ήταν χθες. το μαύρο διαμάντι

πήγα στην κυψέλη.
μ' αρέσει η κυψέλη, γιατί έχει γωνιές πολύ ανθρώπινες.
το 'κυψέλη' την εκπροσωπεί, οι άνθρωποι είναι κοντά ο ένας στον άλλον... στην πλατεία του άη γιώργη κάθονταν τρία εντεκάχρονα, στα σκαλάκια της εκκλησίας, άκουγαν μουσική, πιο κάτω, καναδυο ξένοι στην πλατεία, δίπλα οι γέροι στα καφενεία, οδός αντίπαρου το νεοκλασικό με τις γλάστρες καλημέριζε τις κοκότες πολυκατοικίες δίπλα, καλές κι αυτές, η ζωή έχει απ' όλα, ακόμη κι από τους θυρωρούς που πλημμύριζαν κάποτε την αθήνα με φτηνό υπηρετικό προσωπικό από τα χωριά...
η φίλη μου
μένει εκεί κοντά η φίλη μου
σ' ένα πανέμορφο σπίτι
τώρα τραβάει λούκι, έχει αρρωστήσει
η φίλη μου βοηθάει όλο τον κόσμο, χωρίς να το σκέφτεται, είναι ένα ευγενικό, μορφωμένο, έξυπνο, παθιασμένο, φλογερό άτομο.
τώρα όμως η φλογίτσα για λίγο έχει σβήσει
έ, τώρα θα την κανακέψουμε λιγάκι όλοι εμείς που τόσα έχουμε δεχτεί από εκείνην

χτες πήγα ένα δίωρο στη φίλη μου.
αυτό το δίωρο θα μπορούσε ο γιος της να βγει έξω, να μη μείνει μοναχούλα η μαμά. η μαμά που βλέπει την αρρώστεια και φοβάται. δύσκολα λίγο ήταν.
και φυσικά όταν είμαι λίγο τρακαρισμένη (καθότι εσωτερικά κατάξανθια), πάλι κάτι ξέχασα εκεί: το κινητό μου. είχα ραντεβού για να πάω στη νέα μάκρη μετά, και βρέθηκα χωρίς κινητό. γύρισα να το πάρω, αφού ένας φίλος τηλεφώνησε στο κινητό μου, η φίλη το σήκωσε, και διαπιστώθηκε η βλακεία μου και ίσως λίγο και η δική μου θλίψη.
πήγαμε μαζί, πήραμε το τηλέφωνο, και στα πέντε λεπτά φύγαμε, μη βαρύνουμε την κατάσταση. είμουνα σαν ψημένη ρέγγα, ίσως πιο πολύ απ' ό,τι χρειάζεται. μια ρέγγα που δεν είχε πια τίποτα μέσα της, που σκεφτόταν τη φίλη που έμενε πίσω, ένιωθα εντελώς αδύναμη, άπορη να βοηθήσω, στεναχωρημένη που δεν μπόρεσα κάτι να κάνω.
βαδίζοντας στο στενό πεζοδρόμιο
το μάτι μου ξεπέζεψε σ' ένα μαύρο διαμάντι.
κατέβηκε απ' τον πήγασο της θλίψης και της ματαιότητας
κι εγωιστικά για ένα δευτερόλεπτο το αναγνώρισε:

ένα παράθυρο μισό-κλειστο στο ύψος της γάμπας μου.
ένας φτωχός άνθρωπος που έμενε εκεί, κι είχε ως θέα τα πόδια των ανθρώπων να φεύγουν.
κι εγώ κάποτε είχα ως θέα τα πόδια των ανθρώπων να φεύγουν πάνω σε μαύρα βράχια...
ήταν τότε που ένιωθα το θάνατο. η εικόνα του εαυτού μου ήταν ένα ζευγάρι πόδια μέχρι κάτω από το γόνατο, σε μαύρα βράχια να φεύγουν...
σκληρή εικόνα, και την έβλεπα στον εφιάλτη της απόγνωσης
φαντάσου την ίδια εικόνα να τη βλέπεις κάθε μέρα!
βλακείες.
ΔΕΣ! ελένη, ΔΕΣ! χρίστο, διονύση, μαρία, ρίτσα, νάσια, μιστ, δες!
ουπ! το μαύρο διαμάντι ήταν ένα χέρι. ένα γεροντικό χέρι γυμνό, υγναικείο και γέρικο, με δυο τσιρότα. έτσι θα 'ναι και το δικό μου χέρι κάποτε; ίσως.
το χέρι έβγαλε ένα πιατάκι, στο πρεβάζι-πεζοδρόμιο. αμέσω μια χούφτα πρόσθεσε τροφή για γάτες. αμέσως ένα γατάκι ήρθε κι αρχίνισε το γεύμα.
ελένη, να προσεύχεσαι όταν μεγαλώσεις να είσαι τόσο χρήσιμη όσο αυτό το χεράκι
δεν ήταν ωραίο το σπίτι, δεν ήταν ωραίο το χέρι, δεν ήταν ωραία η θέα από το παράθυρο της υπόγας, ποιος ξέρει πόσα προβλήματα να ήταν μαζεμένα με τα χρόνια εκεί μέσα!
κι όμως!
μέσα στην ακαταστασία της μοναξιάς και των γηρατειών, ίσως και της αρρώστειας, αυτό το γέρικο χέρι ψαχούλευε τη ζωή με τόση στοργή...
και την καλούσε! αμέσως, από το πουθενά το γατάκι εμφανίστηκε, γνωρίζοντας προφανώς ότι η ζωή έμενε στην υπόγα, και υπέμενε!
στη θλίψη μου που είχε κατέβει από τον 6ον όροφο, το χεράκι αυτό επέμενε να δίνει ένα μάθημα ζωής.
πως η ζωή είναι ένα μάθημα.
του υποτακτικού προς την ταπείνωση.
κι η ταπείνωση είναι μια μεγάλη κυρία όλο καλοσύνη που χαρίζεται σ' οποιονδήποτε γυρίζει να τη δει...
χαρίστηκε και σε μένα και τη χόρτασα, και γέμισα ελπίδα τις μπαταρίες μου.
ναι, λέξεις ηλιθίου, αλλά οι μπαταρίες με ελπίδα είναι λίθιο. σχεδόν αληθινό.
συγχωρέστε τη βλακεία
μα ήθελα να σας το γράψω, για να υπάρχω.