Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2008

μια χριστουγεννιάτικη εικόνα

πλησιάζουν τα χριστούγεννα. έχουμε ξεχάσει την ιστορία του χριστού, κι έχουμε μείνει σε μια έννοια μόνο: την έννοια της γιορτής.
ο ρόνι, φίλος από αλλού, μου έστειλε μια φωτο, καλύτερη αναφορά στα χριστούγεννα πώς θα είχα;
η φωτό, αν είναι πραγματική, δείχνει τρία πρόσωπα δίπλα σ'ένα κτίριο, από το οποίο κτίριο βλεπουμε μια πόρτα και τον πέτρινο τοίχο του.
τοίχο που πρέπει να είναι πολύ σταθερός, θυμίζει παιδικά μου χρόνια. δεν πέφτει εύκολα.
τα τρία πρόσωπα είναι τρεις νέοι άνθρωποι. πολύ νέοι. ο ένας πρέπει να είναι στην τρίτη δεκαετία της ζωής του, δλδ είκοσι και κάτι, ο άλλος στη δεύτερη, μου κάνει για δεκατετράχρονος έτσι όπως το θυμάμαι, κι ο τρίτος πρέπει να είναι μικρότερος των πέντε.
οι δυο μεγαλύτεροι κοιτούν τον μικρότερο, που τους κοιτάζει.
λογικό δεν είναι; τα βλεμματα στρέφονται του ενός προς τον άλλον με επίκεντρο το παιδάκι. είναι όμορφο, όπως όλα τα παιδιά, φοράει μια χαριτωμένη σαλοπέτα τζιν. θα μπορούσαν όντως αυτά τα τρία παιδιά να έχουν συνάφεια μεταξύ τους.
τους χωρίζει ένα όπλο.
ο μεγαλύτερος είναι στρατιώτης. φοράει ρούχα στρατιώτη και κράνος.
ο έφηβος στέκει δίπλα του και κοιτάζει τον μικρό.
ο στρατιώτης έχει στραμμένο το όπλο του προν τον πεντάχρονο.
η φωτο κυκλοφορεί με τον τίτλο 'κτήνος'.
'άνθρωποι', έπρεπε να λέει η φωτο.
στην πλούσια ή φτωχή βηθλεέμ της εποχής, τα σπίτια και οι τοίχοι ήταν κλειστοί και σταθεροί για το χριστό.
εμείς κάνουμε χριστουγεννιάτικο χωριό χωρίς σπίτια, μόνο με μαγαζιά, που χωρούν εμπόρους, χρήματα, πελάτες.
σωστό. έτσι και τότε.
ο χριστός περίσσευε στις συναλλαγές.
άνθρωπος που θεωρήθηκε ξένο σώμα.
ως ξένο σώμα φιλοξενήθηκε με τα ζώα, λέει το ευαγγέλιο. εκεί επαληθεύτηκε ότι για να είσαι άνθρωπος, πρέπει να φεύγεις. να γίνεσαι αποδεκτός από το διαφορετικό, και να αναδεικνύεται πόσο είναι, ή πόσο ΔΕΝ είναι, διαφορετικό.
κι όταν μαθεύτηκε ότι το ξένο σώμα που ήταν ο χριστός, υπήρχε, τότε ακολούθησε η σφαγή των νηπίων.
έχουμε ξεχάσει από τα χριστούγεννα τη σφαγή των νηπίων.
καιρός να θυμηθούμε από την αρχή την καπιταλιστική μας μνήμη.
εδώ σ'αυτό τον τόπο, ο αλέξανδρος θα είναι κοντά μας αυτά τα χριστούγεννα. πολύ ουσιαστική μνήμη.
μπορεί το όπλο να ήταν διαφορετικό.
την αρχαία εποχή, οι οιμωγές ήταν στο θόρυβο των σπαθιών. στη μέση ανατολή, το όπλο είναι μεγάλο και ενδεικτικό, ο στρατιώτης φοράει στολή και κράνος. στην αθήνα το όπλο είναι μικρό, μα το ίδιο θανάσιμο. κι ο αλέξανδρος είναι ένα παιδί, απέναντι σ'έναν νέο πατέρα. οι γενιές δε διαφέρουν μεταξύ τους, απλώς είναι λιγο μεγαλύτερες.
πάντα υπάρχει η θυσία.
ποιος να είναι ο βωμός κάθε φορά. χάρη τίνος η σφαγή;
τελικά ο βωμός είναι στον άγνωστο θεό κάθε φορά. για ποιον θεό μπορείς να πεις ότι πεθαίνει ένα παιδί;
ε λοιπόν, η απάντηση είναι εύκολη, για τον άγνωστο θεό που έχουμε πάντα μέσα μας, και πρέπει να ξεριζώσουμε: για την εξουσία και το φόβο πεθαίνουν παιδιά.
ο ηρώδης σ'αυτό το θεό θυσίασε τα παιδιά που αναφέρει το ευαγγέλιο.
φοβήθηκε μη χάσει την εξουσία.
ο 'μπάτσος' γιατί σκότωσε τον αλέξανδρο; θέλησε να δείξει την εξουσία που νόμιζε ότι είχε.
γιατί ένας νεαρός στρατιώτης στρέφει την κάνη του όπλου του σε ένα μωρό;
έτσι, δωρεάν, μα για το ίδιο παιχνίδι...
για να πάρει με το μέρος του φόβου του, τον νεαρό έφηβο που κοιτάζει.
σε ποια μεριά άραγε θα βρεθεί ο έφηβος αυτός; στη μεριά του στρατιώτη ή στη μεριά του επαναστάτη;
κι ο μικρός;
τι μπορεί να ξερει ο μικρός από την κάνη ενός όπλου;
τι μπορεί να ένιωσε ο αλέξανδρος τη στιγμή που έφευγε για το μεγάλο ταξίδι;
ματαια ερώτηση.
ίσως τίποτα.
ίσως η μόνη στιγμή που δεν υπάρχει να είναι ο θάνατος.
χρόνια πολλά λοιπόν, σε όλους.
χρόνια πολλά και καλά στην αδελφούλα του αλέξανδρου. της εύχομαι να γίνει δέντρο με ζωηφόρες μνήμες. να ανθίσει και να βοηθήσει γύρω της να σφογγιστούν τα δάκρυα των γονιών της. θα θέλει πολλή δύναμη αυτό το κοριτσάκι. ποιος ξέρει γιατί, αυτός είναι ο ρόλος της.
στη βηθλεέμ εκεί που γεννήθηκε ο χριστός υπάρχει τώρα μια τεράστια εκκλησία. ο τόπος όμως όπου γεννήθηκε ο χριστός είναι μικρός, μέσα στο μεγαλείο της πρωτοβυζαντινής εκκλησιάς είναι ένας ξέχωρος, μικρός, χω΄ρος κοντά στα πόδια σου.
αν θες να προσκυνήσεις, πρέπει να σκύψεις πολύ.
όπως για να κοιτάξεις από κοντά ένα μικρό παιδάκι, έναν επαναστάτη έφηβο, έναν άνθρωπο μόνο του.
υγ. για τη φωτό κάνω κάποιο λάθος κίνηση, σας αναφέρω λοιπόν ε΄δω πώς να τη δείτε εσείς. ο ρόνι μου την έστειλε.
http://4.bp.blogspot.com/_P_d1spzDKSE/SUwr5YPwi9I/AAAAAAAAATs/WyM22caoXzM/s1600-h/ktinos.jpg

18 σχόλια:

monahikoslikos είπε...

Τίποτα από τη μορφή του κτήνους δεν διακρίνω σ΄αυτή τη στημένη φωτογράφηση.
Το δάχτυλο του στρατιώτη δεν είναι στη σκανδάλη ενώ το αριστερό χέρι ίσα που υποστηρίζει το κοντάκι του όπλου και άρα δεν υπάρχει καμία απειλή ούτε για το παιδί ούτε για κανέναν άλλο.
Λυπάμαι αλλά με τέτοια μαϊμού φωτογραφικά "ντοκουμέντα" δικαιολογήθηκαν στο παρελθόν πολλές φρικαλέες πράξεις.
καλημέρα

Unknown είπε...

και οι στημένες φωτο
πάντως επιτρέπουν τη σκέψη. κάποιος τις έστησε για να τσιμπήσουμε, όπως εγώ.
μην αμφιβάλλεις όμως ότι τέτοιες εικόνες στημένες
έχουν πίσω τους ανθρώπους που τις ονειρεύονται με τον ά ή βήτα τρόπο, και βιώνονται ανεπανόρθωτα.
είναι σαν την ιστορία ή το θρύλο, λειτουργεί σαν αλήθεια πολλές φορές μέσα μας ακόμα και το ψέμα!
καλημέρα και χρόνια πολλά!

ritsmas είπε...

Ημέρες αφιερωμένες στα παιδιά ολου του κόσμου, με την έννοια της ελπίδας που μπορεί καθε φορά να ξεπηδάει μέσα από τις στάχτες\ευχες φιλενάδα

μελονικος είπε...

χρόνια πολλά
καλή χρονιά

Unknown είπε...

ριτς, αποκαιδια η σκέψη, αλλά, κι αυτό, κάτι είναι. επιτρέπει την κρίση.
σε φιλώ

Unknown είπε...

μελόνικε,
ο σεβασμός είναι άραγε πέρα από την αγάπη;
καλημέρα και χρόνια πολλά!

Swell είπε...

Το στηρίζει ή όχι, Λύκε, έχει το δάχτυλο στη σκανδάλη ή όχι (διακρίνω το δαιμόνιο του Σόμπουλου εδώ;) δεν αναιρούν την ύπαρξη του όπλου. Ακόμη και το τουφέκι με το τριαντάφυλλο στην κάνη του, όπλο ήταν.

Roni Bou Saba روني بو سابا είπε...

πρώτον, ευχαριστώ..
δεύτερον, άλλο ευχαριστώ γιατί αυτή η προσέγγηση μου θύμιζε Το Ποτάμι του Σαμαράκη (Ζητείται Ελπίς)που για μένα έχει "ιδιαίτερη αγάπη".
όλα μπορούμε να τα δούμε στημμένα τελικά και ο διάβολος έχει το δικηγόρο του!
αλλά όποιος δεν έχει δει όπλο από κοντά, και ας είναι στο πάτωμα, δεν μπορεί να φανταστεί το φόβοο που διαφαίνεται στα μάτια του μικρού.
το πιο απαισιόδοξο όμως είναι να δούμε πως ο "Ηρώδης" ακόμα ζει..

Unknown είπε...

σουέλ, μήπως 'σουέλ' σημαίνει 'πέστα χρυσόστομε';
:)
ώρες ώρες θέλει κουράγιο για να πεις απλά πράματα...
μα δεν είναι διαφορά που να χωρίζει τους ανθρώπους αυτή. κι η διαφορά τους ενώνει. όταν κάποιος έχει υποφέρει πιο πολύ από άλλον, τη θέλει πιο τραχιά τη μνήμη, για να αντέχει περισσότερο.

εγώ δεν ξέρω αν προλαβαίνω. ας πω δυο κουβέντες απλές και σταράτες, και σκασίλα μου αν είναι και αφελείς.
σήμερα πήρα το σεραφείμ και πήγαμε στον τόπο του εκγλήματος του αλέξη. ο σεραφείμ εντυπωσιάστηκε από τα άσπρα χαρτάκια στους τοίχους. τι να γράψω; τον ρώτησα.
ότι είναι άδικο. μου είπε.
κι έγραψα: είναι άδικο. σεραφείμ, 14 χρόνων.
ένας χρόνος ανάμεσα στους δυο. ένας μόνος χρόνος. μα ζωή από εδώ, θάνατος από εκεί.

Unknown είπε...

ρόνι, είχα πάει μια φορά να δω το σαμαράκη όταν ζούσε. είχα μαζί μου ένα μπλοκ ζωγραφικής για παιδιά.
έγραψα με κόκκινα μεγάλα γράμματα: ζητείται ελπίς.
του το έδειξα χαιρετώντας τον.
αλλά
θυμάμαι και κάτι άλλο. το έχω αναρτήσει στο γραφείο μου:
'η μάνα κουράγιο δεν παίρνει κανένα μάθημα από τις καταστροφές που την τυράνισαν.'
είναι σπουδαίο να μην παίρνεις μαθήματα καμιά φορά.
δεν είναι δα και το πιο εύκολο...

Coco είπε...

τη φωτό δεν μπόρεσα να τη δω αλλά μ΄άρεσε το κείμενο και σκέφτομαι να το διαβάσω σε κάποιους τη δευτέρα, ε;
(πάει ξεπέρασες τον βέμπερ με την καπιταλιστική μνήμη)

marayia είπε...

Εχουμε ξεχάσει το πραγματικό πνεύμα των Χριστουγέννων, το μύνημα ενότητας και αγάπης και ψυχικής αναγέννησης κι έχουμε περιοσριστεί σε μια και μόνη φτωχή έννοια :aυτή της γιορτής και των ψευτικων στολιδιών!
Καλα Χριστούγεννα λοιπόν Λενάκι μου με μπόλικη αγάπη στην καρδιά μας.. και πολλά ζεστά χαμόγελα για τους γύρω μας...
Φιλιά από καρδιάς

MenieK είπε...

για κάποιον λόγο μου ήρθε ο Φλωμπέρ και η Σαλαμπό στο νου, όπου μια ολόκληρη πόλη θυσιάζει τα παιδιά της στον Βάαλ για να γλιτώσει από τον θάνατο τους ενήλικους...

Roni Bou Saba روني بو سابا είπε...

δυστυχώς έχουμε και αυτό...
http://troktiko.blogspot.com/2008/12/blog-post_2679.html

Unknown είπε...

κοκό, ποιος είναι αυτός ο κύριος βέμπερ ρε, μπροστά μου δλδ! μ'έχεις δει εμένα με μαγιό; όχι, που θα σταθούμε στο βέμπερ και τους καπιτάλες δλδς!
πάντως αν κάνεις κόπυ πέιστ τη διεύθυνση, ή αν μπεις στη διεύθυνση που δίνει ο ρονυ κάτω από το δικό σου μνμ, θα δεις τη φωτο!
σ'ευχαριστώ για τη γλυκιά αγάπη που μου δείχνεις κοκό, κοίτα, μετά την ανάγνωση, αν έχεις κι ένα μπερέ, να τον περιφέρεις και να πεις στην ομήγυρη ότι η συγγραφεύς αυτού του φοβερού κειμένου είναι άφραγκη, κι ότι προαιρούνατι γιορτές που είναι, κλπ.
τα μισά δικά σου!

Unknown είπε...

μενηέκ, μεγαλύτερος δυνάστης από το φόβο δεν υπάρχει.
ή μάλλον υπάρχει: είναι η εξ-ουσία.

Unknown είπε...

χειμωνιάτικη λιακάδα, αν μπορούσαμε να βλέπαμε πιο ειρηνικά ο ένας τον άλλον...
να του κάναμε χώρο...
καλά χριστούγεννα και σε σένα και κάθε τι καλό!

και σ'ευχαριστώ που μου έγραψες.

Unknown είπε...

ρόνι, τι να γίνει...
τι να πεις...
πέρα από τις φωτο ο πόνος της καθημερνότητας και η ανυπαρξία μέλλοντος και ειρήνης. γιατί τα δυο πάντα μαζί πάνε...