άμεσος απολογισμός.

Πλημμύρισε στάχτη η οργή μου.
Οι ρόγες μου έσταξαν αίμα, καθώς σε σκέφτηκα. Κι η ανάσα, μέσα στον καπνό, τη στάχτη, και τη ζέστη.
Ο θυμός του παιδιού μου ανεβαίνει με λόγια ακατανόητα και περισσές λαβές, που πιάνουν μάνας στήθια και τα σβήνουν.
Αρωγός στους πόνους μου ο έρωτας της ζωής, θυμωμένος, ανικανοποίητος ευτυχώς, ατόφιος, ζωντανός.
Έχει ο έρωτας φλόγα δικαιοσύνης και ανταλλαγής σπερμάτων: έδωσες. Ανταπέδωσα. Ρώτησες. Απάντησα. Είδες και βουβάθηκα εμπρός στα χέρια σου, που δεν έκαναν τίποτε. Τα χέρια σου πεινούν, τα μάτια σου πεινούν.

Δε θα σου δώσω
Θα σε αφήσω ατόφιο να μετράς υπαλλήλους, αθλητικούς συλλόγους, τρύπες στον τοίχο και στη μουσική. Θα δεις, θα φτάσεις κάποτε.
Στου σοφού σου κέντρου τη θλίψη
Και θα είναι αργά.

ελένη κονδύλη.2010-04-27