Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2008

το ιδανικό

σκέψεις χωρίς νόημα


το σκέφτηκα γιατί σήμερα γιορτάζει κάποιος που αγαπώ.
σκέφτηκα τη λέξη ιδανικός ως επίθετο, δίπλα στο όνομα που του ταιριάζει, τουλάχιστον στο κεφάλι μου μέσα.
άνοιξα τον υπολογιστή με όλη τη φόρτιση που έχει το τώρα με ένα παιδί νεκρό, με τους γονείς του ζωντανούς και ανάμεσά μας, ίδιους μ'εμάς, με την αδελφή του που δεν τον έχει πια να τσακώνεται όπως όλα τα αδέλφια, να ζει μαζί του, να υπάρχει, με μια κοινωνία μαλλιά κουβάρια, με τη σκέψη να πάω με το σεραφείμ στη σημερνή διαδήλωση, με τη σκέψη ότι αν τον πάρω και κάνει καμιά κρίση τί μπορεί να συμβεί, με την απόρριψη αυτής της ιδέας, με τη σκέψη ότι θα πάω εγώ όπως το έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου και ξαφνικά τώρα διερωτώμαι και πού θα μείνει ο σεραφείμ, χώρια την αντοχή κάποιων στοιχείων πάνω μου ή μέσα μου. από όλα μου έμεινε η σκέψη του πόσο απέχω από όλα, και η 'γιορτή' σήμερα προσφιλών μου και ιδιαιτέρως αυτού στον οποίον αναφέρομαι, και μου έμεινε η λέξη 'ιδανικό' σαν μια απορία
τι μπορεί να είναι
κι όμως είανι κάτι στα μάτια, στη σκέψη, στην οργάνωση της ζωής όλων μας...
ιδανικό
σάμπως και ξέρω πια
θα ήθελα βάσει του κάποια πράγματα να πετύχω, μα να που η καθημερνότητα με πάει αλλού
και μου προκύπτει μέσα στο κεφάλι αυτό το γράμμα
το χαίνον δέλτα
που ανοίγει με το στανιό και χάνεται
ο μικρός κύκλος του γίνεται σφαίρα που φεύγει
το κεφαλαίο του κλειστό τρίγωνο βιάζεται διαρκώς
χαίνει μέσα μου η απορία
και μένει ένα πληγωμένο γράμμα
ένα δέλτα του ποταμού γεμάτο σκέψεις
ένα δέλτα του ΕΔΩ που λάμπει σαν το πιο τρομερό σκοτάδι
το ΔΙΚΟ του ΔΙΚΙΟΥ
και της εκ-ΔΙΚΗΣΗΣ.
δεν τη θέλω την εκδίκηση.
η πιο μεγάλη εκδίκηση είναι η απόρριψή της.

και να μπει στη θέση της κάτι άλλο που να ανοίγει τον κόσμο. να τον ΑΔΕΛΦΩΝΕΙ.

9 σχόλια:

genna είπε...

«δεν τη θέλω την εκδίκηση.
η πιο μεγάλη εκδίκηση είναι η απόρριψή της»

σοφά λόγια...

πως θ' αδελφωθούμε?

καλή σου μέρα!

Unknown είπε...

πρώτα κλαίγοντας
μετά χαμογελώντας στα προβλήματα ο ένας του άλλου.
με περίσκεψη.

Unknown είπε...

αλέξανδρε, είναι σίγουρο ότι πρόκειται για παζλ!
όμως, ακόμη και αν δεχτούμε την εισαγωγή ξενόφερτων δομημένων καταστάσεων, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι ένα μέρος τουλάχιστον των συμμετεχόντων στην έξαρση βίας, στην έξαρση συναισθηματικής έκφρασης, στις διαδηλώσεις, στην έκφραση θυμού, απόγνωσσης, αντίσταστης, κλπ, ένα μέρος τουλάχιστον, όσο μικρό, είναι άνθρωποι ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ που πονάνε για το αυτονότητο, και φοβούνται για αυτό που γράφεις: την τηλεκατευθυνόμενη πορεία της παγκοσμιοποίησης, που για να πραγματοποιηθεί πρέπει να 'καθαρίσει' το τοπίο τόσο από τα δάση, όσο και από τους ανθρώπους.
όμως υπάρχουν ακόμη άνθρωποι.

άνθρωποι είναι αυτοί που κοιτάζουν ψηλά και δεν διαμορφώνουν το βλέμμα τους ανάλογα με την αγέλη στην οποία ανήκουν.
ελπίζω δλδ!!!
την καλησπέρα μου!

Coco είπε...

Πρώτον καλύτερα που δεν πήγες μάλιστα με τον μικρό γιατί ρίξανε τέτοιο χημικό που πνίγηκε κι οτελευταίος τουρίστας. Έπειτα ένας δεκαεφτάρης, άριστος μαθητής, μου είπε σήμερα, κι αν νιώθω ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, δεν είναι καλύτερα να σπάσουμε τουλάχιστον κανένα τμήμα για διαμαρτυρία; Κι ο συγκεκριμένος δεν έχει σπάσει ούτε μπιμπίκι... αρχίζει να έχει "αποκλίνουσα" σκέψη...

Swell είπε...

@Alexandros: Tην ξέρουμε τη θυγατρική ΝΔ-ΚΚΕ.

Συγγνώμη για την κατάχρηση του χώρου Abttha.

Unknown είπε...

coco, βλέπεις, δεν έκανα τίποτα.
κι αυτό ψέμα είναι.
σήμερα πήρε βαθμούς ο σεραφείμ.
άλλος αγώνας κι αυτός.
κι η αγωνία του είναι μεγάλη.
πόσα έχουμε να πούμε!
η κατάσταση μου θυμίζει εκείνο το υπέροχο και παλιό θεατρικό 'όλοι τους ήταν παιδιά μου'...

Unknown είπε...

σουέλ, κανένα πρόβλημα. αν νομίζεις ότι καταχράστηκες το χώρο, ένα μικρό ενοίκιο κι όλοι θα είμαστε ευχαριστημένοι! :)

shirine nour είπε...

...και να μπει στη θέση της κάτι άλλο που να ανοίγει τον κόσμο. να τον ΑΔΕΛΦΩΝΕΙ.
...αχχχχχ πότε?
πόσο αίμα θα χρειαστεί ακόμα?

περιμένοντας, θυμήθηκα και σας αφιερώνω αυτό το πολύ ωραίο τραγούδι από άλλες εποχές:

http://www.youtube.com/watch?v=qlwuTYBWbcE


Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν
πως σε πιστεύουν σ' αγαπούν
και πως σε θένε
Εχε το νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί
ψέματα λένε

Κάποτε θα 'ρθουν γνωστικοί
λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν
Εχε το νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί
θα σε πουλήσουν

Και όταν θα 'ρθουν οι καιροί
που θα 'χει σβύσει το κερί
στην καταιγίδα
Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα


Στίχοι Λευτέρης Παπαδόπουλος
Τραγούδι Παύλος Σιδηρόπουλος
Μουσική Μίκης Θεοδωράκης

φιλιά σε σένα και το σεραφειμούδι σου.

Unknown είπε...

υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλυτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα...


το ωραιότερο.
αυτή είναι η ελπίδα.