προσευχή σαββάτου

Ανοίγω το στόμα μου και καταπίνω τη σκέψη σου Ανοίγω ποιητή το στόμα των ανθών και των πουλιών αιχμαλωτίζω τις συλλαβές σου σαν ένα τρωκτικό που μολύνει τις αποθήκες των ανθρώπων μα φέρνει στο φως το κενό τους Μαγειρεύω τώρα και γράφω ποιήματα Αύριο θα έρθει ένας φίλος κι εγώ Τα υπόλοιπα της φωνής, του υφάσματος Των τεράτων που επισκέφτηκαν τον ύπνο του άντρα μου Τους ηλιόλουστους δρόμους του σαββάτου, τις γλυκιές φωνές Τη μουσική των στέρεο νόβα Τον άνθρωπο Ίδε ο άνθρωπος Κυνηγώ. Γονατίζω μπροστά σου φορτωμένη αμαρτήματα, ιδέες, ύπαρξη, τα βάζω μπρος σου για να βγάλω νόημα από τη ζωή που μου χάρισες. Θέλω Εσένα Που κυβερνάς τη γη και τους ήχους τα μυστικά και τους ήλιους μας Εσένα Που είσαι μόνος Θεός Και πόνεσες για μένα. Πάρε τις πραμάτειες της ζωής που μου χάρισες. Δες, δύσκολα σου μιλώ για τα παιδιά, για τις γυναίκες που είναι σκληρές μαζί μου, για τις μαμάδες που βασανίζονται από τις ενοχές κάθε ανακρίβειας, σου μιλώ τώρα για τα μαλλιά της πόρνης, θα ήθελα να είναι τα δικά μου μαλλιά στα πόδια σου, Δε μιλώ, Γράφω, Κι είναι μια γεύση αίματος στο στόμα μου Που σωπαίνει Για Σένα. 2011-05-14