αυτά.

αυτά, αχ αυτά...
πριν μερικά χρόνια έλειπαν όλα. τα χρώματα, οι δυνάμεις, τα σκαλιά, η έδρα, τα παιδιά, το σπίτι, όλα.
ξεκίνησαν να υπάρχουν πάλι, πολύ δειλά στην αρχή. να δεις ξανά τα παιδιά, αυτά τα παιδιά, ή άλλα παιδιά. γιατί εκείνα ήταν τα παιδιά...
του 2003.
που δε χωρούσαν στην τάξη.
που μόνα τους αποφάσισαν να αλλάξουν θέση, μα περίμεναν στο διάδρομο να με πάρουν μαζί τους.
βρεθήκαμε στο πιο μεγάλο αμφιθέατρο της φιλσοφοφικής εκείνης της άγνωστης χώρας και πόλης. κανείς δεν τόλμησε να τα βγάλει έξω. για μένα ήταν ένα δώρο προετοιμασίας.
ζήτημα αν μπήκα δυο φορές εκεί μέσα.
ακολούθησε ένας βαθύς ύπνος, άλλοτε θα τα πούμε.
κι όταν μπορούσα να γυρίσω, την άλλη χρονιά, δεν ήθελα ούτε ομπρέλα με χερούλι μπροστά τους, ούτε μπαστούνι.
ήταν σεπτέμβρης κι ήμουνα σε άλλο αμφιθέατρο. αυτό το τωρινό. κατεβαίνεις καμιά δεκαριά σκαλιά. βαστιόμουν από τον τοίχο μη φάω τα μούτρα μου.
συγκίνηση για μένα, γι'αυτά ήμουν άγνωστη, ήταν καινούρια...
μα ήταν παιδιά.
μάθημα. όσο πιο αληθινό να μπορούσε να είναι αυτό.
μάθημα; ποιος να μαθαίνει άραγε πιο πολύ! ο εγωιστής κι αυτός που δεν ξέρει. ανήκω και στις δυο κατηγορίες.
όλα ήρεμα. μάτια ακέραια να κοιτάζουν.
διάλειμα στο τρίωρο, δε φεύγω από την έδρα, πώς να ξαναγυρίσω, δεν είναι αυτονόητο...
κι έρχονται σπουργίτια!
μέσα στην αίθουσα!
ανάμεσα στα έδρανα και την έδρα!
σε λίγο τα παιδιά επιστρέφουν. το μάθημα ξαναρχίζει. όλα ήρεμα, ανθρώπινα...
ανθρώπινα.
γίνεται μάθημα και ξαναμπαίνουν τα πουλιά. ανάμεσα στα παιδιά, δυο σπουργίτια κατεβαίνουν τις σκάλες του αμφιθεάτρου, ανάμεσα στα έδρανα.

το κρατάω για πάντα. νομίζω δε θα το ξεχάσω ποτέ.

------------------
φέτος ξανακάνω μάθημα σ'αυτό το αμφιθέατρο. έχω ωστόσο λείψει τόσον καιρό όσο να λένε μερικοί ότι δεν υπάρχω. ας είναι. τα παιδιά ήταν στην αρχή 6. τώρα μετά βίας να είναι 20, μάλλον δεν είναι.
η συνάντηση είναι όμως φανερή.
περιμένω με αγωνία να τα συναντήσω κάθε βδομάδα. χτες είχαμε μάθημα μαζί. μιλούσα. -κάνω και τίποτε άλλο θα μου πείτε;- μπαίνουν απ'το παράθυρο δυο σπουργίτια.
αμέσως θυμάμαι τη σκηνή και σταματάω το μάθημα, κοιτάζω και λέω στα παιδιά: 'μπήκαν δυο σπουργίτια, κοιτάχτε!'
τα παιδιά κοιτάνε, και χωρίς να χάσουν την παραμκρή στιγμή, γυρνάνε κατευθείαν ξανά μπορστά του, χωρίς μιλιά!
δλδ με βάζουν να συνεχίσω το μάθημα
τα σπουργίτια κάτι συζητάνε στα άδεια έδρανα, γυροφέρνουν λίγο, φεύγουν.
τα παιδιά είναι συνηθισμένα φαίνεται στα πουλιά.

η ζωή περνάει. να μια ομορφιά της.