το ιδανικό

σκέψεις χωρίς νόημα


το σκέφτηκα γιατί σήμερα γιορτάζει κάποιος που αγαπώ.
σκέφτηκα τη λέξη ιδανικός ως επίθετο, δίπλα στο όνομα που του ταιριάζει, τουλάχιστον στο κεφάλι μου μέσα.
άνοιξα τον υπολογιστή με όλη τη φόρτιση που έχει το τώρα με ένα παιδί νεκρό, με τους γονείς του ζωντανούς και ανάμεσά μας, ίδιους μ'εμάς, με την αδελφή του που δεν τον έχει πια να τσακώνεται όπως όλα τα αδέλφια, να ζει μαζί του, να υπάρχει, με μια κοινωνία μαλλιά κουβάρια, με τη σκέψη να πάω με το σεραφείμ στη σημερνή διαδήλωση, με τη σκέψη ότι αν τον πάρω και κάνει καμιά κρίση τί μπορεί να συμβεί, με την απόρριψη αυτής της ιδέας, με τη σκέψη ότι θα πάω εγώ όπως το έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου και ξαφνικά τώρα διερωτώμαι και πού θα μείνει ο σεραφείμ, χώρια την αντοχή κάποιων στοιχείων πάνω μου ή μέσα μου. από όλα μου έμεινε η σκέψη του πόσο απέχω από όλα, και η 'γιορτή' σήμερα προσφιλών μου και ιδιαιτέρως αυτού στον οποίον αναφέρομαι, και μου έμεινε η λέξη 'ιδανικό' σαν μια απορία
τι μπορεί να είναι
κι όμως είανι κάτι στα μάτια, στη σκέψη, στην οργάνωση της ζωής όλων μας...
ιδανικό
σάμπως και ξέρω πια
θα ήθελα βάσει του κάποια πράγματα να πετύχω, μα να που η καθημερνότητα με πάει αλλού
και μου προκύπτει μέσα στο κεφάλι αυτό το γράμμα
το χαίνον δέλτα
που ανοίγει με το στανιό και χάνεται
ο μικρός κύκλος του γίνεται σφαίρα που φεύγει
το κεφαλαίο του κλειστό τρίγωνο βιάζεται διαρκώς
χαίνει μέσα μου η απορία
και μένει ένα πληγωμένο γράμμα
ένα δέλτα του ποταμού γεμάτο σκέψεις
ένα δέλτα του ΕΔΩ που λάμπει σαν το πιο τρομερό σκοτάδι
το ΔΙΚΟ του ΔΙΚΙΟΥ
και της εκ-ΔΙΚΗΣΗΣ.
δεν τη θέλω την εκδίκηση.
η πιο μεγάλη εκδίκηση είναι η απόρριψή της.

και να μπει στη θέση της κάτι άλλο που να ανοίγει τον κόσμο. να τον ΑΔΕΛΦΩΝΕΙ.