κάτι σαν μποναμάς.

-δεν είναι δυνατόν να σταματάω τη δουλειά μου για να έρθω στο μάθημα και εσείς να απουσιάζετε!
-έχετε άδικο! παρόλο που ήθελα να κάνω μάθημα ειδοποιήθηκα ότι δε γίνονται μαθήματα!
-είναι ντροπή αυτό! να αφήνουμε τις δουλειές μας και να μην έχουμε καταφέρει να παρακολουθήσουμε ένα μάθημα!
-μα, είμαι γεροντοκόρη σ'αυτά, προσέχω πολύ! έχετε άδικο'
κλπ

τελικά η φοιτήτρια είχε δίκιο. μου το εξήγησε η γραμματέας.
πάω στο μάθημα. προσβεβλημένη, την άλλη εβδομάδα. σαφώς ενοχλημένη ήθελα να βρω μια δικιολογία. κάτι σοβαροφανές.
ε, δε γινότανε. μπήκα στην τάξη και ζήτησα συγγνώμη από τους φοιτητές γιατί δεν είχα καταλάβει ότι κάτι τέλοςσπάντων είχε λήξει.
αυτή με την οποία έγινε ο διάλογος, είναι η μαρία. πτυχιούχος και φίλη μου. περνάμε μέρες μαζί.
σ'εκείνη την ίδια τάξη, φίλη της μαρίας ήταν και είναι η δήμητρα.
η μαρία είναι της ηλικίας μου. η δήμητρα, αν τα άλλα παιδιά ήταν 18 άνω που λένε, αυτή ένιωθε ...ηλικιωμένη: ήταν 23 άνω!
σε κάθε τάξη έχει μια χημεία. τα συστατικά είναι πάντα διαφορετικά. εκείνη η χρονιά ήταν αξέχαστη. η φουρνιά καταπληκτική. ήταν το 2003-2004. τότε τέλειωσα κι ένα βιβλίο, τον άδωνη, κι έγινε μια πολύ συγκινητική παρουσίαση στο αμφιθέατρο του γαλλικού ινστιτούτου, με τον άδωνη και πολλούς άλλους.
ανάμεσα στους προσκεκλημένους και παρόντες ήταν και η σάρον, καθηγήτρια αγγλικών στο φροντιστήριο των παιδιών μου. έχει αναχωρήσει τώρα για τον άλλο κόσμο, ας είναι καλά εκεί που είναι. με βρήκε και μου είπε: δίπλα μου καθόταν μια φοιτήτριά σας που μου έλεγε με δάκρυα στα μάτια ότι δεν έχει ξαναδει καθηγητή που να αγαπάει τόσο πολύ αυτό για το οποίο μιλάει. και δάκρυζε! την έλεγαν δήμητρα.
ευχαριστήθηκα. όντως μ'αρέσει ό,τι κάνω.
μια μέρα τότε περίπου, έρχεται η δήμητρα να με βρει και μου λέει: κυρία, θέλω να σας φέρω ένα δωρο.
ο τρόπος που μου το είπε δε φαινόταν να είναι για να μου φέρει ένα σερβίτσιο κριστόφλ...:)
φαινόταν ότι μπορούσα και έπρεπε να μην το αρνηθώ.
την περίμενα λοιπόν, κατόπιν ραντεβού να μου το φέρει στο γραφείο μου.
ήρθε και μιλήσαμε για χίλια δυο. δώρο δεν έβλεπα. σε μια στιγμή άρχισε να μου λέει: κυρία ελένη, εγώ, είμαι μεγαλύτερη από τα άλλα παιδιά. έδωσα πανελλήνιες, δεν πέτυχα με την πρώτη, και στην επαρχία όπου μεγάλωνα ο πατέρας μου πούλαγε μεταχειρισμένα τρακτέρ, και δεν ήθελα να τον επιβαρύνω. έμαθα να οδηγώ τρακτέρ. δούλευα μαζί του. αλλά τίποτα δε γέμιζε τη ζωή μου. δίπλα στο φρένο είχα βιβλία. και διάβαζα, διάβαζα, έμπαινα στο τρακτέρ, και πηγαιονοερχόμουνα αργά, κι ανάμεσα στη δουλειά, διάβαζα...
αποφάσισα χωρίς να το ξέρει κανείς να ξαναδώσω εξετάσεις. μπήκα λοιπόν (από τους πρώτους) στη σχολή. το θεώρησα θαύμα, και πήγα να ευχαριστήσω την παναγία στην τήνο, για την επιτυχία μου. την παρακάλεσα να πάνε όλα καλά στη ζωή μου...
και μετά μπήκα στη σχολή. που αγαπώ ιδιαίτερα. όταν σας γνώρισα δεν πίστευα ότι κάποιος αγαπάει τόσο αυτό που κάνει, κι αυτό μου άρεσε ιδιαίτερα, και με τόνωσε. να λοιπόν, το δώρο μου, είναι...
είναι αγιασμός από την τήνο κυρία ελένη για σας...

ε, τι να γίνει, συγκινήθηκα. το μπουκαλάκι το έχω πάντα στο γραφείο μου.
φοιτήτρια άριστη, την ήξερα μα το όνομά της δε μου έλεγε ακόμη τίποτα. στο πρώτο γραπτό που ήταν άψογο έλεγα: ποια να είναι αυτή η δήμητρα που έχει γράψει έτσι καλά! αχ, φαντάσου να ήταν εκείνη η πιτσιρδέλα με τον αγιασμό...
ε, τελικά αυτή ήταν!
φίλες τρεις, η μαρία, η γαλάτεια, η δήμητρα...
την άλλη χρονιά, μπήκα στον ευαγγελισμό. η μαρία έδιωξε και συγγενείς για να κάτσει κοντά μου τη νύχτα. η γαλάτεια ήρθε και μου έκανε εντριβές στα πόδια, η δήμητρα, ερχόταν κι αυτή αλλά οι άλλες δυο δεν την άφηναν να κάνει τίποτα, γιατί ΄ήταν μικρή'.
την άνοιξη η δήμητρα με πήρε τηλέφωνο και μου είπε: 'να δώσω εξετάσεις στην τάδε δουλειά;' ρωτάω εσάς και ρωτάω μετά τους γονείς μου...
τη γνώμη της και τη σιγουριά της την είχε. αλλά ο σεβασμός που έβγαζε ήταν άλλο πράμα.
το καλοκαίρι του 2005 έπρεπε να πάω νέα υόρκη για σοβαρή επέμβαση στο ανεύρυσμα που είχα στο κεφάλι. επέμενε η δήμητρα, παρόλες τις δουλειές μου, να με συναντήσει. όπερ και εγένετο. ήθελε σώνει και καλά να μου δώσει από τα πρώτα λεφτά του μισθού της για την αμερική! τελικά επιβλήθηκα να μην τα πάρω με τη συμφωνία πως όταν παντρευτεί, και να σπεύσει, θα κάνει παρανυμφάκια τα παιδιά μου και θα τους αγοράσει αρμάνι!
:)
και στην παρουσίαση του βιβλίου μου πέρσι το μάη στην εσηέα, ήταν εκεί...
πριν λίγες μέρες η μαρία με ειδοποίησε: ξέρεις, η δήμητρα παίρνει πτυχίο και θα πει τον όρκο!
συγκινήθηκα και ευχαριστήθηκα!
με πήρε τηλέφωνο και η δήμητρα να μου πει να είμαι στην ορκομωσία και στο γεύμα που θα ακολουθούσε σε μια ταβέρνα.
της έστειλα ένα μήνυμα, πως δε θα είμαι ούτε στο ένα ούτε στο άλλο, γιατί ό,τι ήταν να κάνουμε μαζί, το είχαμε κάνει.
πως θα περιμένω να είμαι παρούσα στο ντοκτορά.
κι όντως. προχτές με πήρε τηλέφωνο.
κυρία ελένη, πριν αρχίσω, θέλω μια κουβέντα μαζί σας.


ε, πέστε ότι το έχω καβαλημένο το καλάμι. σκασίλα μου.
εδώ κατέθεσα μια πολύ συγκινητική ιστορία για την ποιότητα κάποιων ανθρώπων που τους συναντάς στο δρόμο σου και ο δρόμος σου, έστω για λίγο, λάμπει...
έτσι δεν είναι;

:)
...
αφιερωμένο και στις τρεις τους!