η αγάπη

η αγάπη είναι ένα ζαρζαβατικό που φυτρώνει όπου και να τη βάλετε: στο πάτωμα, στο ταβάνι, στο βλέμμα των ανθρώπων. και δε βγάζει μάτι πραγματικά, μα βγάζει μάτι μεταφορικά.

η αγάπη είναι ένα καρύκευμα που νοστιμεύει τα πάντα: έχετε φτιάξει σαλάτα; αν τα 'χετε κάνει όλα σαλάτα, αλλά έχετε βάλει αγάπη, όλα καλά!

και στο κρέας, η αγάπη το κάνει τέλειο: βλέπεις ένα γομάρι, ένα τέρας, μια κυράτσα ολκής, έναν αλήτη που ετοιμάζεται να ορμήσει, ε, μπορεί να γίνουν θαύματα άμα τον δεις με αγάπη.

η φίλη μου η μαίρη κάτι μου είπε για την αγάπη και μου ανέβασε το αίμα στο κεφάλι, ή μου έβαλε μουστάρδα στη μύτη, ό,τι θέτε πέστε.

τόλμησε να μου πει να μην ανακατεύω την αγάπη με τα κρεμμυδάκια και τα επιστημονικά άρθρα ή τις πραγματείς, γιατί δε γίνεται...

η μαίρη τα έχει μπερδέψει!

δε θυμάται πού να βάλει την αγάπη: πρίν ή μετά;

εγώ νομίζω πως ό,τι κι αν μαγειρεύουμε μπορούμε να τη βάλουμε και πριν, και μετά και στη μέση. παίρνει άλλη γεύση το πράγμα κάθε φορά, αλλά τι γεύση!

ΤΗ ΓΕΥΣΗ ΤΗΣ ΖΩΝΤΆΝΙΑΣ.

γιατί αυτό που αγαπάς, το ψάχνεις περσότερο. θες να το δεις και έτσι και αλλιώς, να το ελέγξεις αν είναι στέρεο, καλό, σωστό, όπως όταν φτιάχνεις ένα σκαμνάκι για το παιδί σου ή το εγγόνι σου.

όταν αγαπάς αυτό που μελετάς, τότε ερευνάς καλύτερα: γιατί πιστεύεις ότι πρέπει να μοχθήσεις, να ψοφήσεις στην κούραση για να το γνωρίσεις πιο καλά, να πάς κοντά του για να το δεις καλύτερα, και άρα, ως ερευνητής, στέκεσαι με μεγαλύτερη ταπείνωση και χαρά και προχωράς περσότερο απ' ό,τι αν δεν το αγαπούσες.

κι είναι και κάτι ακόμη, και πολλά άλλα, αλλά κι αυτό που θέλω να γράψω εδώ:

όταν αγαπάς αυτό που κάνεις, το ψάχνεις περσότερο και το βαστάς ζωντανό, το δέχεσαι να αλλάζει εμπρός σου μέχρις ότου μπεις μέσα του και το κατακτήσεις. μα ακόμη και τότε, βλέπεις πόσο μικρός είσαι εσύ εμπρός σ' αυτό που θέλεις να κερδίσεις, και τότε, με ταπείνωση και χαρά βλέπεις και τι έχουν πράξει οι άλλοι για να γνωρίσουν αυτό που θες και εσύ να γνωρίσεις.

να γεννήσεις.

γνώση.

η αγάπη δεν οδηγεί ποτέ στο ψέμμα. σπαργανώνει τον μόχθο με την εξέλιξή του στη γνώση. κι έτσι, αλήθεια κι αγάπη πάνε μαζί.

αρχίζουν από άλφα, κι είμαστε πάντα στην αρχή.

αφιερωμένο στη μαίρη, που γίναμε φίλες γιατί αγαπάμε περίπου τα ίδια πράματα.

η ευαισθησία.

λοιπόν, κοπυράιτ 2000 στην ετ1

ντοκυμαντέρ.

μόλις τελείωσε, για την ελευσίνα.

γλύκανε τα μάρμαρα που κόβανε ...

για την ελευσίνα.

στη γλώσσα που γεννήθηκαν

τίμια γλώσσα σου λέω, βάσταξε χρόνια

φόραγε αίμα που δε φαινόταν ποτέ

έκοψε χέρια κρατώντας ένα εχθρικό καράβι σε μάχη κι όχι ναυμαχία

ζήτησε να τον πετάξουν στη θάλασσα μα να τον ακούσουν πρώτα

μη λησμονάτε τη χώρα μου είπε χρόνια αργότερα

πληγώθηκε, δαγκώθηκε από φίδια, προδόθηκε από αλήθεια

τώρα σωπαίνει

πουλάει χοντ ντογκ και το βουλώνει

σημαιάκια και κονκάρδες στο εκεί πολυτεχνείο κι εδώ πουστοσυντεχνία του κερατά και μην ανησυχείς αφού βάλαμε τον τάδε να μιλήσει είναι σαν να γινε

ναι, είναι σαν να 'γινε

μα δεν έγινε. ΤΙΠΟΤΑ.

ποτέ δε γεννήθηκαν άνθρωποι με ψεύτικη γλώσσα

τους την κόψανε μετά

τους πήγαν σχολείο και τους έδειξαν πώς να σκύβουν το κεφάλι, χωρίς γλώσσα, μ' ένα τσιπάκι επανάληψη μέσα τους

τώρα;

τώρα οι σκηνές κουράστηκαν. τα μουλάρια στο στάβλο βγαίνουν στη θέση του οδηγού, ανησυχούν λίγο μα ξέρουν πώς έχουν αφιονίσει το πλήθος, έχουν ευνουχίσει το πλήθος

εδώ ένας θάνατος

εκεί ένας ξυλοδαρμός, ένα κεφάλι ανοιγμένο παιδί μου πρόσεχε

παραπέρα ένα όργανο της τάξης πουλάει κόκα

ο άγνωστος χ διακινεί πορνογραφία παιδιών μα δε γίνεται γνωστό το όνομά του. θέμα αρχής.

πιο κει μια πουτάνα που την πήρε πολιτικός χαμουρεύεται με τους επίδοξους αστέρες του αύριο

ο καλλιτέχνης τη φιλάει στο μάγουλο κι ο ιούδας φιλάει αυτόνε

εμένα με αφιονίζει το κάθε κοίταγμα

έχω κομμένη τη γλώσσα σα δούλα σε παλάτι, είμαι μέσα, βλέπω αίμα, έξω δε φαίνεται πια τίποτα.

θέλω την πύρινη γλώσσα πίσω.

αίμα πρέπει να βρω τον τρόπο να δώσω, για να την πάρω πίσω.

θα 'ναι η γλώσσα που γεννήθηκα.

Εσύ θα λες, κι εγώ πάλι, θα καταλαβαίνω, και θα ελπίζω.

μεγάλη αστυνομική επιτυχία!!!

η κυρά κούλα ξενόπλενε και καθάριζε σκάλες!

ευτυχώς η τύχη της χαμογέλασε και βρήκε δουλειά ως καθαρίστρια σ' ένα ξενοδοχείο πολλών αστέρων! μόνο τα μπουμπουάρια να βάλεις, ο μιστός πολλαπλασιαζόταν σχεδόν, και δεν υπήρχε πια ζήτημα.

βέβαια η κυρά κούλα ήταν όμορφη κι ακόμη νέα, ίσως και αυτό να έπαιξε ρόλο όταν την είδαν η διεύθυνση του ξενοδοχείου και την αποδέχτηκαν με την πρώτη.

που και που, κάποιος πελάτης της χάιδευε το μαγουλάκι λέγοντας 'τι 'σαι σύ μανάρι μου', μα το πράμα έμενε εκεί γιατί η κούλα έβαζε το σωστό φρένο. μ' ένα πειραγμένο χαμόγελο το έσκαγε αλά γαλλικά που λένε, κι ούτε γάτα ούτε ζημιά!

ώσπου ήρθε το φοβερό πρωί!

ο γάλλος, κι είναι γνωστοί οι γάλλοι ότι είνα γυναικάδες, πάρε παράδειγμα και το σαρκοζύ με το μανούλι που παντρεύτηκε και τους βλέπαμε στην τηλεόραση πόσο αγαπιόντουσαν και πώς μας το δείχνανε, τέλος πάντων, γάλλος αυτός, και μέγας διευθυντής, και ψαρά μαλλιά, τα 'χε τα χρονάκια του ο τζαναμπέτης, βγήκε πρωί από το μπάνιο, κι ηύρε την καθαρίστρια να μαζεύει στη σουίτα του τα ψίχουλα από τα πρωινά κρουασάν που είχε χλαπακιάσει ο γάλλος με τσι γκόμενες της νύχτας, τις είχε διώξει το πρωί, κι είχε μπει στο μπανιο να ξεβαλαντώσει ο άθρωπος!

ύπαγε οπίσω μου σατανά, βλέπει την καθαρίστρια να μαζεύει τα ψιχουλάκια ως σπουργιτάκι, καθαρούλης κι αυτός απ' το μπάνιο, ορμάει στη δύστυχη γυναίκα φωνάζοντας: μη μη μη φεύγεις μωρή, έχω φράγκα να σε κάνω χρυσή, κάτσε κάτσε να σε κάνω ιμάμ μπαϊλντί!

η κυρά κούλα όχι μόνο τρόμαξε! θαύμασε που ο γάλλος ήξερε τόσο καλά από τούρκικη κουζίνα και κεφαλοκλειδώματα, μα η κυρά κούλα δεν ήταν παίξε γέλασε!

βούτηξε το κινητό του διευθυντή, πήρε το εκατό κι είπε: μπάμπη αγάπη μου έλα γρήγορα, με βιάζουνε!

αμέσως ο μπάμπης κινητοποίησε τους πάντες στο τμήμα, αφήσαν το φραπέ στην άκρη, ανέβηκαν στα δίκυκλα, φτάσαν, μα! τι να δούν!

το πουλί είχε πετάξει!

ο γάλλος μάζεψε τα σέα του και τα μέα του και τσακίστηκε να φύγει για παρίσια.

όμως η ένδοξη αστυνομία μας αμέσως εξαπέλυσε κυνηγητό να πιάσουν το γάλλο με το πουλί, συγγνώμη, το γάλλο που έγινε πουλί!

μέσω διαδικτύου τον ανακάλυψαν ήδη στο αεροπλάνο, έστειλαν μήνυμα να μην πετάξει ο γάλλος, πήγαν, τον μπουζούριασαν, τον έπιασαν, του φόρεσαν χειροπέδες,

κι η ελληνική αστυνομία έλαμψε!

πλήρης αστυνομική επιτυχία!

το μαχαίρι μέχρι το κόκκαλο!

μπράβο, μπράβο!

μετά ξύπνησα, είχα αφήσει το ραδιόφωνο ανοιχτό, κάποιο λαθάκι θα έκανα στα ονόματα και στην εθνικότητα. μα δεν πειράζει, δεν μπειράζει! το σωστό να λέγεται και να επαινείται. μπράβο στον μπάμπη και την παρέα του!

προσευχή σαββάτου

Ανοίγω το στόμα μου και καταπίνω τη σκέψη σου Ανοίγω ποιητή το στόμα των ανθών και των πουλιών αιχμαλωτίζω τις συλλαβές σου σαν ένα τρωκτικό που μολύνει τις αποθήκες των ανθρώπων μα φέρνει στο φως το κενό τους Μαγειρεύω τώρα και γράφω ποιήματα Αύριο θα έρθει ένας φίλος κι εγώ Τα υπόλοιπα της φωνής, του υφάσματος Των τεράτων που επισκέφτηκαν τον ύπνο του άντρα μου Τους ηλιόλουστους δρόμους του σαββάτου, τις γλυκιές φωνές Τη μουσική των στέρεο νόβα Τον άνθρωπο Ίδε ο άνθρωπος Κυνηγώ. Γονατίζω μπροστά σου φορτωμένη αμαρτήματα, ιδέες, ύπαρξη, τα βάζω μπρος σου για να βγάλω νόημα από τη ζωή που μου χάρισες. Θέλω Εσένα Που κυβερνάς τη γη και τους ήχους τα μυστικά και τους ήλιους μας Εσένα Που είσαι μόνος Θεός Και πόνεσες για μένα. Πάρε τις πραμάτειες της ζωής που μου χάρισες. Δες, δύσκολα σου μιλώ για τα παιδιά, για τις γυναίκες που είναι σκληρές μαζί μου, για τις μαμάδες που βασανίζονται από τις ενοχές κάθε ανακρίβειας, σου μιλώ τώρα για τα μαλλιά της πόρνης, θα ήθελα να είναι τα δικά μου μαλλιά στα πόδια σου, Δε μιλώ, Γράφω, Κι είναι μια γεύση αίματος στο στόμα μου Που σωπαίνει Για Σένα. 2011-05-14

Ελληνική Επιστημονική Εταιρεία Σπουδών Μέσης Ανατολής

Μόλις επανέλαβα μια από τις πολλές μα πάντα ατελείς προσπάθειές μου για διάφορα θέματα. να λοιπόν, η Ελληνική Επιστημονική Εταιρεία Σπουδών Μέσης Ανατολής θα έχει το δικό της μπλογκ.
μπορείτε να το επισκεφθείτε, ή μπορείτε να στείλετε και τις συνεργασίες σας αν θέλετε να δημοσιευτούν κατόπιν άδειας του δ.σ. της εταιρείας, υπογραμμένες από εσάς, ώστε να επιτευχθεί γόνιμος διάλογος σε σχέση πάντα με τα θέματα που έχουν να κάνουν με τους σκοπούς της Εταιρείας.
δείτε για την παρασκευή που μας έρχεται, 13 μαϊου, πληροφορίες για την πολύ ενδιαφέρουσα διάλεξη από κάποιον όντως ειδικό στον τομέα της τέχνης των υφασμάτων της κεντρικής ασίας,
http://soscientgr.blogspot.com/2011/05/blog-post_08.html
.
ευχηθείτε μας καλή συνέχεια!
:)

Λόγοι περί γυναικών

Η Ελληνική Εταιρεία Σπουδών Μέσης Ανατολής
σας προσκαλεί στην ομιλία της κυρίας Έφης Κάννερ, λέκτορος Πανεπιστημίου Αθηνών,
με θέμα:

Διακοινοτικά δίκτυα και λόγοι περί γυναικών, από την εποχή των Οθωμανικών μεταρρυθμίσεων ως και την κεμαλική Τουρκία

την Παρασκευή 6 Μαιου 2011, ώρα 7 μμ
στο Ιστορικό και Παλαιογραφικό Αρχείο του Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής Τραπέζης, οδός Παν. Σκουζέ 3, διπλα στην Αγία Ειρήνη οδού Αιόλου.

θα ακολουθήσει συζήτηση.
σας προσκαλούμε να παραστείτε.

το πάσχα των ελλήνων στην καρδιά μιας γαλλίδας

ΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ

Simone LE BARON

Γλωσσολόγος - Καθηγήτρια της γαλλικής γλώσσας

Διπλωματούχος της Alliance Française de Paris

http://simone-le-baron.blogspot.com

Παραμονή του Πάσχα 2011, θα ήθελα να ξαναδώσω ελπίδα στον ελληνικό λαό, σε εσάς αγαπητοί μου φίλοι που χρωστώ τα πάντα. Γιατί με σας «γύρισα τη σελίδα» της δικτατορίας το 1974, όταν ήμουν μόλις 21 ετών. Εσείς μου μάθατε τη χαρά της ζωής, τη φιλία, τη φιλοξενία, την αλληλεγγύη, το σεβασμό, το φιλότιμο. Εσείς μου ανοίξατε την αγκαλιά σας χωρίς να με γνωρίζετε και μου δώσατε την πιο ζεστή θέση στην ελληνική οικογένεια, τη στιγμή που oι δικοί μου με είχαν διώξει. Εσείς μου ανοίξατε τα σπίτια σας, μοιραστήκατε μαζί μου τα γεύματά σας, από τον πιο φτωχό μέχρι τον πιο πλούσιο. Εσείς ποτέ δεν με αφήσατε να πληρώσω το παραμικρό, λέγοντάς μου λόγια που ακούγονται σαν στίχοι από παλιό τραγούδι: «θα πληρώσεις όταν θα έρθουμε στη πατρίδα σου». Θυμάμαι τον μπάρμπα Λουκά στη σκιά της κληματαριάς μπροστά στην καλύβα του: «λίγο ψωμί, λίγο κρασί, λίγες ελιές και αγάπη φτάνουν να είμαι ευτυχισμένος» – που μου θυμίζει πάντα τον Σταύρο Ξαρχάκο στο τραγούδι «Bάλε κι άλλη αγάπη στο τραπέζι». Σε μένα την άθρησκη ανοίξατε την εκκλησία σας μέσω ενός ηλικιωμένου ιερέα που μου είπε μια φορά: «κορίτσι μου, η θρησκεία μας είναι πρώτα απ’ όλα ‘φιλοσοφία’ και είναι για όλους τους ανθρώπους».

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον περίφημο μαθητή μου, τον Μάνο Κατράκη ο οποίος στην ηλικία 70 ετών αποφάσισε να μάθει τα αγγλικά– στη σκιά του θεάτρου του στη στοά Broadway – και που μάλλον του φαινόταν αστείο να έχει καθηγήτρια αγγλικών μια νεαρή Γαλλίδα... Ποτέ δεν έμαθε τα αγγλικά, αλλά οι ιστορίες που μου διηγούνταν παραμένουν για μένα ιστορίες ζωής. ανεξίτηλες. Κι ο Γιώργος Μαρίνος, υπήρξε και αυτός μαθητής μου στα αγγλικά. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τι θυμάται σήμερα από τη γλώσσα του Σαίξπηρ, αλλά τα θεάματα του στη Μέδουσα παραμένουν για μένα μοναδικά μαθήματα χιούμορ και ευφυΐας. Θυμάμαι και τα μαθήματα ζωής γεμάτα αξιοπρέπεια, ταπεινότητα και γενναιότητα που πήρα από τον Μίμη, πρώην δήμαρχο του Βύρωνα με τον οποίο τραγουδάγαμε παλιά λαϊκά μέχρι το ξημέρωμα σε κάποια ταβέρνα τις Κηφισιάς, ο οποίος είχε γνωρίσει την κόλαση της Μακρονήσου...

Θυμάμαι και τις μπάμιες που στέγνωναν στον ήλιο στα Μουδανιά της Χαλκιδικής – στη Βρετάνη όπου γεννήθηκα, δεν έχουν ιδέα τι είναι οι μπάμιες. Και τον τραχανά στο νησάκι Τρίκερι έξω από το Βόλο, την κακαβιά στην Αλόννησο, και τα τσουρέκια της Αλίκης της Κρητικιάς για το Πάσχα, όλες αυτές οι στιγμές είναι στάλες ιστορίας που κυλάνε στο αίμα σας. Είναι ο θησαυρός σας...

Πριν λίγες μέρες έλαβα αυτό το γράμμα από την Αριστέα, Ελληνίδα παντρεμένη με Γάλλο και που ζει πλέον στην Γαλλία: «Σας θαυμάζω Σιμόν! Η αγάπη σας και η σταθερή ενασχόληση σας με τον πολιτισμό της γενέτειρας – πατρίδα της καρδιάς μου πλέον μόνο, με συγκινεί αφάνταστα. Θα ήθελα να έχω έστω το ένα δέκατο από το πάθος και την αγάπη που δείχνετε να έχετε για τη χώρα όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα. Ντρέπομαι που δεν έχω πλέον παρά αισθήματα λύπης για τον τόπο μου και θαυμάζω την αγάπη και το πάθος που φαίνεται να σας κατέχει σε ότι έχει να κάνει με την ίδια την πατρίδα μου. Δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσα να σας πω από ένα μεγάλο και συνάμα τόσο μικρό... Ευχαριστώ σας. Για την αγάπη σας, για το πάθος σας, για την λατρεία που δείχνεται σ αυτή τη μικρή χώρα που θέλησε να ζήσει αιώνες τώρα μέσα και από την ματαιοδοξία της. Με συγκινείτε Σιμόν και με κάνετε να ντρέπομαι που εγώ δεν έχω μέσα μου πια συναισθήματα αγάπης για την πατρίδα μου. Η Ελλάδα όπου και αν πάω... με πληγώνει! Σας ευχαριστώ».

Κι εγώ συγκινημένη της απάντησα: «Η συγκίνηση σου δείχνει ότι είσαι ακόμα πιο Ελληνίδα από τους Έλληνες που ζουν στην Ελλάδα. Ποτέ μια Γαλλίδα που θα γνώριζε κάποιος τυχαία στο blog μιας Ελληνίδας που έχει μεγάλη αγάπη για την Γαλλία όπως έχω εγώ για την Ελλάδα δεν θα έκανε αυτή τη χειρονομία. Με συγκίνησες κι εσύ. Και καταλαβαίνω ότι παρ’ όλο που είσαι τόσο ευτυχισμένη στη ζωή που διάλεξες στον τόπο που εγώ γεννήθηκα, νιώθω μια δυστυχία μες την ψυχή σου, διότι λες ότι ντρέπεσαι που δεν αισθάνεσαι πλέον το πατριωτικό αίσθημα αλλά είναι φανερό ότι έχεις μια βαθιά ελληνική συναίσθηση. Αλλιώς δεν θα μου έγραφες αυτό το γράμμα. Η λύπη σου θα περάσει. Δυστυχώς οι πολιτικοί της κομματοκρατίας προσπάθησαν να καταστρέψουν ένα πολιτισμό αιωνόβιο, και μπορούμε να πούμε ότι σχεδόν πετύχανε. Μέχρι που θα πάει όμως; Θα σταματήσει μια μέρα αφού, οι ίδιοι καταστρέφονται κατά αυτόν το τρόπο. Η αγάπη μου δεν είναι για την Ελλάδα αλλά για τον ελληνικό λαό, για ανθρώπους σαν και σένα που μ’ έκαναν τον άνθρωπο που είμαι σήμερα, μια μητέρα αφοσιωμένη, μια καλή φίλη για τους φίλους μου, μια απλή γυναίκα που προσπαθεί να κρατήσει την αξιοπρέπειά της μέσα σ’ αυτή την κόλαση. Την πατρίδα σου την έχεις μέσα σου για πάντα, αρκεί να το ξέρεις ή να σου το λένε».

Ο καθηγητής πολιτικής επιστήμης, πρώην πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου Γιώργος Κοντογιώργης στο τελευταίο βιβλίο του «Περί έθνους και ελληνικής συνέχειας» (εκδ. Ιανός, «μικρές εκδόσεις», 2011) μας εξηγεί τη συνέχεια της ιστορίας σας, του λαού σας «στηριγμένη» σ’ ένα παραδοσιακό υπόβαθρο, έναν ισχυρό, διαχρονικό πολιτισμό,. Δεν σταμάτησε ποτέ ο ίδιος από το πρώτο του βιβλίο το 1978 γραμμένο στα γαλλικά να δημιουργεί μια συνέχεια στο έργο του ακολουθώντας το παράδειγμα του λαού του, με επιμονή, ως πολίτης αυτού του εξαιρετικού λαού, μοναδικού στον κόσμο. Να μην αφήσετε ποτέ τους άλλους να γράψουν την ιστορία σας, αντί για εσάς, μαζί του πρέπει να την συνεχίζετε, είναι μια απλή ιστορία ποίησης, μουσικής, αγάπης μεταξύ ανθρώπων που συνυπάρχουν αρμονικά, Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ.

Καλή Ανάσταση

Simone Le Baron

============================

αγαπητή σιμόν,

πήγα το πρωί στην εκκλησιά, να φιλήσω τα πόδια του εσταυρωμένου ακόμη χριστού, γιατί ξέρω πως μετά, με τα παιδιά, θα πάω να ακούσω τον επιτάφιο, να τον δω ξαπλωμένο μέσα στα λουλούδια της άνοιξης, φωτισμένον όχι από τις πέντε παρθένες που είχαν φως, αλλά από όλο το λαό που θα λέει ευχές και θα χαμογελά γύρω του.

δε χτενίστηκα, δεν πλύθηκα, πήγα στην εκκλησιά με τα ρούχα που φορούσα από χτες βράδυ, κι ούτε που τα 'χα βγάλει για να κοιμηθώ τις ώρες που κοιμήθηκα.

αυτόν ήθελα εκείνη την ώρα, τον εσμυρνισμένον, με το άχραντο σώμα βρώμικο, καρφωμένο, ανελέητο. να φιλήσω τα πόδια και το σταυρό του.

όλες οι οδοί της αθήνας μέσα μου, με τους ζητιάνους, τους ανάπηρους, τους παπατζήδες, τους άστεγους.

με τις καλοβαλμένες κυράδες που κοιτούν τις πτυχές των ρούχων σαν απόδειξη κοινωνικής αποδοχής.

με τους σοβαρούς κυρίους που απορρίπτουν οποιαδήποτε αποκλίνουσα συμπεριφορά μέχρι τη στιγμή που ο γιος τους θα βγεί από το μπουρδέλο για να γίνει πούστης.

με τις κόρες που θα γκαστρωθούν από τον κατάλληλο για να παντρευτούν καλά.

με τον αληθινό πόνο τόσο απωθημένο, που ούτε οι καμπάνες του πένθους δε θα σπάσουν τη γυάλα του, και το δηλητήριό του θα μένει για πάντα, όπως το κρασί...

προσκύνησα τα πόδια σου και το σταυρό σου με όλο τον πόνο της ψυχής μου. με την ιπποκράτους και την πανεπιστημίου, με τα σπασμένα μάρμαρα, με τον τάφο του πατέρα μου παρατημένο στο μένος των καθημερνών υποχρεώσεων, με το πανεπιστημιακό όραμα στα πρόθυρα της παραίτησης, την απορία μιας μάνας που απέτυχε, μια συζύγου που δεν άντεξε το ζυγό, μιας γυναίκας που δειλιάζει ακόμη να πει ποια είναι και τι θέλει.

πήγα με τη θυμωμένη λύπη της αμηχανίας. της απορίας.

προσκύνησα με την απορία της αγάπης.

έφυγα με την απορία του αύριο, κι όλες τις σκέψεις στοιβαγμένες σαν το λαό της ιουδαίας που έβριζε το χριστό για ν' ανεβεί πιο γρήγορα το γολγοθά.

πολύ σοβαρή κατάσταση σε όλα τα πράγματα. πρώτα στο γιο μου, που πόνεσε τόσο πολύ χτες. μετά σε μένα, που δεν είχα πού να πω ό,τι έζησα. μετά στο ζητιάνο που κατάλαβε πως δεν μπορεί να μου ζητήσει τίποτα. μετά οι σκέψεις. πως όλα τελειώνουν. ο σωκράτης λέει, προς τα πού; απολογία.

κι όμως. περνώντας από τις ευωδιές του δρόμου της εκκλησιάς, έκοψα από τη λεμονιά κάποια μπουμπούκια. κοντοστάθηκα πριν το κάνω: κόβω μέλλοντα καρπό, σωστό είναι; μα μάλλον τα είχα ανάγκη. να τα μυρίσω, να τα βάλω στην άδεια μου τσέπη.

να θυμάμαι. πως ο καρπός, οποιοςδήποτε καρπός, για να ζήσει ξανά, πρέπει να πεθάνει.

θα αφήσω τα μαραμένα σε λίγο λουλουδάκια πάντα στην τσέπη μου.

να θυμάμαι πως η κατηφόρα του γολγοθά δεν τέλειωσε ακόμη.

πιστεύω στην ανάσταση των νεκρών, μα δεν πέθανα ακόμη, θέλει κι άλλο πόνο, κι άλλη άρνηση, κι άλλο αίμα. τώρα μου ήρθε στο νου η ανάσταση, εικόνα με το χριστό στα λευκά, να τραβά με απίστευτη δύναμη το σώμα του αδάμ από τον άδη.

ίσως να μη χρειαστεί να πεθάνω. τα παιδιά που τους έλεγαν αλήτες να ζωντανεύουν στη φωνή του κατράκη. τον πρόλαβα κι εγώ. και τη φωνή του ρίτσου. και τη φωνή του ελύτη. και τι φωνή...

ενός λαού που αρνείται σήμερα ό,τι τον έστησε. ό,τι στον στήριξε.

δουλεύει η ανάσταση. καταχθόνια. ταπεινωτικά. υπόγεια. σιωπηλά. στο μόχθο κάποιων. στην καρδιά μιας γαλλίδας. στο κουράγιο του φτωχού που δε μου ζήτησε σήμερα τίποτα, κι ήταν σα να μου έδινε εκείνος ένα κουράγιο

να προσκυνήσω

και να βάλω αυτά τα λουλούδια στην τσέπη μου.

αφιερωμένο στη σιμόν λε-μπαρόν, μεγάλη παρασκευή μετά την 21 απριλίου 2011.

μη νομίσετε πως είναι μόνο ο Αγαμέμνονας.

Description

Site in Mycenae, Greece: The famous gold death mask was called the mask of Agammemnon by Schliemann, but has been proven to 300 years olders; or from 1450 to 1500 BCE. Still the name stuck and the artifact is now in the Athens museum. http://www.saudiaramcoworld.com/issue/201102/roads.of.arabia.htm δείτε τις φωτο των ευρημάτων της τελευταίας δεκαετίας. αξίζει να αναγνωρίσουμε ομοιότητες. ΑΞΙΖΕΙ ΕΠΙΣΗΣ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΡΑΒΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ, ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΡΑΒΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΟΣΟ ΠΑΛΑΙΟΣ ΕΙΝΑΙ. ΑΞΙΖΕΙ. ΔΕΙΤΕ. βλέπετε, η αραβική ποίηση της προϊσλαμικής εποχής είναι τόσο προηγμένη, ακριβώς όσο και οι άνθρωποι που ακουμπούσαν επάνω της την ίδια τους την ψυχή.

ενθύμιο παιδαγωγικής

η ώρα ήταν τέσσερις το απόγευμα και φυσικά ήταν ήδη σκοτάδι.

η αφεντιά μου, 19 χρονών,

όσο μπορούσε από τσακλοκούδουνο, κι όσο μπορούσε από διανοούμενη.

φοιτήτρια στις λεγόμενες ρομάν, δλδ λατινογενείς φιλολογίες. ανάθεμα αν ήξερα καλά-καλά τι ήταν, όταν τέλειωσα το λύκειο. προσπαθώντας όμως, καθότι εντελώς νικημένη, να ανταποκριθώ στις δυσκολίες μιας εφηβείας διωγμένης από την πατρίδα μου, βγαλμένης από τη γλώσσα μου κι όλα τα καθεστώτα και τις 'τάξεις' της εποχής, γράφτηκα στις ρομάν, γιατί η μόνη μου διέξοδος ήταν μάλλον η λογοτεχνία. γιατί εκεί σώπαινες. ή διάβαζες ή έγραφες, όπως εσύ ήθελες, με κύριο και σταθερό προσόν να είσαι μόνος σου...:)

ρομάν; μου έλεγαν οι αριστοκράτες φίλοι. μα τι λέτε! μπράβο! και είστε και ελληνίδα!

(εγώ δεν καταλάβαινα τι τους εντυπωσίαζε, μετά κατάλαβα. και μου άρεσε κι εμένα.

δευτεροετής φοιτήτρια λοιπόν στα 19 μου, στις 1 το μεσημέρι σταματούσαν τα μαθήματα κι όλοι κατευθυνόμαστε προς το φοιτητικό εστιατόριο ή κάπου αλλού, και μετά, οι φαρνιεντάδες πηγαίναν για καφέ, και οι φυτούκλες στη βιβλιοθήκη μέχρι τις 3 το απόγευμα, που τα μαθήματα ξαναρχίζαν για ένα τρίωρο.

στις 3 η τάξη, καμιά 100ή άτομα, βούιζε περιμένοντας τον καθηγητή.

αντρέ γκός.

μάθημα: 'συντακτικό Ι', 'συντακτικό ΙΙ'. 'λεξικολογία Ι', κλπ. 'γαλλική ορθογραφία Ι' , κλπ...

άσπρη καραφλίτσα, κοιλίτσα λόγω και βελγικής διατροφής, πάντα γραβάτα αν όχι παπιόν, πάντα χαμόγελο και ηπιότητα.

ΕΥΓΈΝΕΙΑ.

η ευγένεια είναι συνώνυμη με την ανωνυμία. να είσαι το ίδιο προσηνής προς όλους, γνωστούς και αγνώστους. να μη χρειάζεται ποτέ μεσάζων για να πεις τα πράγματα έτσι ή αλλιώς.

ευγένεια με κεφαλαίο γιατί η ευ-γένεια δεν υπάρχει πέραν της ευ-συνειδησίας.

αυτά έμαθα τότε από τους δασκάλους μου, κι ακόμη να τους μοιάσω έστω και λιγάκι, αλλά τέλοσπάντων.

εκείνο το απόγευμα εγώ, κάτι με είχε πιάσει: ή οξεία τεμπελίτιδα, ή βιβλιοθηκοφαγούρα, ή μπλα μπλα με κανα πορτογάλλο (τους πήγαινα πολύ τους τύπους που σε λίγο έκαναν την επανάσταση με τα γαρύφαλλα):)

είχα αργήσει μια ολόκληρη ώρα στο μάθημα!!!!

κι αποφάσισα να μπω στην τάξη!!!

φυσικά από την πίσω πόρτα.

ο γκος έκανε μάθημα.

ακροπατώντας έφτασα το τελευταίο θρανίο.

και τότε ο γκος διέκοψε για ένα δευτερόλεπτο το μάθημά του και μου είπε χαμογελαστός:

'χαίρετε δεσποινίς!'

και αμέσως συνέχισε.

καταντράπηκα.

στη συνέχεια ρώτησε κάτι, με ήξερε κιόλας πόσο λάτρευα το μάθημά του, εγώ η ξένη, που είχα μάθει τα γαλλικά αλλιώς, όχι ως μητρική μου γλώσσα, αλλά ως οργανόγραμμα μοναξιάς, και συνεπώς αυτοδιδασκαλίας. για μένα οι γλώσσες είναι μαθηματικά, κι όχι κάτι που το καταφέρνω όπως οι άλλοι. η επαφή μου με τη γλώσσα είναι κάτι σαν μαθηματικά, άλλοτε λύνεις τις ασκήσεις κι άλλοτε όχι, ή σα μουσική, άλλοτε τα πας τα κομμάτια της κι άλλοτε όχι, μα ποτέ δεν κουμαντάρω τη γλώσσα σα να είναι δική μου...

ρώτησε κι εγώ δεν τολμούσα να απαντήσω, αλλά μπροστά στη σιωπή των άλλων, απάντησα εγώ, κι ο τύπος, ως συνήθως, κούνησε με αποδοχή το κεφάλι του, λέγοντας πως δεν το είχε σκεφτεί έτσι, αλλά είναι σωστό.

μετά οι συμφοιτητές μου με αγκάλιασαν: και μπήκες με τέτοια καθυστέρηση, και του απάντησες κιόλας!, και γελάγαμε.

ο παιδαγωγός είναι αυτός. βάζει επί τάπητος τη γνώση και διώχνει την απόγνωση. από τον καθένα μας.

η γνώση είναι ένα φορτίο ειρήνευσης, και ποτέ ένα φορτίο-βόμβα που το κοπανάς στο κεφάλι του άλλου, υπεργείως, ή υπογείως, ή, κυρίως, καταχθονίως.

σοβαρό πράμα η αλήθεια.

ξεσπαθωτικό.

σε ταπεινώνει για να τη ζητιανέψεις,

σε εξυψώνει όταν την αναζητάς με το κεφάλι κάτω, και πάντα έρχεται σαν δώρο.

η γνώση είναι πάντα δωρεάν, γιατί είναι το παραπέρα απ' αυτό που είσαι, κι είναι το δώρο σε μιαν αναζήτηση.

ποτέ η γνώση δεν είναι τέλεια και κλειστή, είναι αδύναμη και τόσο δυνατή, ώστε από μια κλωστή να τραβάει την έρευνα και να τη θρέφει σε κάθε της βήμα.

σήμερα το πρωί βρήκα ένα σάιτ που είχε φωτογραφίες του αντρέ γκος. συγκινήθηκα. καλημέρα σας.

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΟΥ ΚΥΝΟΔΟΝΤΑ.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ (ΑΠΟΦΑΣΗ Δ.Σ. ΤΟΥ ΟΠΑΔ 426/2-3-2011)

Η πληρωμή δαπανών προς τους σφαλισμένους θα πραγματοποιείται πλέον αποκλειστικά μέσω τραπεζικού εμβάσματος.

Σας τονίζουμε ότι σε περίπτωση που το ποσό εμβάζεται σε τράπεζα διαφορετική την Πειραιώς(με την οποία συνεργάζεται ο ΟΠΑΔ), ο ασφαλισμένος πιθανόν να επιβαρυνθεί με τα έξοδα εισερχόμενου εμβάσματος που εφαρμόζει η τιμολογιακή πολιτική της τράπεζάς του (από πλευράς Πειραιώς η συναλλαγή είναι ανέξοδη).

Κατόπιν αυτού, για την κατάθεση δαπανών στον ΟΠΑΔ, παρακαλούμε μαζί με τα δικαιολογητικά να προσκομίζετε και φωτοτυπία λογαρισαμού τραπέζης στο οποίο πρώτος δικαιούχος είναι ο άμεσα ασφαλισμένος.

===============

ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗΣ, ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑ ΣΗΜΕΡΑ ΝΑ ΚΑΤΑΘΕΣΩ ΤΑ ΕΓΓΡΑΦΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΡΙΚΗ ΠΛΗΡΩΜΗ ΔΑΠΑΝΩΝ ΣΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΥΠΟΒΑΛΛΟΜΑΙ ΚΑΘΕ ΜΗΝΑ.

ΕΧΑΣΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ 3 ΩΡΕΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ, ΕΦΘΑΣΑ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΜΟΥ ΑΡΓΑ, ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΣΥΝΗΘΩΣ ΔΕΝ ΚΑΝΩ, ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΠΟΔΟΠΑΤΑΕΙ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ. ΤΟΥΣ ΜΑΘΑΙΝΕΙ ΑΠΑΘΕΙΑ.

ΕΕΕ!!!

ΦΤΑΝΕΙ.

με ποιο δικαίωμα προωθείται προς τους ασφαλισμένους δημοσίου η εμμονή να προτιμήσουν να έχουν ένα λογαριασμό στην τράπεζα πειραιώς γιατί αλλιώς θα πληρώνουν έξοδα εισερχόμενου εμβάσματος σε κάποια άλλη τράπεζα;

όταν είδα αναρτημένη αυτή την ανακοίνωση, στην οποία σημειωτέον διόρθωσα τα λαθάκια, ένιωσα να μειώνεται η ελευθερία όλων μας εκεί μέσα.

ζήτησα να καταθέσω ένα σημείωμα για να διαμαρτυρηθώ, με συνημμένη αυτή την ανακοίνωση.

το ξανθό υπαλληλάκι εκεί, μου είπε: 'εγώ δε δίνω αντίγραφο'.

της απάντησα: δε με ενδιαφέρει τι κάνετε εσείς. εγώ ζητάω αντίγραφο της ανακοίνωσης και όχι συναλλαγή μαζί σας.

πήγα στην προϊσταμένη.

ήταν ευγενέστατη, και προφανώς πολύ οργανωτική, όλα διεκπεραιωμένα, στο γραφείο της υπήρχε μόνο μια πολύχρωμη εφημερίδα και τίποτε άλλο.

της διάβασα την επιστολή που υπογράψαμε όσοι είδαμε την απαράδεκτη ανακοίνωση:

είμαστε ασφαλισμένοι του δημοσίου και έλληνες πολίτες κατά πλειοψηφία. θεωρούμε απαράδεκτο, εκτός από την ταλαιπωρία απαράδεκτης αναμονής, να

1. πρέπει να έχουμε συναλλαγές και αριθμό τραπέζης στην Τράπεζα Πειραιώς, αλλιώς να πρέπει να επιβαρυνθούμε όπως λέει η ανακοίνωσή σας στο πρωτόκολλο.

2. για ποιο λόγο, κάθε φορά που ερχόμαστε σε συναλλαγή μαζί σας, πρέπει, πλην των ιατρικών, να χρειαζόμαστε και άλλα έγγραφα όπως τώρα μας ζητάται φωτοτυπία βιβλιαρίου τραπέζης;

είναι άδικο.

αυτό γράφτηκε πρόχειρα εκείνη την ώρα και υπογράφηκε από μένα και άλλα δώδεκα άτομα που μαζεύτηκαν γύρω μου.

η προϊσταμένη, όταν της είπα ότι αν δεν έχει άλλο αντίγραφο της ανακοίνωσης να μου δώσει θα αναγκαστώ να το πάρω εγώ, της φάνηκε υπερβολικό το γράμμα μου, πως αποκλείεται να γράφει έτσι η ανακοίνωση.

είχε βέβαια την καλοσύνη να πάει να τη δει, να τη διαβάσει, και να μου δώσει φωτοτυπία, εξηγώντας ότι έγινε μειωδοτικός διαγωνισμός και κέρδισε η τράπεζα πειραιώς.

εγώ εξήγησα ότι δεν έχω τίποτε εναντίον της τράπεζας πειραιώς, αλλά είναι αδύνατον τα συμφέροντα του οπαδ να αποκτούν μονοπωλιακό χαρακτήρα ενάντια στην ιδιωτική πρωτοβουλία του κάθε πολίτη σε συναλλαγή με το δημόσιο, που, έμμεσα, για να μη χάνει χρήματα, καλείται να έχει αριθμό λογαριασμού σ' αυτήν την τράπεζα.

τι σόι μειωδοτικός διαγωνισμός εμπλέκει και ποινικοποιεί εμάς τους πολίτες;

ας πληρώνει το ίδιο το οπαδ, αν δε θέλει να χρεώνει και να χρεώνεται από τράπεζες, ξέρω γω;

κατέθεσα αυτή τη διαμαρτυρία στον οπαδ αγίας παρασκευής και κράτησα αντίγραφο.

παρακαλώ πείτε μου ιδιωτικά ή δημόσια πώς θα βρω το δίκιο μου, κι εγώ και τόσοι άλλοι.

μες στην υπόγεια την ταβέρνα. 3ος όροφος, οπαδ. υπαδ. άδης.

μη με μαλώσετε, βρίζω: γαμώτω!

γαμώτο.

την τετάρτη πήγα γούναρη 60, οπαδ αγίας παρασκευής.

ο ελεγκτής δεν ενέκρινε τίποτε.

μπορεί να είχε δίκιο, δε με γνώριζε, δεν είχε τίποτε εναντίον μου.

μια μαμά τριών παιδιών, εργαζόμενη, με κάποιο μορφωτικό επίπεδο μάλλον σίγουρο, γνωστή για το χαμόγελό της στους γύρω της, πρέπει να βάλει γυαλιά για να μη φαίνονται τα δάκρυα.

κατάθλιψη; εμμηνόπαυση; γελάστε όσο θέλετε.

μάλλον δεν είχα κατάθλιψη, αφού έτρεξα την ίδια μέρα, πήγα στα κεντρικά,

ο άλλος γιατρός στο άλλο οπαδ, ούτε αυτός με γνώριζε. κοίταξε τα χαρτιά, ό,τι έδειξα και στον προηγούμενο, και αυτός τα ενέκρινε όλα. μου είπε να βιαστώ να τα υποβάλλω μπας και πάρω κανένα φράγκο.

αυτό έγινε την τετάρτη.

την πέμπτ, μετά τα μαθήματα, έπαιρνα τηλέφωνο σε όλη την ελλάδα, ή σχεδόν: χαλκίδα, ναύπλιο, πύργος, αμαλιάδα, πάτρα.

έτσι το σάββατο βρέθηκα στην αμαλιάδα!!!

ναι, στην αμαλιάδα. γιατί στην αμαλιάδα εκτελούσαν ακόμη συνταγές του οπάδ, και το 600σάρι φαρμάκων του μικρού μου γιου, ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟ ΕΙΧΑ

ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ,

και στην αμαλιάδα βρέθηκα για να πάρω τη δωρεάν θεραπεία μηνός για χρόνιο νόσημα.

προηγουμένως ο φίλος μου ο χρίστος ο γιατρός είχε πάει σε μεγάλο κρατικό φαρμακείο της αθήνας, που λένε ότι θα έπαιρνα τα φάρμακα. μα η λίστα οπαδ είχε μόνο για καρκινοπαθείς. τα φάρμακα του σεραφείμ δεν ήταν μέσα στη λίστα. πού να τα βρώ;

πήρα τηλέφωνο το διευθυντή του οπαδ. βέβαια δεν τον βρήκα. ευγενικά μου είπαν να ξαναπάρω, πως βέβαια, υπάρχουν κι άλλα χρόνια νοσήματα, βέβαια, κάτι πρέπει να γίνει.

άντε μην πω.

γιατί ενδιαμέσως, για τα μισά φάρμακα του δεκαπενθήμερου πλήρωσα ήδη, 65+65+33...

συν τον ψυχολόγο για το σχολείο.

συν τα μαθήματα κοινωνικών δεξιοτήτων το απόγευμα.

πρέπει και να τρώμε σ' αυτό το σπίτι.

σήμερα λοιπόν κατέβηκα στον οπαδ, κεντρικά.

πήγα αχαρνών 96.

ανέβηκα στον 3ον όροφο.

με υποδέχτηκαν φωνές:

ΕΕΕ ΠΟΎ ΠΑΣ, ΠΏς ΑΝΟΙΓΕΙΣ ΕΤΣΙ ΤΟ ΑΣΑΝΣΕΡ, ΠΡΟΣΕΧΕ!!!!

ΉΤΑΝ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΣΤΟ ΔΙΑΔΡΟΜΟ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΑΣΑΝΣΕΡ.

ΕΦΙΑΛΤΗΣ.

έφτιαξα με δυσκολία τα χαρτιά για να τα καταθέσω. στο γραφείο 9. όχι, πριν πηγαίνετε στο 2.

στο 2 σας δίνουν τη βεβαίωση για συμπλήρωμα.

τα χαρτιά στο 6.

πραγματικά θύμιζε αστερίξ και οβελίξ στη ρώμη και τη γραφειοκρατία της.

άρχισα να μετράω κόσμο στο διάδρομο. στην ουρά.

περνούσα και άκουγα βρισίδια.

οι περισσότεροι έβριζαν.

πατρίδα, πατρίδα, τι απομένει από σένα...

η αξιοπρέπεια του καθενός στον απόπατο του κράτους.

μετρώντας έφτασα στο 50.

είχε πάνω από 50 ανθρώπους να περιμένουν σ' ένα διάδρομο στενό χωρίς παράθυρο.

θυμήθηκα το βάρναλη, και τους άθλιους του ουγκώ.

περνώντας τον αριθμό 50 έπαψα να μετράω. δε θέλησα καν να ανοίξω την πόρτα του ασανσέρ.

έφυγα χωρίς προσανατολισμό.

βρίζοντας κι απορώντας, ακούγοντας κι άλλους να βρίζουν.

αυτό, είναι κράτος;

κατέβηκα στην αχαρνών. μπήκα σ' ένα ινδικό μαγαζάκι κι αγόρασα με 5 ευρώ μια πουκαμίσα. έτσι, για να ηρεμήσω.

γύρισα σπίτι.

α, πριν, ξέρετε, για να φτάσω εκεί, χρειάστηκε να πάω μεγάλη διαδρομή με τα πόδια.

είχαν λέει βάλει βόμβα στο εφετείο, το τρόλει δεν περνούσε...

ποια υπόγεια ταβέρνα...

όλα άθλια.

καλημέρα,

σ' όσους μπορούν.

ελένη κονδύλη

παιδαγωγικό πείραμα

πέμπτη πρωί, ώρα 9 παρά. το μάθημα αρχίζει στις 9, άντε πάντα τηρώ το ακαδημαϊκό τέταρτο, το έχω μάθει πλέον.

είσαι για ένα θεατρικό; λέω σε μια πιτσιρδέλα. της απέσπασα να συγκατανεύσει.

μπήκα στην αίθουσα, τα παιδιά ήταν λίγα, υπήρχε και απεργία των μέσων μεταφοράς.

καλημέρα. έχετε σας παρακαλώ την καλοσύνη να βγείτε για δυο λεπτά έξω και να περιμένετε; είπα στα παιδιά. όσο για σας, και στράφηκα στη συνενοημένη φοιτήτρια, εσείς παρακαλώ να μείνετε, έχουμε να ξεκαθαρίσουμε κάτι.

τα παιδιά βγήκαν και περίμεναν.

εμείς μέσα αρχίσαμε τις φωνές,. πρώτη εγώ δλδ, και τι αυτό, και γιατί το κάνατε, και ξέρετε ποια είμαι γω, και μπαμ και μπουμ, και 'διαμαρτύρομαι κυρία, πώς τολμάτε, μα ασκείτε βία', μα δεν είναι δυνατόν, κλπ κλπ κλπ μην τα πολυλογώ.

το πράγμα βάστηξε δυο τρία λεπτά.

ΚΑΜΙΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΑΠΌ ΤΑ ΠΑΙΔΙΆ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΕΞΩ.

ανοίξαμε την πόρτα.

ρώτησα: δεν ακούγατε τίποτα;

-φανταστήκαμε ότι το κάνατε αστεία.

- κι αν μου τη βίδωνε, κι όντως το έκανα στα σοβαρά;

κλειστή πόρτα.

είχαμε λίγο λιβύη. μέτά η πόρτα έκλεισε. μετά είχαμε λίγο ιαπωνία.

τώρα ξαναέχουμε λίγο λιβύη. μετά η πόρτα θα κλείσει, θα δούμε κάτι άλλο.

Η ΠΑΘΗΤΙΚΟΤΗΤΑ ΜΑΘΑΙΝΕΤΑΙ ΝΩΡΙΣ. ΠΟΛΥ ΝΩΡΙΣ.

ΕΝΣΤΕΡΝΙΖΕΤΑΙ.

ΟΧΙ Ως ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΥΣΗ.

ως απανθρακωμένη, νεκρή φύση, που την κοσμούν οι φιλτραρισμένες πληροφορίες και οι κλειστές πόρτες.

μαθαίνουμε την παθητικότητα, την αμηχανία, τη σιγουριά ότι ο κόσμος εξελίσσεται χωρίς εμάς.

η τρομερή εξαθλίωση

φαρ ουέστ, σκόνη, ρυθμική καουμπόικη μουσική, μια πιστολιά κι ένας νεκρός.

ο άλλος, φόβος και τρόμος της άγριας δύσης.

ένας βλάχος με κουβέρτα. ένας κακόμοιρος καμπόσος. ο γιος του έδειρε σε ελβετικό εστιατόριο τη συνοδό του, τον πέταξαν έξω, κι ο βλάχος με την κουβέρτα έστειλε πίσω τον πρεσβευτή της ελβετίας...

ο κόπανος, πριν λίγα χρόνια, έγινα ξανά δεκτός στην ιταλία. για πρώτη φορά μετά απίστευτα χρόνια έσφιξε το χέρι του πρόντι.

εκείνη την ώρα, μια ευπρεπής λίβυα, θέλησε να του μιλήσει για το λαό του. κι αυτός, χωρίς να πει λέξη, έσφιγγε το χέρι του πρόντι τόση ώρα όση χρειάστηκε στη συνοδεία του για να απομακρυνθεί μια για πάντα η τολμώσα γυνή.

τώρα, δήλωσε πως θα γίνει μάρτυρας. εννοούσε μάρτυρας της γενοκτονίας του ίδιου του λαού του, μάρτυρας σφαγής αμάχων μέσω μαχητικών της ίδιας του της χώρας.

με τι να το συγκρίνω; με τη σφαγή στον ιππόδρομο του ιουστινιανού; τον ιουστινιανό του 6ου αιώνα, τον κατηγορούν ακόμη μερικοί, ξεχνώντας το πότε έζησε.

τον καντάφι;

κι αφού σφαγιάστηκαν τόσοι και τόσοι, κατόπιν εορτής, τα κοράκια του φαρ ουέστ μπήκαν να πάρουν μέτρα για τα κιβούρια.

της δικαιοσύνης, ήλιε νοητέ

και μυρσίνη εσύ

δοξαστική

μη παρακαλώ σας μη λησμονάτε τη χώρα μου

τους στίχους θυμάμαι μόνο και ξεχνάω από πού κατάγομαι, κι αν έχω ρίζες, και ποια είμαι.

ένα μυρμήγκι καχεκτικό είμαι

με λένε παλαιστίνη, με λένε κύπρο, με λένε ελένη, με λένε λιβύη, με λένε χώμα.

χώμα και νερό, κι έχω γεννήσει παιδιά.

παιδιά μου είναι και τα τέρατα που μιλούν για δικαιοσύνη και σκέφτονται αποξένωση.

αίμα μου είναι το αίμα στο παιδικό μαξιλαράκι, ό,τι απέμεινε από το παιδί που πέθανε στον εμφύλιο της πατρίδας του.

στα χέρια μου τώρα η σημαία που δε σημαίνει πια τίποτα.

κανένας άνθρωπος μπροστά μου, δίπλα μου, πίσω μου, μαζί μου.

...

κι όμως,

στον εφιάλτη, ένας άλλος στίχος, τόσο μακάβριος, τόσο πονεμένος, τόσο, τόσο...

... περπατώντας η δόξα μονάχη....

στεφάνι φορεί...

χάθηκε ο στίχος, στη ζωγραφιά του λύτρα.

βούλιαξε στην αδιαφορία του διεθνούς ταμείου, οργανισμού, ονανισμού, αυνανισμού,

στη διεθνή σκέψη, πού διερωτάται ακόμη: ΠΩΣ;

ΠΏΣ, ΜΕ ΠΟΙΟ ΤΡΟΠΟ, ΜΕ ΠΟΙΑ ΚΡΥΦΗ ΣΥΝΑΛΛΑΓΗ ΘΑ ΣΥΝΑΞΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΤΟ ΒΙΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΜΑΣ ΕΠΙΤΡΕΨΕΙ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΚΟΡΑΚΙΑ ΝΑ ΣΤΡΙΦΟΓΥΡΝΑΝΕ ΠΑΝΩ ΜΑΣ.

στην ουσία, ούτε πράξη, ούτε σκέψη, από τους διεθνείς οργανισμούς.

στην ουσία, αναζήτηση άλλοθι για το μεγαλύτερο δηλητήριο των λαών,

την εξουσία.

ακριβώς αυτήν: την εξ- ουσία.

λυπάμαι.

όταν το σινεμά στέκεται ακριβώς στο ύψος ΜΑΣ

λοιπόν, λόγω βλακείας, δειλίας, χαζομάρας, ραστώνης, κούρασης, ελπίδας πως κάτι θα εξελιχθεί σ' αυτό το πράμα, έφτασα αισίως σχεδόν μέχρι το τέλος ενός εντελώς ηλίθιου έργου. βγήκα λίγο πριν το τέλος, φαντάζομαι, όταν πλέον η απαξίωση του θεατή ήταν τόσο πλήρως ολοκληρωμένη, που μόνο όντως προς το τέλος πρέπει να είχε φτάσει.

μιλάω για τα μικρά αθώα ψέματα και τη μεγάλη κοτσάνα να αποκαλούν κινηματογραφικό έργο αυτό το πράμα.

ένιωθα σαν να είμαι με τις δικές μου ηλίθιες και αποτυχημένες φιλίες της κοινωνίας που περιγράφει, που ώρες ώρες έμοιαζαν σε αμηχανία, ψυχαναγκασμο και άδειασμα, σαν κι αυτό που είναι το θέμα αυτού του έργου.

ποιο το νόημα μιας τέτοιας αηδίας;

ά δέ ητοίμασας, τίνι έσται;

η σύγχρονη ανάλυση κειμένων, πώς να τη πώ; η σύγχρονη 'αναλυτική';

σκασίλα μου για τ' όνομα. είναι κάτι κακόγουστο κι αφηρημένο, γυμνό και τσιπαρισμένο, μασκαρεμένο με ονόματα και άντε μη βρίσω πάλι, σε σχέση με την ανάλυση κειμένων έτσι όπως αυτή κυκλοφορούσε στη μεσογαία, τη γη ανάμεσα στο ιόνιο και τη μεσοποταμία τους χρόνους πριν τους λεγόμενους μοντέρνους. και στο βυζάντιο, και στους άραβες, το μεγαλείο της ανάλυσης κειμένων δεν ξεπερνιέται παρά μόνο με μια υπόκλιση και πλήρη αποδοχή πως μέσω αυτού μαθαίνεις να γίνεσαι σοφός.

κοιτάχτε τώρα, σ' αυτή την ευαγγελική φράση μόνο αυτά που γράφει.

όχι από πού προέρχεται, πού είναι κατάληξη και ποιας παραβολής κλπ, όχι.

μείνετε σ' αυτή την πρόταση έτσι όπως είναι: μ' ένα ερωτηματικό. τίποτε άλλο.

τίνι έσται τα πυρηνικά εργοστάσια, οι σύχγρονες αντιλήψεις ότι όλα ξεπερνιούνται με τον ανθρώπινο μόχθο.

τίνι έσται;

αυτό το τίνι έσται, δε μοιάζει λίγο με την αυτοκτονία του αμερικανού πιλότου μετά την πτήση του στο ναγκασάκι ή τη χιροσίμα;

αλήθεια, ο καθένας από μας, τι αφήνει πίσω του;

υγ. είμαι άρρωστη (θα μου πεις: ευτυχώς που το λές κυρά μου, με τις βλακείες που γράφεις), και θα έχουμε και βραχεία νοσηλεία για το γιο μου σήμερα.

μα αυτό το τίνι έσται; με καίει σα θειάφι μέσα μου.

η σκέψη μου στο λαό της ιαπωνίας που δοκιμάζεται απειλητικά για όλους μας. ο λαός της ιαπωνίας είμαστε εμείς. ο καθένας μας, ο κάθε τόπος, θα μπορούσε να είναι τόσο ευάλωτος στο παν της φύσης.

ας δούμε τον κόσμο με άλλο μάτι.

συντριβή παντού. κάτι άλλο χρειάζεται σ'εμάς, για να ζήσουμε.

μου είπαν να γράψω...

κάτι τουλάχιστον για τους άραβες.

κι εγώ σκύβω το κεφάλι, γιατί μπροστά στην αλήθεια του άλλου που ίσως γίνεται και δική σου, δεν μπορείς να πεις και πολλά πράγματα.

η σκέψη σταματάει μπροστά σε εικόνες, διακόπτεται από εικόνες, ερμηνείες, πληροφορίες, από την ίδια την ιστορία, από την έλλειψη της γνώσης της και από την απορία: πώς είναι ένας τόπος χωρίς ιστορία;

μπορεί να είναι ένας τόπος όπως στα κινηματογραφικά έργα: ένα γουέστερν, άνθρωποι από το πουθενά, δυο όπλα, ένας ζωντανός κι ένας νεκρός, κι ένα τοπίο φαρ ουέστ, φαρ... τόσο φαρ.

μια πλατεία απελευθέρωσης στην αίγυπτο.

ένα πανεπιστήμιο με δακρυγόνα στην τυνησία

βασαντιστήρια παντού.

θάνατοι που φυτρώνουν σαν κοράλια και μαργαριτάρια στις χώρες του κόλπου

φυλακές τρομερά υποσχόμενες στη σαουδία.

τι σχέση αλήθεια έχει η τόση βία με την ιστορία αυτών των λαών;

ναι, τους θανάτους της αλγερίας τους περιέγραψε ο καμύ, ο σαρτρ, τότε που η επανάσταση οδηγούσε στην ανεξαρτησία.

ιστορία, τα αρχαία χρόνια, ταρίχ, στα αραβικά η ιστορία. ζωντανεύει το παρελθόν σε κάθε επανάσταση.

εδώ στην πλατεία ταχριρ η επανάσταση κάνει προσευχή. γύρω οι κόπτες προστατεύουν τους μουσουλμάνους που γοναστιτοί προσεύχονται.

στη λιβύη ο καντάφυ με την κουβέρτα διεκδικεί να πεθάνει ως μάρτυρας του θανάτου τόσων και τόσων ανθρώπων από το λαό του...

το πράσινο του ισλάμ φωτίζει τις γέφυρες

το πετρέλαιο λάμπει στα χρηματιστήρια των ευρωπαίων

αναρωτιέται κανείς πώς ξαφνικά,...

όλοι μαζί....

- λες και η εξαθλίωση δεν μπορεί να γίνει πυρκαγιά -

μετράει για τους ευρωπαίους που έσφιγγαν το χέρι στον κύριο μπουμπάρακ και στο γύφτο καντάφι, άραγε τίποτε άλλο από το φαρισαϊσμό τους; τώρα που μαζευτήκανε σαν κοράκια γύρω από τα πτώματα, με σκοπό να συλήσουν τα πετρέλαια και τους φυσικούς πόρους και προφανώς να κυριαρχήσουν σε ξένους τόπους...

ευρωπαίοι και αμερικανοί

όταν κάποιος πεθαίνει δεν έχει πια εθνιικότητα, χρώμα, τίποτα δεν έχει. δεν έχει ζωή. δεν έχει μέλλον.

κι όμως.

δε θα πάψει να υπάρχει η αλγερία, η τυνησία, η λιβύη, η αίγυπτος, κι όλες οι χώρες.

πόσο η επανάσταση είναι ανακατάταξη του χτες και του μέλλοντος;

επανάσταση σ' εμάς είναι ένας τρόπος να σταθείς όρθιος στο σήμερα.

ρεβολούσιον στα γαλλικά ή τα αγγλικά, να ξαναξεκινήσει το ρολόι απ' τη σωστή μεριά...

και στα αραβικά, θαούρα, αυτή η έννοια είναι...

δλδ, σε όλες τις γλώσσες, πρόκειται για μια προσπάθεια αποκατάστασης, ένα παρόν που διερευνά το παρελθόν και βασίζεται σ' αυτό για το μέλλον.

όταν όμως οι δυνάμεις του πολιτικού κόσμου μιας χώρας στεριώνονται πάνω σε δυνάμεις καταστολής, όπως

φακελλώματα, βασανιστήρια, διαπλοκή, λαδώματα κλπ;

τι να πεις;

όταν φτάνει να πυρποληθεί κάποιος για να χυθεί τόσο αίμα παντού;

σημαίνει πως,

ακόμη κι αν είναι ξένος δάκτυλος, ο λαός, τόσο δυστυχισμένος, τόσο σκοταδιστικά αφημένος, τόσο πεινασμένος, είναι έτοιμος να επαναστατήσει, να φωνάξει, να εκραγεί.

δε λέω τίποτα.

δεν ξέρω τι να πω.

και τόσοι πνιγμένοι σήμερα στη σούδα.

σε λίγο θα πάψω να υπάρχω κι εγώ.

αιματοκύλισμα.

τι κι αν ήταν 22 και 23, μήπως θα ήταν λιγότερο άδικο αν ήταν 35 με 40 ή όποιον αριθμό θέλετε;

εν ψυχρώ; εν θερμώ;

αίμα παιδιών μας κύλισε στους υπονόμους της ζωής.

καλάζνικοφ, αλεξίσφαιρα, περίπτερο, αστυνομικοί, τηλεκάρτες, κράνη που τα αγόρασαν μόνοι τους. κομμάτι από μοτοσυκλέτα και ένα καντήλι δίπλα.

δεν το χωράει ο νους μας, ακούμε και αποσβολώνεται η κοινωνία.

δυο πολύ νέα παιδιά προφανώς γενναία και προφανώς ευσυνείδητα.

ίσως, όπως λέει κι ο σωκράτης στην απολογία του, αυτά τώρα όδευσαν στο θάνατο, ενώ εμείς ζούμε ακόμη.

ΠΟΎ ΕΊΝΑΙ ΌΜΩς ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ, ΕΜΕΙΣ ΠΟΥ ΕΊΜΑΣΤΕ ΕΔΩ ΑΚΟΜΗ, ΔΕΝ ΤΟ ΞΈΡΟΥΜΕ.

ποια μάνα δεν τρέμει αυτή τη στιγμή;

ποια μάνα δε θέλει να σφίξει το παιδί της ζωντανό στην αγκαλιά της;

το δεκαπεντάχρονο αγόρι στα εξάρχεια,

εξαχρείωση, έπεσε από αστυνομικό κάθαρμα και δολοφόνο, ο θεός να τον συγχωρεί κι αυτόν για τον ΦΟΝΟ που διέπραξε κλπ,

ΖΑΛΙΖΟΜΑΙ.

μια κοινωνία αμαυρωμένη απ' άκρη σ' άκρη, με θύματα παντού.

2 μπατσάκια νεκρά;

2 αγόρια νεκρά.

ο γρηγορόπουλος βαστάει τσίλιες στον ουρανό γελώντας, θα 'χει να παίξει μπάσκετ μαζί τους

σκοτάδι σε σπίτια που θολώνει ο θάνατος, πώς να παρηγορηθούν μανάδες όταν θάβουν παιδιά τόσο άγρια κουτσουρεμένα, τόσο άδικα ξεριζωμένα απ΄τη ζωή και πεταμένα στην άκρη μιας κλεψιάς, ενός κοινού δρόμου, όπου άλλοι θα περνούν με λαμογιά, με συνείδηση, με λύπη, με όνειρά, με έρωτα, με πίκρες, μ' ένα σακούλι ιστορίες ο καθένας στην πλάτη, και τα βήματα του καθενός θα πατάει σ' αυτή την πόλη κι άλλη μια πληγή της όπου έχει ματώσει θάνατος άδικος ανθρώπων...

τι έχει μαγαρίσει τόσο βαθιά, τόσο άρρωστα την κοινωνία του τόπου μας...

όπου η βία εμφανίζεται σαν παμφάγα ανάγκη, όπου το απρόσωπο της ανάγκης γίνεται βία, όπου όλοι έχουμε έλλειψη από κάτι.

κάτι υλικό μας λείπει κι έχουμε λουφάξει πίσω από την τρέλα και τη βία,

ναι, θα λείψει σε λίγο το ψωμί και οι φόνοι θα είναι όλο και περσότεροι.

γιατί,

πριν από το ψωμί,

έχει λείψει το ρούχο της ψυχής, η ζεστασιά της ύπαρξης,

γιατί στυγνά, στεγνώνουμε την καθημερνότητά μας στη λαμογιά, την κάλυψη των νώτων, την τυχάρπαστη επιβίωση, την αναλγησία, την ατομική διεκδίκηση

την ασυνείδητη σκληρότητα.

έλεος. ας κοιταχτούμε στον καθρέφτη κι ας ανοίξουμε ένα παράθυρο έστω, στη συναδελφοσύνη. έστω κι απο κει, να μπει, λίγος αέρας δικαιοσύνης, ΔΗΛΑΔΗ ΑΛΛΗΛΛΕΓΓΥΗΣ, στη ζωή μας.

συντετριμένη είμαι, που ξύπνησα, έπινα τον καφέ μου μετά τη χτεσινή κηδεία συνομίληκής μου, που με άγγιξε πολύ, κι άκουσα άφωνη το γεγονός του ρέντη....

εξάρχεια, ρέντης, αξαχρείωση.

αστυνομικός δολοφόνος, ληστές δολοφόνοι, σκατά, δε με νοιάζει, το υπολογίζω βέβαια στη σκέψη για την κοινωνία, αλλά

αυτό που με συγκλονίζει

είναι

η βία του θανάτου εδώ, στην αυλή μας, στο σπίτι μας, στα παιδιά μας.

γιατί

όλοι τους ήταν παιδιά μας.

της μετανοίας άνοιξόν μοι πύλας ζωοδότα

το μάθαινα μικρή να το ψέλνω, εκεί, γύρω στα 14, παραμονές της δικτατορικής, σε εθνικό, οικογενειακό επίπεδο, δύσκολης, γεμάτης προσκόματα, εφηβείας...

μου άρεσε η ψαλμωδία αυτής της στροφής

στροφή, τι λέξη κι αυτή,

για ένα ποίημα, μια στροφή, για τη ζωή, μια στροφή, για το θάνατο, για όλα....

κι αυτές τις μέρες χωρίς εκκλησία, το τροπάριο, η στροφή; στο μυαλό μου,

μια μια οι λέξεις πέφτουν σαν καμπάνες κι ο καθένας από μας είναι στο κέντρο του ήχου τους.

μετά νοια, μετά σταση μετα τροπή μετασροφή.

καλά για τ' άλλα, που είναι έστω και μεταφορικά, εκτός ανθρώπου.

μετάνοια, πόσο κοντά μπορεί να είναι σε άλλα πράματα.

μετάνοια.

δλδ όχι να πηγαίνεις πίσω και να κλαις για ότι έγινε, αλλά να είσαι μετά,

να έχεις προσπεράσει

όλα όσα σε οδήγησαν σ' αυτό που μέχρι τώρα είσαι, έκανες, έγινες.

μετάνοια ή μεταεπιστήμη ή μεταμοντέρνο

μετά.

η ζωή μετά.

που ξεριζώνει την ενοχή του φρόιντ κι ίσως, ίσως, ξέρω γω; δεν το έζησα, ίσως κάνει τον άνθρωπο καινό.

όπως η ρήση για την ανάσταση.

της μετανοίας άνοιξον μοι

για μένα, για σένα, άνοιξε

ανοίγω, άει στο καλό, στερητικο άλφα στο οίγω; α - ν - οίγω ή ανά - οίγω; (το αρχικό ρήμα για ανοίγω είναι το οίγω, το έλεγξα μόλις στου μπαγιύ.

αυτός που δίνει τη ζωή, ας ανοίξει για μένα, και για σένα και για όσους, μια πόρτα βασιλική να μπούμε σ' ένα κόσμο καινό.

μετάνοια χωρίς ενοχή, χωρίς τύψη. μετάνοια με σκυμένο κεφάλι, και έλεος, ου θυσία. μ' αγάπη, κι όχι κριτική. με πόνο και συμπόνοια, αμφίστροφη.

στροφή στη μουσική της ζωής, έστω, ή πέρα, από το τραγούδι του θανάτου.

καλό σου ταξίδι μαρίνα, μέσα από τις πύλες του θανάτου, στην αγκαλιά της Ζωής.

αιωνία σου η μνήμη.

το επίδομα του ΟΓΑ και ο τραπεζικός λογαριασμός κατάθεσής του.

έχω τρία παιδιά.

έχω χάσει χρόνια επιδόματος 'γιατί δεν έκανα τα χαρτιά μου΄.

θα μου πεις, και θα έχεις δίκιο, 'κοτζαμάν καθηγήτρια πανεπιστημίου και δεν έκανες τα χαρτιά σου; ε, έλεος! ντροπή!'

ναι, ίσως έχεις δίκιο.

για άλλαξε λίγο το σκηνικό: πες ότι είμαι

- αγράμματη γύφτισα

- κακοποιημένη γυναίκα που δεν προλαβαίνει να καταλάβει τι της γίνεται

- εργάτρια που έχει άνθρωπο με αναπηρία, και τρέχει και δε φτάνει.

το επίδομα παιδιού, είτε πρώτου είτε τρίτου, δίδεται και στο βέλγιο.

χωρίς άλλη διαδικασία πέραν της γέννας και της εγγραφής του μέλους της οικογένειας στο δημαρχείο όπου υπάγεται η διεύθυνση της οικογένειας.

γαμώτω, πόσο πίσω είμαστε...

άσε με εμένα.

τέλος πάντων, τώρα που ξυπνήσαμε, με τρόικα, με κοιλιά του πάγκαλου που όλα τα αλέθει και λέει ότι έτσι τρώμε κι εμείς κι έχει και δίκιο, τελικά, τώρα που έχουν σφίξει οι κώλοι, τώρα λοιπόν, γίνεται προσπάθεια εξυγίανσης.

πού θα κατατίθεται το επίδομα ΟΓΑ;

συμπλήρωσα τα στοιχεία μου πάνω στο χαρτί: επώνυμο, κλπ

διεύθυνση,

αριθμός ταυτότητος,

αμκα

αφμ

γράφει επίσης το χαρτί ότι χρειάζεται και η τελευταία εκκαθάριση της εφορίας.

έχω μια φωτοτυπία.

πάω στην εθνική τράπεζα που είναι η τράπεζα μισθοδοσίας μου.

χρειάζεται να συμπληρωθεί από αυτούς (έτσι γράφει το χαρτί) και να σφραγιστεί ο αριθμός τραπέζης όπου θα μπαίνει το επίδομα.

μου λένε στην τράπεζα: ταυτότητα. - ορίστε.

τελευταίο της εφορίας. - ορίστε.

ΕΙΝΑΙ ΦΩΤΟΤΥΠΙΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΎΜΕ ΝΑ ΤΟ ΔΕΧΤΟΥΜΕ, ΧΡΕΙΆΖΕΤΑΙ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΤΟ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ. ΠΟΎ ΕΊΝΑΙ ΤΟ ΠΡΩΤΌΤΥΠΟ;

σπίτι μου, δε σκέφτηκα να το πάρω.

κακώς. να πάτε να το φέρετε.

-δεν μπορείτε να μπείτε στο διαδίκτυο να δείτε ότι είναι αληθές;

-όχι. πηγαίνετε στα ΚΕΠ να πάρετε μια φορολογική ενημερότητα.

πάω στα κεπ.

η φορολογική ενημερότητα δεν είναι σφραγισμένη γιατί χρωστάω στην εφορία.

γυρνάω στην τράπεζα. το σύστημα έχει πέσει. περιμένω 20 λεπτά. δε γίνεται τίποτα.

βγαίνω απεγνωσμένα, γιατί,

είτε γύφτισα

είτε καθηγήτρια πανεπιστημίου

είτε κακοποιημένη

είτε κοινά κανονική γυναίκα με τρία παιδιά

ΓΑΜΏΤΩ!!!! ΔΕΝ ΕΧΩ ΧΡΟΝΟ ΓΙΑ ΠΕΤΑΜΑ!!!!

φεύγω, πάω στην ποστμπανκ που έχω συναλλαγές, μπας και εκεί δεν έχει πέσει το μηχάνημα και κάνω τη δουλειά μου.

τους δίνω την ενημερότητα, και όλα τα άλλα χαρτιά, και μου λένε: το άμκα; λέω: νάτο.

το έχω γράψει.

α, όχι, το θέλουμε σε χαρτί!

δεν μπορείτε να μπείτε να το δείτε; αυτό είναι που αναφέρω εκεί.

α όχι, χαρτί σας λέμε!

να πάτε στα ΚΕΠ να πάρετε!

ΓΑΜΏΤΩ ΤΟ ΚΕΡΑΤΌ ΜΟΥ ΓΑΜΏ!

γυρίζω στα κεπ, παίρνω το χαρτί.

τελικά, ας μην παραπονιέμαι, τέλος καλό όλα καλά που λένε μερικοί.

από το πρωί στις 10 παρά, έως το μεσημέρι στις 13, για να γίνει δεκτός ένας τραπεζικός λογαριασμός να έρχεται το επίδομα!!!!

γαμώτω και πάλι γαμώτω!

ξέρετε τι είπα εχτές;

ότι είμαστε ακόμη ένα κομμάτι φθίνουσας, ούτε καν στις δόξες της, οθωμανικής αυτοκρατορίας. με τη σκέψη ότι ο κάθε πολίτης πρέπει να γαμιέται από το κράτος, να χάνει ημερομίσθια, χρόνο, υπομονή, λεφτά... για να κερδίσει κάτι. ότι όλοι, πρέπει κάθε φορά να αποδεικνύουμε ότι δεν είμαστε ελέφαντες!!!!

είμαστε πολύ πίσω. υποβαθμισμένοι και βυθισμένοι.

σε τέτοιες φάσεις, η βία φαίνεται σαν να ανεβαίνει κάτι στην επιφάνεια. μια αλήθεια.

δε θέλω τη βία.

μα το πόσο έβρισα από μέσα μου χτες!!!

ντροπή στο χαώδες κράτος που εκπροσωπείται από χαώδη μυαλά φοβισμένων γραφειοκρατών!

πώς θές να ζήσω, να είμαι ικανή να προσφέρω, να δημιουργήσω, να παράγω, όταν εσύ, απρόσωπο και ανάλγητο κράτος, λειτουργείς με υπαλλήλους που τους υποδεικνύεις πώς να είναι τείχη ανάμεσα στο κράτος και τους πολίτες του, και όχι ως υπάλληλοι της ελληνικής κοινωνίας;

....

(

....&^>*&59863257))*&^*&%&^$#$

(ΈΤΣΙ ΕΙΚΟΝΊΖΟΝΤΑΙ ΤΑ ΒΡΙΣΙΔΙΑ; ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΑς!