λοιπόν ...

734

Πέρα από τα σύννεφα, συνήλθε πρόσωπό εξαγνίζοντας αγριότητα
Ψυχή, φωνή, καλό μου πρόσωπο, πού πας, για πού το ‘βαλες μοναχό σου;
Ποια μοίρα σε ταξιδεύει γλυκά, κι ανάλαφρα, και πικραμένα;
Διψάς και τρέχεις νερό να πιεις
ξέχασες πως δεν έχεις σώμα;
Κι ο θάνατος μια δίψα είναι
Κι εσύ
Στου θανάτου το κατόπι ζυγώνεις διψασμένο, ερωτευμένο, καρτερικό.
Πεθαίνει το τραγούδι μέσα σου.
Σβαρνάει το μονοπάτι δρόμους αντίξοους και διαφορετικούς, και σε κάθε μια ζωή σου, το ιδανικό πάει παραπέρα, πετά σ’ άλλο δρόμο, σ’ άλλη μεριά, σ’ άλλο ποτάμι, σ’ άλλη πλαγιά
Μεγαλώνει ο κόσμος τελειώνοντας.

Ξεφτίζουν φώτα και προφητείες λάμπουν σαν την τροφή του πεινασμένου
η δίψα σκίζει τη ζωγραφιά που ρίχνει το φεγγάρι στα νερά
Και πεταρίζει ένα λουλούδι
Λουλούδι των νεκρών
Χρυσάνθεμο; Ιβίσκος; Ζωηρή κάλα;
Μέσα ένα κομπόδεμα λουλούδια φυλαγμένα σε εικόνες βιβλίων, σε σημειώσεις μικρές φριχτές και παιδικές…
Ανηφοριές σιωπηλές.
Μονάχο εσύ
Στην πιο μεγάλη μοναξιά μου

ελένη κονδύλη.‏2008‏‏-‏11‏‏-‏11‏



735 ΠΡΩΤΟΠΟΡΕΙΕΣ

Σε συμβουλεύω να φερθείς σαν πολίτης
Να αλητέψεις σε δρόμους να διασυρθείς σε πρωτοπορείες να αναστήσεις τον ποδηλάτη που αιμόφυρτος τρέχει πίσω σου καβάλα σ’ ένα ουράνιο τόξο
Σε συμβουλεύω να φυτρώσεις πάνω στη γη των ονείρων
Που συμπλέκονται με κάκτους και θυρεά οράματα
Και μη ρωτάς
Αν υπάρχει λέξη
Αν υπάρχει όνομα
Βδελυγμία αρχαία, χαρά αγοραία
Η ντροπή λουφάζει στο δρόμο, μου έχει κλείσει ραντεβού κι ένα μάτι, πάντα γυμνή πηγαίνω σε κυκλώπεια τείχη, μου λεν πόρνη μπορεί να είσαι. Λέω, ίσως. Το μάτι ωστόσο δε μάτωσε ποτές ντροπή, μόνε απελπισία.
Και η συνάντηση, είναι κρυφή και δε μιλιέται. Φωνάζουν τα τείχη αέρινα λόγια. Δεμένος ο κύκλωπας στη σκιά μου περνά. Έξω κάνει κρύο.

Περνά μια καρότσα στο δρόμο. Μαζεύει τα πάντα. Εγώ και πάλι περιμένω, ανάμεσα σε ειδήσεις και θηριοτροφεία.

ελένη κονδύλη.‏2008‏‏-‏11‏‏-‏11‏


\\