Κυριακή 4 Οκτωβρίου 2009

ο αντίχριστος, φιλμ του φον τρίερ

λοιπόν, πάω παρασκευή σινεμά, και, παραδόξως, η αίθουσα είναι γε μά τη!!!
γεμάτη!
μάλιστα, ο φίλος μου δείχνει κάπου μπροστά σχετικά, μια θεά της τηλεόρασης που είναι παρούσα, ω ναι, και αυτή, στην αίθουσα...
το φιλμ αρχίζει.
αρχίζει ήπια, σιγαστικά θα έλεγα, σαν να έχεις βάλει σε σιγαστήρα μια υπόθεση που θα έρθει.
αυτό είναι επιτυχία του σκηνοθέτη.
δυο άνθρωποι κάνουν ανηλεώς έρωτα. το 'ανηλεώς' έχει την κυριολεξία του στη σκηνοθεσία, άρα, αυτό που θέλει να ειπωθεί, ειπώνεται.
το 'ανηλεώς' είναι τραγικότατο, αφού το πιτσιρίκι τους, που καταφέρνει να βγει από το κρεβατάκι του,
βλέπει τους γονείς του να κάνουν έρωτα (μικρέ τυμπανιστή πού είσαι; κάτι έχει κι από κει το φιλμάκι μας), οι γονείς όμως ούτε ακούν ούτε βλέπουν, το μικρό ανεβαίνει στο ανοιχτό παράθυρο και πέφτει στο χιόνι...
ο ραμαντικός θάνατος που γίνεται τρομερός, κοινός τόπος.
ναι, κοινός τόπος είναι μέχρι τώρα, πέραν της σκληρότητας που είναι ένα από τα γερά χαρτιά του τρίερ.
και μετά αρχίζει μια κοινή κυνική απαίσια ιστορία, ΤΥΧΑΙΑ. από την βαριά κατάθλιψη, στη μανία, περνώντας από το γεφύρι μιας ισορροπίας που προφανώς δεν υπήρξε ποτέ:
η γυναίκα βιώνει το θάνατο του παιδιού με βαριά κατάθλιψη.
σα να λέμε το φιλμ που αρχίζει με το θάνατο του παιδιού την ώρα που κάνουν ανηλεώς έρωτα οι γονείς, είναι σαν να συντονίζεται ακριβώς ανάποδα με το ροζμαρι μπέιμπυ, ακριβώς ανάποδα, δλδ εντελώς ανάλογα, και εκδιαμέτρου αντίθετα.
ο πατέρας φαίνεται σαν να μην έχει παρά θεραπευτικά συναισθήματα. υποτίθεται πως είναι ψυχαναλυτής.
παρουσιάζεται σαν να έχει εμμονές, σε σχέση με την υπόλοιπη ιατρική.
είναι πολύ προσεκτικός με τη γυναίκα του. τη βοηθά, ή έτσι προσπαθεί.
κι εκείνη νιώθει σε κάποια στιγμή θεραπευμένη, χαμογελά, είναι καλά,
και να μη σας τα πολυλογώ
κανουν έρωτα και αυτή του κόβει το /// και το /'΄' και του βιδώνει το πόδι../

ΚΙ ΕΔΏ ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΤΑ ΟΡΓΑΝΑ.

ΤΟ ΦΙΛΜ ΕΊΝΑΙ ΑΠΛΩΣ ΑΠΑΝΘΡΩΠΟ. η παράφορη βία κάνει τμήμα της αίθουσας να γελάει, φυσιολογικότατα και υγειέστατα, γιατί πώς να σωθείς από τόση μαλακία και αγριότητα,
η διπλανή μου προσπαθεί να μην κάνει εμετό
εγώ γραπώνομαι στο χέρι του διπλανού μου
τελικά αυτό το έργο ευκαιρία παρτούζας λέτε να είναι;
αποκλείεται, διότι ό,τι ερωτικό έχει μέσα του είνα βαθιά αρρωστημένο
οι τύποι κάνουν έρωτα τόσο οικτρά, η τύπισσα αυνανίζεται και φυσικά ούτε αυτό ευχαριστιέται,
ο τίτλος 'αντίχριστος' δεν έχει καμιά σχέση με το έργο, που είναι απλώς μια ψυχιατρική τρομερή υπόθεση, τραβηγμένη από τα μαλλιά προς το ψέμμα
έχει κάποιους κοινούς τόπους τετριμένους
(πρόβλημα με τα ποδαράκια του μικρού, που κανείς δεν είχε προσέξει και το είδαν στη νεκροψία, κοινός τόπος σύμφωνα με τον οποίο τα πόδια μερικών είναι πόδια τράγων, κλπ)
μια απαίσια ταινία, ένα χάλι, και μερικές κυράτσες και κυράτσοι από εκεί μπροστά που σας έλεγα, χτυπήσαν και παλαμάκια.
λέτε να το φχαριστήθηκαν δλδ;

τι αηδία!!!

6 σχόλια:

demetrat είπε...

το κακό είναι πως τους ψυχασθενείς σκηνοθέτες κάποιοι τους θέλουν προχώ.
καλημέρα σας
δ

Unknown είπε...

αλήθεια δήμητρα, πόσες φορές θυμάμαι και το υπέροχο παραμύθι με τα ρούχα του βασιλιά!!!
ο βασιλιάς είναι γυμνός και το κοινό φοβάται να δει ό,τι βλέπει...
ένα παιδάκι λέει 'ε, καλέ αυτός δε φοράει τίποτα', λέει αθώα το παραμύθι.
κι ένας ποιητής λέει:
ΕΞΟΡΙΣΤΕ ποιητή λέγε τι βλέπεις!
βλέπω...


η μόδα και το τυφλό σκοτάδι της!
φιλάκια και καλημέρα δ!
ε:)

2Σx2 είπε...

Διαφωνώ.
Το φιλμ μου άρεσε.
Ήταν υπερβολικό αλλά μέσα από την υπερβολή περνούσε νοήματα (με ακραίο τρόπο, ναι) και είχε να πει πράγματα.

Περισσότερα εδώ όπου και λέω τη γνώμη μου για την ταινία:

http://oneiricon.blogspot.com/2009/09/antichrist.html

Unknown είπε...

kalημέρα! τι νοήματα προσπαθούσε να περάσει ομολογουμένως δεν κατάλαβα! χα χα χα! λες ο έρωτας να έκανε αυτή τη χαριτωμένη να περάσει την τεράστια βίδα στο πόδι του κακομοίρη του άντρα της για να μην τον χάσει; και του τα έκοψε για να του τα κάνει δώρο; και μετά τα έκοψε κι αυτή για να του μείνει πιστή; δε λέω...
κάτι θα ήθελε να πει ο τύπος
δεν κοροϊδεύω εσένα που είχες την ευγένεια να σχολιάσεις, κοροϊδεύω εμένα που είδα αυτό το έργο...

Petros Golitsis είπε...

Δεν κατάλαβες τίποτα. O Lars Von Trier με τον «Αντίχριστο» του, συνομιλεί κινηματογραφικά με τον Ταρκόφσκι και τον Μπέργκμαν. Στον από κάτω όροφο βρίσκονται οι Κουροσάβα και ο Αγγελόπουλος, ωστόσο το πάτωμα είναι γυάλινο και έχει κενά, περνούν οι ήχοι και οι εικόνες. Εν ολίγοις ο «Αντίχριστος» είναι ένα αριστούργημα του παγκόσμιου κινηματογράφου που θα μείνει.
Παραπλήσια ιδέα της αποκοπής μας από τις πηγές εκφράζεται και στο ποίημα «Προϊστορία» των Σχεδιασμάτων με φως (ξα’) του Τάσου Φάλκου (εκδόσεις Ζήτρος, 2005)

[…] Τότε προφήτες στάθηκαν στη μέση
κατέκριναν το φως
κι εξύμνησαν τα έργα της νυκτός
κι οι μέρες έσταζαν φαρμάκι
οι νύχτες έσταζαν φαρμάκι
οι ώρες έσταζαν φαρμάκι
Η φύση κείτονταν σαν ένα πληγωμένο ζώο
Κι ένα πρωί ξυπνήσαμε και είδαμε
πως ένας μαύρος τοίχος
δυσοίωνος κι απρόσιτος
υψώθηκε ανάμεσα στο φως κι εμάς.

Αλλά και στο σπαρακτικό και τραγικό ποίημα «Το φως και η ρωγμή» των Σχεδιασμάτων με φως (α), με τις άπειρες προεκτάσεις του:

Στην άκρη του [εννοείται του φωτός] ήταν ο Θεός

Ήταν μια εποχή πολέμων και ξεσηκωμών
τα σπίτια και τα δάση κάηκαν
βγαίναν νεκροί κρατώντας άσπρες φλόγες
μια φοβερή υποψία πλανιόταν μες στην κάπνα,
όταν παρουσιάστηκε το ράγισμα
Δεν είδαμε και δεν ακούσαμε κανέναν κρότο
μα είχε γίνει μια ρωγμή

Μετά ησύχασαν τα πράγματα
Χτίσαμε πάλι σπίτια
κι αποσυρθήκαν οι νεκροί
Μα έκτοτε η ρωγμή έγινε πλέον χάσμα
και βρέχει βρέχει καθημερινά
μας κατακλύζει ένα φως ψυχρό
Αυτό το φως δεν ξεκινάει από πουθενά
δεν καταλήγει πουθενά

Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Οι υπόλοιποι για pop-corn στη διπλανή αίθουσα.

Όσοι δεν αντιλαμβάνονται τα ποιήματα, δεν θα αντιληφθούν και την ταινία.

Θα επανέλθω με διευκρινήσεις εφόσον χρειαστεί.

Πέτρος Γκολίτσης

Unknown είπε...

kalημέρα πέτρο!
η συνομιλία με τον μπέργκμαν, ναι, σχεδόν φανερή όχι μόνο από τον τρόπο φωτογραφίας αλλά ακόμη και το ίδιο το θέμα, κάπως, φανερή.
με τον ταρκόφσκυ, που είναι η αρμονία κατά τη γνώμη μου, πραγματικά, δεν τη βρήκα πουθενά. μα πουθενά! και γι' αυτό εντυπωσιάστηκα με τη δευτεράντζα της αφιέρωσης, αφιερωμένο λέει στον ταρκόφσκυ, όπως κι αν ένας υποψήφιος βουλευτής αφιέρωνε μια δική του παπαριά στον μπιλ κλίντον ή τον ομπάμα...
για όλους τους άλλους σκηνοθέτες, ναι, μπορεί, ίσως, όπως θέλουμε, εφόσον ο καθένας μας έτσι το βλέπει και το αναγνωρίζει.
και συμφωνώ απολύτως, αγαπητέ πέτρε, ότι εσύ έχεις περισσότερες γνώσεις από μένα και στον κινηματογράφο
ωστόσο
το σύνολο της αισθητικής ωστόσο πληγώνεται από ένα τέτοιο έργο.
πάσχει κάθε του πλευρά, από εύκολους συνειρμούς, εξευτελιστικά στοιχεία ιατρικής και ψυχανάλυσης, κλπ.
βαριέμαι να ξανααναφερθώ σ' αυτό.

πέρα απ΄ αυτό όμως, θέλω να σου αναφέρω και κάτι άλλο: σίγουρα αφού ξέρεις τόσα πράγματα, θα ήθελες να τα μεταφέρεις και στους άλλους, και σίγουρα έχεις τον τρόπο σου, φαίνεται να γνωρίζεις αρκετά.
είναι όμως ανάρμοστο νομίζω, να αρχίζεις λέγοντας:
'δεν κατάλαβες τίποτα'
και μετά να καταδικάζεις όποιον δεν του αρέσει 'στην αίθουσα με τα ποπκόρν και τα΄φυστίκια':)
επίτρεψέ μου εδώ να έχω πολλές αντιρρήσεις.
σ' ευχαριστώ που μου έγραψες, και θα χαρώ να σε ξαναδιαβάσω.