Σάββατο 4 Ιουλίου 2009

θέμα εξετάσεις, 2. τρεις χτεσινές εμπειρίες.

τώρα που το σκέφτομαι, οι εμπειρίες χτες δεν είναι τρεις, είναι τρεισήμισυ.
η πρώτη δλδ, πιάνει για ενάμισυ.

εμπειρία νούμερο 1.
χτες είχα επιτήρηση στο μάθημα γεωπολιτικής του κυρίου χ.
(δεν έχω ζητήσει την άδειά του, άρα δεν αναφέρω το όνομά του).
ήταν στον δεύτερο όροφο του τμήματος τουρκικών σπουδών, που είναι ένα μικρούλι κτήριο.
καταλάθος ανεβαίνω με το ασανσέρ στον πρώτο. κάθε όροφος έχει ουσιαστικά μια αίθουσα για φοιτητές αρκετά μεγάλη, κι ίσως κι ένα γραφείο.
η ατμόσφαιρα ήταν τόσο αποπνικτική, που πραγματικά σου ερχόταν να ξεράσεις.
συγγνώμη που το λέω, αλλά έτσι ήταν. ανάμεσα στο ασανσέρ και την αίθουσα, στο μικρό σχετικά χ΄΄ωρο που υπήρχε, συνοστίζονταν όρθια τα παιδιά, περιμένοντας να ανοίξει η πόρτα για να μπει μια τετράδα και να εξεταστεί προφορικά.
συνωστισμός. ένταση. πίεση. απαράδεκτες συνθήκες.

τα είδα κι έπαθα.
ρώτησα τι κάνουν εκεί, μου εξήγησαν, και τους είπα: γιατί δεν περιμένετε κάτω, με το καφεδάκι σας; να ανεβαίνει μια τετράδα να κάθεται έξω από την πόρτα, ΄να μπαίνει μόλις βγουν οι άλλοι, και όταν οι άλλοι κατεβαίνουν, να ανεβαίνει η επόμενη τετράδα. εδώ, δεν αναπνέετε ούτε καν σωστά! πώς θα μπείτε να έχετε όλα σας τα δυνατά για τις εξετάσεις; σας το λέω γιατί αυτό δεν είναι συνθήκες που τις αντέχετε. είναι κρίμα. κάντε αυτό που σας λέω μεταξύ σας.

αυτό τους είπα και ανέβηκα παραπάνω, γιατί όντως η αποπνικτική ατμόσφαιρα δε σε βάσταγε για πολύ εκεί.
άκουσα τότε μια φοιτήτρια να κοροϊδεύει: 'ναι, βλέπεις δε θα μας έρθει έμπνευση για να απαντήσουμε'.
θέμα επιπέδου, σκέφτηκα. ίσως και θέμα άγχους. αλλά εμμμένω και στο κοινωνικό επίπεδο, που φυσικά είναι δυνατότητα εντελώς προσωπική: μην τυχόν και κάποιος άλλος σου πάρει τη θέση (ποια θέση), δεν έχει σημασία, οι άθλιες συνθήκες της πονηριάς.

μετά ανέβηκα στην αίθουσα. ήρθε ο καθηγητής. δεν τον ένοιαζε αν ήταν δίπλα-δίπλα τα παιδιά ή όχι.
στην αρχή διερωτήθηκα.
μετά όμως κατάλαβα.
τους έβαλε να βάλουν στην άκρη του διαδρόμου οποιαδήποτε τσάντα κλπ, όπως συνήθως κάνω κι εγώ.
και μετά τους είπε: παιδιά, κυριλέ θέματα: σας δίνω τρία και γράφετε το ένα, τα έχουμε κάνει στο μάθημα, κανένα πρόβλημα.
και τους μοιράζει μια σελίδα. το κάθε θέμα ήταν μια αναφορά που έπιανε μια παράγραφο.
κανένας δε βρήκε το χρόνο να μπορεί να πληροφορεί τον άλλον ή να αντιγράφει.
απλά, δεν μπορούσε να γίνει.

όντως, κανείς δεν αντέγραφε, όλοι γράφανε ή δε γράφανε.

άρα, αυτός ο τύπος με δίδαξε πώς γίνεται να είναι καλή μια εξέταση με τρία μόνο θέματα.

γιατί εγώ μέχρι τώρα την έβρισκα περίπου άδικη, αφού αν έχεις διαβάσει κάτι και σου τυχαίνει, έχει καλώς, αλλιώς την έβαψες. και τα δύο θα μπορούσαν να είναι άδικα.

καθόμουν όρθια στην πίσω μεριά της αίθουσας και μου έκανε εντύπωση που ο τύπος ήρθε κοντά και μου είπε: παρακαλώ, πηγαίνετε να καθήσετε στην καρέκλα της έδρας, θα καθήσω εγώ όρθιος.
αρνήθηκα βέβαια, γιατί αυτός έπρεπε να είναι μπροστά, ώστε να είναι στη διάθεση των παιδιών. όμως κράτησα την ευγενική του στάση.
ο τύπος, αφού είδε ότι δεν πήγαινα μπροστά, ήρθε και μου είπε:
από μια βαθμίδα και μετά δεν πρέπει να καλούμε για να γίνονται επιτηρήσεις. έχετε κι αλλα πολλά να κάνετε.
του απήντησα: δεν πειράζει, είμαστε λίγοι, δε με νοιάζει καθόλου εμένα.

(έτσι μου προέκυψε το υπολοιπο μισό), από το ενάμισυ, να τώρα το υπόλοιπο:
΄΄εκανα επιτήρηση γιατί μου το ζήτησαν από τη γραμματεία του τμήματος όπου εργάζομαι. το βρήκα σωστό.

τη δευτέρα έχω εξετάσεις σε ένα συγκεκριμένο τμήμα. τα παιδιά είναι πολλά, και έχω δύο αμφιθέατρα. ε λοιπόν, αποφάσισα ότι δε θα καλέσω από μόνη μου κανέναν επιτηρητή.
μέχρι τώρα καλούσα φίλους: ο δερμιτζάκης, ο μανώλης, η μαίρη, ο τ΄΄ασος, η μαρία, όλοι τύποι που έχουν να κάνουν κάπως με το πανεπιστήμιο, αλλά τους οποίους κάθε φορά καλούσα ως φίλους. ακόμη και η ειρήνη γκόνου, εικαστικός, είχε επιτηρήσει για μένα, άπειρες φορες΄.
ε, λοιπόν φέτος, δε θα καλέσω σε προσωπικό επίπεδο κανέναν.
κι αν δεν υπάρχει επιτηρητής, θα δω τι θα σκαρφιστώ εκείνη τη στιγμή.
είναι άδικο, μερικούς να τους προσέχουν, κι άλλους να τους αφήνουν να κάνουν τον σαλτιμπάγκο!

πάει το ενάμισυ θέμα που έλεγα.

θέμα δεύτερο:
δημήτρης δημητρίου είναι ένας άνθρωπος που είναι φίλος μου, τον γνωρίζω από τις εξετάσεις που κάναμε κάποτε στο υπουργείο παιδείας, εγώ αραβικά κι αυτός τουρκικά, τώρα εγώ τα παράτησα γιατί δεν μπορούσα να έχω και αυτό στην πλάτη μου.
τώρα ο δημήτρης διδάσκει τουρκική γλώσσα στο τμήμα τουρκικών σπουδών.
τα παιδιά θεωρούν ότι είναι πολύ δύσκολος.
φεύγουμε χτες μαζί, από τις εξετάσεις, αυτός εξέταζε τουρκικά, και αφού συζητήσαμε, ζήτησα την άδειά του για να σας μεταφέρω τι είπαμε για τις εξετάσεις.
αυτός, που οι φοιτητές θεωρούν αυστηρό, μου είπε: θεωρώ τις εξετάσεις κπολύ άδικο πράμα. όταν έχεις ένα φοιτητ΄΄η μέσα στην τάξη, τον ξέρεις πολύ καλύτερα και είσαι πιο δίκαιος μαζί του αν τον βαθμολογήσεις από τη συμμετοχή και την όλη εικόνα του, παρά από δυο πράγματα που θα τύχουν στις εξετάσεις. έτσι είσαι άδικος. τι λες εσύ;
συμφώνησα μαζί του, και θαύμασα που ένας αυστηρός καθηγητής σκέφτεται έτσι.
μου είπε και κάτι άλλο: καθένας λέει από τους φοιτητές ξέρει πού βρίσκεται. θα πρέπει η γνώμη του καθηγητή να μη θεωρείται άδικη από το φοιτητή. τότε είναι πραγματικά σωστή.

βρήκα αυτά που μου είπε πολύ θετικά και ενδιαφέρονται και σας τα παραθέττω, ίσως με το δικό μου τρόπο, αλλά του είπα ότι γράφω αυτό τον καιρό γι' αυτά και να μου το επ8τρέπει, θα γράψω τις πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις του. διδάσκει γλώσσα.

το νούμερο τρία που θα σας πω είναι ότι εχτές είχα εγώ, για τα δικά μου μαθήματα, προφορικές εξετάσεις.
προτιμώ τις δπροφορικές εξετάσεις, γιατί είναι πιο ΄λίγο' εξετάσεις, αφού παίζει και η επαφή μεταξύ διδασκομένου και διδάσκοντα, και συνήθως, όταν βλέπω ότι κάποιος ξέρει κάτι καλά, τον ενθαρρύνω να αρχίσει ή να τελειώσει μ'άυτό, που το θεωρώ δική του περίπου οπτική γωνία για να προσεγγίσει το σύνολο του μαθήματος. έτσι μια συζήτηση εκεί, πέραν της εξέτασης, μπορεί να γίνει εφαλτήριο γνώσης και για τον κκαθηγητή και για το φοιτητη.

ήρθε μια φοιτήτρια. όνομα δε θυμάμαι. μα θυμάμαι τη 'στιλπνότητά' της, από τις περασμένες εξετάσεις: ό,τι ερώτημα και να της θέσεις, ξέρει άμεσα να σου απαντήσει δομημένα και κατακάθαρα.
την άφησα να μιλήσει ελάχιστα. μια ερώτηση, και μετά δυο λέξεις σε δυο ερωτήσεις:
είπα και στους άλλους, και σ' αυτήν: δε σε χρειαζόμαστε εσένα για παραπάνω, το δέκα το έχεις στην τσέπη. τέλειωσαμε.

αυτή είναι τόσο ξεχωριστή που θα ήθελα πολύ να μάθει αραβικά, από ισπανίστρια που είναι, και να ασχοληθεί με ισπανο αραβικά....
φαίνεται να της ταιριάζει.

ήρθαν και κατι άλλες κοπελιές, κι αφού δεν ήξεραν ούτε τα πιο βασικά, μου είπαν, πόσο θα'θελαν να πάρουν ένα πέντε.
μια μάλιστα μου είπε:
δε φταίτε εσείς, εμείς φταίμε, ή φταίει η σχολή μας, που μας ζητά να πάρουμε μαθήματα επιλογής πέραν της ειδικότητάς μας!
ναι, έχετε δίκιο είπα, ένα μάθημα επιλογής που δε σας λέει τίποτα δε σας μορφώνει. λάθος μάθημα πήρατε. αλλά εγώ δε φταίω σε τίποτα. γιατί να πάρετε ένα μάθημα επιλογής που δε σας ενδιαφέρει, ή που δεν μπορείτε να παρακολουθήσετε, και το μόνο που θέλετε είναι ένας βαθμός για να το ξεφορτωθείτε...

αυτά.
θα γράψω κι άλλα. άλλοτε. τώρα θα μαγεικέψω. αχ, είμαι μια μα΄γισσα... καλό σκ σε όλους!

4 σχόλια:

shirine nour είπε...

συμφωνώ με την άποψη του φίλου σου δημήτρη δημητρίου. έτσι είναι!
η εικόνα των εξετάσεων είναι κάτι σαν το τεστ αι κιού. φρίκη!
εγώ πάντα στις εξετάσεις γινόμουνα ράκος...
αλλά και οι προφορικές δεν είναι κακές αρκεί να γίνονται κάπως έτσι όπως τα περιγράφεις και όχι με μορφή κατηγορούμενου που πρέπει να αποδείξει την αθοώτητά του.
ένα είναι σίγουρο. ο καλός εκπαιδευτικός θα βρει τον τρόπο να "εξετάσει" η καλύτερα να πιστοποιήσει την όποια γνώση του μαθητή του.
προσωπικά είμαι υπέρ των εργασιών που για να γίνουν, προυπόθεση είναι η χωνεμένη assimilee γνώση.

κατά τα άλλα.. αυτό τον καιρό κολυμπάω σε βαθειά νερά.

σε παρακολουθώ ανελειπώς, ασχέτως αν δεν είμαι πάντα σε θέση να γράψω.

καληνυχτούδια σου!

Sulpice είπε...

Πραγματικά, μ΄ένα γραπτό δεν μπορείς να σχηματίσεις μία ολοκληρωμένη εικόνα του φοιτητή! C'est sclerosé! Αλλά τι να κάνουμε, το σύστημα!
Δε συμφωνώ με την στάση της τελευταίας φοιτήτριας για τα μαθήματα επιλογής. Δυστυχώς όμως η άποψη ότι επιλέγουμε ένα συγκεκριμένο μάθημα για το βαθμό είναι κτήμα πολλών (πιστεύω). Αυτό δεν είναι καθόλου σωστό... Γιατί δεν ολοκληρώνεσαι ως επιστήμονας. Κανονικά θα πρέπει να επιλέγεις κάτι γιατί σ΄ενδιαφέρει και θα ήθελες να ασχοληθείς μ΄αυτό, ίσως αργότερα ή για να εμβαθύνεις σε κάτι. Στο παν/μιο δεν πας προς άγρα βαθμών αλλά ωσπου να φτάσουμε στη στιγμή που θα το καταλάβουμε θα είναι πλέον αργά.

Roni Bou Saba روني بو سابا είπε...

καλές οι προφορικές εξετάσεις καλύτερα όμως να μην γίνονται εξετάσεις μόνο αλλά να βαθμολογείται ο φοιτητής επί πέντε και σε μια εργασία. λέμε τώρα...

2Σx2 είπε...

Καλημέρα!
Δυστυχώς ή ευτυχώς, ακόμα, μετά από 9 χρόνια στο τμήμα που σπουδάζω δεν έχω αξιωθεί να πάρω το πτυχίο μου. Ακολουθώ, αυτό που εγώ ονομάζω, "ΙΑΚ".Σημαίνει "Ιδιότυπη Ακαδημαϊκή Καριέρα". Η έννοια του αιώνιου φοιτητή δε μου ταιριάζει αφενός επειδή σκοπεύω να τελειώνω τώρα που το αποφάσισα κι αφετέρου επειδή η αιωνιότητα είναι λέξη μεγάλου ειδικού βάρους. Δεν είναι το θέμα μου η αυτοκριτική όμως.

Μέσα από τις εμπειρίες μου από τη μεριά του σύγχρονου φοιτητή έχω καταλήξει σε κάποια συμπεράσματα και μιας που δείχνετε ενδιαφέρον και για την άποψη του "απέναντι" χωρίς το δημοσιοϋπαλληλίκι που χαρακτηρίζει ορισμένους αποφάσισα να κάτσω να τα γράψω. Επειδή ήδη μακρηγορώ, ξεκινάω:

1) Ο φοιτητής σήμερα, σε καμία περίπτωση, δε θυμίζει τον προ εικοσαετίας φοιτητή. Σε αυτό καίρια ευθύνη φέρει η κοινωνία και η αντίληψη του "Σπουδάστε όλοι". Αυτό σε συνάρτηση με το υπερπροστατευτικό οικογενειακό περιβάλλον του παιδιού μέχρι την φοίτηση οδηγεί στο...

2) Οι φοιτητές που εισάγονται είναι παιδιά. Μικρά παιδιά που δεν ξέρουν πως να φερθούν σε ένα περιβάλλον γνώσης, σε τί αποσκοπούν, γιατί σπουδάζουν. Αυτό οδηγεί στο...

3) Η καθαρά χρησιμοθηρική αντίληψη της γνώσης, του βαθμού, η απουσία προσωπικής επαφής με τον καθηγητή μέσα από απρόσωπες έως βαρετές διαλέξεις, εργασίες (αν και όταν), αδιάφορες εξετάσεις. Οπότε...

4) Η λογική εξελίσσεται σε κάτι του τύπου: "Να πάρω ένα 5άρι να ξεμπερδεύω". Αν αυτός θα έπρεπε να είναι ο στόχος, πάσο!

Κάτι άλλο που έχω παρατηρήσει και το οποίο αν και φαίνεται οξύμωρο είναι απολύτως λογικό:

Ο αυστηρός καθηγητής, ο "χασάπης" κατά την φοιτητική άποψη από άποψη βαθμών, 9 στις 10 είναι ο καθηγητής που θέλει να μάθεις έχει όρεξη να παράγει έργο.
Αντίστοιχα, ο καθηγητής αυτός που τους περνάει όλους αν και μερικοί δε θα έπρεπε να περνούν ούτε με αίτηση, είναι ο καλός, ο γαμάτος κτλ. Μόνο που από αυτόν τον καθηγητή δε θα μάθεις τελικά.

Το ερώτημα είναι: Σπουδάζω για να πάρω πτυχίο ή για να μάθω;
Η απάντηση είναι, δυστυχώς, προφανής.

Από εκεί και πέρα, υπάρχει πλήθος θεμάτων. Οι παροχές ενός ιδρύματος είναι ελάχιστες συγκρινόμενες με τις παροχές ιδρυμάτων του εξωτερικού. Θα πει κανείς: "Μα είναι τουλάχιστον δωρεάν". Το δωρεάν δε θα έπρεπε να σημαίνει και υποβαθμισμένο όμως και, τελικά, μόνο δωρεάν δεν είναι αν το σκεφτεί κανείς.

Προσωπικά, είμαι άνθρωπος που χρειάζεται έμπνευση για να λειτουργήσει. Σπουδάζω στο Πα. Πει. Πανεπιστήμιο στριμωγμένο σε ένα οικοδομικό τετράγωνο, όπως και άλλα που εξωτερικά μου θυμίζει την Giant, την εταιρία του Γιάγκου Δράκου στην "Λάμψη". Το θέμα της αισθητικής είναι, βέβαια, δευτερεύον μπροστά στα τόσα προβλήματα.

Συνελόντι ειπείν (αυτή είναι η καινούρια αγαπημένη μου φράση), το πρόβλημα ανάγεται σε δομικό της ελληνικής κοινωνίας που παράγει λανθασμένες νοοτροπίες και εισάγει πρότυπα αντίθετα με αυτά που θα έπρεπε να είναι τα επιδιωκόμενα. Αυτά τα στοιχεία επεκτείνονται στο θέμα της παιδείας από τις χαμηλότερες ως τις τελευταίες βαθμίδες. Οποιοσδήποτε θέλει να εξηγήσει συμπεριφορές και φαινόμενα σαν αυτά που εκτίθενται στο post που διάβασα θα πρέπει να λάβει υπ' όψιν αυτά τα πράγματα. Όπως, επίσης, θα πρέπει να λαμβάνονται υπ' όψιν και κάθε φορά που ξεκινά κάτι του τύπου "Εθνικός Διάλογος για την Παιδεία" και άλλα τέτοια μεγαλόσχημα. Από μεταρρυθμίσεις χορτάσαμε, από ουσία πάσχουμε!

ΥΓ: Προς αποφυγή παρεξηγήσεων αναφέρομαι στον κανόνα και όχι στις εξαιρέσεις που μπορεί να υπάρχουν σε κάθε περίπτωση και απλά τον επιβεβαιώνουν ως φωτεινές τέτοιες.

ΥΓ2: Το καρκίνωμα των κομματικών νεολαιών θα πρέπει κάπως να φύγει από τα ανώτερα ιδρύματα. Όχι η πολιτική σκέψη και δράση, η κομματική εξάρτηση και εκμετάλλευση. Η πελατειακή σχέση είναι κρίμα να γίνεται οδηγός της πολιτικής σκέψης αδιαμόρφωτων ψυχών και η βαθμοθηρία να γίνεται παραπροϊόν κομματικής ομηρίας.

Καλημέρα και πάλι!