μια ιδέα που μου ήρθε και δε θα φύγει.
πικρή-πασχαλινή.
αδυσώπητη ρε παιδί μου, να!
κάτι σαν κάτισαρκ, ένα μεταξωτό διαφήμιση τσιγάρου που σου τρώει αρτηρίες και πλεμόνια σα γατί της ψαραγοράς.
ένα 'πριν ο αλέκτορας λαλήσει τρεις', και το θυμάσαι, πως κι εσύ έχεις προδώσει τόσες φορές κι άλλες τόσες, και κλαις σαν τον πέτρο.
ο σταυρός ανεβαίνει στη μέση των δώδεκα ευαγγελικών αποσπασμάτων, που μιλούν όχι μόνο για θάνατο, μα για υποκριτική καταδίκη, αφού θέλησαν απλώς να τον βάλουν στο σταυρό και να πεθάνει μόνος,
(ενώ εκείνος αγκάλιαζε πεθαίνοντας την οικουμένη, ακόμη κι εκείνους που αποφάσισαν τη μοναξιά του)
δλδ του προσέφεραν θάνατο χωρίς όμως οι ίδιοι, πίστευαν, να ακουμπήσουν θάνατο.
κι ο πέτροε έκλαψε
κι ο χριστός του είπε είσαι πέτρα, πάνω σου θα χτίσω την εκκλησία
ο πέτρος νόμιζε πως έκλαψε για τον εαυτό του και τη δική του προδοσία που είδε καθαρά μπρος του, σα λάλησε τρεις φορές κείνο το πετεινάρι
μα
ο χριστός του είπε
να κλαις ως εκκλησία, κι ο καθένας που θα προδίδει να είναι μέσα στα δάκρυά σου και να προσεύχεσαι για κείνον και να κλαις για όλους, αυτό είναι το σώμα μου εδώ πάνω, αυτό είναι η εκκλησία που σας παραδίδω μέσα από τα λέθη σας και τη θεϊκή ευσπλγχνία που τα ξεπερνά όλα
ευαγγελικά λοιπόν μηνύματα θανάτου -πού σου άδη το κράτος- προφητεία, ουτοπία ανάστασης όλα τα δάκρυα αυτής της μέρας
ο πέτρος δειλός και φοβισμένος 'όχι, όχι, δεν τον ξέρω τον άνθρωπο', ναι, ναι, 'όχι, ουδέποτε εγώ; μαθητής του;', 'όχι όχι δεν τον γνωρίζω'
και μετά έκλαψε πικρώς και μετά έγινε πέτρα. άκοπη και ατόφια
οι ουδέποτοι είναι τα καθάρματα της κοινωνίας, που δεν πιάνουν μιστρί να χτίσουν μα όταν πιάνουν το μιστρί το καταριούνται και χτίζουν κόλαση: ιδέες, καθήκοντα-καθήκια, νόμους-επάρσεις με σηκωμένα φρύδια τύπου 'εγώ σας τό'λεγα, ο νόμος είναι νόμος κυρία μου', όχι, 'εγώ; ουδέποτε!'
εγώ πάντα έκανα τη δουλειά μου
εγώ πάντα τον εαυτό μου κοίταζα, κι εσείς να κοιτάτε τη δουλειά σας κι όχι να με πιάνετε στο στόμα σας
εγώ σας απαγορεύω
εγώ ποτέ δεν αδίκησα κανέναν
εγώ πάντα έκανα το καθήκον μου
εγώ πάντα πρόσεχα τους νόμους
εμένα κανένας δεν μπορεί να με πιάσει στο στόμα του
ουδέποτε παρανόμησα
ουδέποτε παραφέρθηκα
ουδέποτε έκανα κάτι μεμπτό
ουδέποτε εγώ
εγώ
εγώ
ποτέ δεν άπλωσα χέρι να βοηθήσω,
πάντα στου ποντίου πιλάτου τη λεκάνη λεύκανα τα νεκρά μου χέρια
ουδέποτε έσκυψα στη λάσπη,
ΑΚΟΜΗ ΚΙ ΑΝ ΕΠΡΟΚΕΙΤΟ ΝΑ ΣΗΚΩΣΩ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ.
14 σχόλια:
ΓΙΑΤΊ θάπρεπε να σου φύγει;;
Φιλιά Πασχαλινά και φυσικά μια...λαμπάδα!
αγαπημένε μου μαφιόζε διαδικτυακέ! ως γνήσιος νονός μου στέλνεις και λαμπάδα! είσαι απίθανος! καλή ανάσταση, να περνάς καλά με την οικογένεια, κι εγώ τώρα θα ανασκουμπωθώ στην προετοιμασία της μαγειρίτσας! φιλάκια πολλά!
το αστείο είναι ότι μέσα μου φορτώνει η λέξη 'οι ουδέποτοι', κι ακόμη τοκετός γιοκ. όμως κάτι γίνεται. ξέρω, ξέρω, μια ζωή βλακείες. ε, τι να κάνω; έτσι μου 'ρχεται κι εύχομαι μέχρι να πεθάνω έτσι να δουλεύει το παλιοσκλαμπ...
... γιατί ... ξέρεις εσύ, φοβάμαι λίγο τις ενστάσεις του.
«Οι ουδέποτοι», απ’ το ουδέποτος… κοκκινίζει από κάτω… ανοίγω το λεξικό και βρίσκω το «ουδέποτε»…
Κι είπα ας τ’ αφήσω έτσι κι ας ευχηθώ ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!!! … κι επιτυχία στη μαγειρίτσα!!!
Αναστάσιμα αισθήματα και συναισθήματα να πλημμυρίζουν τις καρδιά και τις ψυχή σου, Ελένη!
μηθ καλοντυμένε! καλό Πάσχα με το ίδιο χαμόγελο πάντα!
οι ουδέποτοι είναι ... ναι, όχι στα λεξικά, είναι οι ουδέποτοι ... θα τα ξαναπούμε!
πολλά φιλιά!
οι αδέσποτοι ουδέποτοι
εύχονται
καλά
να περνάς
ακόμη και στις γιορτές
αδέσποτος μπορεί να είσαι, ουδέποτος όμως δεν είσαι, είσαι φίλος!
κι εσύ να περνάς καλά, κι όντως οι γιορτές είναι δύσκολα κομματάκια...
κροππέριε αγαπημένο συμπρωτάκι...
ουδέποτοι,
ανείπωτοι και
πουθενοί
...
τουλάχιστον,
πιο κοντά
στην ανυπαρξία
αλήθειας.
καλά είμαι!
Ευαίσθητο και σπαρακτικό το κείμενό σου, Ελένη.
Ναι, όλοι είμαστε υπεύθυνοι, κατά το μέτρο του ο καθένας, για ό,τι κακό υπάρχει στον κόσμο.
Θυμάμαι τον Ντοστογιέφσκι που γράφει ότι στην πορεία προς το σιβηριανό κάτεργο, πλησίαζαν τους κατάδικους κάποιες γυναίκες, τους μοίραζαν τρόφιμα κι άλλα χρειαζούμενα και τους έλεγαν "Εμείς φταίμε".
τεο, σπαρακτικό με δυο τρόπους: με θυμό κι επανάσταση από τη μια, με συντριβή και συνείδηση σε προσωπικό επίπεδο, με ενσυναίσθηση και αποφασιστικότητα στο κοινωνικό επίπεδο.
μπορεί να ανήκω στους υποκριτές, μα δεν μπορώ να βλέπω τους υπόλοιπους να λένε: 'ουδέποτε εγώ....'
φτάνει!
υγ. αυτό δεν αφορά προς θεού ούτε εσένα ούτε κάποιον που διαβάζει αυτές τις γραμμές (τουλάχιστον εν γνώσει μου).
όμως έρχεται κάποια φορά η στιγμή που ο κόμπος φτάνει στο χτένι. και ή κόβουμε τη χαίτη, ή σπάμε το χτένι...
υγ. 2. με βλέπω φαλακρή τραγουδίστρια.
όσο για το ντοστογιέφσκι, και τη βαθύτατη ταυτότητα ανθρωπιάς που περιγράφεται, μένω όντως σκεπτική. πού αποδίδεται, πέρα από το ορθόδοξο και βαθύτατο θεολογικό φρόνημα αυτών των ανθρώπων; πραγματικά εκχριστιανισμένο ήθος, πάνω στην ερημιά της στέππας.
αυτό και μεταφορικά είθε να αληθεύσει στον καθένα μας.
theo, αφού με ρώτησες στο μέιλ μου, απαντώ όσο μπορώ: όταν κάποιος αναλαμβάνει την ευθύνη όσων δεν έπραξε, πράττοντας υπέρβαση, όπως ο ίδιος ο θεός-υιός-σωτήρ, δύο τινα μπορεί να συμβαίνουν: ή όντως είναι ένα βαθύ ορθόδοξο φρόνημα του 'αγαπάτε αλλήλους', και το φρόνημα του 'αγαπάτε αλλήλους' είναι ορθόδοξο με την έννοια του σωστού και υπερβατικού απέναντι στον πόνο της καταστροφής και του θανάτου, ή είναι το ενοχοποιητικό σύστημα του υπερεγώ, που έχω μάθει καλά κι εγώ: 'σούξ! αμάρτησες! θα πεθάνεις. για να ζήσεις χρειάζεται να πληρώσεις και να μην αμαρτάνεις πια'. το σύστημα της ενοχής είναι το πιο απλό σύστημα κοινωνικοποίησης, μου έκανε εντύπωση που το άκουσα από ένα ψυχαναλυτή και με άφησε κάγκελο.
αυτές οι γυναίκες λοιπόν, τι άλλο από ένα ουσιαστικό πράμα που πέρασε στο ντι-εν-έι τους μπορεί να είχαν, στα μακρινά χωριά της στέππας;
μάλλον ο ευνουχιστικός υπερεγωτικός πολιτισμός δεν τις είχε πολυαγγίξει.
δύσκολο θέμα.
πονεμένο.
ματωμένο.
κάποιος, περιγράφοντας ένα ρώσο άγιο μίλησε για 'αυτομεμψία'. θέμα-χταπόδι, λερναία ύδρα.
Νομίζω πως αυτές οι γυναίκες της στέπας του 1840 είχαν μέσα τους το ήθος της μετάνοιας και της αγάπης για όλο τον κόσμο, της συμπόνιας γι' αυτούς που κάποια στιγμή σκοτίστηκαν και έπεσαν, τη συνείδηση ότι εφόσον και οι ίδιες είχαν αμαρτήσει προς τον Θεό, τον πλησίον και την ύλη, άρα είχαν διαμορφώσει μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα που βοηθούσε κι άλλους να ολισθήσουν, έστω κι αν δεν θα μπορούσαν να εκλογικεύσουν το αίσθημά τους αυτό, σαν εμένα τον ορθολογιστή, αν τις ρωτούσε κανείς.
Η ταπεινή μου γνώμη είναι ότι τα βιεννέζικα "συστήματα κοινωνικοποίησης" και ενοχοποίησης δεν τις είχαν αγγίξει.
οι βιεννέζικες ιδέες περί συστημάτων κοινωνικοποίησης και ενοχοποίησης, εννοώ.
βέβαια, συμφωνούμε!
:)
Δημοσίευση σχολίου