Όπως παλιά, που αντιγραφή ήταν σεβασμός
Όπως παλιά, τα ρούχα μου θυμίζαν ζέστη, κρύο, αμαρτία
Τώρα και πάλι αναζητώ ένα εκμαγείο
Που θα χωρέσω
Θα κλειδωθώ
Για να προσμένω.
Είναι δύσκολο
Να προσμένεις χωρίς χώρο, να θες χωρίς όριο να αναζητάς χωρίς ανάγκη,
Είναι πολύ δύσκολο
Να τρίζεις σα δέντρο που καίγεται στη μοναξιά του
Και να ελπίζεις ότι καρποί θα μείνουν σε μια τάξη τα λόγια σου μπρος στα παιδιά.
Δύσκολο, τα λόγια λέει είναι πουλιά και τα πουλιά καράβια.
Κι όποιος τα δένει με σκοινιά μένει η καρδιά του άδεια,
Μένει η καρδιά του άδεια.
ελένη κονδύλη.2010-06-14
2 σχόλια:
Άσχετο, αλλά: όταν ξέρεις που είναι ένα πράγμα δεν σημαίνει απαραίτητα ότι δεν το έχεις χάσει....
meniek, μέρες έκανα να καταλάβω το βαθύ σου λόγο...
τώρα μου έκανε κλικ! καθόλου άσχετο: όταν ξέρεις πού είναι ένα πράγμα δε σημαίνει απαραίτητα ότι δεν το ΄χεις χάσει! εσύ νομίζεις ότι ξέρεις, αλλά στην ουσία το έχεις χάσει.
και το ελπιδοφόρο είναι ότι κι όταν ΔΕΝ ξέρεις πού είναι ένα πράγμα, μπορείς να μην το εχεις χάσει...
το πιο ωραίο είναι, που σαν είσαι δασκάλα λες λόγια η προτείνεις κάτι και μετά το χάνεις, όπως το νερό που κυλάει. οδηγείσαι άσχετα προς αυτό σε ξένες πεδιάδες, και κάπου ξαναβρίσκεις το ρυάκι να κελαρίζει...
είσαι εσύ η ίδια που είσουνα παιδί μπροστά σ' ε΄να δάσκαλο (ο δάσκαλος δεν είναι ανάγκη να είναι εκεί, μπορεί να είναι η μνήμη των λόγων του), και να ο δάσκαλος ξανά μπροστά σου, σου λύνει τα χέρια μ' ένα λόγο, μια μνήμη, ένα κάτι
ή,
είσαι δασκάλα, και κοντά σ' όλα τα μισερά, τα λίγα, τα καημένα που 'χεις κάνει, να, κάποτε ένα παιδί λάμπει ξανά μπροστά σου, και χαίρεσαι που κάποτε κελάρισες με ένα λόγο ή μια κίνηση, ή κάτι, μ' αυτό το λίγο κάτι που ήθελες κάποτε να δώσεις.
ναι ξέρω βλακείες λέω. έσβησα και μερικές.
Δημοσίευση σχολίου