8 σεπτεμβρίου.

πάντα στέκομαι στις λέξεις. είναι τα λεωφορεία μου. δεν καθυστερούν ποτέ, έχουν φώτα, μουσική, διαδρομές υπέροχες. όντως λεω/φορεία.

κι όσα κείμενα στέκουν μπροστά μας με λέξεις πραγματικά λεω/φορεία, είναι κείμενα τόσο σεβαστά, που τους χρωστάς ευγνωμοσύνη γιατί σε οδηγούν σε μεγάλα ταξίδια. άφοβα. αγέρωχα. μεγαλειώδη.

τι να πω, σε μένα οι λέξεις δεν είναι λεωφορεία, είναι απλώς εργαλεία μέτριας ψυχοθεραπείας ή μαγειρικής. με τις λέξεις προσπαθώ να καλέσω σε τραπ΄ζι τους φίλους. ένα 'έλα πάρε', κι ο φίλος, λέει 'χμ, εντάξει'. το διαβάζει από ευγένεια. λίγα παίρνει. το φαγητό μου είναι μέτριο. αλλά η θέληση της επικοινωνίας βασίζεται στη σκέψη του μεγαλείου όσων μ' αγγίζουν.

σήμερα η σκέψη ότι το μέσα και το έξω ανήκουν στο Όλον.

στο Παν, που πάντα μας αγκαλιάζει, έστω κι αν δεν το καταλαβαίνουμε.

μια γυναίκα του φώναξε: μακάρια η κοιλιά που σε βάσταξε κι οι μαστοί που σε θήλασαν.

κι αυτός της είπε: ΑΚΡΙΒΩΣ! μενούν γε! μακάριοι αυτοί που ακούνε το λόγο του Θεού και οι φυλάσσοντες αυτόν!!!!

'η κοιλία η βαστάσασά Σε' είναι λοιπόν ακριβώς αυτό: 'οι ακούοντες τον λόγον του θεού'

"Σε" είναι ο λόγος που έγινε σάρκα. είναι το απανταχού παρόν δεύτερο πρόσωπο, ο διάλογος με τον κόσμο, η προσ-ευχή του ανθρώπου στον ύψιστο, που ήρθε κοντά, και σπλαγχνικός εσκήνωσε στη σάρκα και την κοιλία γυναίκας.

αυτή που τον βάστηξε είναι αυτή που τον κράτησε, που άνοιξε την καρδιά της στο θέλημα του πανάγαθου. ακούω και ακουτισθήσομαι... δέχομαι και απολαμβάνω το λόγο της ελπίδας σου θεέ μου και κύριέ μου.

κι άμα κρατάς στο σκοτάδι του χέρι του φωτός που άκουσες, κι έχεις το νου σου στα λόγια του απερινόητου, κι ακουμπάς την πίστη σου σ' εκείνον που δεν είδες αλλά δέχτηκες, τότε μεγαλώνει σε σένα ο σπόρος του σπορέα, κι ο αμνός κι ο ποιμένας, κι η ρίζα στο χώμα και το άνθος της ευωδιάς, και το δέντρο της ζωής κι ο σταυρός της ανάστασης, κι η αγάπη για τα πάντα του πανταχού παρόντος.

αυτή είναι η κυοφορία της ανθρώπινης κοιλίας, αυτά γεννάει κι όχι τις μετοχές για έναν παράδεισο ή μια κόλαση.

κι η φωνή είπε: μακαρία η κοιλία που σε είχε μέσα της και το στήθος που σε θήλασε όταν βγήκες έξω και σε μεγάλωσε.

κι οι μαστοί ους εθήλασας = είναι οι φυλάσσοντες αυτόν, αυτό ακριβώς, λέει εκείνος.

οι φυλάσσοντες τον λόγο στη σιωπή, είναι οι μαστοί. αυτοί θρέφουν το λόγο, όχι τα λόγια.

εγώ μιλάω. αν όμως αντί να μιλάω το βουλώνω και θρέφω τον κόσμο, και δωρίζω τη ζωή που μου έδωσες υπηρετώντας γύρω μου, και αναλώνω το χρόνο αγαθύνοντας γύρω μου, αυτό είναι η μεγαλύτερη φωνή που μιλάει με τη σιωπή της ταπείνωσης και της θυσίας....

σήμερα πήγα για λίγο στην εκκλησία, είναι το γενέθλιο της Παναγίας. άκουσα το ευαγγέλιο, θυμήθηκα την μ.π. που έλεγε, σχολιάζοντας το συγκεκριμένο χωρίο: στην κοινωνία της λεγόμενης ανδροκρατίας του μεσαίωνα, εδώ οι πατέρες της εκκλησίας βρίσκουν το χωρίο αυτό και λένε ότι ο Χριστός μας καλεί όλους να μοιάσουμε μ' έναν άνθρωπο: με μια γυναίκα. Σ'αυτήν δίνει τα σκήπτρα της ομοιότητας προς τη σωτηρία.

αλήθεια, τι είναι σωτηρία;

είναι η πράξη που σώζει κι ο λόγος που σωπαίνει.

είναι ο λόγος που γίνεται σάρκα. Ας σκηνώσει στην πίστη του καθενός μας, ας γίνουμε άνθρωποι με ανοιχτά τα αυτιά και την εσωτερική διάθεση, σε σιωπηλή διαρκή συνομιλία με την καλοσύνη και την ταπείνωση που σώζει.

το κομμάτι του ευαγγελίου που άκουσα: επάρασά τις φωνή εκ του όχλου και είπε 'μακαρία η κοιλία η βαστάσασά σε και μαστοί ούς εθήλασας'.

ο Χριστός απάντησε:

'μενούν γε, μακάριοι οι ακούοντες τον λόγον του θεού και φυλάσσοντες αυτόν'.