μαργαρίτα

τώρα που η χρονιά αυτή φεύγει, ξέρω πως μου λείπεις.
λιγοστεύουν οι ηλικιωμένοι που είναι γύρω μου...
μαργαρίτα, θυμάσαι; σε έπαιρνα τηλέφωνο και σου διάβαζα ποιήματα και μιλούσαμε για τους άραβες και τις ανατολίτικες ιστορίες, αλήθεια, σου είχα διαβάσει αυτό το ποίημα του αμπού ταμάμ; αυτό που λέει

το κεφάλι μου άσπρισε
και ποτέ τα μαλλιά δεν άσπρισαν πριν να 'χει ασπρίσει πρώτα η καρδιά'
και μετά λέει
τα γηρατειά ήρθαν σαν συγγενείς και στέκουν στην πόρτα για να με συλλυπηθούν...

εσύ μαργαρίτα, πάντα ενθάρρυνες...
πριν να βγάλω την πρώτη ποιητική συλλογή μου, στα πενήντα μου, εσύ, κάθε που σου έλεγα: 'μαργαρίτα, να σου διαβάσω κάτι;', μου έλεγες να δημοσιεύσω και 'με είχες φάει', όπως λένε. έτσι δημοσίευσα, αφιερωμένο σε Σένα βέβαια, ένα ποίημα που έστειλα στην Ευθύνη...
αυτό το ποίημα ονομαζόταν 'οικτίρμονα χρόνε', γιατί ο χρόνος με Σένα ήταν σπλαγχνικός, αγαθός, συμπονετικός, συμπορευτικός, υψηλός, συγκινητικός, ταπεινός, αυτάρκης...

είχα αποφασίσει να συμπαρασταθώ όσο μπορούσα στη νοσηλεία σου, μιας και πάντα ήμουνα το χαϊδεμένο παιδί της οικογένειας που δεν ενδιαφερόμουνα για κανέναν. στους γονείς μου όταν έφυγαν δε συμπαραστάθηκα εγώ. ό,τι δεν έκανα για εκείνους ήθελα τόσο να το κάνω για σένα...
ούτε αυτό έκανα.
όμως μερικά σταθερά βήματα έμειναν να κάνουν όντως το χρόνο που Σε αφορούσε οικτίρμονα:
λάτρευες την ιταλία, όπου είχες διδάξει τόσα χρόνια. Σε επισκέφτηκε ο πατήρ ιωάννης, ιταλός ορθόδοξος ιερέας στην κλινική που ήσουν.
το ήθελα εγώ τόσο, μα τόσο, όσο εγώ το είχα ανάγκη όταν ένιωθα να φεύγω.ήρθαν τόσο καλά τα πράγματα, που όσο κι αν το ήθελα και προκάλεσα εγώ αυτή τη συνάντηση, ωστόσο, δεν ήμουν εκεί: κάτι με είχε εμποδίσει να είμαι στην ώρα μου. εσύ όμως κοινώνησες το χριστό, κι όταν ήρθα εγώ, τίποτε από τη χάρη που έλαβες δεν ήταν φανερή σε μένα..
.
αυτό ήταν υπέροχο! ήταν ένα θέμα που ήθελα, για το οποίο όμως ήθελα να γίνει, κι όχι να συμμετέχω, γιατί θα ήμουνα πολύ ανάξια να είμαι παρούσα εκεί. και να που έγινε έτσι. είθε κι εγώ, κάποτε να φωσφορίσω το χριστό μέσα μου.

το άλλο για το οποίο είμαι περήφανη, είναι όταν πήρα μια αγαπημένη μου φοιτήτρια, εκεί προς το τέλος, και σε επισκεφθήκαμε μαζί. και να ο κύριος διαμαντόπουλος, όνομα και πράμα, φίλος σου! εσύ έδειχνες να κοιμόσουν, γιατί δεν ήθελες να σε διατηρούν σαν άγαλμα σε φορμόλη. εγώ σου μιλούσα, άνοιγες τα μάτια, άκουγες, κουβέντιαζες.
ο κύριος διαμαντόπουλος, που σε αγαπούσε τόσο πολύ, ήρθε και κουβεντιάσαμε μαζί για Σένα, στο σαλονάκι που ήταν δίπλα στο δωμάτιό σου. άνθρωπος αρχών, άνθρωπος σπάνιου ήθους. δίσταζε, ντρεπόταν να μιλήσει στα κλειστά σου μάτια. κι εγώ νιώθοντας ότι φεύγεις, κουβέντιαζα μαζί του παραδίπλα, με τη σωτήρια επιπολαιότητα που ώρες-ώρες μου χαρίζει σιγουριά. η φοιτήτριά μου είχε μείνει εκεί μαζί σου, άνοιξες τα μάτια, κι εκείνη σου είπε: κυρία μαργαρίτα, είμαι η μαρία, μαθήτρια της ελένης κονδύλη. εσύ ρώτησες: είναι δω η ελένη; πού είναι; το μαράκι ήρθε τρέχοντας να μας το πει. όταν μπήκαμε στο δωμάτιο, είχες και πάλι κλείσει τα ματάκια και δε μιλούσες. πήρα τη μαρία και φύγαμε, με μια διαταγή προς τον κύριο διαμαντόπουλο:
σας παρακαλώ, μιλήστε της! πέστε ό,τι θελήσετε να της πείτε, έχει ανάγκη να σας ακούσει, κι εσείς έχετε ανάγκη να της τα πείτε, μη φύγετε, μιλήστε της τώρα όσο είναι καιρός.θυμάμαι πόσο αγέρωχα, αθώα, έξοχα, πόσο σοβαρά ο κύριος διαμαντόπουλος ετοιμαζόταν όντως να μιλήσει στα κλειστά σου μάτια...

ήρθα και σε είδα την κυριακή. κυριακή ιουλίου. πρώτη φορά κοιμόσουν τόσο απαλά, που δε σε ξύπνησα. δε σου άγγιξα καν το χεράκι, όπως έκανα πάντα.
ήταν το τρίτο και τελευταίο δώρο που μου έκανες.
σε είδα χωρίς να σε αγγίξω, για πρώτη φορά. εκείνο το απόγευμα τελείωσες. δεν είμουν στην κηδεία σου, αφού δεν το έμαθα. ήμουν όμως εκεί την ημέρα που έγινες άγγελος. κι επειδή φαινόσουν άγγελος ήδη, δε σε άγγιξα καν, πόσο χαίρομαι γι' αυτό!
γιατί άραγε γράφω για σένα τώρα; μα,φεύγει ο χρόνος απόψε, δεν ξέρω πού πάει.
φεύγει ο χρόνος που εσύ έφυγες στον ουρανό. τώρα, έχω μια πρόσκληση του συλλόγου φίλων της παλαιάς μουσικής.ναι, ναι, Εσύ, με έκανες κι εμένα ιδρυτικό μέλος σ'αυτήν. Ιδρυτής ήσουν Εσύ.
στην πρόσκληση αυτή γράφει ο αγαπημένος μας, μαθητής σου Εσένα, φίλος εξαιτίας Σου εμένα, θωμάς καραχάλιος, πρόεδρος,
για Σένα.
την Αγαπημένη μας Δασκάλα. την καινούρια χρονιά, το γενάρη του 2010, θα γίνει η πρώτη εκδήλωση-συναυλία για Σένα!μαργαρίτα, ο χρόνος αυτός φεύγει μαζί σου. ο χρόνος που θα έρθει, θα έρθει μαζί σου και με τις υποχρεώσεις των μαθητών σου. καιρός να μεγαλώσουμε λίγο.
γύρω μας άσπρα μαλλιά, και μέσα μας, ας είναι 'άσπρα πουλιά' κι 'άσπρα καράβια',κι ας μένουν μνήμες γερές σαν καραβόσκοινα σε καλό λιμάνι.

καλή χρονιά μαργαρίτα.