -ποιος τα έχει χρεωθεί; η τζένη; ά, πού είναι; τι; ά, πού να πάρω; κλπ κλπ.
με κοίταζε η υπάλληλος με γλύκα και ενδιαφέρον. εκεί κι εγώ, να σωπαίνω και να περιμένω.
-λοιπόν;
με τα πολλά, βρήκαμε ότι το χαρτί είχε σταλεί από αυτούς στα λεγόμενα κεντρικά, από τα κεντρικά έλειπε, σ' αυτούς δεν ήταν, πού ήταν; όταν το 'περάστε αύριο' μεταβληθηκε στην αλήθεια του, ήτοι 'τα χαρτιά εχάθησαν', τότε οι υπάλληλοι σκίστηκαν και σε δυο λεπτά είχα το χαρτί που χρειαζόμουν!!!!
έφυγα βιαστικά, πήγα απέναντι σ' ένα ζαχαροπλαστείο και γύρισα μ΄ένα κουτί γλυκά:
ΕΙΝΑΙ Η ΗΜΈΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΣΗΜΕΡΑ, ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΆ ΣΕ ΌΛΕΣ ΜΑΣ,
 είπα στις υπαλλήλους και το διευθυντή που με ευχαρίστησαν. τότε τους είπα: 'προσέξτε, αν δεν τελειώσω τη δουλειά μου σήμερα, θα 'ρθω να πάρω πίσω τα γλυκά!'
πήγα στο κεπ.
εκεί ένας υπάλληλος-μπουλντόγκ, ψαρομάλλης, μαλάκας αποφασιστικά, ενώ πήρα ένα νούμερο προτετραιότητας, γνωρίζοντας πλέον την παραμικρή διαδικασία, ήρθε ο μαλάκας, το επαναλαμβάνω να με ρωτήσει τι θέλω. μόλις του είπα ότι για την απογραφή επιδόματος, με ρώτησε: 'είστε ο δικαιούχος; - όχι, είμαι η μαμά του. -να πάτε στην αστυνομία να βγάλετε εξουσιοδότηση. -τι λέτε κύριε, για το ανήλικο παιδί μου το λέτε; -αν δεν μπορεί να πάει στην αστυνομία, να έρθει ο αστυνομικός σπίτι σας!'
ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΆΚΟ, του είπα ενθυμούμενη το 'άκου ανθρωπάκο' του συχωρεμένου του πολλαπλού ράιχ
ο υπάλληλος-μαλάκας μπουλντόκ, κατάλοιπο της οθωμανικής γραφειοκρατίας, που φοβόταν το καθήκι μη χάσει τη θέση του, και παρίστανε τον κάποιο, μου λέει με θράσος και τσαμπουκά, άλα τις! 'με λένε τάδε!' (μπράβο του όμως, γιατί πολλοί φοβούνται να πουν το όνομά τους, το έχετε προσέξει;). θέλω τον προιστάμενο σας, του απαντάω με τρόπο που δε σήκωνε άλλη μαλακία.
ο προϊστάμενος εμφανίστηκε στο πι και φι.
'την ξέρουμε την κυρία' λέει στο υπάλληλο-μάλακα-μπουλντόγκ (συγγνώμη σκυλάκια μου εσείς μια χαρά είστε), άστην να περάσει!!!!!!!!
όταν έφτασα στο γκισέ, ο υπάλληλος με ρώτησε: 'ΧΑΡΤΙ ΜΕ ΑΡΙΘΜΌ ΠΡΟΤΕΡΑΙΌΤΗΤΟΣ ΈΧΕΤΕ;'
ηταν κωμικοτραγικό, το είχα ΚΑΙ αυτό!!!

κάνοντας την απογραφή, μου ζήτησε να επαληθεύσω τον αριθμό που θα μπαίνουν το χρήματα. το έκανα προσεκτικά.
μετά, όταν τα ετοίμασε όλα, μου ζήτησε να διαβάσω τα πάντα και να του πω αν είναι σωστά.
ε λοιπόν, μου ήταν αδύνατον. τα γράμματα δε μιλούσαν. δεν άντεχα να τα διαβάσω, δεν μπορούσα!
υπέγραψα, του είπα ότι δεν μπορούσα να τα διαβάσω αυτή τη στιγμή, και έφυγα.

γύρισα σπίτι, όπου είχε γυρίσει ο σεραφείμ από το σχολείο.
φάγαμε, κουβεντιάσαμε...

ΕΝΙΩΘΑ ΣΑΝ ΝΑ ΕΊΧΑ ΠΑΕΙ ΝΑ ΣΚΑΨΩ ΚΑΙ ΤΟΝΟΙ ΚΟΥΡΑΣΗΣ ΉΤΑΝ ΠΑΝΩ ΜΟΥ.
κι όμως, θα μπορούσατε να πείτε, δεν έκανες και τίποτα!
και θα είχατε δίκιο.
το απόγευμα έπρεπε να είμαι στις 6 σε μια παρουσίαση βιβλίου.
(...)
γύρισα σπίτι με δυο φίλους. θα τρώγαμε μαζί το βράδυ. το σπίτι ήταν έτοιμο και ο σεραφείμ ένιωθε τόσο άνετα που βοήθησε να στρώσουμε τραπέζι, πράγμα πολύ σημαντικό, όχι τόσο γιατί μπορούσε να το κάνει, μα γιατί το έκανε. μη νομίζετε ότι κι αυτό δε θέλει την προετοιμασία του.
έφυγαν οι φίλοι. όλα πολύ όμορφα ήταν. ήταν όντως μια πολύ πολύ όμορφη μέρα, όλα είχαν τελειώσει με την απογραφή, μια παρουσίαση βιβλίου, ένα φαγητό το βράδυ...
κι όμως! ΕΝΙΩΘΑ ΣΑΝ ΝΑ ΕΊΧΑ ΠΑΕΙ ΝΑ ΣΚΑΨΩ ΚΑΙ ΤΟΝΟΙ ΚΟΥΡΑΣΗΣ ΉΤΑΝ ΠΑΝΩ ΜΟΥ. 
γιατί; 
έ, εμείς οι γυναίκες είμαστε το αδύναμο φύλο, θα μπορούσες να πεις. πώς αλλιώς να το εξηγήσεις; 
το έχετε σκεφτεί;
ε, σκεφτείτε το.


υγ. καλημέρα σας.
έχω ήδη τελειώσει τη βαθμολογία από τις χτεσινες εξετάσεις, ήδη πλύνει το ταψί, στρώσει το κρεβάτι, και η ώρα σε λίγο θα είναι 7 το πρωί.
καταλάβατε;
καλημέρα σε όλους!!! ΚΑΛΌ ΣΑΒΒΑΤΟΚΎΡΙΑΚΟ!
ΤΟ ΕΡΏΤΗΜΑ ΕΊΝΑΙ: να ασχοληθώ με το γιο μου, να πάω σε μια ημερίδα, να διορθώσω πτυχιακές, να στείλω ένα άρθρο που το περιμένουν στο εξωτερικό; εκτός από το τελευταίο, ακούω προτάσεις για τα υπόλοιπα, χα χα χα!
ή να φτιάξω τα νύχια μου;