αναμασάω ενθύμια και ετοιμάζομαι να επιτεθώ.

λοιπόν, στα 16 μου ξαφνικά και στην ψύχρα, λύκειο στα γαλλικά στο βέλγιο.

τα κόμπλεξ στα 16 μου ήταν τόσα όσα και τα σπυράκια της ακμής στα μούτρα μου, ή, στο μουτράκι μου, ήθελα να πω.

ως συνήθως, πρόβλημα στα γαλλικά που διάβαζα από μικρή, προφορά μηδέν, ακουστική μηδέν, δεν τους καταλάβαινα, δεν μπορούσα να απαντήσω. καταλάβαινα, ως συνήθως και περίπου, τα γραπτά. τη λογοτεχνία την είχα φάει με το κουταλάκι του γλυκού που μου την έδινε η αείμνηστη λίνα μακρή.

θέλησαν να με βάλουν στο σχολείο σε μια τάξη λιγότερη, για να μάθω πρώτα γαλλικά.

αδύνατον να το δεχτώ. πήρα τη μαμά μου από τη λουβαίν, η μαμά δεν ήξερε γαλλικά καθόλου, μάθαμε από τον ελεγκτή του μετρό που ήταν το υπουργείο παιδείας στις βρυξέλλες και ζήτησα να δω τον υπουργό.

τι αποκοτιές και τι απόγνωση....:)

δεν ξέρω αν είδα τον υπουργό, δε νομίζω, πάντως έφυγα με μια πολύ θερμή χειραψία, κι ένα χαρτάκι που έλεγε ότι μπορώ να πάω στην τάξη που ήθελα εγώ.

γύρισα θριαμβευτικά στο βίργκο σάπιενς, το σχολείο μου, και βέβαια μετά από μερικούς μήνες έπαθα μια γερή υπερκόπωση με πυρετό και απόλυτη αϋπνία και το μυαλό να συλλαβίζει τη γερμανική γραμματική...:)

τέλος πάντων, άφησα ως σουπιά το μελάνι μου στο σχολείο, με διάφορους τρόπους. και βέβαια κατάλαβα ότι επειδή μπορώ να κάνω ότι θέλω, έκανα κι άλλες παρόμοιες πουστιές, και βρέθηκα γραμμένη στο πανεπιστήμιο παράλληλα με το σχολείο.... (αλήθεια, πώς μ' αφήσανε;)

στην τελευταία τάξη μας έκαναν επαγγελματικό προσανατολισμό με πρώτο βήμα το τεστ νοημοσύνης.

τα έκανα όλα σκατά. μα τόσο, που δεν πήρα καν νούμερο. έτσι έγινα το νούμερο του σχολείου, κι έρχονταν οι συμμαθήτριες με υποτιθέμενη συμπόνοοια και μου έλεγαν: 'πόσο έβγαλες στο τεστ; δε σου έδωσαν αποτέλεσμα, ε; και σε αφήνουν να κάνεις ό,τι θέλεις στις σπουδές; εμένα όχι, μου λένε ότι είμαι ανώτερης εξυπνάδας, κλπ'.

όντως, ήρθε ένα χαρτάκι στη μαμά μου που της έλεγε ότι το τεστ δεν ήταν καλό, λίγο λειτούργησε το μαθηματικό κομμάτι, ΊΣΩΣ θα μπορούσα να σπουδάσω λογιστικά. ευτυχώς που η μαμά δεν καταλάβαινε τίποτε, κι ήταν και ελληνίδα.

α, και τέλειωσα το λύκειο. δε θα πάψω να το επαναλαμβάνω, μπας και το ακούσει κάποιος: ενώ όντως πιο μικρή είχα ιδιαίτερη σχέση με άλγεβρα, εξισώσεις κλπ, στην τελευταία τάξη του λυκείου 'πόμωσα' ή δεν ξέρω πώς το λένε, και δεν καταλάβαινα χριστό από μαθηματικά. ξέρετε με τι βαθμό στα μαθηματικά τέλειωσα το λύκειο; με 33 στα εκατό. δλδ μόνο χαριστικά. άραγε, θα έπρεπε να μείνω, αν σύμφωνα με το νόμο, περνάς ένα μάθημα με 50 στα 100.

ίσως, αν στο σχολείο μου με είχαν αφήσει στην ίδια τάξη, ... θα ήταν πιο δίκαιο... (;;;;;), θα ήταν πιο σωστό ... (;;;;).

πάντως η μετανάστρια μαμά μου δεν τους είχε λαδώσει.

άραγε, αν είχα μείνει, τι θα γινόταν;

άραγε, αν είχε σημασία το τεστ αϊκιού, θα έπρεπε να πάω να γίνω υπάλληλος σε σούπερ μάρκετ, λογίστρια, μοδίστρα, ...

άραγε, πόσο σημασία μπορεί να δώσουμε σε τέτοιου τύπου αξιολογήσεις, και έχουν νόημα;

κυρίως, ΔΩΣΤΕ ΧΩΡΟ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

ΜΗΝ ΤΑ ΚΑΤΑΤΑΣΣΕΤΕ ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕ ΤΑ ΑΛΟΓΑ ΤΗΣ ΜΗΧΑΝΗΣ.

ΔΕΝ ΈΧΟΥΝ ΟΎΤΕ ΡΌΔΕς ΟΎΤΕ ΆΛΟΓΑ.

Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ ΕΊΝΑΙ ΆΝΘΡΩΠΟΣ.

ΜΕΡΙΚΟΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΊ ΤΟ ΞΕΧΝΆΜΕ.

φιλάκια από μια άσχετη που πήρε κι ένα δυο διεθνή βραβεία, και ε, γενικά, κάνει τη δουλίτσα της, και δεν είναι τα λογιστικά.