Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2008

ελένης κονδύλη, βαριά λόγια

636

Με λόγια βαριά
Βγάζω σεργιάνι τις απουσίες σου όλες, στρατός θροϊζοντα φύλλα.
Η σκόνη ανακατεύεται απ’ τις οπλές μας,
Άτι ο χρόνος που τη γη πατά, και τη σφραγίζει.
Οπλίζω, στοχεύω, απορρίπτω.
Μένει μια δακρυσμένη σκόνη στον αέρα, χωρίς θησαυρό, δίχως βροχή.
Μπόρα με φλόγες, π’ ανασταίνει φύλλα.

Μια χούφτα ευωδιά σχεδόν βροχής ωστόσο, καλέ μου, σου προσφέρω.
Ασήμια οι λέξεις πάνω στη μνήμη των μετώπων που είδαν το αύριο σε μια στιγμή προφητείας.
Η λάμψη έφυγε, έμεινε η σκόνη απ’ τις οπλές.
Οπλίζω, στοχεύω, μα δεν μπορώ να ξεχάσω.
το παρόν ανακατεύεται σα σιωπηλό παράλογο και μόνο ποδοβολητό. Κανείς, μήτε στο χτες μήτε στο επέκεινα, και μήτε στο παρόν.
Και να ένας δρόμος.
Τα φύλλα κλαίνε πράσινα, θροϊζοντα, δροσερά, λαμπυρίζοντα, δακρυσμένα,
Κλαίνε το φόβο του πουθενά που κρύβεται, αλυχτά σιωπές στα τέσσερα σημεία των οριζόντων,
ίδιος ο φόβος κυπαρίσσι σ’ υποθαλάσσιο κοιμητήρι. Ήπιος ύπνος θάνατος.
Έλα ύπνε, να ρθώ πάνω σου για μια στιγμή συνουσίας, ένα πέταγμα.
Στα τρία τινάγματα, το κανένα. Στα είκοσι βήματα, το εκατομμυριοστό. Στα «δυο λεπτά!», τα λέπια απ’ ασημένιο ψάρι.
Κι ο θάνατος ατόφιος, δε μ’ αγγίζει.
Ψέλνω, περνώ, διατάζω
Κανέναν δεν αγγίζω, είμαι όλη φύλλα, ξάφνου καρπούς δεν αντηχώ μήτε κλαδιά και μήτε ρίζες.
Είμ’ ένα θαύμα
Ένας υμένας διαφορά.
Ένα αύριο που δε θα ξυπνήσει.
Ένα χτες που δεν παραιτήθηκε.
Παρόν δεν είμαι,
Παρά, πράσινο φύλλο.


ελένη κονδύλη.‏2007‏‏-‏07‏‏-‏05‏Δημοσιευμένο στο abttha.blogspot.com, παλιότερα...

35 σχόλια:

anepidoti είπε...

φωνάζεις παυλίτσα μου και γω σ' ακούω
σ' ακούω με τα πράσινα φύλλα σου
μακρυά από υποθαλάσσια κοιμητήρια
σ' ακούω για τα αύριο
και τις φρέσκες οπλές σου
σ' ακούω όσο μπορώ ν' ακούσω,
σεβάσου την ανεπάρκειά μου!
φιλιά επαρκή για την αφεντιά μου!

Churchwarden είπε...

"Κανέναν δεν αγγίζω, είμαι όλη φύλλα"

Έξι λέξεις; Όχι.

Socrates Xenos είπε...

Διευθύνεις μιαν μυρωδάτη φυλλωσιά με ριπές
και χάδια
Μα, εσύ τρέμεις...

roula karamitrou είπε...

Αγάντα λέμεεεε...εδώ είμαστε, για δε μας πιστεύεις;
Θα θυμώσω κυρία μούρη
Φιλιά πολλά, πολύ με άρεσε...θα θελα να ναι μόνο για τότε

P. Kapodistrias είπε...

Ανησυχώ πολύ...

καθήσυχος όλος!

MenieK είπε...

τόσο δυσοίωνο το μουσικό σου κείμενο... γιατί???

Unknown είπε...

μπορεί κανείς να βάζει ως τίτλο το όνομα για να το ειρωνεύεται;
τι σημασία έχει.
τα σχόλιά σας πάντως,
τι να πω
σας οφείλω ευχαριστώ.

η ποίηση είναι προφητεία
ή
η ποίηση είναι δημιουργία.
προφητεία είναι.
ίσως στο βάθος να κάνει το ίδιο.
αλλά η ποίηση, αν βέβαια εδώ πρόκειται για ποίημα, ποίηση και ποίημα είναι.
ο άνθρωπος είναι αλλού.
ποια είναι η σχέση του με το ποίημα, δεν ξέρω πάντα.
θυμάμαι στην πρώτη γυμνασίου, τις ζωγραφιές: -εσύ τις έκανες; -μάλιστα, εγώ! -να μη λες ψέμματα, κοκκίνησες, βλέπεις; ντροπή!
τελικά, ποιος είχε δίκιο; μήπως είχε δίκιο η δασκάλα; έστω κι αν τα χέρια είχανε κάνε το σχέδιο και τα γράμματα με το πινελλάκι...:)
γιατί έγραφα πολύ άσχημα, και κάποτε αποφάσισα να γράφω με πινελάκι, κι ήταν ωραία τα γράμματα, μόνο τότε.
δικά μου ήταν; δεν ήταν!
του αέρα ήτανε...:)
σίγουρο λοιπόν, πως ανάμεσα στο ποίημα ή το έργο και τον τύπο που το γράφει ή το ζωγραφίζει, υπάρχει μια σίγουρη μεγάλη απόσταση.
το ποίημα καλεί το δημιουργό να κολυμπήσει και να μειώσει την απόσταση.
παίρνει χρόνια αυτή η πορεία, αυτή η μαθητεία...
χάος ανάμεσα στα δάχτυλα και τα γράμματα, χάος ανάμεσα στα χρώματα και τη σκέψη...
αλήθεια λοιπόν λέγανε εκείνες οι δασκάλες που με στεναχωρούσαν τότε.
ευτυχώς, αλήθεια, οπότε,
πάντα,
ανάμεσα στο ποίημα και τον ποιητή υπάρχει ο αναγνώστης.
αυτός, σώζει.
μπορεί βέβαια και να μην υπάρχει.
όταν ο ποιητής λέει αηδίες σαν κι εμένα.
ευχαριστώ για την ειρηνική σου δέηση, π.κ.
ευχαριστώ δημήτρη για τους λογαριασμούς των λέξεων που δε σου βγαίνουν σωστές, για τα φιλιά σου ανεπίδωτη, σωκράτη, ανεβάζω πυρετό και τρέμω:), ρουλιώ άντε, μένηεκ στα γιατί μόνο υπάντηση υπάρχει, έτσι γιατί το ύψιλον είναι ένα ποτηράκι που κάτι χωράει μέσα...
σας φιλώ.
φτάνουν οι μπούρδες μου, δε φτάνουν;

ritsmas είπε...

Η σχέση του ανθρώπου με το ποίημα ; Ποτέ δεν δόθηκε μια σαφής απάντηση. Πώς θα γινόταν, άλλωστε; Η ποίηση δεν είναι η προσωποποίηση της σαφήνειας. Το αντίθετο είναι. Γι αυτό και ο καθένας μας μπορεί να κρυφτεί πίσω από έναν στίχο, ένα ποίημα, να πει πράγματα ανείπωτα, να γκρεμίσει τοίχους, να υψώσει ουρανοξύστες κι ύστερα να χαθεί στη γωνιά του δρόμου, τότε που το ποίημα θαχει εκπληρώσει το σκοπό του.
Τί να πω; Φιλιά Ελένη

marianaonice είπε...

"Τα φύλλα κλαίνε πράσινα, θροϊζοντα, δροσερά, λαμπυρίζοντα, δακρυσμένα,
Κλαίνε το φόβο του πουθενά που κρύβεται, αλυχτά σιωπές στα τέσσερα σημεία των οριζόντων"!

Έχει δίκιο η ritsmas!
Με το ποιήμα λες τα ανείπωτα και όσα ακόμη δεν θα ήθελες να πεις!!
Και οι άλλοι καταλαβαίνουν...

Καλό βράδυ Ελένη, και τα βαριά σου λόγια έγιναν δροσερό αεράκι στην ψυχή μας...
:))

shirine nour είπε...

ο ποιητής κρύβεται πίσω απ το στίχο του, η Ελένη όλη φύλα προσφέρει μια χούφτα ευωδιά σχεδόν βροχής στον καλό της, τα φύλλα κλαίνε, κλαίνε το φόβο του πουθενά που κρύβεται...

σας ευχαριστώ για την ψυχομένη ομορφιά που μας χαρίζετε!

Coco είπε...

φύλλα...

α, εμένα κάλεσε ο καθηγητής καλλιτεχνικών της γ΄γυμνασίου τους γονείς μου και με ανέφερε στο γραφείο γιατί λέει του έλεγα ψέμματα, μάλιστα χωρίς να κοκκινίζω καθόλου!! μετά τράβαγε τα μαλλιά του γιατί ζωγράφιζα και τα μπλοκ των άλλων, όσων είχαν απέχθεια στη ζωγραφική. κι έπειτα όλο στο γραφείο, γιατί παίζαμε στο διάλειμμα πόλεμο με τις τέμπερες (bodypainting)

Unknown είπε...

ριτς
πόσο βαθιά μιλάς!
και γράφεις ακριβώς το ίδιο...
:)

Unknown είπε...

μαριάννα μου,
συμφωνούμε μαζί με τη ριτς
να συμπληρώσω όμως για μιαν ευαισθησία με την οποία με περιστοιχίζεις χωρίς να με ξέρεις...
με τιμάς ιδιαίτερα, να είσαι καλά!

Unknown είπε...

σιρινάκι, δεν υπάρχει ούτε καλός ούτε κακός.
υπάρχει 'κάτι'. είμαι τυφλή, το αγγίζω μα δεν το έχω ακόμη...:)
δώσε κανένα φυλαχτό να το βρω!!! χαχαχα...
να σου δώσω ένα στίχο να μου δώσεις ένα γράμμα!:)

Unknown είπε...

κοκάκι,
τον πόλεμο της τέμπερας τον γνωρίζω καλά! κηρυγμένος πόλεμος!
το πιο απαίσιο πράμα όμως που θυμάμαι είναι που κάποτε μας είχαν πει να ζωγραφίσουμε τον μπετόβεν.
ζωγράφιζα κι εγώ με τη μανία των μολυβιών, και να'σου η παπακάτι, αριστούχος συμμαθήτριά μου, τη δόλια την κορόιδευαν ακόμη κι οι καθηγητές, όταν της έλεγαν 'μπράβο, κάτσε κάτω, άριστα δεκάξι!' κι αμέσως άρχιζε το 'μα κυρία τι άριστα δεκάξι; τι δε σας είπα;'κλπ κλπ, και σκάγαμε όλοι στα γέλια...
έρχεται λοιπόν η παπακάτι, βλεπει τον μπετόβεν το συχωρεμένο, κι εμένα από πάνω να συνεχίζω στο διάλειμα...
ζβββουυμμμμ μια κατραπακιά που δε θα ξεχάσω ποτέ μα ποτέ!
μια φάπα τεράστια, μ'ένα 'τι ωραία που ζωγραφίζεις!'
τα έβλεπα διπλά!
ένα ποτήρι κονιάκ στα δεκατέσσερα!
εξαφανίστηκε αυτή, έμεινα κόκκαλο εγώ...
τον μπετόβεν τον έχω ακόμα.
το σπαραχτικό ανάμεσα στο κοριτσάκι εκείνο και στο κοριτσάκι που κάποτε ζωγράφιζε έτσι, ήταν το εξής: δεν ξέρω πόσες μέρες πέρασαν, μήνας; δε θυμάμαι. μόνο θυμάμαι να μπαίνουμε όλες οι αρσακειάδες από το διάλειμα στην τάξη, που γινόταν πάντα της μουρλής, διότι είχαμε πολλούς πολέμους (ένας καθημερνός ήταν να μπαίνουμε μέσα στην ταξη και να βαστάμε κλειστή την πόρτα στους υπόλοιπους για να γίνεται της τροίας μόλις έμπαινε κάποιος κακόμοιρος καθηγητής)
μπαίνει στο βουρ το παπακάτι, μου πιάνει το χέρι και μου το φιλάει...
δεύτερη κατραπακιά μου φάνηκε. καλή της ώρα!
και το συμπλήρωμα: 'θα το πω στο δρούλια'.
ο δρούλιας δεν ξέρω αν ζει ή πέθανε. ήταν ένας εξαιρετικός καθηγητής θρησκευτικών, με τέτοια ευγένεια που δεν φαντάζεται εύκολα άνθρωπος, που μας μιλούσε για φιλοσοφία κι εγώ παρίστανα τη διανοούμενη και μου άρεσε. χάρη σ'αυτόν έμαθα για το γιάσπερς που με τρέλαινε...
φυσικά και τον είχα ερωτευτεί!
όπως και πολλές άλλες πιτσιρδέλες φαντάζομαι, καθότι το άξιζε!
το πιο συγκηνιτικό ήταν ότι βρέθηκα να σπουδάζω στο ίδιο ινστιτούτο φιλοσοφίας που μας ανέφερε αυτός, και θυμόμουνα πιο πολύ το τοπίο που περιέγραφε, παρα το όνομα, που στα δέκατέσσερά μου δεν ήταν δα και τίποτα προς απομνημόνευση...
θα βρω φωτο του ινστιτούτου...
καλημέρα, σήμερα πάω ακρόπολη με σεραφείμ!

ector p είπε...

Το δέντρο είναι μιά ακίνητη πρόκληση
ο άνεμος πρέπει να τρέξει για να το φτάσει
Στα φυλλώδη ελαφρά ακουμπάνε ¨βαριά λόγια"πράσινης τρικυμίας.Όπου άν πάει είναι εκεί, αναμύθευση _ desillusion.

Unknown είπε...

έκτορα...
:)
βλέπεις; φύλλα ή σπαθιά;
το ίδιο δεν είναι;

Coco είπε...

Εάν κάνατε αυτά οι αρσακειάδες φαντάσου τι κάναμε εμείς! Εξάλλου δεν ζωγράφισα ποτέ τον Μπετόβεν! Είχα όμως ζωγραφίσει τον ...Οδυσσέα και την Καλυψώ! Στο διάλειμμα έπαιζα άγριο ξύλο με τον Τάσο και τον Αντώνη και το Λουκά! Έτσι εκδηλωνόντουσαν οι έρωτες στο γυμνάσιο, με κλωτσοπατινάδα! Το βράδυ θα πάω στο Πλανητάριο με τους μαντράχαλους! Και μετά για ούζα, λέει, to know us better!!

Κατερίνα είπε...

θροΐζοντα φύλλα, λόγια, απ’ της καρδιάς ένα δέντρο, με σκεπάζουν, με γαληνεύουν κι αν Παρόν δεν είμαι, γίνομαι

Ο άλλος είπε...

Οπλίζω, στοχεύω, απορρίπτω

Με το ποίημά σου όμως όπλισες, στόχευσες και πέτυχες. Εμάς. Εξαιρετικό Ελένη. Αν η ζωή μας δεν είχε ερωτήματα, το μεγάλο ερώτημα θα ήμασταν εμείς.

A! είπε...

Με πολύ απλά λόγια,
είσαι ένα θαύμα!!!

koptoraptou είπε...

Ατιμη, ήθελα να 'μουν στο κεφάλι σου να δω τι εικόνες έχεις πριν κάτσεις να γράψεις!
Καλησπέρες!

happypepper είπε...

Kάθομαι και σας ακούω όλο προσοχή.
Άμπι, χαθήκαμε...
Τα λόγια, πλούσια, γεμάτα, ενίοτε αντιφατικά, φλερτάρουν με τα όρια των ερμηνειών τους.
Τα σχόλια, τσιγκλισμένα, σπιρτώζικα, δυνατά.
Την καλημέρα μου.

Spy είπε...

Μεγάλη η απόσταση ανάμεσα στον δημιουργό και στο έργο. Δίκιο έχετε. Μα όσο πιο μεγάλη τόσο το πείσμα του, να φτάσει κάπου, γιατί πίσω δεν έχει...
Οι άλλοι δεν θα δουν ποτέ που έφτασε. Μια χαραμάδα θα τους ανοίξει κι όποιος κοιτάξει θα τυφλωθεί απ' το φως, μα και θα λυτρωθεί από την αύρα που γλυκοφυσάει.

Γράψτε Ελένη, γράψτε.
Οι "μπούρδες" σας κάτι θα μας διδάξουν.

shirine nour είπε...

πως ήταν η ομιλία?
έχασα ή... κερδισα?
σε φιλώ και καλή σου νύχτα!

Unknown είπε...

λοιπόν...
καλημέρα σας!
το μουσείο ισλαμικής τέχνης χτες φιλοξενούσε την κυρία φωτεινή τσιμπιρίδου, επίκουρη καθηγήτρια κοινωνικής ανθρωπολογίας (αν το λέω σωστά) του πανεπιστημίου μακεδονίας. μίλησε με θέμα
η γυναίκα στη μέση ανατολή
(ο τίτλος μου δεν είναι πλήρης)
υπαγωγή ή αντίσταση, ισλαμικός φεμινισμός.
αποικιοκρατία και φονταμενταλισμός
κλπ.
η ομιλία ήταν ενδιαφέρουσα, η κυρία τσιμπιρίδου και πολύ προσεκτική σε ό,τι έλεγε και πολύ κομψή και ευχάριστη. μην κοροϊδεύετε, είναι κι αυτό σημαντικό όταν πρέπει να παρακολουθήσεις έναν άνθρωπο πολύ ώρα.
φίλοι που είχαμε πάει μαζί το ευχαριστήθηκαν πολύ. το ίδιο κι εγώ.
ο λόγος που γινόταν η ομιλία στο μουσείο ισλαμικής τέχνης ήταν ένα καλλιτεχνικό δρώμενο, μια έκθεση.
είναι σπουδαίο ζήτημα τι μπορεί να είναι μια έκθεση.
η συγκεριμένη ήταν ένας βαθμός 'βατότητας' της κοινωνίας μέσα στο χώρο του μουσείου, μέσα στο χώρο της τέχνης.
η ιδέα της καλλιτέχνιδος ήταν η ιδέα του κελύφους και της γυναίκας.
γυναίκες-κούκλες με μπούργκες είχαν στηθεί μέσα στο μουσείο.
αν κάποιος έχει δικαίωμα να είναι χαζός και ζηλιάρης, ό,τι χειρότερο, τότε θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί στη θέση του χαζού για το νόημα αυτής της έκθεσης, και κάποιος στη θέση του ζηλιάρη θα μπορούσε να αναρωτηθεί πόσο περνάει το ύφος του διανοούμενου όταν έχει ένα ιδιαίτερο στυλ. αν δλδ το ιδιαίτερο στυλ είναι τέχνη.
η διευθύντρια του μουσείου, η κυρία μπαλιάν, έδειχνε τέτοια καλοσύνη και ευγένεια προς όλους, όλους (προσοχή) που αυτό εμένα μου άρεσε ιδιαίτερα. ένιωθες μέσα στο μουσείο σα στο σπίτι σου. μόνο ένας φύλακας είχε ένα ύφος εκατόν πενήντα καρδιναλίων και δεν ήταν απλώς κωμικός, αλλά αντιπαθέστατος.
άρα πέρασα καλά!
νουρ, θα σου άρεσε σίγουρα η ομιλία. για το υπόλοιπο, περιμένουμε τη δική σου γνώμη, είσαι ειδική έως ειδικότερη!
καλημέρα και φιλάκια σ'όλους.
γριπώθηκα...

tsiailisworld είπε...

καταπληκτικό ποίημα

marianaonice είπε...

abttha μου,
Δική μου η τιμή!

Unknown είπε...

καλά, έ, το καβάλησα το καλάμι και το συνάχι καλά κρατεί!
γνώρισα μόλις και ένα ζουζουνάκι που το όνομά του είναι εντελώς αντίθετο από αυτό που ειναι:
ένα ζουζούνι είναι ενοχλητικό, το ζουζουνάκι δεν είναι, αλλά αυτό είναι το λιγότερο.
ακούγοντας 'ζουζουνάκι' μπορεί να σκεφτείς μα τέλος πάντων, τι είναι αυτό; κι όταν δεις μια προσωπικότητα με πολλές αλήθειες και πολλή σοφία και ωριμότητα, με ευαισθησία και ευγένεια, -και νιάτα- τότε λες, α, το 'ζουζουνάκι' δεν είναι απλώς παραπλανητικό, αλλά τρόπος να κρύβεται...
χε χε χε και εγώ το γνώρισα!
ήρθα σπίτι μου και τώρα πίνω ένα ιταλικό ποτό με πικραμύγδαλο γιατί το μπούκωμα δεν περιγράφεται...

χε χε χε

Unknown είπε...

κύριον σπάι όπως σπάλα (παραπομπή στο κανιβαλικό ποστ)
μη μου ομιλείτε εις τον πληθυντικό, εγώ δεν κομματιάζομαι και δεν τρώγομαι με τίποτε!
όσο για τις αρλούμπες, ναι, το αποδέχομαι, θα σας λέω όσες -περίπου- μου έρχονται στο κεφάλι!

Unknown είπε...

κοπτοραπτού
τίποτα, κανένα σινεμασκόπ στο άδειο μου κεφάλι.
μα μου δίνεις ευκαιρία, τώρα που με έπιασε η ρέντα, να πω αυτό που θέλω: πώς είναι όταν νιώθεις να σε τριγυρίζει η γρίππη; έτσι είναι όταν ένα ποίημα ή κάτι που νομίζεις εσύ (η παυλίτσα) ότι είναι ποίημα, έρχεται. νιώθεις ότι κάτι έρχεται, μα όλα είναι γκρίζα, ανησυχείς, λες, τι είναι, τι να κάνω, αγωνία, δεν ξέρω, τι, πώς, και τότε από τα δάχτυλα πάνω στο πληκτρολόγιο κάθεται μια λέξη, δεν ξέρεις ποια θα είναι η επόμενη, ...
κάτι γίνεται.
τυπική περίπτωση κλώσσας που δεν ξέρει τι κλωσσάει.
σπάνιες είναι οι φορές που κάτι κυκλοφορεί στο κεφάλι. το κεφάλι έχει πόρτες ανοιχτές που κάνουν ρεύμα. πάντα άδειο. που και που κεφάτο.
φάτην εσύ τώρα!
- κεφάτη!

Unknown είπε...

τσιαλίς,
ερυθριώ!
ευχαριστώ!

Unknown είπε...

φίλε άλλε,
ανυπομονώ να τα πούμε! το έχω δηλώσει και αλλλού!

Unknown είπε...

χάππυ, δεν έχει νόημα αν χαθήκαμε.
έχει νόημα αν βρισκόμαστε.
και να που βρεθήκαμε.
εμπιστοσύνη στο μέλλον γιατί εμπιστοσύνη στο παρόν. έτσι δεν είναι; καλό απόγευμα!

Unknown είπε...

παιδιά, κοιτάχτε στο ποιείν, έχει μια δραστηριότητα για αύριο βράδυ! αν σας λέει...
καλοδεχούμενοι!