για τις διάφορες προσωπικές εξετάσεις. αφιερωμένο στον τάιλερ.1.

δλδ, του υποσχέθηκα πως θέλω να μιλήσω για τις εξετάσεις στο σχολείο, όποιας βαθμίδας.
γιατί με καίνε και σκέφτηκα, πριν μιλήσω για το στάδιο που είμαι τώρα, από πού βλέπω τις εξετάσεις, ως καθηγήτρια,
ας θυμηθώ καλύτερα τις δικές μου εφιαλτικές εξετάσεις.
και μετά,
σκεπτόμενη αυτό, κατάλαβα ότι αυτό με το οποίο μέμφομαι τις εξετάσεις, δεν είναι το περιβάλλον ή το πώς γίνονται, ή η αδικία (ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΙΣΙΟ ΠΡΑΜΑ ΤΗΝ ΕΧΩ ΦΑΕΙ ΣΤΗ ΜΑΠΑ ΚΙ ΙΣΩΣ ΚΙ ΕΓΩ ΝΑ ΕΧΩ ΑΔΙΚΗΣΕΙ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ, ΌΛΟΙ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΖΑΝΙ ΒΡΑΖΟΥΜΕ)

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΩΡΩ ΠΟΛΥ ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΤΙΚΟ

ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΕΞΕΤΑΣΤΗ ΚΑΙ ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΟΥ

Η ΑΛΛΑΓΗ ΡΟΛΩΝ.

ΈΤΣΙ ΟΙ ΣΧΟΛΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΜΟΙΑΖΟΥΝ ΛΙΓΟ ΚΑΙ ΜΕ ΙΑΤΡΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ,
όπου, ένας άνθρωπος, ο γιατρός ή ο νοσοκόμος, παίρνουν ρόλο αφ' υψηλού, σε κοιτάνε σαν παράξενο μυρμήγκι.
δεν γίνεται πάντα, αλλά δεν είναι ανθρώπινο.
έστω κι αν το κουβεντιάζαμε και μερικές φορές είναι αναγκαίο, όπως έλεγε ένας υπέροχος γιατρός στο συνέδριο εντατικολογίας που είχα μιλήσει. αυτός ήταν διευθυντής για χρόνια σε μια από τις εντατικές του αγίου σάββα, και έλεγε ότι όντως 'σας βλέπουμε σα σακούλια με πατάτες' -η έκφραση είναι δική μου- γιατί όταν ένας άνθρωπος έρχεται αμίλητος ακούνητος αγέλαστος στην εντατική, αδύνατον να σκεφτείς ανθρώπινα. θα σκεφτείς καθαρά επιστημονικά για να μη χάσεις τίποτα απ' όσα πρέπει να κάνεις με σκοπό να σώσεις αυτό το σακούλι με πατάτες που σου έρχεται.

όταν όμως είσαι φέις του φέις με κάποιον που σου μιλά και του μιλάς,
είναι αλλιώς.

σκέψου λίγο ότι αυτόν τον μαθητή τον είχες απέναντί σου, του μιλούσες, του γκρίνιαζες ή του χαμογέλαγες, και κάτι προσπαθούσεες να κάνεις με δαύτον, όπως ένας ας πούμε υδραυλικός πάει να βγάλει το ψωμί του μ' ΄΄ενα σωλήνα και νερό. (μην πω και τίποτα χειρότερο, αλλά επιλογή του είναι, σχεδόν!!!). ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΚΑΙ ΒΓΑΖΕΙ ΤΟ ΨΩΜΙ ΤΟΥ ΕΤΣΙ.
ΕΓΩ ΕΊΜΑΙ ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΤΥΧΕΡΗ, ΓΙΑΤΊ ΔΕ ΒΓΆΖΩ ΤΟ ΨΩΜΊ ΜΟΥ ΣΤΡΑΒΩΝΟΝΤΑς ΣΩΛΗΝΕΣ, ΑΛΛΆ ΜΕ
ΠΡΟΣΩΠΑ
ΠΡΟΣΩΠΑ

ΠΡΟΣΩΠΑ ΧΩΡΙΣ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΟΥ ΡΥΤΙΔΕΣ.

ΔΛΔ ΕΙΜΑΙ ΤΟΣΟ ΤΥΧΕΡΗ
(παιδιά, αστείο είναι, αλλά πέρασα αρκετή ώρα για να γράψω αυτή τη μικρή πρόταση, ΄'δλδ είμαι τόσο τυχερη', ξέρετε γιατί; γιατί συγκινήθηκα όχι με δάκρυα, αλλά μέσα μου, και τα έγραφα όλα ανάποδα, δηλαδή περίπου ειλικρινά, όπως ε΄ναι μέσα μου, σαν χαρούμενος αγριόκηπος με όλα ανακατεμένα)

ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΡΥΤΙΔΕΣ΄, ΔΛΔ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΖΩΝΤΑΝΑ ΑΠΟ ΜΑΣ.
ΚΙΝΟΥΝΤΑΙ ΨΥΧΙΚΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΑ ΣΩΜΑΤΙΚΑ
ΕΝΩ ΟΙ ΡΥΤΙΔΕΣ ΔΕ ΦΕΥΓΟΥΝ, έχουν λίγο θάνατο, κι όλα κινούνται λιγότερο μ' εμάς τους μεγαλύτερους. αρα το να έχεις να κάνεις με παιδιά είναι ένας πλούτος για τον οποίο χρωστάς ευγνωμοσύνη στο θεό και σε όλο το σύμπαν.

και μετά εσύ γίνεσαι χωροφύλακας, αντί για καθηγητής...
έχει συζήτηση το πράγμα αλλά πρέπει να φύγω, μίλαγα και με το παιδί της ανοιχτής θαλασσας, η οποία βεβαίως βεβαίως είναι τέτοιο πλάσμα: δλδ πολύ πιο ζωντανό από μένα.

καλημέρα,

............................................... χα χα χα (συνεχίζεται)