fylio

πώς να το λένε αυτό το γράμμα;
γουάι;
δεν ξέρω, κι ο κούκος δε μου λέει, τον ακούω, δε λέει τίποτα
κι εμένα, αυτό το γράμμα, στην ξενητειά το κάναν λάθοσ. κονντυλίς, είμουνα, κονδιλυς μ' έγραφε εκείνη η ραϊρ, η γυναίκα του ζωγράφου...
λις, από κατάληξη γινόταν λυς, ο κρίνος.
δε μίλαγα.
μ' άρενε (που λεν κι οι αμόρφωτοι)
φυλιώ,
γειά
τι κάνεις;
πόσες φορές έχεις ανθίσει φυλιώ;
με πόσα φύλλα; με πολ΄λά
φυλλιώ, ν' ανθίζεις πάντα, ν' ανθίζεις σαν σπουργίτι, -έχεις και κάτι από σπουργίτι, το ξέρεις; ναι, ένα φευγαλέο, μικρό, αεικίνητο βλέμμα...
ο σωκράτης δε λέει τίποτα γι' αυτό. λίγο μπορεί να τον κουράζει καθώς το σκέφτεται το 'τι να κάνω, είναι μικρό κι ευαίσθητο πουλί ένα σπουργίτι'.
ένα σπουργίτι είναι ένα φτωχικό πουλάκι που προσκαλεί για δυο, δυο, μαζί, πράγματα:
να λεει: μη σε μέλει, εγώ, είμαι λέφτερο και μπορώ...
και λέει ακόμα: ΄μου αρκεί, πάντα να δίνω.
παίρνω από κει που δίνω.


φιλιώ
το θέλω το σπιτικό που ανοίγει και μπαίνω στην κουζίνα σου
και με κερνάς φιλοξενία, φιλογένια το λεν οι ξένοι, φιλοφένεια, εγώ, το λέω σαν τη χαρά να μ' ακουμπάς...
φιλιώ
να ξέρεις,
δεν το ξεχνώ το σπουργιτίσιο βλέμμα
ευχαριστώ
για το βλέμμα, για το δόσιμο
για τη χαρά να σε γνωρίζω

χρόνια πολλά φιλιώ, φυλλιώ, φυλιώ,

φιλιώ
ωραίο πράμα η φιλότης και σ' ε΄χω στην καρδιά μου

να τα χιλιάσεις φιλιώ!
να τα χιλιάσεις!