μέχρι το τέλος της νοσηλείας μου, που βάστηξε ένα μήνα και κάτι μετά την εντατική, δέχτηκα πολλές επισκέψεις.
εγώ στο ανάκλιντρο, κι οι άλλοι καθιστοί... πολύ ευχάριστο, αλλά έπρεπε οι εκέστοτε να είναι από την ίδια πλευρά: έβλεπα ακόμη με το ένα μάτι περίπου, το άλλο ήταν εντελώς αλλοίθωρο και με λίγη, πολύ λίγη δύναμη, που κατάφερνε και μπέρδευε και το άλλο. διάβασμα δλδ αποκλειόταν.
ένα άλλο βάσανο ήταν η ακοή. άκουγα καλά, αλλά ήταν ένα μεγάλο βάσανο αν μίλαγαν άνθρωποι από δυο διαφορετικές πλευρές μου. αυτό το κουσούρι μου έμεινε επίσης για πολύ καιρό, ήταν σαν να άκουγες σχεδόν καμπάνες μέσα στο κεφάλι σου. παραδόξως όλη η δεξιά μου μπάντα είχε το πιο μεγάλο πρόβλημα, ενώ, αφού το πρόβλημα ήταν στο δεξί μέρος του εγκεφάλου, θα έπρεπε λογικά, αριστερα να είχα πρόβλημα. όμως το δεξί χέρι άργησε να αποκατασταθεί, δεν ήταν ποτέ παράλυτο ακριβώς, αλλά 'βαρύ'. το δεξί πόδι στην αρχή ήταν παράλυτο, με το 'βελόνα στην πατούσα' 'πονάτε;' 'όχι', και την αποτύπωση της λύπης στο πρόσωπο της νοσοκόμας που έλεγε 'δεν είναι τίποτα'...
έλεγαν όλοι 'θαύμα, θαύμα', και σας είπα, ούτε που το καταλάβαινα.
πρώτον γιατί δεν ήξερα ακριβώς τι μου είχε συμβεί, δεύτερον γιατί δε με είχα δει.
όσοι με ξέρετε, μπορείτε να το επαληθεύσετε και στους άλλους: είμαι μια θεά, και τίποτε, για τους μη-νευρολόγους δε θυμίζει αυτό το ιστορικό, μαζί με την πληροφορία που συνέλεξα εχτές από τη ματθίλδη, γιατρό και γυναίκα του αδελφού μου, που μου μετέφερε το εξής: στον ήδη με αγγειόσπασμο εγκέφαλο (γι'αυτό προφανώς στο πρώτο νοσοκομείο δεν μπόρεσαν στην αγγειογραφία να δουν το ανεύρυσμα), το ατύχημα με την καρωτίδα και το χειρουργείο για την τρομερή αιμορραγία και την προσπάθεια να με σώσουν, κάθε αρτηρία ή φλέβα ή ξέρω γω που έπιανε ο χειρούργος για να πάρει μόσχευμα για να αποκαταστήσει μια κάποια κυκλοφορία του αίματος, μόλις την άγγιζε έσπαγε, με αποτέλεσμα εκείνο το εντεκάωρο να κάνω αλλεπάλληλα εγκεφαλικά και αιμορραγίες, εξ'ού και οι τρομεροί εφιάλτες που έζησα είτε υπό καταστολή είτε αργότερα όταν ξύπνησα.
τούτο το εκμαίευσα χτες, μιλώντας για το συνέδριο.
η διαίσθηση των φίλων ήταν ένα φοβερό θέμα.
η τότα, η φίλη που ανεβάζει το σπίτι της μπερνάρντα άλμπα, και ο άρης, φίλος από τη λάρισσα, με είχαν πάρει τηλέφωνο ακριβώς όταν περίμενα σε μια πολυθρόνα να φύγω για το δεύτερο νοσοκομείο, όπου σωτήρας μου ήταν η ματθίλδη. γιατί αυτήν έστειλε ο θεός σπίτι μου, εκείνη τη δευτέρα πρωί, και διέγνωσε ότι δεν είχα ούτε αφή ούτε λόγο, κι ότι έφευγα κατά κυριολεξία.
καθόμουν λοιπόν σε μια πολυθρόνα τότε και περίμενα να με πάρουν. συγχρόνως έδινα οδηγίες τι να κάνουν με τα παιδιά κλπ. μου έλεγαν ναι για να με ησυχάσουν, διότι μιλούσα με ακατέργαστες συλλαβές, κι ενώ μεν μέσα μου είχα τη λογική, αυτή δεν έβγαινε έξω, γιατί δεν είχα λόγο...
προφανώς για να μην ανησυχήσω περσότερο, με άφησαν να σηκώσω το τηλέφωνο τις 2 φορές που χτύπησε, κι ήταν οι δυο αυτοί φίλοι.
εντυπωσιάστηκα που μου τηλεφώνησαν εκείνη τη στιγμή, και τους 'μίλησα', όπως νόμισα.
η τότα που ήταν στην αθήνα έμαθε την άκρη, κι ήρθε να με δει κλπ.
ο άρης δεν είχε καταλάβει τίποτα.
τον πήρα τηλέφωνο εγώ προς το τέλος της νοσηλείας, και μου είπε: 'δεν είχα καταλάβει τίποτα, γιατί δεν ξέρω τι συνέβαινε, δεν έβγαζα νόημα και το κλείσαμε γρήγορα'.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου