στην ερημιά του λόγου

ε... ερήνη που 'σουν το πρωί
που σουντο που σουντο που που σουν το μεσημέρι
ε... ερήνη που σουν το πρωί...

τι ωραίο τραγούδι...
κι άμα κάτσεις να σκεφτείς τι λέμε σε πιάνει σύγκρυο, τραγούδι, τραγωδία, τράγος, τρίχα, θράκη, ...
μπλέχτηκα πάλι στις περικοκλάδες της ετυμολογίας που μοιάζει και λίγο σαν κρυφός έρωτας, ξέρετε ή δεν ξέρετε, κείνες τις όμορφες μεγάλες γλάστρες που είχαν η μαμά μου και η θεία μου στις αυλές τους: πράσινα, σκληρά, πανέμορφα κλασικά, αν μπορεί να πεις κανείς, φύλλα, και κάτω από το κάθε σχεδόν φύλλο, κρυμμένο, ένα μικρό, γλυκό, πανέμορφο, σχεδόν λευκό λουλουδάκι...
σχεδόν λευκο... σαν τις ψυχές μας όταν προσπαθούν να πουν αλήθεια. λευκό σαν το χιόνι δε γίνεται, μονάχα αν το μεταμορφώσει ο θεός πάνω σ' ένα βουνό, όπου μετά θα σε σταυρώσουνε.
χτες εξηγούσα σ' ένα γιατρό, μάλλον μουρλό σαν κι εμένα, πώς να καταλάβει τι είναι έρημος, μιας και δεν έχει πάει. του έλεγα να κάνει το πείραμα που διηγούμαι κάθε χρονιά και στους φοιτητές μου με στάνταρ όλες τις λεπτομέρειες που θα σας διηγηθώ κι εσάς:
για να έχετε την κορυφαία εμπειρία της ερήμου, πάρτε εκ των ενόντων, αυτό που έχουμε εδώ, και μαγειρέψτε το ως εξής:
μια μέρα ευχάριστη, που δε φυσάει, που έχει νηνεμία μέσα σας και έξω σας
πηγαίνετε στη θάλασσα για μπάνιο.
να σαστε ξεκούραστοι, να κολυμπήσετε πολύ, να πάτε βαθιά. όταν νιώσετε κούραση να μην πιεστείτε για τίποτα, μόνε να ξαπλώσετε στο κρεβατάκι της υπέροχης θάλασσας, κι ανάσκελα για λίγο να ξαπλώσετε χωρίς να κάνετε καμιά προσπάθεια...
θα ξεκουραστείτε υπέροχα, και μετά θα σηκωθείτε, θα σταθείτε κάθετα, και θ' αρχίσετε να κάνετε μικρές βουτιές στο κεφάλι σας: δλδ όχι μεγάλες κανονικές βουτιές με όλο το σώμα, απλώς θα ανεβοκατεβάζετε το κεφάλι σας μέσα στο νερό κι έξω από το νερό, γρήγορα γρήγορα, και διαρκώς, κι όσο πάρει για να φουσκώσει η ζύμη , - ά όχι, λάθος, αυτό είναι από άλλη συνταγή-
ναι, θα ανεβοκατεβάζετε γρήγορα γρήγορα το κεφαλάκι σας, μια μέσα στο νερό μια έξω, μια μέσα μια έξω,
οι αναπνοές αναγκαστικά θα γίνουν μικρούλες-μικρούλες σα νεραϊδάκια που γελάνε.
και σε μια στιγμή που δε θα αργήσει
θα σταματήσετε. και για ελάχιστα δευτερόλεπτα δε θα θυμάστε προς τα πού είναι η παραλία.
ο εγκέφαλός σας θα έχει αδειάσει από τον φρικτό κύριο προσανατολισμό που σας συνδέει μ' ένα καλώδιο και σας βαστάει φυλακισμένο στις εγωιστικές συντεταγμένες σας, όπερ αυτό τι σημαίνει; ότι, ενώ συνήθως το εγώ είναι στο κέντρο του κόσμου του,
δλδ ξέρετε πάντα ΠΟΫ είστε ΕΣΕΙΣ,
εκείνη τη στιγμή, χωρίς ίχνος φόβου, θα έχετε ελευθερωθεί, και δε θα σας νοιάζει να χαρακτηρίσετε τον κόσμο γύρω σας με βάση τη δική σας θέση!!!
μια στιγμή όπου θα είστε χαμένοι στον κόσμο, μια κουκίδα εσείς, ο κόσμος ένα όλον τεράστιο, κι εσείς ένας κόκκος άμμου που δεν έχει καμιά σημασία πού είναι τώρα, γιατί δεν υπάρχει τώρα, δεν υπάρχει μετά, δεν υπάρχει πριν.
είσαστε.
κορυφαία στιγμή ύπαρξης η έρημος...

ειρήσθω εν παρόδω...
μα δεν υπάρχει πάροδος, λιβάδι με πολλά λουλούδια υπάρχει, λες μια λέξη κι αυτή σου φέρνει χιλιάδες φωτοβολίδες μαζί της...
ειρήσθω...
συριγμός του τρένου, του τηλεφώνου όταν σε καλούν να μιλήσεις μετά το συριγμό, και να μιλήσεις μόνος σου, σαν να περιμένεις τον γκοντό...
ειρήσθω
θα ξυρίσω κάθε επιφάνεια να γίνει λεία, υποταγμένη, ευ-ν-ουχ-ισμένη, δλδ μη αποδεκτή, κάτι σαν 'ακρωτήρι της καλής ελπίδας' που δεν υπάρχει ελπίδα σ'εκείνο το μέρος του κόσμου ή το μόριο του ανθρώπου...
μα τι λες τώρα...
τι με νοιάζει,
δεν έχω πιει δεν έχω δεδηλωμένα τρελαθεί
ξέρω τι λέω
ίσως, αλλά έτσι είναι όταν έτσι νομίζετε
ή μήπως όταν νομίζεται...
άστα, αυτό πικρό είναι-
ειρήσθω εν παρόδω
φυσάει βλέπεις στα στενά ο αέρας είναι πάντα πιο επιθετικός, περνάει με μεγαλύτερη φόρα, μεταβάλλεται σε αγέλη -ποιός; ο αέρας- τρελλάθηκες και μάλιστα με δύο λάμδα,
τι να σου πω
δε νομίζω
μα δε θα βάλλω και το χέρι μου στη φωτιά, τι με νοιάζει σχεδόν...

υπάρχει κάτι που σε νοιάζει
ω, ναι, πολλά
η ερημιά με νοιάζει, και θα θελα η ελένη να της μοιάζει...
η ερημια.... σαν .... στον ουρανό.... κι αν σ' αγαπώ δε σ' ορίζω και ...
να ένα τραγούδι ακόμη...
με πολλά ρω
εν τη ρήμη του λόγου...


αφιερωμένο στα λάμδα και τα ρω του έρωτα ή της αΛήθειας ή της εΛευθεΡίας
πάντα ρει
χωρίς προσδιορισμό στο τσεπάκι του μικρασιάτη που πέθανε τρώγοντας χόρτα στις κορφές των βουνών
πάντα ρει σκέτο, σαν πικρός καφές
πάντα στέργει
η αγάπη, λέει ο άλλος, πόσο δίκιο έχει σ'ένα κόλπο
σ'ένα απάγγειο
έχω ακόμη αίμα στα αγγεία μου τα πολλά
μα "τ' αδειανό τ' αγγειό σκούζει" το ξέρετε;
κάτι που είναι μεστό δεν έχει ανάγκη τίποτα.
ούτε καν να μιλήσει.
καλημέρα σας.