Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2008

αυτά.

αυτά, αχ αυτά...
πριν μερικά χρόνια έλειπαν όλα. τα χρώματα, οι δυνάμεις, τα σκαλιά, η έδρα, τα παιδιά, το σπίτι, όλα.
ξεκίνησαν να υπάρχουν πάλι, πολύ δειλά στην αρχή. να δεις ξανά τα παιδιά, αυτά τα παιδιά, ή άλλα παιδιά. γιατί εκείνα ήταν τα παιδιά...
του 2003.
που δε χωρούσαν στην τάξη.
που μόνα τους αποφάσισαν να αλλάξουν θέση, μα περίμεναν στο διάδρομο να με πάρουν μαζί τους.
βρεθήκαμε στο πιο μεγάλο αμφιθέατρο της φιλσοφοφικής εκείνης της άγνωστης χώρας και πόλης. κανείς δεν τόλμησε να τα βγάλει έξω. για μένα ήταν ένα δώρο προετοιμασίας.
ζήτημα αν μπήκα δυο φορές εκεί μέσα.
ακολούθησε ένας βαθύς ύπνος, άλλοτε θα τα πούμε.
κι όταν μπορούσα να γυρίσω, την άλλη χρονιά, δεν ήθελα ούτε ομπρέλα με χερούλι μπροστά τους, ούτε μπαστούνι.
ήταν σεπτέμβρης κι ήμουνα σε άλλο αμφιθέατρο. αυτό το τωρινό. κατεβαίνεις καμιά δεκαριά σκαλιά. βαστιόμουν από τον τοίχο μη φάω τα μούτρα μου.
συγκίνηση για μένα, γι'αυτά ήμουν άγνωστη, ήταν καινούρια...
μα ήταν παιδιά.
μάθημα. όσο πιο αληθινό να μπορούσε να είναι αυτό.
μάθημα; ποιος να μαθαίνει άραγε πιο πολύ! ο εγωιστής κι αυτός που δεν ξέρει. ανήκω και στις δυο κατηγορίες.
όλα ήρεμα. μάτια ακέραια να κοιτάζουν.
διάλειμα στο τρίωρο, δε φεύγω από την έδρα, πώς να ξαναγυρίσω, δεν είναι αυτονόητο...
κι έρχονται σπουργίτια!
μέσα στην αίθουσα!
ανάμεσα στα έδρανα και την έδρα!
σε λίγο τα παιδιά επιστρέφουν. το μάθημα ξαναρχίζει. όλα ήρεμα, ανθρώπινα...
ανθρώπινα.
γίνεται μάθημα και ξαναμπαίνουν τα πουλιά. ανάμεσα στα παιδιά, δυο σπουργίτια κατεβαίνουν τις σκάλες του αμφιθεάτρου, ανάμεσα στα έδρανα.

το κρατάω για πάντα. νομίζω δε θα το ξεχάσω ποτέ.

------------------
φέτος ξανακάνω μάθημα σ'αυτό το αμφιθέατρο. έχω ωστόσο λείψει τόσον καιρό όσο να λένε μερικοί ότι δεν υπάρχω. ας είναι. τα παιδιά ήταν στην αρχή 6. τώρα μετά βίας να είναι 20, μάλλον δεν είναι.
η συνάντηση είναι όμως φανερή.
περιμένω με αγωνία να τα συναντήσω κάθε βδομάδα. χτες είχαμε μάθημα μαζί. μιλούσα. -κάνω και τίποτε άλλο θα μου πείτε;- μπαίνουν απ'το παράθυρο δυο σπουργίτια.
αμέσως θυμάμαι τη σκηνή και σταματάω το μάθημα, κοιτάζω και λέω στα παιδιά: 'μπήκαν δυο σπουργίτια, κοιτάχτε!'
τα παιδιά κοιτάνε, και χωρίς να χάσουν την παραμκρή στιγμή, γυρνάνε κατευθείαν ξανά μπορστά του, χωρίς μιλιά!
δλδ με βάζουν να συνεχίσω το μάθημα
τα σπουργίτια κάτι συζητάνε στα άδεια έδρανα, γυροφέρνουν λίγο, φεύγουν.
τα παιδιά είναι συνηθισμένα φαίνεται στα πουλιά.

η ζωή περνάει. να μια ομορφιά της.

8 σχόλια:

monahikoslikos είπε...

σκέφτηκες πως μπορεί να ζηλεύεις τα πουλιά;

ATHENA είπε...

ΠΟΙΟΣ ΔΕ ΖΗΛΕΥΕΙ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ?

ΕΓΩ ΖΗΛΕΥΩ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΔΕΛΦΟΥΛΑ ΜΟΥ

Η ΖΩΗ ΠΕΡΝΑΕΙ ΣΠΑΡΜΕΝΗ ΜΕ ΜΙΚΡΕΣ ΟΜΟΡΦΙΕΣ, ΕΙΝΑΙ ΥΒΡΙΣ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ ΤΗ ΧΑΡΑ ΤΟΥΣ

ΦΙΛΙΑ

agrampelli είπε...

όμορφη η εικόνα σου!
(Άν και δεν καταλαβαίνω πάντα τι λές,αγαπάω πολύ να σε διαβάζω!)
φιλί καληνύχτας...

Coco είπε...

α, ναι, τα σπουργίτια, συχνά!! και χελιδόνια

marianaonice είπε...

Ναι ομορφιά της ζωής να διδάσκεις παιδιά! Γίνεσαι παιδί και μαθαίνεις απ' αυτά τα καινούρια της ζωής!
Ξαναγιεννιέσαι με τα παιδιά!
Ευλογημένη η δουλειά σου abttha!
Καλό Σ/Κ!!

Λυγερή Βασιλείου είπε...

Θα το τιτλοφορούσα
"από το ημερολόγιο μιάς "δασκάλας"
που μιλούσε με τα πουλιά που αγαπούσε τα παιδιά."
Πολύ τρυφερές ,πολύ ανθρώπινες γραμμένες στιγμές στις φτερούγες, θάλεγα,των πουλιών που έρχονται και φεύγουν σαν τις στιγμές της ζωής μας.
Την καλημέρα μου
Λυγερή του ΠΗΓΑΙΜΟΥ
http://ligery.pblogs.gr
http://lygeri.pblogs.gr

Unknown είπε...

αγαπημένοι μου φίλοι,
επειδή κάτι ψυχανεμίζομαι που ακόμη δεν είναι ξεκάθαρο,
κι ούτε ξέρω τι είναι,
γι'αυτό ίσως αυτόν τον καιρό
να τον περνάω γράφοντας κάποια πράματα που είναι σα βότσαλα στη λιμνη της ψυχής: ταρακουνάνε (για μενα βέβαια), την ησυχία αυτής της λίμνης:)
τα σπουργίτια μέσα στην τάξη, θα σας πω και θα γελάσετε τι είναι για μένα:
να, είναι ένας γκάτσος, ένας χατζηδάκης, ένας κεμάλ, ένας φρα αντζελικό που ζωγραφίζει τον άγιο φραγκίσκο της ασίζης που διδάσκει στα πουλιά, είναι το σχολείο των πουλιών του εμπν αττάρ ή δεν τον θυμάμαι και καλά, είναι κι ο πουλολόγος ο βυζαντινός που με τους συμβολισμούς του κάτι πάντα ήθελε να πει, είναι η υπέρβαση ενός δία που έχει ντυθεί κύκνος, είναι, είναι...
κι ενώ είναι όλα αυτά, και τόσα άλλα ωραία που έχω γνωρίσει, ξεχάσει, αγνοήσει, δεν έχω καταλάβει, ή έχω καταλάβει,
νάσου που μου έτυχε σ'αυτή τη ζωή,
για λόγους αδιερεύνητους,
να είμαι δασκάλα...
κάθε δάσκαλος έχει αυτούς που τον αγαπάνε κι αυτούς που δεν τον αγαπάνε. έτσι κι εγώ.
πέραν αυτού όμως, κι όχι τόσο πέραν αυτού, αλλά μέσα από την ίδια τη διαδικασία,
εμένα μου αρέσει να κάνω τη δασκάλα.
ίσως το ανεπτυγμένο και υδροκέφαλο υπερεγώ,
ίσως το κόμπλεξ μιας άνισης σχέσης με τους ανθρώπους,
ίσως ο ναρκισισμός της γύρω σιωπής άρα της επιβολής στους άλλους
;
που να ξέρω.
ένα είναι το γεγονός: μ' αρέσει που μπαίνω στην τάξη, το θεωρώ ευεργεσία για μένα.
θεωρώ ότι δεν είναι άλλο η διδασκαλία κι άλλο η έρευνα.
θεωρώ ότι άμα δημιουργείς απορίες κάπου, σου έρχεται μπούμεραγκ η αγάπη για την έρευνα, γιατί στην εμπνέουν άλλοι...
ζηλεύω τα πουλιά
σίγουρα, ίσως, ναι, όχι...
ένα τραγούδι ξέρω που μ'αρέσει:
είμ'αητός χωρίς φτερά
κ ένα άλλο:
τα πουλιά και τα μαχαίρια...
έτσι λέει;
και να μη λέει έτσι,
αν έχεις φτερούγες και πετάς, έχεις και μαχαίρια, κι όταν πλησιάζεις τον άλλον πρέπει να μαζεύεις τις φτερούγες σου για να μην τον πληγώσεις.
θα πάω να αναρτήσω για χάρη σας ένα ποίημα ενός άραβα τώρα.

ritsmas είπε...

Καλή συνεχεια φιλεναδα μου με τις υπεροχες διδαχές σου... προσεχε τα παιδιά, αν τους αρέσει το μάθημα, μουρλανε τα. θα σε ευγνωμονούν αργότερα....