Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008

SHAY DAY! - Έχεις δύο επιλογές... Από: fatsimare

SHAY DAY! - Έχεις δύο επιλογές...
Από: fatsimare
Δημοσιεύτηκε: Σαβ 13 Δεκ, 2008

Τι θα έκανες εσύ; Θα διάλεγες, σίγουρα...
Μην κοιτάξεις για κάτι αστείο σ' αυτό το κείμενο, δεν υπάρχει, μα διάβασέ το.
Η ερώτηση είναι: Θα έκανες την ίδια επιλογή ;

Σε ένα δείπνο, για φιλανθρωπικό σκοπό, ενός σχολείου για παιδιά με ειδικές ανάγκες, ο πατέρας ενός αυτιστικού παιδιού διηγήθηκε την παρακάτω ιστορία, που δεν θα την ξεχάσει κανείς από όσους την άκουσαν εκείνη τη μέρα.

Μετά την τελετή, έκανε μια ερώτηση.
"Όταν η φύση δεν παρεμποδίζεται από εξωτερικές επιρροές, όλα γίνονται τέλεια.
Ακόμα ο γιος μου, ο Shay, δεν μπορεί να μάθει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Δεν μπορεί να καταλάβει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Πού είναι η φυσική τάξη των πραγμάτων στο γιο μου;"

Όλοι στην αίθουσα αναρωτιόνταν σιωπηλά και γεμάτοι απορία. Ο πατέρας συνέχισε.

"Όταν ένα παιδί σαν τον Shay που είναι πνευματικά ανάπηρο, έρχεται στη ζωή, η ευκαιρία να καταλάβεις την αληθινή ανθρώπινη φύση είναι, το πώς οι υπόλοιποι άνθρωποι θα συμπεριφερθούν σ' αυτό το παιδί."
Και αφηγήθηκε την παρακάτω ιστορία, που θα σας παρακαλέσω θερμά να διαβάσετε μέχρι το τέλος της..

Ο Shay κι εγώ, περάσαμε έξω από ένα πάρκο, όπου κάποια αγόρια που γνώριζαν τον Shay, έπαιζαν μπέιζμπολ. Ο Shay με ρώτησε, "μπαμπά, νομίζεις ότι θα μ' αφήσουν να παίξω μαζί τους;"
Εγώ ήξερα ότι τα περισσότερα αγόρια, δεν θα ήθελαν κάποιον σαν τον Shay στην ομάδα τους.
Μα ήξερα, και καταλάβαινα σαν πατέρας, ότι αν του δινόταν η ευκαιρία να παίξει, θα του έδινε πολύ μεγάλη χαρά και επίσης ένα αναγκαίο αίσθημα ένταξης, μαζί με κάποια εμπιστοσύνη που θα γινόταν αποδεκτός από τα άλλα παιδιά, παρά την αναπηρία του.

Πλησίασα λοιπόν ένα από τα παιδιά, και το ρώτησα χωρίς βέβαια να περιμένω και πολλά, αν ο Shay θα μπορούσε να παίξει μαζί τους.

Το αγόρι κοίταξε γύρω του σαν να ζητούσε κάποια υποστήριξη, μα στο τέλος απάντησε, "χάνουμε έξι γύρους, και το παιχνίδι είναι στον όγδοο γύρο. Γιατί όχι, μπορεί να παίξει στην δική μας ομάδα, και θα προσπαθήσουμε να τον βάλουμε να παίξει στον επόμενο γύρο, να αποκρούσει τις βολές αν το θέλει.
Ο Shay πήγε με δυσκολία μέχρι τον πάγκο της ομάδας, για να φορέσει την μπλούζα της ομάδας. Τον παρακολουθούσα με μάτια δακρυσμένα και μια θέρμη στην καρδιά μου.
Τα αγόρια της ομάδας, είδαν την χαρά μου, που τον αποδέχτηκαν στην ομάδα τους.

Στο τέλος του όγδοου γύρου, η ομάδα του Shay νικούσε μερικούς πόντους, αλλά ήταν ακόμη πίσω τρεις πόντους για να κερδίσουν τον γύρο. Στην αρχή του ένατου γύρου, ο Shay έβαλε το γάντι και έπαιξε δεξιά στο γήπεδο.
Αν και οι μπαλιές δεν ήρθαν προς την κατεύθυνσή του, έδειχνε ενθουσιασμένος, δείχνοντας την χαρά του, και μόνο που βρισκόταν εκεί, χτυπώντας όλο χαρά τα χεράκια του. Το χαμόγελό του ήταν από το ένα αυτί στο άλλο, όταν με κοίταζε που τον χαιρετούσα από την εξέδρα.

Προς το τέλος του ένατου γύρου, η ομάδα του Shay πήρε κι άλλους πόντους.
Με δύο παίκτες έξω, και τρεις έξω από την βάση, οι πιθανότητες να κερδίσει γύρους, ήταν κοντά στην βάση, και ο Shay καθορίστηκε σαν ο επόμενος για να αποκρούσει τις βολές.

Σ' αυτό το κρίσιμο σημείο, αναρωτήθηκα αν θα αφήσουν τον Shay να δοκιμάσει να αποκρούσει, και να χάσουν τις πιθανότητες να κερδίσουν το παιχνίδι.
Για μεγάλη μου έκπληξη, ..τον άφησαν!

Όλοι γνωρίζανε ότι ήταν αδύνατον να χτυπήσει ο Shay την μπάλα, τη στιγμή που δεν ξέρει καν, πώς να κρατήσει κατάλληλα το ρόπαλο, πόσο μάλλον να στοχεύσει την μπάλα.
Εντούτοις, ο Shay πήρε θέση.

Ο αντίπαλος παίχτης, που πετάει την μπάλα, αναγνώρισε ότι η ομάδα του Shay έβαλε την νίκη του παιχνιδιού σε δεύτερη μοίρα, για να δώσουν την ευκαιρία στο παιδί αυτό, να χαρεί αυτήν τη στιγμή, γι’ αυτό και ήρθε πιο κοντά, προσπαθώντας να τον βοηθήσει να τα καταφέρει ρίχνοντας την μπάλα απαλά στον Shay.

Στην πρώτη προσπάθεια, ο Shay κούνησε αδέξια το ρόπαλο και αστόχησε. Ο αντίπαλος παίκτης, ήρθε ακόμη πιο κοντά του λίγα βήματα, για να του πετάξει ακόμη πιο απαλά την μπάλα. Ο Shay κούνησε πάλι αδέξια το ρόπαλο, μα αυτή τη φορά βρήκε τυχαία την μπάλα, στέλνοντάς την πολύ κοντά, και μάλιστα σε έναν αντίπαλο.

Το παιχνίδι τώρα, κανονικά θα είχε τελειώσει.
Ο αντίπαλος όμως, σήκωσε την μπάλα, και, ενώ θα μπορούσε να την πετάξει στην πρώτη βάση, βγάζοντας τον Shay έξω από το παιχνίδι, πέταξε επίτηδες την μπάλα πολύ ψηλά, πάνω από το κεφάλι του συμπαίκτη του, και μακριά κι από τους άλλους συμπαίκτες του.

Όλοι στις εξέδρες, και από τις δύο ομάδες, άρχισαν να φωνάζουν, "Shay τρέξε στην πρώτη βάση, τρέξε, τρέξε..." Ποτέ στη ζωή του ο Shay δεν έτρεξε τόσο μακριά, μα έφτασε στην πρώτη βάση γεμάτος ενθουσιασμό και με ορθάνοιχτα από χαρά μάτια, κοιτώντας γύρω του απορημένα και σαστισμένα, να καταλάβει τι άλλο πρέπει τώρα να κάνει...

Η εξέδρα συνέχισε τότε, "Shay, τρέξε στη δεύτερη βάση, Shay τρέξε..τρέξε.." Με την ανάσα κομμένη και άτσαλα, έτρεξε προς τη δεύτερη βάση. Μέχρι όμως να φτάσει ο Shay στη δεύτερη βάση, ο δεξιός αντίπαλος είχε ήδη πιάσει την μπάλα.

Ήταν ο μικρότερος της αντίπαλης ομάδας, και είχε πλέον όλη την ευκαιρία, να γίνει ο ήρωας της ομάδας του. Θα μπορούσε να πετάξει την μπάλα στον συμπαίκτη της δεύτερης βάσης, όπου θα έβγαζε έξω τον Shay, μα κατάλαβε τις προθέσεις του συμπαίκτη του που έριχνε τις βολές, και την έριξε ψηλά, προς τον συμπαίκτη της τρίτης βάσης.

Ο Shay έτρεξε προς την τρίτη βάση σαν ξετρελαμένος, καθώς οι παίκτες της ομάδας του έτρεξαν κι εκείνοι προς τη βάση.
Όλοι φωνάζαμε, "Shay, Shay, Shay!!!"

Ο Shay έφτασε στην τρίτη βάση, αλά με την κρυφή βοήθεια του αντίπαλου παίχτη της τρίτης βάσης, ο οποίος σταμάτησε να τρέχει να προλάβει την μπάλα, για να δείξει στον Shay την σωστή κατεύθυνση, το πού ήταν η τρίτη βάση, λέγοντάς του "απο δω, απο δω Shay.."
Καθώς ο Shay πέρασε απο την τρίτη, τα αγόρια και των δύο ομάδων και οι θεατές στις εξέδρες, ξεσηκώθηκαν φωνάζοντας "Shay, τρέξε στη βάση ένα τώρα, τρέξε στη βάση ένα.."
Ο Shay έφτασε στη βάση, πάτησε στον βατήρα, κερδίζοντας το παιχνίδι, και όλοι τον ζητωκραύγασαν σαν τον ήρωα, που βοήθησε να νικήσει η ομάδα.

Εκείνη την ημέρα, συνέχισε με δάκρυα ο πατέρας, τα αγόρια και απο τις δύο ομάδες, και ο κόσμος στις εξέδρες, βοήθησαν να φέρουν ένα κομμάτι αληθινής αγάπης και ανθρωπιάς σ' αυτόν τον κόσμο, να δώσουν χαρά σε μια ψυχούλα, που τόσο την λαχταρούσε και που τόσο την είχε ανάγκη.

Ο Shay δεν τα κατάφερε μέχρι το επόμενο καλοκαίρι, πέθανε εκείνο τον χειμώνα, χωρίς όμως να ξεχάσει ποτέ, πώς ήταν ο "ήρωας" που με έκανε τόσο χαρούμενο εκείνη την ημέρα, και την χαρά που έδωσε στην μητέρα του, και που με δάκρυα αγκάλιασε τον μικρό της ήρωα σαν πήγαμε σπίτι.

Και τώρα, .. κυρίες, ... κύριοι, ... ο επίλογος..

Υπάρχουν χιλιάδες ανέκδοτα που στέλνονται δια μέσου internet, χωρίς δεύτερη σκέψη.
Μα όταν πρόκειται για ιστορίες που έχουν να κάνουν με επιλογές ζωής, οι άνθρωποι διστάζουν.
Το ακατέργαστο, το χυδαίο, και συχνά άσεμνο, περνάει ελεύθερα μέσω του κυβερνοχώρου, αλλά η δημόσια συζήτηση για την ευπρέπεια, πάρα πολύ συχνά καταστέλλεται, ακόμη και στα σχολεία η και τους εργασιακούς χώρους μας.

Εάν σκέφτεσαι να προωθήσεις αυτό το κείμενο, πιθανότατα θα κάνεις ίσως επιλογή, στα άτομα στα οποία θα το στείλεις.

Θεωρώ προσωπικά πως ανήκω στα άτομα, που πιστεύουν πως μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Όλοι έχουμε χιλιάδες ευκαιρίες στην καθημερινή μας ζωή, να καταλάβουμε την φυσική τάξη των πραγμάτων. Τόσες πολλές, φαινομενικά τετριμμένες αλληλεπιδράσεις μεταξύ δύο ανθρώπων, μας δίνουν μια επιλογή: Περνάμε κατά μήκος ενός μικρού σπινθήρα αγάπης και ανθρωπιάς;
ή παραβλέπουμε κάθε ευκαιρία, αφήνοντας αυτόν τον κόσμο ακόμη πιο κρύο;

Ένας σοφός είπε κάποτε, "κάθε κοινωνία κρίνεται, από το πώς μεταχειρίζεται τους πιο αδύναμους ανάμεσά της"

Τώρα έχεις δύο επιλογές για το κείμενο που διάβασες..
Δεν του δίνεις σημασία, ή…
Προώθηση, δηλαδή, αναδημοσίευσέ το...

Να έχεις μια χαρούμενη ημέρα, να έχεις μια "Shay day!"
Κάνε το σωστό, προώθησέ το, δώσε μια ακόμη μικρή ελπίδα στο να καλυτερέψει ο κόσμος μας, να γίνει πιο ανθρώπινος, πιο συμπονετικός, πιο αγνός..

...και, χαμογέλα!!! ... μας παρακολουθούν παιδιά.

23 σχόλια:

Unknown είπε...

ευχαριστώ την κυρία χρονοπούλου που μου το έστειλε.
δεν ξέρω αν έχουμε γνωριστεί, και δεν ξέρω αν γνωρίζει ότι το κείμενο αυτό πέφτει σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή για μένα.

P. Kapodistrias είπε...

Καμία εγώ επιλογή...

roula karamitrou είπε...

Καλημέρα :)

Swell είπε...

Καλημέρα, εξαιρετική ιστορία. Μήπως και καταλάβουμε που βρίσκεται η αληθινή μαγεία της ζωής.

Spy είπε...

Το κείμενο αυτό με άγγιξε πάρα πολύ βαθιά καλή μου abttha, μιας και έχω κι εγώ έναν αδερφό με σύνδρομο Down και έχω βιώσει πολλές φορές τον κοινωνικό ρατσισμό προς το πρόσωπό του, αλλά και την απέραντη ευτυχία που του δίνουν τα πιο μικρά, τα πιο απλά, τα πιο αυτονόητα πράγματα του κόσμου...

Δεν θα το αναδημοσιεύσω.
Δεν πιστεύω στη δύναμη των chain letters.
Επίσης ΕΠΙΛΕΓΩ σε ποιόν θα αναφερθώ για αυτήν την μικρή μα και τεράστια ταυτόχρονα, προσωπική μου ιστορία...

MenieK είπε...

Με συγχωρείτε που σαν χαλώ τη διάθεση, αλλά ποιος είναι αυτός που ονομάζει ένα αυτιστικό παιδί πνευματικά ανάπηρο? Από εκείνη τη γραμμή και κάτω, το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι το τραγούδι του Σαββόπουλου με την Δόμνα Σαμίαου για τα ζαχαρωμένα λόγια... και μάλιστα για αποπροσανατολιστικά και κακοφτιαγμένα ζαχαρωτά...

Unknown είπε...

πκ, σε καταλαβαίνω
πώς όμως το καταφέρνεις και δεν έχεις καμιά επιλογή!
είναι πολύ δύσκολο να είσαι πάντα με την αγάπη στο χε΄ρι, με την συμ-πὀνοια...

Unknown είπε...

ρούλα, καλημέρα κυρία φάτσα, κυρία μούρη, κυρία πρόσωπο....

Unknown είπε...

σουέλ, συμφωνώ μαζί σου! το έλαβε σήμερα και μια φίλη απ'τη δουλειά μου... άρα είναι της μόδας!
:)

Unknown είπε...

σπάι, οπωσδήποτε έχει το ελεύθερο! είμαι τόσο γενναιόδωρη που σε αφήνω να μην το δημοσιεύσεις!
:)
είναι ζήτημα, όταν είσαι κοντά σε τέτοιες ιστορίες, να είσαι πιο προσεκτικός στις επιλογές σου. απαντώντας παρακάτω, θα δεις ότι δε με νοιάζει αν είναι αλυσιδωτό ή μη αλυσιδωτό γρα΄μμα.
είναι ευκαιρία, όπως και να έχει, για σκέψη!

Unknown είπε...

μένη, ναι, να σε συγχωρήσω παιδί μου! τέτοιο κακό που μου έκανες! για να σε συχωρήσω θέλω καφέ σε μικρό καφενεδάκι βορείων προαστείων, όπου συχνάζουν μερικοί μερικοί....:)
δε με νοιάζει το κιτς της ιστορίας.
αντίθετα μάλιστα.
με νοιάζει η αλήθεια η ίδια.
κι επειδή την έχω δει αυτήν την αλήθεια,
την έχω δει,
θεωρώ ότι είναι σπουδαίο να πλησιάζεις και να δίνεις κάτι που έχεις, λίγο χώρο, σε παιδιά που δεν τον παίρνουν το χω΄ρο μόνα τους,
υποβιβασμούς δεν κάνει μόνο η γλώσσα...
με ταπείνωση βλέπω πολλά, κι ίσως σχεδόν από πρώτο χέρι...

Coco είπε...

Αυτό που έγραψες για τους αναστρέψιμους ρόλους σε σχόλιό σου στο προηγούμενο ποστ ταιριάζει και δω.

anepidoti είπε...

ευκαιρία για σκέψη, το διάβασα το πρωί κι ένιωσα περίεργα, ξέρεις γιατί; γιατί ήταν πολύ εύκολο να διαλέξω εδώ, στην θεωρία.
σκέφτηκα τι θάκαμνα αν έπαιζα μπέιζμπολ ή πάλι αν ήμουν γονιός παιδιού που παίζει μπέιζμπολ...
εκεί να μ' έβλεπα.
θάταν η επιλογή μου τότε, μόνο τότε,
το μπέιζμπολ.

roula karamitrou είπε...

Κυρία μούρη πολύ με παιδέψατε με την ανάρτησή σας :)

Το χω 4 μέρες το μέιλ και δεν το προώθησα σε κανένανχωρίς να μπορώ να πω γιατί...το μόνο που ήξερα ήταν ότι μέκανε να αισθανθώ περίεργα, αμήχανα

Σαν να καταλαβαίνω τώρα γιατί... διαβάζοντας σας, όλους

Μου φαίνεται λίγο να επιτρέπεις τη συμμετοχή...από δικαίωμα την κάνεις επιλογή αυτού που ελέγχει το παιχνίδι.
¨ολες τις προηγούμενες μέρες για μένα, φάνηκε ότι το παιχνίδι έχει παραστενέψει και πολλοί είμαστε αυτοί που δεν χωράμε σαυτό.

Για το παιχνίδι νομίζω πρέπει ναρχίσουμε να συζητάμε...πώς θα τανοίξουμε προς όλους

Φιλιά πολλά...πόσο καλά έκανες που το ανάρτησες και δεν το καταχώνιασες σαν και μένα!

A! είπε...

Σ΄ευχαριστώ για το χαμόγελο που ζωγράφισες στα χείλη μου...
είχα ξεχάσει πως είναι έστω λίγο και για λίγο να χαμογελάς, όπως και νάχει... όνειρα γλυκά με φιλία και φιλιά...

Unknown είπε...

κοκό, καλημέρα, ναι, νομίζω πως η κινητικότητα τελικα΄είναι κάτι πολύ βαθύ στις σχέσεις των ανθρώπων. αυτή ίσως είναι η μορφή αναρχίας που δημιουργεί. η στασιμότητα των στόχων είναι καταναγκασμός στο βα΄θος τους.
ή δεν ξέρω τι λέω. μπορεί.

Unknown είπε...

ανεπίδοτη, εσένα σκεφτόμουνα όταν έγραφα αυτά πιο πάνω ως απάντηση στην κοκό. η κινητικότητα των παιδιών βοηθάει να καταλάβουμε: τώρα ένα πιτσιρίκι κλαίει γιατί έχασε την μπάλα του και τώρα γελάει γιατί είδε ένα μερμύγκι.
το μπέιζμπολ, το ποδόσφαιρο, η πρωτιά στην τάξη, το καλύτερο ντύσιμο, κλπ κλπ είναι αρρώστεια που την κολλάμε εμείς στα παιδιά μας.
θυμάμαι ένα ποδοσφαιρικό ματς σε δημοτικά σχολεία, όπου ένας μπαμπάς από τις κερκίδες εξγούσε στο γιο του πώς να κάνει παγαποντιά, κι έβριζε τον αντίπαλο (παιδί του δημοτικού)!
σ'αυτή τη διήγηση, όποια κι αν είναι, η ευλυγισία που έδειξαν τα παιδιά ήταν μια όντως μεγάλη αλληλλεγγύη. αυτή είναι βάση για πολλά θέματα...
και χωρίς πολλά λόγια στη διήγηση αυτή κατάλαβαν την έννοια της αλληλλεγγύης και τα παιδιά της άλλης ομάδας.
τι να πεις τώρα εσύ για το μπέιζμπολ που θα παίζει το παιδί σου, και θα έχει έναν στούμπο στην ομάδα...
τα παιδιά μας ξεπερνάνε πολλές φορε΄ς.

Unknown είπε...

ρουλιώ, πες ό,τι θες. σίγουρα θα είναι πολύ χρήσιμο για μένα.
ελπίδα υπάρχει σχεδόν πάντα...:)

Unknown είπε...

ζού δι μου
καλημέρα
πότε θα έρθεις πάλι να με πας μια βόλτα;
:)
να έρθω εγώ; αν έρθω, θα σας πάρω και τους δυο... ή και τις δυο;

Shadowface είπε...

Απλά δεν εξηγεί ο συγγραφέας του ωραίου αυτόυ κειμένου, ότι τα αυτιστικά παιδιά παρουσιάζουν σε ποσοστό 90% διανοητικής καθηστέρησης
χωρίς όμως να είναι εμφανέσ αυτό στο πρόσωπο όπως στα παιδιά με down δηλαδή δείχνουν φυσιολογικά.
Το ξέρω διότι ένας πολύ κοντινός μου άνθρωπος δουλεύει σε κέντρο με τέτοια παιδάκια.

Unknown είπε...

δεν έχει σημασία τόσο αυτό.
αφού τα παιδιά διαισθάνονται τη διαφορά περισσότερο από ό,τι οι μεγάλοι. το ξέρω κι εγώ εκ πείρας αυτό...
το ζήτημα είναι ότι τα παιδιά, τα απίστευτα σκληρά, είναι και θεραπευτές μεταξύ τους, μερικές φορές τουλάχιστον!

ritsmas είπε...

κομματια της δικής μας ζωής είναι και αυτά και οφείλουμε να σκυβουμε πάνω τους με όλο το περισσευμα αγάπης και έλλειψης εγωισμου που μας μένει.
σε φιλω Ελεν
ριτς

Unknown είπε...

υποκλίνομαι ριτς.
πάντα καίρια και απλή. σ'ευχαριστώ.