ζωοδόχος

Για να σε μάθω, έκανα χιλιόμετρα αλφάβητα, φύσηξα μεγάλες φλόγες στα ηφαίστεια, κοίταξα πολύ μακριά στα σύννεφα…
Για να σε μάθω,
Πόνεσα πολύ απέναντι από τα μικρά μου χρόνια.
Πόνεσε ξανά το ποδαράκι που είχα γδάρει μέσα στις λάσπες μα δε μαρτυρούσα τίποτα, καλύτερα να τρέχω ξοπίσω σου παρά να μου λένε: ‘είδες; Δεν άξιζε τον κόπο, να τι έπαθες!’
Σώπαινα λοιπόν και οι κραυγές γύριζαν μέσα μου σαν μια πληγή καραβόσκοινα στο ύψος της καρδιάς μου.

Κάποτε το έλεος του θεού εμφανίστηκε. Ήταν απόγευμα και πήγαινα να βρω τη μαμά μου.
Ούτε κινητά ούτε τίποτα, κι οι άνθρωποι ήταν πιο κοντά κι όμως, μια απίστευτη παρηγορητική μοναξιά με περπατούσε προς το σπίτι της φίλης της μητέρας μου.

Ξάφνου τα βήματά μου πετάριζαν μέσα σε μια απίστευτη λίμνη λάδι που είχε αγκαλιάσει την ψυχή μου.
Η καρδιά μου φαινόταν να έχει σταματήσει στη ζωή.
Ανείπωτη ευτυχία με κρατούσε μακριά από οποιοδήποτε κραδασμό ανθρώπινης φθοράς.
Δεν είχα βάλει φρένο πουθενά, κι όμως φαινόνταν όλα αγκυροβολημένα στη ζωή.

Ήξερα πως αυτό θα σταματούσε μα δε σκεφτόμουν τίποτα.
Αντίθετα, περίμενα μέσα στην ευτυχία….
Ευτυχία…
Με λένε ευτυχία, σε λένε θανάση που δεν πέθανες, έγραφα κάποτε

Τώρα γράφω και πάλι ψαχτά
Σαν ένα ψάρι μισοτηγανισμένο, σαν ένας άνθρωπος νεκρός που όμως πιστεύει ανάσταση

Γράφω και είναι φορτωμένα τα χέρια, οι παλάμες, οι χούφτες, τα ενδιάμεσα κόκαλα, πόνο, λυγμούς που σιωπεύουν όλα έτοιμα για το χορό του ζαλόγγου
Πεθαίνω το έχω νιώσω στον ενεστώτα. Αίσθηση ανείπωτη και τούτη, άλλη αίσθηση, μισερή ευτυχώς, όμως την κουβαλώ μαζί μου. \
Είναι η μία μου πλευρά, και κολυμπώ ακόμη στα νερά.

Ελπίζοντας.


ελένη κονδύλη.2010-04-09