:)

καμιά φορά, μια καραμέλα, ένα παιχνίδι, δεν ειναι τόσο ζωτικής σημασίας για τα παιδιά.
πιο ζωτικής σημασίας είναι το πείσμα στην επιθυμία ενός παιδιού που κλαίει λέγοντας 'ένα παιχνίδι θέλω, τώρα το θέλω' (κατά την ενήλικη παροιμία ακατάλληλη δια -παλαιούς- ανηλίκους).
το πείσμα στην επιθυμία είναι σαν να λέει το μικρό: υπάρχω, απαιτώ να με δείτε και να με σεβαστείτε, απαιτώ να σας αναστατώσω για να σας δείξω ότι υπάρχω πέρα από τη δική σας επιθυμία στο 'γκιλι γκιλί χρυσό μου, μαμ σκατά και νάνι και νάζι και τελειώσαμε'.

σχεδόν με το ίδιο πείσμα σας έγινα κολτσίδα, να βοηθήσετε τη μαρία και το μάριο. σήμερα ο ιδιοκτήτης παρέλαβε το 3.120 ευρώ που μαζέψατε, και που του παρέδωσα στον λογαριασμό του μέσω τραπέζης με την αιτιολογία 'ενοίκια Χ, ήτοι το επώνυμο του κυρίου που χρωστούσε', τον ειδοποίησα ότι μπορεί να κοιτάξει το λογαριασμό του και να δει ότι η παράκληση να σταματήσει τις διαδικασίες ήταν πρακτικής υφής... η χαρά που είχα όταν κατέθετα τα χρήματα ήταν άλλο πράμα. σαν το μωρό που λέει 'θέλω καραμέλλες τώρα' και τους τις δίνουνε.
λες και είχα κάνει κάτι. τι; τυρί και ψωμί να το φας την κυριακή κλπ.
τί πο τα.

κι αφού δεν έκανα τίποτα, πώς έγινε και έμπλεξα; γιατί όντως έμπλεξα...

πρώτη φορά στη ζωή μου μαζεύω χρήματα για τρίτους. με αυτό τον τρόπο.
δεν είναι βέβαια λίγες οι στιγμές που ήθελα να ζητιανέψω για πάρτη μου. που είχα ανάγκη να πάω το σεραφείμ στην αμερική για την καρδιά του και δεν έβρισκα άκρη. θυμάμαι τότε, πως πηγαίνοντας στην πειραιώς στο ικα, έβλεπα ζητιάνους και προθύμως τους έδινα χρήματα σκεπτόμενη πως ουσιαστικά ήμουνα στη θέση τους... και τότε όλα πήγαν κατ' ευχήν.
τώρα λοιπόν, μπλέχτηκα στην ιστορία χωρίς να το θέλω.
από την καλοσύνη των άλλων, που λέει κι ένας τίτλος.
να πώς έγιναν τα πράγματα.

στις 31 ιουλίου, που έκλεινε το αργώ όπου ο σεραφείμ πηγαίνει για τις θεραπείες του, έπρεπε να καταθέσω 1700 ευρώ, που δεν είχα. τρελαινόμουνα. δεν είχα αυτά τα χρήματα. πήρα τότε τηλέφωνο τον εκδοτικό μου οίκο, και μια ΧΧΧ μου είπε: α, τι βλέπω, τα βιβλία σας πήγαν πολύ καλά, και έχετε να λάβετε γύρω στις 5000 ευρώ!!! αλλά δε θα τα πάρετε τώρα, γιατί πάω διακοπές!!!!... την παλιο ΧΧΧ!!! ακούς εκεί! εμένα 5000 είναι το ποσό για υπερανάληψη! κι αυτή τολμούσε να μου λέει ότι θα παει διακοπές, κι εγώ τραβιόμουνα να εξοικονομήσω τα χρήματα που χρωστούσα! συγχύζομαι που τα σκέπτομαι!!!


όταν παρέλαβα αυτά τα χρήματα,είχα μάθει για τη μαρία και το μάριο. τι να κάνω, δε σκεφτόμουνα τίποτα, μα με τριβέλιζε...
τηλεφω΄νησα στη φίλη μου τη τ. να της δώσω τα λεφτά που της χρωστούσα όταν αυτή ανέλαβε να με μεταφέρει με σπασμένο πόδι από αλεξανδρούπολη αθήνα κι εγώ δεν της είχα δώσει το εισητήριο... ήταν 280 ευρώ.
-έλα τώρα, μη μου τα δίνεις, τα 'χω ξεχάσει! λέει η τ.
α, όχι, της λέω εγώ, άμα δε στα δώσω, δε θα έχεις να τα δώσεις ίσως σε κάποιον άλλον που μπορεί να τα χρειάζεται, κι επειδή εγώ δε σου τα έδωσα, θα το σκεφτείς να ξαναδώσεις! πρέπει να σου τα δώσω. βλέπεις ρε παιδί μου, ο κόσμος είναι σε κρίση, να, μια φοιτήτριά μου μού είπε για μια οικογένεια με εντεκάχρονο παιδάκι που αν δε βρουν τα χρήματα να πληρώσουν θα έχουν έξωση, και πού θα πάνε...

τότε η τ. είπε το αμίμητο: 'πλούσια δεν είμαι, αλλά 1000 ευρώ μπορώ να τα δώσω!' κι εσύ, αυτά που μου χρωστάς να τα δώσεις σ'αυτούς! ...

τι κουβέντα!
'πλούσια δεν είμαι, αλλά 1000 ευρώ μπορώ να τα δώσω!'
... να λοιπόν που η τ. με έβαλε στα αίματα χωρίς να το καταλάβει και χωρίς να το καταλάβω. αφού ήδη είχα 1.280 ευρώ για την οικογένεια, να μην προσπαθήσω να μαζέψω και τα υπόλοιπα;

να σου που με στριμώξανε και σας στρίμωξα... δλδ η καλοσύνη προήλθε από άλλους, και μου τη φόρτωσαν! φαίνεται είναι γιατί έχω καμπούρα.

η πρώτη που μου ζήτησε έναν αριθμό λογαριασμού για να βοηθήσει ήταν η χ. που δεν την έχω δει ποτέ μου. που εμφανίστηκε από το φέιςμπουκ και το κανόνισε. μετά ήταν η Χ που μου έστειλε και μνμ: 'έχεις 300 ευρώ για τις καλοσύνες σου' (λες και ήταν δικές μου...!)

πόσα συγκινητικά πράματα μου έτυχαν, δεν φαντάζεστε!
μια άλλη, με ευγένεια ψυχής, χωρίς να γνωρίζει τους ανθρώπους, μου είπε: 'λοιπόν, πόσα μας λείπουν;' φαντάζεστε; να λέει 'πόσα μας λείπουν;', να βάζει και τον εαυτό της μέσα και να δίνει 750 ευρώ!!!! μου φαίνεται απίστευτη η ευγένεια, η καλοσύνη, η αγάπη που είχαν τόσοι άνθρωποι δίπλα μας, κοντά μας, σε μια κοινωνία που τη λέμε απρόσωπη, άχρωμη, σκληρή...

δεν ξέρω αν σας έγραψα και για την ταμία της τράπεζας: έμαθε για την ιστορία από μια κυρία που έβαζε χρήματα, και κατέθεσε και η ταμίας χρήματα! λες και όλοι είχαμε ανάγκη να αποδεχτούμε ότι είμαστε άνθρωποι. ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.
και ο ιδιοκτήτης του σπιτιού, που απέσυρε τη μήνυση, ή τι στο καλό ήταν αυτό, ψάχνει τώρα μαζί μας να βρει δουλειά στο μάριο... γιατί κι αυτός, άνθρωπος ήταν κι από πριν, άνθρωπος σπουδαίος δείχνει και τώρα. σκέφτεται κι αυτός το μικρό τους και τρομάζει... κι εγώ τρομάζω. μα ελπίζω. δόξα τω θεώ.

τώρα πρέπει να κάνω και την οικονομική απολογία:
1000 από την τ συν
50 από τον μ
350 από την ε,
200 από τη δ
300 από τη μ
100 από την α
100 από την γ
20 από την τ
750 από την ε
500 από την ε
50 από τη μ
---- το σύνολο είναι 3420!!!! (έτσι μου βγήκαν, κοιτάξτε!)
πλήρωσα σήμερα το ποσόν για το οποίο γινόταν η έξωση, ήτοι 3120. δλδ μας μένουν ακόμη 300!!!
βέβαια, έχουμε μπροστά μας τώρα και το εξής:
ναι μεν αποφύγαμε την έξωση, αλλά το ενοίκιο των 260 το μήνα, συνεχίζει να υφίσταται. τώρα χρωστάμε τρία νοίκια για το καλοκαίρι, και κάτι ακόμη. ονειρεύομαι, αν μπορούσαμε να προμηθεύαμε την οικογένεια μέχρι το τέλος του σχολικού έτους, δλδ τον ιούνιο, ένα κατοσταράκι το μήνα, για να μειώνουμε το ενοίκιο...
σήμερα η μαρία θα πήγαινε στην κυρία αλέκα, μια κοινωνική λειτουργό που ο γιος της πηγαίνει στο ίδιο σχολείο με το σεραφείμ. κάτι θα προσπαθούσε να κάνει και εκείνη απ' τη μεριά της, είναι ευσυνείδητη και κινητοποιημένη.
ο κύριος χ ο ιδιοκτήτης, μου πάσαρε το τηλέφωνο ενός άλλου κυρίου που πρέπει να πάρω αύριο το μεσημέρι τηλέφωνο, αν και ο τύπος δουλειάς ίσως δεν ταιριάζει για τον μάριο. να όμως που κι αυτός ο ίδιος παλεύει για το καλό.
σαν να απλώνεται η καλοσύνη εκεί που δεν το περιμένεις! τι να πω...
ε, να τι λέω! έχετε το νου σας! να συνενοηθούμε και πάλι, να τελειώσει το σχολείο με τη συμβολή όλων μας όσο πιο ήπια γίνεται αυτό το μικρό, όσο αδύναμοι κι αν είναι προς το παρόν οι γονείς του. είναι θέμα μέλλοντος.

υγ.1: αν κάποιος δε συμφωνεί με τα οικονομικά, ας το πει, αν έχω ξεχάσει κανέναν...!

υγ.2: έχουμε στο σπίτι έναν κουμπαρά. πλαστικό, ευτελή, κιτσαριό και πάμφθηνο. κάθε χρόνο κάπου βόσκει αυτός ο κουμπαράς. βάζω, βάζουμε, ό,τι μας έρθει, από ρέστα που βαριόμαστε να βάλουμε στο πορτοφόλι, ως μικροποσά ή κάπως μεγαλύτερα από κάτι καλό που μας τυχαίνει. το νοέμβρη αυτός ο κουμπαράς πηγαίνει στο σφαγείο. τον ανοίγουμε, και τα λεφτά, που είναι κάμποσα, πάνε πριν τα χριστούγεννα σε κάποιους που μάλλον τα χρειάζονται. δεν είναι δικιά μας συνήθεια, άλλοι μας την έμαθαν. κάτι είναι κι αυτό. να μαλακώνει η καρδιά μέσα μας.

υγ.3. αυτή τη φορά είναι δίκιο να νιώθω εντελώς γελοία. μα τόση είμαι, δεν τα καταφέρνω να τα πω τόσο ανέπαφα από ανθρώπους, τόσο μεγάλα όσο είναι, τα λόγια που θα έπρεπε να μιλάνε μόνα τους για αγάπη. περνάνε από τα δάχτυλα μιας χαζοχαρούμενης. δε βαριέσαι...

καλό βράδυ.