Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2008

είναι διάσπαρτα κομμάτια

οι μνήμες.
έχουν τρυπώσει κάτω από το χαλί.
ηχηρή σιωπή είναι το φίδι που τις τρώει,
ανατριχιαστικό επιδόρπιο της ζωής που δεν είναι,
οι τύψεις είναι το πικρό επιδόρπιο.

εσείς, κι εσείς, έχετε πολλές;

κι εγώ.
είχα πάει στη μοδίστρα, μου έφτιαξε ένα σουράβλι εκεί δά, να το'χω να το φοράω για να πηγαίνω στις κηδείες.
η μοδίστρα μου λέγεται ασπασία.
φιλί λέγεται. μακρινό. υποθαλάσσιο φιλί για όσους φεύγουν.
η γαλλία είχε κάνει πειράματα.
μια ατομική βόμβα σε μια μεγάλη θάλασσα.
τρομερή έκρηξη, και γενικά, ό,τι υποθαλάσσιο είναι σαν εσωτερικό.
γη έξω, θάλασσα μέσα.
να απαριθμήσω τις κηδείες που δεν είμουνα.
στη μακρή.
την καθηγήτρια γαλλικών που με στήριξε όπως ένας κηπουρός το πιο ασθενικό και το πιο αγαπημένο του λουλούδι.
στη βαν ριτ. που με ρώτησε: εγώ, πότε θα σας δω; και δεν έδωσα απάντηση. χάρη σ'αυτήν πήρα ένα βραβείο. δεν πήγα καν να το παραλάβω, κι έτσι δεν την είδα. καιρό μετά πήγα στο νεκροταφείο της, όχι στον τάφο της. να κάτσω εκεί απέξω λίγη ώρα. κι όταν μου έδωσαν πάλι ένα βραβείο από τον ίδιο τόπο, ε, ούτε κι αυτή τη φορά το πήρα, μόνο και μόνο γιατί δεν μπορούσα (είχα σπάσει το πόδι μου).
στον πατέρα σέργιο κονοβάλωφ. μου έγραψε. τέλειωνε λέγοντας: μη νομίζετε πως ένα γρα΄μμα σας δεν είναι ωφέλιμο. δεν το έστειλα ποτέ.
φυσάει τώρα ο αέρας.
τα πράγματα γίνονται συμπαγέστερα. νιώθω μέσα μου να μαζεύεται αυτό που βγαίνει έξω κομμάτια, μα μένει μέσα όλο και πιο συμπαγές...
ότι θα ήθελα, ότι θα έπρεπε, να μπορώ να ακουμπάω εκεί που η καλοσύνη ορθώνεται σαν ένα τοιχάκι για να καθόμαστε. να καθόμαστε μαζί.
νένη
το σκεφτόμουνα σήμερα. τουλάχιστον, ό,τι για σένα δεν έπραξα, να μάθω -θα μάθω;; -μάλλον όχι, κι όμως λίγο, θα προσαθήσω.
να μάθω για τους άλλους να το δίνω...
ένα κομμάτι απ ΄το βαθύ μου. έστω κι αν δεν υπάρχει.

το σκεφτόμουνα. ό,τι για σένα δεν έγινε, να μπορώ να το ξεστομίζω, να το παραδίδω...

μετά από σένα.

το ίδιο μ'αυτό που σκέφτηκα, μου το είπε και κάποιος άλλος.

βοήθησέ με νένη. κάντο για σένα.

υγ. άραγε, γιατί να γράφω δημόσια αυτές τις προσωπικές σαχλαμάρες μου;
νομίζω πως ξέρω:
γιατί φοβάμαι.

φοβάμαι...

11 σχόλια:

Unknown είπε...

... φοβάμαι πως θα είμαι πάντοτε στο δρόμο και δε θα φτάσω ποτέ πουθενά.

ritsmas είπε...

οι άνθρωποι αμπθα έτσι ακριβώς φεύγουν. Χωρίς να προλάβουμε να πούμε ούτε στις κηδείες τους. Κι ίσως αυτό να είναι μια κάποια λύση, αν δεν είναι υπεκφυγή στο φόβο της στιγμής.
Σπουδαία η Νένη για όσους είχε τύχει να μάθουν δυο τρια πράγματα γι αυτήν\σε φιλω

agrampelli είπε...

Χάνονται οι άνθρωποι-κομματια που μας απαρτίζουνε
και αυτή η ακαθόριστη λύπη αλλάζει σχήμα και γεύση διαρκώς...
αποτυπώνεται στο βλέμμα το αδιέξοδο.
Και εσύ μόνο ψάχνεις τη λεπτομέρεια στη χροιά της φωνής τους και στην μυρωδιά,
αλλά το αποτέλεσμα δεν είναι ποτέ αρκετό...
φταίει αυτό το μούδιασμα από τον ακρωτηριασμό που σε καθιστά παράλυτο.
Ευτυχώς έχουμε τα όνειρα και τις αναμνήσεις...
μοναδικοί τόποι συνάντησης με απίστευτο μεγαλείο...



καληνύχτα...

ritsmas είπε...

Και επειδή αυτό που έγραψα δεν μου αρκεί προσθέτω το εξης : " Ισως μια κηδεία για τους ανθρώπους να είναι γαμήλια γιορτή για τους αγγέλους..." Χαλίλ Γκιμπράν, Αμμος και Αφρος...

Dreamer on the Poof είπε...

Αν δεν έχεις
τι να δώσεις;

Αν υπάρχει όμως
όσο κι αν το κλειδώσεις,

θα φθάνει πάντα ως εκεί
που πρέπει να αποδώσεις...



***Ελπίδα, σωτηρία(;) και ευχή:
γήινη η συναισθηματική η επαφή

και πως μετά απ'την φυγή
άγνωστη επικοινωνία θα υπάρχει,
ψυχική...

Babis Dermitzakis είπε...

Ελένη μου,πολύ το χάρηκα,έκανα click στα favorites και να 'σαι.

Spy είπε...

Ο πιο σίγουρος τρόπος για να μην φτάσετε ποτέ πουθενά, είναι να μην είσαστε καν στο δρόμο.
Τουλάχιστον τώρα έχετε πιθανότητες.

cropper είπε...

θάλασσα μέσα ...

αρ γιου τόκιν του μι?

Coco είπε...

τύψεις φόβος δε μ΄ αρέσουν αυτές οι λέξεις δεν τις καταλαβαίνω
άσε που είμαι συνέχεια στο δρόμο κι αυτές οι λέξεις λειτουργούν σαν φρένα που στριγγλίζουν κιόλας προτιμώ άλλες λέξεις ειλικρίνεια αγάπη αυτά προχωρούν
ωραία ωραία

Coco είπε...

σε φιλώ :)

ΔΙΟΝΥΣΟΣ είπε...

Ολοι φοβόμαστε τις κηδείες Παυλιτσα ιδίως το τελευταίο μακιγιάζ τους, την ψευτιά που κρύβουν. Οσο θυμώμαστε τους αγαπημένους δεν χρειάζονται κηδείες, υπάρχουν μέσα από τη βιολογική τους συνέχεια, το έργο, τις σκέψεις και φοβίες τους. Ωραίος είναι ο δρόμος!
Νάσαι καλά και να ακους το ...γιατρό.