Σάββατο 14 Μαΐου 2011

προσευχή σαββάτου

Ανοίγω το στόμα μου και καταπίνω τη σκέψη σου

Ανοίγω ποιητή το στόμα των ανθών και των πουλιών αιχμαλωτίζω τις συλλαβές σου σαν ένα τρωκτικό που μολύνει τις αποθήκες των ανθρώπων μα φέρνει στο φως το κενό τους

Μαγειρεύω τώρα και γράφω ποιήματα

Αύριο θα έρθει ένας φίλος κι εγώ

Τα υπόλοιπα της φωνής, του υφάσματος

Των τεράτων που επισκέφτηκαν τον ύπνο του άντρα μου

Τους ηλιόλουστους δρόμους του σαββάτου, τις γλυκιές φωνές

Τη μουσική των στέρεο νόβα

Τον άνθρωπο

Ίδε ο άνθρωπος

Κυνηγώ.

Γονατίζω μπροστά σου φορτωμένη αμαρτήματα, ιδέες, ύπαρξη, τα βάζω μπρος σου για να βγάλω νόημα από τη ζωή που μου χάρισες.

Θέλω Εσένα

Που κυβερνάς τη γη και τους ήχους τα μυστικά και τους ήλιους μας

Εσένα

Που είσαι μόνος

Θεός

Και πόνεσες για μένα.

Πάρε τις πραμάτειες της ζωής που μου χάρισες. Δες, δύσκολα σου μιλώ για τα παιδιά, για τις γυναίκες που είναι σκληρές μαζί μου, για τις μαμάδες που βασανίζονται από τις ενοχές κάθε ανακρίβειας, σου μιλώ τώρα για τα μαλλιά της πόρνης, θα ήθελα να είναι τα δικά μου μαλλιά στα πόδια σου,

Δε μιλώ,

Γράφω,

Κι είναι μια γεύση αίματος στο στόμα μου

Που σωπαίνει

Για

Σένα.

2011-05-14

2 σχόλια:

agrampelli είπε...

...συγκλονιστικό...

ελέφας είπε...

Τι να πω; Το βάρος φαίνεται χωρίς να εκτοπίζει. Αφήνει χώρο, τροφή και ουρανό να φυτρώσουν νέα άνθη. Εσύ, σα μάννα γη.