Παρασκευή 3 Ιουλίου 2009

για τις διάφορες προσωπικές εξετάσεις. αφιερωμένο στον τάιλερ.1.

δλδ, του υποσχέθηκα πως θέλω να μιλήσω για τις εξετάσεις στο σχολείο, όποιας βαθμίδας.
γιατί με καίνε και σκέφτηκα, πριν μιλήσω για το στάδιο που είμαι τώρα, από πού βλέπω τις εξετάσεις, ως καθηγήτρια,
ας θυμηθώ καλύτερα τις δικές μου εφιαλτικές εξετάσεις.
και μετά,
σκεπτόμενη αυτό, κατάλαβα ότι αυτό με το οποίο μέμφομαι τις εξετάσεις, δεν είναι το περιβάλλον ή το πώς γίνονται, ή η αδικία (ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΙΣΙΟ ΠΡΑΜΑ ΤΗΝ ΕΧΩ ΦΑΕΙ ΣΤΗ ΜΑΠΑ ΚΙ ΙΣΩΣ ΚΙ ΕΓΩ ΝΑ ΕΧΩ ΑΔΙΚΗΣΕΙ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ, ΌΛΟΙ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΖΑΝΙ ΒΡΑΖΟΥΜΕ)

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΩΡΩ ΠΟΛΥ ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΤΙΚΟ

ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΕΞΕΤΑΣΤΗ ΚΑΙ ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΟΥ

Η ΑΛΛΑΓΗ ΡΟΛΩΝ.

ΈΤΣΙ ΟΙ ΣΧΟΛΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΜΟΙΑΖΟΥΝ ΛΙΓΟ ΚΑΙ ΜΕ ΙΑΤΡΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ,
όπου, ένας άνθρωπος, ο γιατρός ή ο νοσοκόμος, παίρνουν ρόλο αφ' υψηλού, σε κοιτάνε σαν παράξενο μυρμήγκι.
δεν γίνεται πάντα, αλλά δεν είναι ανθρώπινο.
έστω κι αν το κουβεντιάζαμε και μερικές φορές είναι αναγκαίο, όπως έλεγε ένας υπέροχος γιατρός στο συνέδριο εντατικολογίας που είχα μιλήσει. αυτός ήταν διευθυντής για χρόνια σε μια από τις εντατικές του αγίου σάββα, και έλεγε ότι όντως 'σας βλέπουμε σα σακούλια με πατάτες' -η έκφραση είναι δική μου- γιατί όταν ένας άνθρωπος έρχεται αμίλητος ακούνητος αγέλαστος στην εντατική, αδύνατον να σκεφτείς ανθρώπινα. θα σκεφτείς καθαρά επιστημονικά για να μη χάσεις τίποτα απ' όσα πρέπει να κάνεις με σκοπό να σώσεις αυτό το σακούλι με πατάτες που σου έρχεται.

όταν όμως είσαι φέις του φέις με κάποιον που σου μιλά και του μιλάς,
είναι αλλιώς.

σκέψου λίγο ότι αυτόν τον μαθητή τον είχες απέναντί σου, του μιλούσες, του γκρίνιαζες ή του χαμογέλαγες, και κάτι προσπαθούσεες να κάνεις με δαύτον, όπως ένας ας πούμε υδραυλικός πάει να βγάλει το ψωμί του μ' ΄΄ενα σωλήνα και νερό. (μην πω και τίποτα χειρότερο, αλλά επιλογή του είναι, σχεδόν!!!). ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΚΑΙ ΒΓΑΖΕΙ ΤΟ ΨΩΜΙ ΤΟΥ ΕΤΣΙ.
ΕΓΩ ΕΊΜΑΙ ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΤΥΧΕΡΗ, ΓΙΑΤΊ ΔΕ ΒΓΆΖΩ ΤΟ ΨΩΜΊ ΜΟΥ ΣΤΡΑΒΩΝΟΝΤΑς ΣΩΛΗΝΕΣ, ΑΛΛΆ ΜΕ
ΠΡΟΣΩΠΑ
ΠΡΟΣΩΠΑ

ΠΡΟΣΩΠΑ ΧΩΡΙΣ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΟΥ ΡΥΤΙΔΕΣ.

ΔΛΔ ΕΙΜΑΙ ΤΟΣΟ ΤΥΧΕΡΗ
(παιδιά, αστείο είναι, αλλά πέρασα αρκετή ώρα για να γράψω αυτή τη μικρή πρόταση, ΄'δλδ είμαι τόσο τυχερη', ξέρετε γιατί; γιατί συγκινήθηκα όχι με δάκρυα, αλλά μέσα μου, και τα έγραφα όλα ανάποδα, δηλαδή περίπου ειλικρινά, όπως ε΄ναι μέσα μου, σαν χαρούμενος αγριόκηπος με όλα ανακατεμένα)

ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΡΥΤΙΔΕΣ΄, ΔΛΔ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΖΩΝΤΑΝΑ ΑΠΟ ΜΑΣ.
ΚΙΝΟΥΝΤΑΙ ΨΥΧΙΚΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΑ ΣΩΜΑΤΙΚΑ
ΕΝΩ ΟΙ ΡΥΤΙΔΕΣ ΔΕ ΦΕΥΓΟΥΝ, έχουν λίγο θάνατο, κι όλα κινούνται λιγότερο μ' εμάς τους μεγαλύτερους. αρα το να έχεις να κάνεις με παιδιά είναι ένας πλούτος για τον οποίο χρωστάς ευγνωμοσύνη στο θεό και σε όλο το σύμπαν.

και μετά εσύ γίνεσαι χωροφύλακας, αντί για καθηγητής...
έχει συζήτηση το πράγμα αλλά πρέπει να φύγω, μίλαγα και με το παιδί της ανοιχτής θαλασσας, η οποία βεβαίως βεβαίως είναι τέτοιο πλάσμα: δλδ πολύ πιο ζωντανό από μένα.

καλημέρα,

............................................... χα χα χα (συνεχίζεται)

6 σχόλια:

Sulpice είπε...

Περιμένω με αγωνία τη συνέχεια! Αυτό το face à face έχει κάτι... που όσο αναίσθητός κι αν είσαι κάτι νοιώθεις βαθιά μέσα σου. Πρόσφατα πέρασα εξετάσεις σε σχολή όπου είχα τους ταγούς παραταγμένους απέναντι μου καθισμένους σ΄ένα πάνελ και εγώ καθόμουν σ΄ένα σχετικό μικρό τραπέζι. Με το που κάθισα, ένοιωθα τη διαφορά ύψους, επιπέδου, πες το όπως θες και μετά την παρουσίαση που έκανα, όταν άρχισαν τα σχόλια, που δεν ήταν και αρνητικά, ένοιωθα ότι μίκρυνα, μίκρυνα, μίκρυνα σαν την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων...
Αυτά..
Όσο για τις ρυτίδες, άστες είναι γοητεία και ένδειξη πείρας...

Roni Bou Saba روني بو سابا είπε...

η σύγκριση του υδραυλικού (ή τεχνίτη) με τον καθηγητή έχει πλάκα!

koptoraptou είπε...

Συμφωνώ, συμφωνώ, συμφωνώ!
Πόσες φορές πρέπει να σου πω για τα στραβάδια που είχαμε εμείς στο τέρμα θεού ΑΕΙ μου για να καταλάβεις πόσο συμφωνώ;;;
Τα φιλιά και την αγάπη μου!
(Χάθηκα - το ξέρω -, τρέχω, ζορίζομαι, αλλά σε διαβάζω, ψιλοκλαίω, ντουμανιάζω το δωμάτιο και πρωί το παίζω Σκάρλετ Ο' Χάρα και παιδεύομαι με την καινούρια μέρα. Μάκια!)

Coco είπε...

κι εγώ που κάνω μάθημα σε υδραυλικούς; !!!

ritsmas είπε...

Το καλυτερότερο σ ολη αυτη τη φανταστική ιστορία ειναι η αντοχή σου, αλλά και το σχολιο της Κοκώς... ακου κανει μαθημα γεωγραφικής θεολογίας στους υδραυλικούς. Α,τους καημένους τί ζόρι τραβάνε..
Ελενακι μου ειμαι πνγιμένη, θα τα πούμε ομως...γραφε να μας γεμίζεις τις αδειες συναισθηματικά κυψελίδες

phlou...flis είπε...

Ναι αλλά ως να το κάνουμε αφού αυτο το ρόλο καλούμαστε να "παίξουμε", του εξεταστή. και όχι απαραίτητα του δήμιου. Του άνθρωπου ή συνάνθρωπου που τώρα είναι εξεταστής