περί μουσικής και περί συγγνώμης

επειδή η κυρία 'ζητείται ελπίς' έγραφε για τα μαθητικά μας χρόνια, κι εγώ θυμήθηκα που απαραιτήτως στο μάθημα της μουσικής με πετάγανε έξω...
χάζευα τώρα ανάμεσα στα γραπτά και βρήκα κάτι σπέσιαλ για τη μουσική. θα προσπαθήσω να σας το μεταφέρω. ας ελπίσουμε ότι το κατάφερα.
είναι ένας απίστευτος πιτσιρικάς με μια ηλεκτρική κιθάρα, απίθανος χιμπατζής-ροκάς...

αχ, η κυρία χειμωνίδου που με πέταγε έξω τόσο γλυκά... μόλις άκουγε φασαρία, χωρίς κάν να κοιτάξει, έλεγε: 'ελένη βγες έξω!' και σιγά μην της χάλαγα χατήρι...
πάντως ήταν καλή καθηγήτρια. εγώ ήμουνα πειραχτήρι, αλλά δεν ήμουν η μόνη. τέλος πάντων. αυτή έτσι με είχε πάρει.
αργότερα, όταν πήγα σε ξένο σχολείο, μακριά απ΄ την πατρίδα μου, κάποιοι με θεωρούσαν πολύ ευγενική. η madame caloud μια μέρα πέρασε μπροστά μου 15 φορές σχεδόν όλες απανωτές. στεκόμουνα σ'ένα διάδρομο τάξεων, κι εκείνη περνούσε κοιτάζοντάς με, κι εγώ, αφού το περίμενε, της έλεγα κάθε φορά: Madame, και κουνούσα το κεφάλι μου όπως κάναμε τότε, ως εκπαιδευμένος χιμπατζάκος....
όταν τέλειωσαν η βόλτες, η μαντάμ καλού, που ήταν φαίνεται πιο πειραχτήρι από μένα, ήρθε και μου είπε: 'είχα βάλει στοίχημα με τους άλλους συναδέλφους, πως όσες φορές και να περάσω, εσείς θα χαιρετάτε το ίδιο ευγενικά πάντα, ε, και σας ευχαριστώ γιατί κέρδισα το στοίχημα'...!!!
πλάκα είχε!
είμουνα πολύ ψαρωμένη...
και την αραβολογία μου πάντως, σ'έναν καθηγητή μουσικολογίας τη χρωστάω εν μέρει, το ξέρετε; αν όχι, θα σας το διηγηθώ και αυτό.

λοιπόν σήμερα είναι τελώνου και φαρισαίου.
με ποιον άραγε να μοιάζω;
ε, τόσο που κάνω τον κόκορα, μάλλον με το φαρισαίο μοιάζω, μόνο που σίγουρα δεν είμαι τόσο ευχαριστημένη από τον εαυτό μου όσο αυτός, που θεωρούσε ότι όλα καλά τα έκανε.

εγώ όχι.
σε πολλά κάνω λάθος.
εδώ λοιπόν θελω να ζητήσω συγγνώμη στην κυρία που μου ζήτησε να το καταθέσω γραπτώς στο διαδίκτυο.
πριν λίγες μέρες, σε μια στιγμή απόγνωσης, έγραψα τα συναισθήματά μου στο διαδίκτυο, θυμάστε ίσως. δεν κατηγόρησα κανέναν με το όνομά του, κι ούτε σκοπός μου ήταν αυτός. απλώς, έβγαζα τα σώψυχά μου, όπως κάνω πάντα.
μια πρότασή μου όμως σόκαρε. κάποιοι ταυτίστηκαν μαζί της. εγώ δεν είχα πρόθεση να ταυτίσω κανέναν με κανέναν άλλον. όμως αυτό έγινε, και η κυρία πικράθηκε πολύ.
λυπάμαι γι'αυτό και της ζήτησα συγγνώμη όταν το κατάλαβα. δέχτηκε τη συγγνώμη μου.
αυτό είναι καλό.

εδώ είχα διακόψει, γιατί γράφοντας αυτό έπρεπε να σταματήσω και να βγω έξω σε μια συνάντηση.
οι σκέψεις μου είναι τώρα σε άλλο μήκος κύματος. είναι έντεκα παρά το βράδυ. ο σεραφείμ είχε πυρετό σήμερα. τον πονούσε το κεφαλάκι του. ήταν λυπημένος.
δε μιλούσε.
γι' αυτόν η δυσκολία έχει μεγαλώσει. μεγαλώνει και ο ίδιος. καταλαβαίνει με το δικό του τρόπο, διαισθάνεται, αισθάνεται, πονάει. κλείνεται.
ο κόσμος είναι μια μεγάλη δυναμική. ο καθένας από μας είναι ένα μικρό κομματάκι του μεγάλου κόσμου, κι όλοι μαζί είμαστε ένα ρολόι. ο κόσμος δουλεύει ρολόι, που λέμε. μόνο που άλλοι είναι στα γρανάζια κι άλλοι στους λεπτοδείκτες, κι ο καθένας έχει τη δική του θέση στον κόσμο. μάλλον όλες οι θέσεις, έρχονται στιγμές που πονάνε.