ένα πολύ σημαντικό άχρηστο δώρο.
και πώς γίνεται να είναι σημαντικό ενώ είναι άχρηστο;
μα ακριβώς γι' αυτό, άπό πρώτης άποψης, δλδ σου δείχνει από μόνο του ότι είναι άχρηστο για σένα. άρα τοποθετείσαι απέναντί του έτσι, κι αφού ξεπεράσεις αυτό το 'άχρηστο' (δεν τρώγεται, δεν πίνεται, δεν το ένα δεν το άλλο κλπ κλπ)
αρχίζεις και σκέφτεσαι πόσα άχρηστα πράματα κάνεις εσύ.
σημαίνει λοιπόν, σε ανασύρει όρθιο μπροστά στη σκέψη σου, και η σκέψη σου παίζει ένα παράξενο πάρε-δώσε με συμβολισμούς και μνήμες΄.
χτες βρέθηκα στο σπίτι ενός φίλου.
ένα πανέμορφο μεγάλο σπίτι για οικογένεια, με φωτο και ταχτοποίηση, πολύ όμορφο. και με καλούς ανθρώπους, αν κι εγώ ξέρω μόνο τον έναν,
σε μια φάση βλέπω ένα σκυλάκι στο μπαλκόνι. ρωτάω: μήπως μπορώ να ανοίξω;
κι αφού η απάντηση ήταν ναι, ανοίγω στον όσκαρ.
όσκαρ ήταν το κόκκερ που από μόνο του μάλλον κάνει παντού χαρούλες, αλλά του έκανα κι εγω, και γίναμε φίλοι!
αφού μου κατούρησε μάλιστα και το ένα πόδι, και έτρεχα στις ξένες μπανιέρες να πλυθώ, και σώνει και καλά ο σκύλος ήθελε να χορέψουμε ταγκό, αλλά εγώ ντρεπόμουνα και δεν ενέδιδα, ο σκύλος, για να με πείσει, ήρθε εκεί κοντά στη βιβλιοθήκη που ήμουν και κοίταζα, και βάζει ακριβώς στα πόδια μου
ΈΝΑ ΚΟΚΚΑΛΟ!!!!
ένα πραγματικό κόκκαλο, όχι κανένα παιχνίδι!
το βρήκα πολύ συγκινητικό,
και είπα στον οικοδεσπότη: κοίτα! ο σκύλος σας μου έφερε το κόκκαλό του! δεν το πιστεύω!
- θα το φας; με ρώτησε εκείνος ενθουσιασμένος.
δε νομίζω του είπα.
αλλά όπως καταλαβαίνετε, ήταν ένα άχρηστο σημαντικότατο δώρο.
αυτό το σκυλάκι ήθελε να μοιραστεί μαζί μου το μεζεδάκι του,
συγκινήθηκα, ένιωσα όχι παρείσακτη απέναντί του.
κι όπως καταλαβαίνετε, αυτό το δώρο, μόνο άχρηστο δεν ήταν...
:)
8 σχόλια:
Αν πάω εγώ το μεζεδάκι μου στον ίδιο σκύλο απλά θα το φάει εκτός κι αν το θεωρήσει άχρηστο οπότε δε θα ντραπεί να μου το επιστρέψει.
Τα ζώα γνωρίζουν την απλότητα. Εμείς ψάχνουμε τους λόγους. Κι επειδή είμαι κι εγώ υπεραναλυτικός τις περισσότερες φορές, λέω ότι, όπως καταλαβαίνεις, επίσης τις περισσότερες φορές αυτό είναι παραπλανητικό.
Παράλληλα, επειδή παραμένω αναλυτικός, αποφάσισα να σχολιάσω το κείμενο καθώς, θα έχεις συμπεράνει ότι μου άρεσε. Κατόρθωσα μάλιστα να γράψω και σχόλιο με περιττολογίες που συναγωνίζεται το μέγεθος του. Κι όλα αυτά επειδή ο Όσκαρ είναι χαδιάρης. :)
Καλό βράδυ!
καλωσόρισες φίλε!
μιλάς νομίζω για ειλικρίνεια, που κολλά στον άνθρωπο και σε κάθε ζωντανό όν, για να ξεπεραστεί κάθε συμβατικότητα, και συμβατικότητα είναι η ευγένεια όταν δεν ντύνεται η ίδια με εσωτερική συγκίνηση...
πήγα και διάβασα το κείμενο στο μπλογκ σου.
΄μου άρεσε πολύ.
Καλημερούδια! Και όμως σου έφερε ότι πιο πολύτιμο είχε! Τα ζώα ξέρουν τι κάνουν! Σκέψου οι γάτες φέρνουν τα πιο πολύτιμα λάφυρά τους (πουλιά, ποντίκια) σ΄αυτούς που εκτιμούν... Άρα είσαι τυχερή!
Για χρόνια "έκανα παρέα" με το κόκερ της οικογένειας του πάνω ορόφου του πατρικού μου. Τα "δώρα" του ήταν ανεκτίμητα για μένα μα τόσο άχρηστα στους υπόλοιπους. Όπως και του Όσκαρ, που πολύ απλά ανταπέδωσε αυτό που πήρε.
Καλημέρα.
sουλπικάκι, ναι, είμαι τυχερή, εγώ πάντα το λέω!
όσο τρελοκαμπέρω και να είμαι, γελάω ακόμη και τα ζώα.
οι μεν με περνάνε για καθηγήτρια πανεπιστημίου, οι δε για συμπαθητική σκυλίτσα.
υγ. μπίτς πάντως ακόμα, ευτυχώς δεν το έχουν πει.
σου λέω, έχω το χάρισμα, τους γελάωω όλους, είμαι τυχερή!
σου, δεν του έδωσα τίποτα. απλά, το ζωάκι με εμψύχωσε! καταλαβαίνεις; ας είναι καλά κι αυτό κι ο τόσο γλυκός οικοδεσπότης και η γυναίκα του και η κόρη του!
Έμένα δεν είναι έτοιμο αυτό που θάπρεπε να φέρω, άρα...
Σκέψου πως κι εσύ δεν του χάρισες ούτε μια χορευτική φιγούρα !!!!
Γι' αυτό λοιπόν , την επόμενη φορά, ξέρεις ... :):):)
Δημοσίευση σχολίου