για το παιδί μας.

Μη μου ζητήσετε

Μη μου ζητήσετε να ακροαστώ το ρόγχο της ειρήνης πάνω στα πτώματά σας παιδιά μου
Μην πλησιάσετε τη φωτιά που ανάβει το ουράνιο τόξο στα όνειρα σας
Μην αρθρώσετε ούτε καν χλεύη εκεί που ο φονιάς σκουπίζει το μαχαίρι του πάνω στο ρούχο της δουλειάς.
Τώρα μια κεφαλή επί πίνακι κατρακυλάει στα σωθικά όλων μας
Ένας χοντρός ατελείωτος ρόγχος σφυρίζει σα σεισμός
Ένας επιθανάτιος αναστάσιμος ειρμός ίδιος σειρήνα πολέμου
Αναστάς ορθρίζει ο αλέξανδρος
Παίρνει την μπάλα την βάζει για καρδιά, λιγώνει, προχωρά, στοχεύει τη μπασκέτα του έρημου δρόμου, δεν παίζει πια
Χαμογελά στη μάνα του που οδύρεται. Και φεύγει.
Εμένα γκρέγκορυ, μην με κοιτάς. Το γνώρισα το δρόμο που έχεις πάρει και ντρέπομαι και ζω
Στον πόνο του παιδιού μου τρέχω να ζώσω μυστήριο στη μέση του
Εκρηκτικό στην ταπεινή ζωή μου βάζω τη μοίρα σου
Ν’ αρθρώσω πάλι ανθρώπινη λαλιά αν θα μπορέσω
Και να ξεπλύνω τη ζωή μου απ’ τους θανάτους σου.

ελένη κονδύλη.‏2008‏‏-‏12‏‏-‏07‏

------------------------------------------------------------------------------------
Το Μικρό Αγόρι Αθήνα 8 Δεκεμβρίου 2008



Ξέρω, θα πεις,

ποιός νοιάζεται για τη θλίψη σου

και πόσο έχει δικαίωμα να θλίβεται ένας συνεργός;



Διότι το ξέρω κι εγώ

ότι η σφαίρα που σκότωσε το μικρό αγόρι

έχει ένα μόριο από τον εαυτό μου.

Ναι, είναι το ένα δεκάκις εκατομμυριοστό,

αλλά αυτό δεν αναιρεί τη δολοφονική τροχιά του

ούτε την ευθύνη μου.



Είναι το μόριο που γέννησε

η ανοχή μου στην προϊούσα σήψη.



Είναι το μόριο που δημιούργησε

η ελλειμματική μου αντίσταση στην αδράνεια

την οποία επιζητούσαν για να οικοδομήσουν

τον κτηνώδη κόσμο τους.



Είναι το μόριο που υπήρξε από την αδυναμία μου

να πολεμήσω τα κυρίαρχα όπλα τους,

το φόβο και την ανασφάλεια.



Είναι το μόριο που οικοδόμησε αυτό το περιβάλλον,

του οποίου δημιουργήματα είναι οι θύτες,

τα θύματα σημερινά κι αυριανά,

τα μικρά αγόρια και κορίτσια,

οι χιλιάδες άνεργοι, οι αδύναμοι,

οι μη έχοντες, μη περιθαλπόμενοι,

οι γέροντες, οι άρρωστοι, οι ανασφαλείς,

οι καταθλιπτικοί, οι ανεχόμενοι

και κυρίως απέλπιδες.



Μην αναρωτηθείς τι ζητούν αυτά

τα πανέμορφα παιδιά στους δρόμους

τώρα που δεν έχουν νόημα συγνώμες

και ενοχικά βουρκωμένα μάτια.



Άκουσα παιδικές φωνές σε ώριμα τραγούδια

σαρωτικά που διαπερνούν τη θλίψη.



Οι γροθιές διεκδίκησης

οι ανάσες ζωογόνες

οι δρόμοι φωτεινοί

και κυρίως ανθρώπινοι.



Και μη με συμπονέσεις.

Απλά πάρε τα λόγια μου στο δισάκι σου

κι εξαργύρωσε την πείρα μου

στους αγώνες των αυριανών ημερών.



Γιώργος Δουατζής