πάλι σχολείο;

όλο σχολείο πάω...
χτες λοιπόν έπρεπε να είμαι στο γραφείο μου δύο με τρεις, γιατί κάποιοι φοιτητές μου είχαν γράψει ότι ήθελαν να με βρουν πέραν εξετάσεων. είχα άλλωστε πολλά να κάνω στο γραφείο μου. την ώρα εκείνη δεν ήρθε κανείς. μετά, κατά τις τρεις, ήρθε ένας ιρακινός. βαγδατιανός! τον είχα γνωρίσει πριν κάμποοσο καιρό, τον είχα καλέσει στην ημερίδα μας, ήταν ο μόνος άραβας φοιτητής που είχε έρθει, χωρίς καν ακόμη να με ξέρει.
με είδε από το παράθυρο, ήρθε κοντά, χαιρέτησε, περίμενε.
με θυμάστε;
έλα, μουχάμαντ,ε; ε, όχι ακριβώς, αλί!
θαύμασα που αρχίσαμε να μιλάμε, εγώ δλδ του έπιασα την κουβέντα, κι επίτηδες δεν του έλεγα να κάτσει.
καθόταν όρθιος λοιπόν, δλδ η ευγένειά του ήταν γλυκύτατη.
φυσικά του είπα να κάτσει και η κουβέντα ζεστάθηκε.
είδε διάφορες εκδόσεις του Κορανίου. με ρώτησε αν καταλαβαίνω το κοράνι. αν μπορώ να το διαβάσω. όμως οι ερωτήσεις του δεν είχαν τη φαλλοκρατική διάθεση που αναγνωρίζω σε πολλούς. άλλαξα θέση και του είπα για τα κοράνια που έχω, πήρα κι ένα στο χέρι σχολιάζοντας ότι είναι πολύ εύκολο να διαβάσεις το κοράνι, αλλά δεν είναι το ίδιο εύκολο να το καταλάβεις.
του το έδωσα στα χέρια.
το πήρε πρόθυμα.
κουβεντιάζοντας μου είπε: δεν έχω πλύνει τα χέρια μου, και δεν πιάνω το Κοράνι χωρίς να έχω κάνει ιεροτελεστική κάθαρση.
μου το έλεγε αυτό με πληρη ηρεμία, και βαστώντας το Κοράνι ανοιχτό όπως του το έδωσα.
άντα μού'μιν, του είπα, εσύ είσαι πιστός.
(έχει διαφορά από το να του έλεγα εσύ είσαι μουσουλμάνος)
κουβεντιάσαμε για το κοράνι και το ισλάμ, για την πίστη ή τη θρησκεία.
όμορφη κουβέντα.
μετά του έδειξα τα 4 βιβλία που είχα, όλα με το ίδιο εξώφυλλο.
δεν αναγνώρισε ότι ήταν μια γωνιά από τη μουστανσιρίγια, ένα από τα ωραι΄τερα παλάτια της βαγδάτης.
για μένα αυτή η εικόνα είναι σχεδόν φετίχ. από την καταιγίδα της ερήμου την έχω.
την έχω βάλει από τότε αφύλαχτη, να κρέμεται και στην πόρτα μου. κανείς δεν την έχει πειράξει από τότε.
έχει δλδ αντέξει στο χρόνο και στο σεβασμό. μ'έχει πια ικανοποιήσει τόσο, που η αποστολή της έχει σχεδόν τελειώσει.
όταν του είπα τι είναι αυτό που βλέπει, πιάσαμε μια γλυκιά κουβέντα, για το παλάτι, που αυτός βέβαια πήγαινε μέχρι πρότινος και επισκεπτόταν και το εσωτερικό του παλατιού, για το πόσους δρόμους έχει γύρω, από πού πήγαινε με τα πόδια από το σπίτι του βόλτα μέχρι εκεί, πώς είναι τα σπίτια, πού έσκασαν παγιδευμένα αυτοκίνητα και τώρα φτιάχνουν ξανά μια λεωφόρο, αχνά και όμορφα, μιλήσαμε τουλάχιστον για μια ώρα. σκέφτηκα σε κάποια φάση πως σπαταλάω το χρόνο μου και δεν εργάζομαι συστηματικά.
τι ηλίθια σκέψη! αυτή η κουβέντα μ' αυτό το παλλικάρι ήταν η δουλειά μου. το πάρε-δώσε σκέψης. του είπα στο τέλος: έχω ένα όνειρο, πριν πεθάνω, που δε θα πεθάνω τώρα, είναι να πάω στη βαγδάτη. κανείς δεν ξέρει πότε θα πεθάνει, άρα πρέπει να πάτε σύντομα, μου είπε. μπορώ να είμαι ο ξεναγός σας, κάπως πιο γλυκά μου το είπε.
κι εγώ, με την επίγνωση του τι έκανα μαζί του όλη αυτή την ώρα, του είπα. όχι, θα αργήσω πολύ να πάω, και τότε ναι, θα σου το πω και θα σε συναντήσω.
όντως, η συνομιλία ήταν ένα ταξίδι γνώσης και προσέγγισης.
ας είναι καλά το παιδί, τόσων ετών΄, όσων η ενασχόλησή μου με τη γλώσσα του και τον πολιτισμό του (αυτός γεννήθηκε το 80, κι εγώ είχα αρχίσει το 77...

μετά το έριξα στη δουλειά.
και μετά, ήρθε ένας άλλος φοιτητής, να με ρωτήσει για το μάθημα που θα δώσει τη δευτέρα. αυτός, ντόπιος, από μια γειτονιά της αθήνας. όμορφος σαν απόλλωνας. γεροδεμένος αλλά όχι χοντρός, με τίποτα. με μια δυο κουβέντες αναγνώρισα τη μελαγχολία. και μετά την αίσθηση της αδικίας. τι να ήταν αυτό το παιδί, που ήρθε τυχαία εκεί, γιατί απόγευμα δε βρίσκεις σχεδόν κανέναν στο πανεπιστήμιο. ένιωσα ότι καλά έκανα και ήμουνα εκεί.
και μετά αναρωτήθηκα πολύ απλά μέσα μου τι στο καλό μπορεί να είναι να είσαι ή να πληρώνεσαι, ή να σε λένε καθηγητή ή δάσκαλο;
είναι μόνο μια αντιμέτωπη σχέση τύπου 'σκάσε και σου λέω', ή είναι μια διάδραση μεταξύ γενεών;
κι ενώ λέγαμε αυτά με το νεαρό, κλπ, και το παιδάκι κάπου χρειαζόταν ίσως να μιλήσει πιο προσωπικά, και τελειώσαμε μια μεγάλη κουβέντα, το μάτι του καρφώθηκε σ' ένα περιοδικό που μου είχαν δώσει σ' ένα συνέδριο στην αγγλία, για τους ισπανο-πορτογαλο-άραβες κλπ. το ενδιαφέρον του έγινε έντονο. ε, του λέω, μόλις τελειώσεις εξετάσεις, αλλά αφού τις τελειώσεις, θα δούμε τι θα κάνουμε σχετικά.
΄πολυλογώ ακόμη μια φορά,
τέλος πάντων, έφυγα γύρω στις 9 το βράδυ απ' το γραφείο μου, σκέτο κουρελάκι. έφτασα σπίτι μετά τις δέκα και μισή.
θα μπορούσε κανείς να πει: τη δουλειά που έκανες, θα μπορούσες να την έχεις τελειώσει στις πέντε, όπως όλος ο κόσμος. ναι. τελικά ο καθένας δουλεύει με τον τρόπο του, αρκεί να σέβεται περίπου τη δουλειά του.
αλλά πιστεύω ότι ένας δάσκαλος ή ένας καθηγητής οφείλει να δημιουργεί ανθρώπινες σχέσεις.