κλήρωσε σήμερα η αγάπη

ποια αγάπη καλέ;
τι χαζή ερώτηση!
η αγάπη, όλη.
η αγάπη είναι εν-θου-σ-ιασμός.

τις πέμπτες έχω ένα μάθημα λογοτεχνίας.
λόγω βλακείας, αρχίζω πάντα το μάθημα με μια ασχετοσύνη. αυτό, όπως καταλαβαίνετε με εκφράζει. είναι μαγεία η ασχετοσύνη. γιατί μας βοηθάει να φτιάχνουμε γέφυρες και σχέσεις, πώς αλλιώς να έρθει η γνώση κοντά σου;
διαβάζω λοιπόν στα παιδιά ένα άσχετο προς το περιεχόμενο του μαθήματος κείμενο. δεν το έχουν μπροστά στα μάτια τους, το ακούνε μονάχα δυο φορές, και μετά το σχολιάζουμε.
έχω την αίσθηση ότι αυτό δίνει αποτέλεσμα, όχι μόνο όταν τα παιδιά απαντάνε, αλλά, κυρίως, κι από αυτά που ρωτάνε κι έτσι εντοπίζουν.
σήμερα αναρωτιόμουν αν θα επέλεγα κάποιο κείμενο, μήπως έπεφτε πολύ, μιας και το θέμα μας ήταν σήμερα οι χίλιες και μία νύχτες.
πριν το μάθημα όμως διάβασα στο διαδίκτυο το σχόλιο του ξένου.
και σκέφτηκα: τις περισσότερες φορές μαθαίνουμε στους φοιτητές τη λογοτεχνία ως παρελθόν. ή ως προϊόν προώθησης.
να που το διαδίκτυο σπάει αυτή την αλυσίδα.
ένα κείμενο μπορεί να έρθει μπροστά μας ζωντανό, ζεστό: να απλωθεί μέσω διαδικτύου αμέσως.
η αμεσότητα του πολλού πρέπει να φέρει μπροστά μας τη σκέψη πόσο δεσμεύει το χτες την ιδέα της λογοτεχνίας, και πόσο το σήμερα μπορεί να μιλήσει για τη λογοτεχνία που θα αφήσει στο αύριο.
νομίζω πως τα παιδιά χάρηκαν την κουβέντα.
και να, ενώ είχαμε αρχίσει την κανονικότητα του μαθήματος, έφτασε η μαρία παπανικολάου η παραμυθού.
σε λίγο μας ξετύληξε το παραμύθι του αμπού κιρ και του αμπού σιρ, από τις 1001 νύχτες.
το απόλαυσα πραγματικά, το χάρηκα κι εγώ, σαν τα παιδιά.
έκανα δώρο στη μαρία ένα μπακιρένιο μπρίκι για καφέ, με τη ζαχαριέρα του και τα φλυτζάνια του, έτσι, γιατί βρισκόταν με όλη του τη σκόνη στο γραφείο μου, δώρο μιας φοιτήτριας κάποτε που περίμενε τη μαρία τόσα χρόνια...
συγκινηθηκε και η μαρία.
εγώ πάντως είμαι πολύ περήφανη. ποιος άλλος καθηγητής έφερε μπροστά στους φοιτητές μια παραμυθού, να δουν από κοντά την προφορικότητα να καροποφορεί όπως παλιά;
η μαρία τους μίλησε και για τις τεχνικές της αφήγησης και για τη χρήση τους. ξέρω, λίγα κάνω, μα είμαι περήφανη για τα λίγα.
ωστόσο συγκινηση και κούραση μπορεί να πηγαίνουν και μαζί,
με είχε πιάσει να λύσω ένα σουντόκου για να αδειάσει το κεφάλι μου, καθώς γύρναγα σπίτι. νάσου ένας δικηγόρος γείτονας, και κουβεντιάζουμε για πανεπιστήμιο και φοιτητές.
του λέω: παρόλο που καμιά βοήθεια δεν έχουν τα παιδιά, μερικά είναι τόσο ευσυνείδητα και σοβαρά, κλπ κλπ, και μιλώντας γι' αυτό, έχω στο νου μου ένα παιδάκι από τα φετεινά του τμήματος τουρκικών σπουδών, ένα γλυκύτατο πλάσμα, που έχει μπει στην καρδιά μου από την προσπάθεια που βλέπω να καταβάλει.
!
ενώ η Χ είναι στο νου μου, τη βλέπω εκείνη την ώρα: εργάζεται στο χαλάνδρι!
συγκινητικό! να έχεις στο νου σου ένα παιδί, που σε σκλαβώνει με τον τρόπο του στο μάθημα, και την ίδια στιγμή να το βλέπεις να δουλεύει το βράδυ για να βγάλει κάποια χρήματα ή όλα, δεν ξέρω, για τον επιούσιο...

καλά δεν έκανα που σας τα έγραψα; ήταν μια όμορφη μέρα για μένα. γεμάτη δώρα.
ευχαριστώ.
μη ρωτήσετε ποιον.