το ιδανικό. ένα γράμμα. το δ. δικαιοσύνη

ελένη με λένε, και προσπαθώ να μπω σ'ένα πουκάμισο ή σ'ένα κουκούλι να ξαναγεννηθώ. να μπορώ να γεννάω αστυνομικούς με όπλα που θα είναι μολυβένια και θα ακουμπούν σε χαρτιά να γράφουν και να ζωγραφίζουν.
ένα δέλτα γράμμα ν'ανέβω παραπάνω από το φωνήεν που στιγγλιάζει μέσα μου αυτό τον καιρό
άνθρωποι, εεεεε άνθρωποι, ακούει κανείς;
τι γλώσσα μιλάμε;
μόνο βαβέλ βλέπω.
ερημώνω. φεύγω γιατί κανείς δεν ακούει και κανείς δεν καταλαβαίνει.
τι μπορούσε να σκεφτεί το παιδί τη στιγμή που σφηνώθηκε η σφαίρα στην καρδιά του;
σαν τι μπορούσε να περάσει από τα εσωτερικά του μάτια εκείνη την Ιερή Ώρα όπου ο θάνατος τον μύησε μια για πάντα και πολύ σπαρακτικά σ'έναν άλλον κόσμο;
κανείς δε μαθαίνει αυτήν την τελευταία παρακαταθήκη του αύριο.
ο ίδιος ο νεκρός γίνεται διαθήκη μόνος του.
ο αλέξανδρος είναι μια διαθήκη του καιρού μας. στο όνομά του γράφτηκε το δράμα μας. είναι ο ήρωας του μονόπρακτού μας. η ελλάδα σβήνει με τη γραφή του. η αναταραχή φέρει το όνομά του. η επανάσταση ξεκινάει από το κορμί του, ένα κορμί που δε θα μεγαλώσει άλλο. θα είναι πάντα το κορμί του έφηβου που πήγε να γνωρίσει τον άλλο κόσμο. στα εξάρχεια.
κι είμαστε εμείς εδώ κι αυτός τώρα πια εκεί.
το εδώ είναι μια δαγκάνα, κι εμείς, η γενιά των γονιών του, μοιάζουμε αλεπουδάκια άταχτα, πονηρά, και να η δαγκάνα τώρα κι ο πόνος απίστευτος κι η ακινησία ακόμα πιο τρομερή.
είμαστε εδώ.
αυτό το δέλτα με συγκλονίζει.
οίδα
είδα
εδώ
είδηση
αφαιρέστε τα φωνήεντα να σταθούμε σ'αυτό που μένει μέσα στο στόμα 'και δεν μπορεί να βγει'.
το εδώ και το είδα, είναι η μαρτυρία του παρόντος. το εδώ, το είδα και το οίδα, είναι η γνώση.
η γνώση που γεννάει και γεννιέται μαζί.
το δέλτα του ποταμού είναι η διακλάδωσή του πριν χαθεί στη θάλασσα.
το πιο εύφορο κομμάτι του, το πιο επισφαλές. το πιο άγνωστο. μα δίνει στόχο στα πουλια, στα ζώα, στους ανθρώπους, στους ταξιδευτές και άλλους.
δες τώρα, δέσμιος είσαι στην ανάγκη να δεις ένα παιδί να κοιμάται. για πάντα κάπου αλλού. στο βασίλειο των νεκρών.
κι ακόμη δεν είδες τίποτε.
κι εγώ, ελένη και μάνα παιδιών, τυφλή ακόμη, ψάχνω ΔιέξοΔο, την οΔό.
ο χριστός είπε: εγώ ειμί η οδός.
να ενας δρόμος.
ο δρομος αυτός ήρθε από το πουθενά.
με ταλανίζει η σκέψη της δικαιοσύνης.
τι να είναι η δικαιοσύνη, εν ονόματι της οποίας σήμερα ήδη τόσα ψέμματα ακούσαμε, για παρεξηγήσεις, για μαχαίρια που θα φτάσουν στο κόκκαλο, για βαλιστικές που πρέπει να μαγειρευτούν κάτι σα στιφάδο, για αποφάσεις της δικαιοσύνης αν έπρεπε να πεθάνει ή όχι ο έφηβος που πήγε βόλτα στα εξάρχεια, κλπ κλπ κλπ
δικαιοσύνη αυτό είναι;
ο χριστός ήρθε από το πουθενά λοιπόν,
και να που ο ιωσήφ, βλέπει την παναγία να φέρει καρπό μέσα της χωρίς ο καρπός να είναι δικός του.
ο νόμος του λέει, όπως μέχρι σήμερα, ότι γυναίκα με ξένο καρπό μέσα της, λιθοβολείται.
κι ο ιωσήφ, λέει το ευαγγέλιο
ΔΙΚΑΙΟΣ ΩΝ, εβούλετο λάθρα απολέσαι αυτήν.
πραγματικά θεϊκή αυτή η ρήση, έστω κι αν εγώ δεν τη θυμάμαι καλα. αποτυπώθηκε στη μνήμη μου όταν κάποτε διάβαζα θεοφύλακτο βουλγαρίας, έναν απίθανο τύπο που ανέλυε κείμενα το 11ο αιώνα!
ΕΠΕΙΔΗ ΗΤΑΝ ΔΙΚΑΙΟΣ, γι'αυτό το λόγο, ήθελε κρυφά να τη διώξει.
δλδ, η δικαιοσύνη και το δίκιο δεν έχει να κάνει με τους νόμους και τα νομίζω και τα νομίσματα, αλλά με την πολύ σύντομη απολογία του 'εδώ', αυτού που βλέπω, και τίποτε άλλο. με τη βαθιά γνώση του 'οίδα' ότι πάντα 'ουδέν οίδα' και γνώση είναι η αγάπη του ενός προς τον άλλον, χωρίς άλλο τίποτα.
το αλφάβητο ξαναγίνεται σκάλα αυτή τη στιγμή, κι από το Δίκιο πηγαίνω στην Ευσπλαγχνία, μια λέξη μαγική, όπου το μέσα μου ανάβει τη ζεστασιά του άλλου.
τι σχέση μπορεί δλδ να έχει η δικαιοσύνη με το αντίθετό της που είναι η εκ-δίκηση; το δίκιο και το δίκαιο είναι, θα έπρεπε να είναι το εδώ του καθενός μας. το α-δικο δε θα 'πρεπε να είναι δικό μας.
όταν λοιπόν είμαστε σκληροί εν ονόματι του δίκιου, τι είμαστε;
ο νόμος για να είναι πραγματικός, με την αγάπη και την αξιοπρέπεια σιγουρεύεται μεσα μας, κι όχι με την τρομοκρατία του πολέμου.
ας Δω δίπλα μου χώρο για τις γενιές που έρχονται.
όσοι τυχόν διαβάσατε μέχρις εδώ αυτές τις γραμμές, τι να πω...
δεν ξέρω γιατί τις γράφω.
ξέρω πως ο θεοφύλακτος άξιζε να διαβαστεί, και δε θυμάμαι καν αυτή τη στιγμή πώς λεγόταν το βιβλίο του. ήταν απαντήσεις στις ερωτήσεις που του είχε στείλει ένας μαθητής του, κι αυτός έδινε τις απαντήσεις, κι έτσι το βιβλίο φέρει το όνομα του μαθητή του. βαριέμαι να ανοίξω βιβλίο να βρω το όνομα του έργου του. θα κοιτάξω μπας και το βρω στο διαδίκτυο. στην πατρολογία γκρέκα του μίνιε βρίσκεται, δεν ξέρω αν κα΄ποιος το έχει εκδώσει, όπως και θα του ταίριαζε.

σας δίνω πληροφορίες από το διαδίκτυο
Blessed Theophylactus of Ohrid (ca. 1050/60-ca. 1108) was one of the most famous Byzantine biblical scholards and exegetes; he was born on the Greek island of Euboia, close to Athens, some time between 1050 and 1060. He pursued an education in Constantinople to be study under the finest teachers of literature and rhetoric of his time and became one of the clergy of the Great Church there. He was appointed professor of rhetoric at the patriarchal academy and tutor to the emperor's children. As a relatively young man, he was consecrated as bishop and sent, against his will, to Ochrid, where he was the Metropolitan of the Church in Bulgaria for twenty-five years.

An inspired theologian and orator, he has left many homilies and, most important, a commentary on the whole New Testament (Theophylactus completed extensive biblical commentaries on the four Gospels, the Acts of the Apostles, and the New testament Epistles. There is also supposed to be a commentary on the Greek text of the Psalms and on the Prophets), which has been has been treasured by Orthodox Christians ever since. The Patrologia Graeca has a long sermon on the cross, another on John the Baptist, and a third on the feast of the presentation.

The first English translation (and the first in any modern Western European language) of Theophylact's commentaries on the New Testament, The Explanation of the Gospels, is available from Chrysostom Press. Work is underway to complete the English translation of his commentaries on the Book of Acts and the Epistles.

In his last years he moved to Thessalonica, where he reposed in peace; the exact year of Blessed Theophylact’s repose is not known, but the latest date that can be ascertained from his letters is 1108.

The Serbian Orthodox Church, whose jurisdiction in later years came to include Ochrid and Macedonia, and other Orthodox Churches, commemorates Theophylactus as a saint, on December 31.

καλημέρα σας.
(είχα μια πρόταση ακόμη και την έσβησα, δε χρειαζότανε)