στην ερημιά του λόγου, ΙΙ

σκέφτηκα πάλι τα λόγια
τα μεγάλα...
όχι, τραγούδι πάλι είναι αυτό
το θυμάμαι καλύτερα τώρα 'τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα', και η μουσική χάθηκε.
έμεινα τα ψεύτικα, σβήσαν οι τόνοι, μείναν νεκρές οι λέξεις.
όχι, πέρα από τη συνηθισμένη κατάθλιψη δεν υπάρχει και κάτι άλλο, πιο βαρύ ή πιο μεγάλο.
να γυρίσω στους ήχους
το λάμδα και το ρω στο κεφάλι μου μέσα σαν νυχτερίδες, σπάνε το καύκαλο για να μεταμορφωθούν σε κάτι άλλο έξω
να γράφεις είναι να μεταμορφώνεσαι σε κάτι που θέλεις ή που δε θέλεις.
να ξαναρχίσω για να πάω μετά εκεί στο πρόσωπο που θέλω να πάω εξομολογητικά σήμερα, σαν να χρωστάω
λάμδα και ρω, λόγος και ρήμα.
θα σκάψω πολύ βαθιά, στη δικιά μου την άμμο για να ρωτήσω τη διαφορά
και την ερωτική ομοιότητα μέσα στη διαφορά, πώς
τα δυο τα υγρά
είναι μαζί στη στοματική κοιλότητα
που σαι ρε λακάν
είναι οι δυο ληστές εκ δεξιών και εξ ευωνύμων, με κέντρο ένα σταυρωμένο εγώ που στάζει όχι γή και ύδωρ, γιατί δεν προδίδει ποτέ η γραφή, το γράψιμο, το 'γράφω' το 'μ'έχεις γραμμένο', το γραφτό, η γραπτή μαρτυρία, το επεξηγηματικό γαρ που αιτιολογείται από λόγια κι όχι από πράξεις τελικα...
λάθος τελικά. ΤΕΛικά λάθος, γιατί τα λόγια είναι η ύψιστη πράξη του ανθρώπου, κι ο θεός για να τον κατοικήσει τον άνθρωπο, έγινε έτσι ο λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημιν
του είχε χαριστεί ο λόγος για να δημιουργεί και να ποιεί και να 'ναι ποιητής σ΄ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων
μα
αγάπη αν δεν έχει έγινε 'τ' αδειανό τ' αγγειό που σκούζει', σαν κι εμένα
(παύλα εγώ, παύλος αυτός, έχει διαφορά)
ο λόγος και το ρήμα
'γεννηθήτω κατά το ρήμα σου'
ελθέ και σκήνωσον
ναι, ναι, ελθέ έστω κι αν εγώ ποτέ δε θα είμαι έτοιμη μα πάντα θα μου λείπεις και το ξέρω
και τ' όνομά σου θα είναι πάντα άγιο, μεγάλο, άγριο, σιωπηλό,
κι αν σ' αγαπώ δε σ΄ ορίζω
δάκρυα ποτίζω τον ουρανό
κι αν δεν είναι ποιητής ο χατζηδάκης, μένα να μη με λέν ελένη
τον άλλο τον κηπουρό τον γκάτσο, άστονα.
αυτός τώρα ποτίζει λουλούδια εκεί πάνω.
λοιπόν, το ρω και το λάμδα
το ρήμα και ο λόγος
ρω-λόι
που ΛΕει την Ω-ΡΑ.
χαΛαΡά που λένε κι οι ρούλες και κοροϊδεύουμε εμείς οι χαμιτζήδες...
χα χα χα
χα. σκάσε ελένη, μήπως κάτι θες να πεις; σιγά και μην έχεις να πεις.
και γιατί 'γράφεις'; που ουσιαστικά, δε γράφεις, άλλο κάνεις εδώ μέσα, στο μπερντέ του διαδικτύου:
ξερνάς την απόρριψη ενός τετραδίου, αυτού, που το σφράγιζες με μια τρύπα σαν τη δικιά σου, περιμένοντας να σε απορρίψει η μανούλα σου, και η μανούλια σου, για την παιδική και μορφωτικά κοριτσίστικη ερημιά σου:
αφού θα σου φώναζε χωρίς φωνές, θα ήταν με τα γυαλιά της πάνω από τον ώμο σου όρθια για να σου λέει 'τι γράμματα είναι αυτά, κλπ κλπ', ε, εσύ τα έσβηνες, και μετά μ' ένα χαιρέκακο κόλπο έσβηνες από πριν,
έγραφες πράγματι ένα λάθος τόσο μεγάλο 'όσο και το κεφάλι σου', όπως έλεγε, πράγμα που δικιολογούσε πρωτίστως εκείνη, -ναι μαμά, έχεις δίκιο, άσε με ήσυχη τώρα, μη μου το ξαναπείς ότι 'δεν είναι γράμματα αυτά', όπως αργότερα το ήξερα, κάθε φορά που φρόντιζα να κάνω κάτι λάθος 'δεν είναι πράγματα αυτά'
κι έσβηνα με τη γόμα των ενοχών κάθε ευχαρίστηση,
καλά τελικά πολλές αηδίες ακούω, πολλές
(εδώ το ρήμα δεν είναι ακόμη ψυχιατρικό, δεν ακούω φωνές, προς το παρόν την έχουμε γλυτώσει την παράκρουση, στην εξομολόγηση είμαστε, αλλά όχι στην εξομάλυσνη, καιδυστυχώς ούτε ακόμη στην ξαμόλυση...
γιατί ξαμολάω
και βρίσκω λύση
λυσάω μήπως; ίσως πάνε μαζί
ναι είμαι πεπεισμένη πως πάνε μαζί, σας το λέω διότι ακριβώς είμαι σε ηλικία που μπορώ να το πω: ετών πενηντατεσσάρων με σαρκίο τόσο εύθραυστο όσο ακριβώς αεικίνητο, δλδ καλά κάνω και προετοιμάζομαι σωστά, θα πεθάνω πολύ νέα διότι μηδένισα το κοντέρ, τώρα είμαι τεσσάρων.
έκανα λοιπόν μια τρύπα στο τετράδιο με γόμα, σάλιο, και βρώμικα μολύβια
έσκιζα δλδ τις πυτζάμες της φυλακής
σε ριγωτό τετράδιο δε θυμάμαι ποτέ να ζωγράφισα...
κι όταν με μάθαιναν γεωμετρία, που 'λεγαν 'καλά, γιατί διαλέγεις τον πιο μακρινό δρόμο για να βρεις την απόδειξη', ε, έλα μου ντε, να αποδείξω, τι;
τι;
δεν ήθελα να αποδείξω τίποτα, να υπάρχω ήθελα
μόνη μου, αφού ένιωθα τόσο διαφορετική και ένοχη
αλήθεια, να μετρήσω ποτέ,
πότε και πού και ποιοι μου είχαν πει
και πόσες φορές
-αυτό είναι το πιο δύσκολο, γιατί πολλές φορές το είχα ακούσει -στο μπακάλη, στο μοναστήρι, στο δρόμο, στο σχολείο, αλλά το πόσες φορές δεν έχει νόημα μπροστά στο 'ποιος', και πόσων χρόνων είσουνα για να μην τολμάς να επαναστατήσεις
(- έλα δω, τι είναι αυτό το σημάδι; ξέρεις τι είναι; είναι ότι σε συνέλαβαν οι γονείς σου του αγίου συμεών, κι αμαρτήσανε και πέρναγες εσύ εκεί στο διάστημα κι αποτυπώθηκε η 'αμαρτία του' στη μουτσούνα σου, αυτοί φταίνε-) (τα λόγια είναι δικά μου όπως καταλαβαίνετε, αν άφηνα μόνο τα δικά τους λόγια, να ξανά η πρόταση με όσα θυμάμαι, τα άλλα δεν τα θυμάμαι: 'έλα δω, τι είναι αυτό το σημάδι; ξέρεις τι είναι; ... ότι... του αγίου συμεών... και ... νύχτα... αμαρτία... εσύ)
...
τι πουτάνες μάγισσες ανικανοποίητες πρέπει να ήταν αυτές που μιλούσαν έτσι σ' ένα παιδάκι, αλήθεια...
τέλος πάντων, έτσι για να ξέρετε πού τραγουδάει η μοναξιά του 'αφήστε με ήσυχο' και 'χαρτί με ρίγες ίσον φυλακή, εγώ να διαβάζω θέλω, όχι να γράφω,
- τώρα γράφω χωρίς να διαβάζω, το δεύτερο είναι πιο δύσκολο τώρα από το πρώτο, έστω κι αν το πρώτο πρέπει να το ελέγχω για να μην το τρώω σε συλλαβές κι αναποδιές, μαθαίνει κανείς να παριστάνει και το δυσλεκτικό προκειμένου να γίνει της μόδας... χε χε χε -προσπαθώ να σας επιβληθώ τώρα, αν και
όταν γράφεις στο διαδίκτυο και ξέρεις ότι γράφεις για κάποιους που έχουν γίνει θύματά σου, τι κάνεις ρουλιώ, έφτασες; ανησυχώ για σένα, να το ξέρς μωρή-
αν και, συγγνώμη που με διαβάζετε μερικοί, το συνδυασμό τον πετυχαίνουμε μαζί, να γράφουμε και να διαβάζουμε χωρίς ενοχές και κριτικές από καθέδρας κι από μαμάς, και μπαμπάς και πατερναλιστικές διαθέσεις όπου κάποιος γράφει και κρίνεται, μπούρδεες, κάποιος γράφει γιατί γράφει, και κάποιος τυχόν διαβάζει γιατί έτσι, είτε θέλει να κοροδέψει, είτε του αρέσει, είτε θέλει να κρίνει, μα είναι δικό του το ντέρτι, μένα μου φτάνει που γράφω και κανένας δε μου λέει τίποτα, ακόμη και το γεγονός ότι πάντα κάποιος μπαίνει και χαρακτηρίζει αστείες συστηματικά τις μπούρδες που γράφω, μ' αρέσει, τον ευγνωμονώ, γιατί νιώθω ότι επιτελείται κι αυτό, η σφραγίδα με τη βούλα δλδ ότι γράφω αστειότητες, χωρίς να γνωρίζω ποιος και γιατί, απλώς επαληθεύομαι έτσι όπως έχω μάθει να επαληθεύομαι: τρώω δλδ την απόρριψη τύπου 'έλα, παλι μαλακίες έγραψες', κι εκδικούμαι με την προσωπική μου εκδίκηση τύπου 'και τι πειράζει; στον μπερντέ του διαδικτύου ακι στο σκοτάδι του όλα επιτρέπεονται, ακόμη και να υπάρχω εγώ έτσι χύμα κι έτσι χώ μα και απραστείστε μα ήσυχή (το είδα αυτό το 'παρατείστε με ήσυχη πώς λάθος είναι γραμμένο, μα το αφήνω για να καταλάβετε, όποιος διαβάσει δλδ μέχρις εδώ αυτό τον οχετό ρημάτων που δεν καταλήγει πουθενά, ότι η κριτική που ασκώ στη γραφή μου είναι η κριτική της στιγμής και η διόρθωση του κέρσορα στη σωστή θέση, αλλά μετά τίποτα, μόλις φτάνω στην άκρη του κειμένου, παριστάνω το κοριτσάκι στο ζάλογγο, που πατάει το έντερ για να φύγει το ρημαδοκείμενο και να πέσει στα νύχια της νύχτας... να κοιμηθεία στο διαδίκτυο...
τι μπούρδες θέ μου, κι όμως σήμερα έχω ξανα τον τιτο πατρίκιο στο μυαλό μου, στο λαιμό μου, μα και πάλι δε μίλησα γι'αυτόν.
ίσως άλλη φορά. εν τη ρήμη του λόγου που λέγαμε,
λι-γό-(με όμικρον)-θηκα.