Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2008

επτά ποτάμια και τρεις καημοί βιογραφία, θεουλίνι. ή ένα ποτάμι απλώς.

τέλος πάντων, μπερδεύτηκα και πάλι.
βιογραφικό τόσο υπέροχο σαν το 'ρεντίκουλουμ μπίτε', ρηχά είναι μπήτε, δε θα καταφέρω.
ο μοσέ με μάθαινε να γράφω τα κουρίκουλα βίτε, να έχει καλό.
κι εγώ αντί και κουρίκουλουμ θα πλέξω μια κουρελού. να τη στρώσω να κοιμηθώ πάνω της.
λοιπόν, νηπιαγωγείο δεν πήγα. όσο κι αν το 'θελα. δεν είχαν χρήματα οι γονείς μου, απλό ήταν.
όταν πήγα πρώτη δημοτικού ήρθε και μια 'γαλλίδα' σπίτι. ερχόταν δλδ τα απογεύματα, να μάθουμε γαλλικά με τον αδελφό μου. εμένα δε γίνόταν να με μάθει, με πόναγε υποτίθεται το στομάχι...
καλή γυναίκα ήταν και είναι. αλλά φαίνεται αυτή και το στομάχι μου, κάτι είχαν και δεν τα πήγαιναν καλά.
με συνάντησε μετά το θάνατο της μητέρας μου. φυσικά δε φόρεσα μαύρα. μ'αρέσει να φοράω ό,τι χρώμα θέλω, αρκετό ζόρι τραβάμε με την ίδια τη θλίψη, πρέπει και να την υπογραμμίζουμε; δε νομίζω.
να σου η χ η δασκάλα των γαλλικων μου, με βλέπει, και για να μην την καταλάβουν οι άλλοι, μου λέει γαλλικά:
δεν πέθανε η μαμά σου εσένα; ε; πέθανε, έτσι δεν ειναι; (νεσπά)
πέθανε
και γιατί δε φοράς μαύρα;
και γιατί να φορέσω.
γιατί είναι η παράδοση. (τραντισιόν)
ε, αφού δεν είναι παρά η παράδοση, δεν είναι θέμα αν φοράω ή δε φοράω.
λάθος, γιατί αν δε φοράς, δε δείχνεις σεβασμό σ'εμάς που σε βλέπουμε...

ίσως καταλαβαίνετε, ότι τα χρώματα που άλλαξα εγώ έδειχναν στους άλλους την κουβέντα...
δεν είπα τίποτα. ούτε συγκινήθηκα. απλώς μαύρισα από μέσα μου.
πέρασε ένα μισάωρο και ήρθε καταπτοημένη να ζητήσει συγγνώμη...
έχουν περάσει από τότε τέσσερα χρόνια. όσο περνάει ο καιρός, τόσο πιο πολύ με πληγώνει εκείνη η κουβέντα...

μάλλον είμουν σε υπερένταση σήμερα. τώρα πρέπει να κοιμηθώ. το λέω με μιά παράξενη συναίσθηση ότι γύρω μου πολλά πράγματα και όντα κοιμούνται έναν παράξενον ύπνο...
να ηταν ένας ύπνος δικαίου...
να ήταν δίκαιο ό,τι συμβαίνει στη ζωή μας
κι ακόμη καλύτερα, να καταλαβαίναμε το βαθμό του κάθε δίκαιου πάνω μας, ακριβώς όπως ένας χρυσοχόος ξεχωρίζει τα μέταλλα!
θα μπορούσαμε να φτιάξουμε καμπάνα από τα χώματα της ιστορίας μας, όπως στο έργο αντρέι ρουμπλιέφ, του ταρκόφσκυ.
και να ηχούσαμε τραγούδι.
ένα δικό μας τραγούδι.
καλησπέρα σας.
καληνύχτα σας.

27 σχόλια:

MenieK είπε...

Δλδ, το πένθος, η θλίψη, η απώλεια πρέπει να από(επί)δεικνύεται από τον σεβασμό στον άσχετο (που στο κάτω κάτω μόλις στρίψει την πλάτη του θα έχει ξεχάσει και εσένα, και την απώλειά σου και τη θλίψη σου)??????? εμένα με κάτι τέτοια μου γυρίζει το μάτι... Ούτε ξέρω τι θα είχα κάνει... και παρότι ξέρω ότι έχει δίκιο όποιος είπε ότι αυτός που σηκώνει χέρι είναι αυτός που ξέμεινε πρώτος από επιχειρήματα, μπορεί να 'χα ξεμπουφλίσει και κανέναν -λέμε τώρα- διότι καλά τα επιχειρήματα, αλλά κάπου και το δικαίωμα στην αυθαιρεσία του εαυτού είναι -ξαναλέμε τώρα- αδιαπραγμάτευτο!!!

Coco είπε...

ωχ πια μ΄αυτά τα στερεότυπα μας έχουν ρημάξει τη ζωή ουστ!


καλόν ύπνο
καλή ανάπλαση κυττάρων
καλή φάση ρεμ
καλά όνειρα
(αλλάζουμε πλευρό, χμχφρ)
καλή συνέχεια στο φιλμ...
καλό ξημέρωμα!

koptoraptou είπε...

Λενιώ, καλησπέρα. Έλειψα λίγο για ρημαδοδουλειές και επιστρέφοντας βλέπω ότι δεν "δουλευει" το μπλογκ του κυρ - Νίκου του Μελισσά. Έχεις ιδέα τι έγινε;
Σε φιλώ και θα τα πούμε!

ο αποτέτοιος είπε...

ναι, τότε θα μπορούσαμε.

(τώρα άραγε μπορούμε;)



καληνύχτα σας

και καλημέρα σας (αφού μάλλον θα το δείτε το πρωί)

Unknown είπε...

μένηεκ, φυσικά κι έχεις δίκιιο. όχι για τις μπούφλες, αυτό είναι δευτερεύον όπως καταλαβαίνεις, αλλά για το ότι, ασχέτως ευκαιρίας, καθένας μπορεί να ντύνεται μασκαράς όποτε θέλει. εκεί τοποθετώ και το χρόνο μαύρης αναγκαστικής ένδυσης. συμφωνούμε.
να λοιπόν που τα μικρά έχουν σχεδόν πάντα δίκιο. φαντάσου ότι τελικά η γαλλίδα ερχόταν σπίτι μόνο για τον αδελφό μου. εγώ αδύνατον να την πλησιάσω από τότε!...
κακι΄α είμαι μου φαίνεται! ούξου -!

Unknown είπε...

ουστ! επαναλαμβάνω και επαυξάνω κοκό!
βρες λοιπόν ένα ποδήλατο που να έχει κάτι μη στερεότυπο: π.χ. να πηγαίνει με δύο τιμόνια και μία ρόδα! ή κάτι άλλο! τι θα έλεγες;

Unknown είπε...

κοπτοραπτάκι μου, δεν ξέρω. αλλά έχασα το μέιλ σου με διάφορες ανακατατάξεις. στείλτο και θα σου γράψω.

Unknown είπε...

λογοτέχνη αποτέτοιε άραγε μπορούμε;
ναι είναι η απάντηση, γιατί τα φτερά γίνονται μέταλλα όπως ξέρεις.

------ είπε...

Καλημερα...τί κανετε;;;;
Σας βρήκα στην Κοπτοραπτού.
Θα μπορούσα το βράδυ στην εκπομπή μου να διαβάσω αυτην την ανάρτησή σας;;;
Θα σας ρωτήσω και μέσω μέιλ...
Ευχαριστώ πολύ
Νανά Τσούμα ΝΕΤ 105,8

------ είπε...

Ωχχχχ λάθος!!!
Στην αυριανή εκπομπή ...όχι στη σημερινή!!!!
Το μυαλό μου βαρκούλα στο Αιγαίο...δυστυχώς!!!
Θα έχω το νου μου να μου απαντήσετε...

Unknown είπε...

ωχ! κοκκίνησα...
σου απάντησα στο μέιλ.
σ'ευχαριστώ για την πρόταση, αλλά διερωτώμαι γιατί, εγώ γράφω ό,τι μου κατέβη...
η εκπομπή σου θα έχει κάποιο θέμα θέμα; αν θέμα σου είναι η τρέλα στο διαδίκτυο, μάλιστα! εκεί σίγουρα δεν μπορώ να αρνηθώ!
:)

ATHENA είπε...

ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΜΕΓΑΛΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΑΚΟΥΣ ΤΗΝ ΜΑΛΑΚΟΓΑΛΛΙΚΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟ ΣΤΟΜΑΧΙ ΣΟΥ!

ΦΙΛΙΑ ΑΔΕΛΦΟΥΛΑ

Unknown είπε...

χα χα θεουλίνι! είναι σα να σε ακούω!

scalidi είπε...

Με συγκίνησες πάλι πολύ... :)

Unknown είπε...

σκαλιδάκι, καιρό είχαμε να τα πούμε! οι ευαίσθητοι άνθρωποι συγκινούνται...
δεν έχυσα ούτε ένα δάκρυ, ούτε στη μάνα, ούτε στον πατέρα.
δεν μπόρεσα.
τους θυμάμαι όμως, και σαν ενήλικας, και σαν παιδί.
πριν πάω σχολείο, γυρισμένη στον τοίχο για να κοιμηθώ, έλεγα ιστορίες; παραμύθια; στον εαυτό μου... τους θυμάμαι να με ακούνε από τη χαραμάδα της πόρτας. τη σιωπή τους εκείνη τη στιγμή, και των δυονών, την έχω για μιά όμορφη αποδοχή...
να είσαι καλά σκαλιδάκι, μ' έκανες με τη δική σου ευαισθησία να νοσταλγήσω ανθρώπους και καταστάσεις...
και μετά σου λένε περσόνες στο διαδίκτυο κλπ.
πρόσωπα. και λέξεις.

Μηθυμναίος είπε...

Μου έκανε εντύπωση αυτή η ασήμαντη, μικρή (μόλις που την διέκρινες) "παυλίτσα"… που μ’ επισκέφτηκε χτες και όχι μόνο, αλλά άφησε και τ’ αχνάρια της. Πόσο σ’ ευχαριστώ… για την παρουσία σου και πάλι.
Ήρθα κι εγώ εδώ ψάχνοντας την ξανθιά εικοσιτρειάρα και συνάντησα «ένα ακόμη ιστολόγιο μετά το προηγούμενο και πριν το επόμενο». Αλλά γιατί «désillusion» (απογοήτευση); Ελένη μου;

Unknown είπε...

μηθυμναίε, τι ωραίο πράμα που είναι η αγάπη!
αφού είμαι δω, όλα καλά. φοβήθηκα πολύ. χωρίς λόγο, απ'ό,τι φαίνεται. να είσαι καλά, κι όλη η οικογένεια καλέ μου.

happypepper είπε...

Mμμμ.
Με το μαύρο χρώμα δεν έχω καμμία πολύτως αντίρρηση. Με τα μαύρα στερεότυπα έχω πολλλλλλές.
Η Κοκό έχει απόλυτο δίκιο.
Μια καλησπέρα.

Coco είπε...

Στερεότυπο το ποδήλατό μου; Ο Σίμος, το πριόνι; Άκουσα καλά, στερεότυπο το ποδήλατό μου, που κόβει την Αθήνα διαγωνίως καθ΄εκάστην; Στερεότυπο το ποδήλατο με εμένα επάνω;!!
Όταν θα γίνει το ποδήλατο γενικώς συμβατικό μέσο μεταφοράς στην Αθήνα θα πρόκειται για το τέλος των γνωστών και άγνωστων κόσμων!

Χαχαχαχα, συγχύστηκα!

(εντωμεταξύ σήμερα γελούσα καθώς φανταζόμουν την πιθανότητα να βιδώσω ένα ακόμη τιμόνι πίσω, χαχαχα) (πφφφ, χαχαχα)

scalidi είπε...

Ναι εκείνη τη σιωπή κράτησέ τη. :)

Unknown είπε...

χάππυ και κοκό, είσαστε απόλαυση!
κοκό, συγγνώμη για το ποδήλατο! πεστου να με συγχωρήσει! μη με αφήσει έτσι! θύμησέ του ότι ήταν πολύ γλυκό που ήρθε και κάθησε μαζί μας στο πανεπιστήμιο, την 28η...
:)

σκαλιδάκι τι να πω...
μελαγχόλησα λίγο...
σας φιλώ όλους.

Coco είπε...

ποδήλατο κρεμ μπρυλέ έχεις δει; πάει έλυωσε, το έκανες κρέμα!
(κρτς...η ζάχαρη που σπάει κι από κάτω μαλακό)

A! είπε...

Ε! καλημερούδια! με γλυκά και με λουλούδια!!!
Μηηη περιμέεεενεις μηηη...
έγινε ανατροήηη και υπάααρχει αναβολήηη!!!

Unknown είπε...

ζουζουνάκι, κρίμα! είχα συνηθίσει στην ιδέα και σου είχα στρώσει στην πόρτα της ψυχής μου!
άλλη φορά.

marayia είπε...

:-) πρωτοτυπο βιογραφικο Αμπαθακι!
χαρακτηριστικο δειγμα της γραφης σου θα έλεγα!
φιλακια!

Μηθυμναίος είπε...

Άκουσα προχτές, νομίζω, τούτο το κείμενο να το διαβάζει η κα. Νανά Τσούμα στο ραδιόφωνο!
Σαν ένα απλό ποτάμι...
Καλημέρα

Unknown είπε...

χειμωνιάτικη και μηθυμναίε, ναι...
αφενός χαρακτηριστικό κομμάτι της καταπίεσης με την οποία μεγάλωσα, αφετέρου ναι, η νανά τσούμα το διάβασε τις προάλλες γλυκά και νοσταλγικά...
ποιος ξέρει γιατί διάλεξε αυτό...
όσο για τη λέξη 'ποτάμι', τι ωραία!
είναι μια λέξη που αγαπώ και συνδέω πάντα με τη λογοτεχνία!
φιλάκια!