το ημερολόγιο ενός τρελού. γαλάνης. θέατρο ειλισός

χάρη στο βακχικόν, χτες είδα το ημερολόγιο ενός τρελού.
δε λέω τίποτε αν αναφωνήσω: τι αριστουργηματικό κείμενο θεέ μου!
θα μου πείς, γκόγκολ. ωςστόσο τι κείμενο! αδρό, ευαίσθητο, ένα καρφί ανάμεσα στην πραγματικότητα και την εσωτερική ανικανοποίηση που οδηγεί στην τρέλα.
μια παράσταση όμως δεν είναι ποτέ ένα σκέτο ποίημα, ένα σκέτο θέαμα.
ο γαλάνης έντυσε το φοβερό μονόλογο με το απέρριτο μιας κατάθλιψης στην αρχή, ως ότου το απέρριτο -που δεν άλλαξε σε τίποτε, το σκηνικό ήταν πάντα το ίδιο- αυτό λοιπόν το απέριττο έγινε ακριβώς ο δρόμος της αφαίρεσης για το θεατή, της ίδιας αφαίρεσης του ασθενούς από την απτή πραγματικότητα έως τη φοβερή μοναξιά της τρέλας. η εσωτερική τραγωδία ακουμπούσε στους τοίχους με το κεφάλι του γαλάνη, ηθοποιού και σκηνοθέτη, να ακουμπά δυο στιγμές καθορισμένες το άλγος της ψυχασθένειας πάνω στον τοίχο. ο 'πίνακας' του χρόνου, όπου σιγά σιγά καταργείται ο χρόνος και μένει η νόσος να βασιλεύει, χάνεται σχεδόν όταν, τελειώνοντας το καταπληκτικό ανέβασμα, ο 'άνθρωπος' γονατίζει γιατί δεν αντέχει την αρρώστεια, κι από το 'βασιλιάς της ισπανίας' της φαντασίωσης, γίνεται και νιώθει ακριβώς τόσο ευάλωτος όσο ένα μικρό παιδί που καλεί τη μάνα, σχεδόν όχι για να το γεννήσει, μα για να το καταπιεί, να χαθεί δλδ ο τρελός εκεί όπου χρόνος δεν υπάρχει, μιας και οι μέρες του ήταν η πορεία μιας εσωτερικής καταδίκης.
σκαλί σκαλί ο σκηνοθέτης-ηθοποιός μπάζει το θεατή στο εσωτερικό της ψυχασθένειας, παίρνοντάς τον από το χέρι. σχεδόν λες και σου εξηγεί χωρίς λόγια το -άντε πάλι θα το πω: αριστουργηματικό- κείμενο.
τα συγχαρητήριά μου στο γαλάνη, και ευχαριστώ το βακχικόν, γιατί χάρη στο βακχικόν κατάφερα να κινητοποιηθώ και να πάω χτες βράδυ στην παράσταση.
οφείλω οπωσδήποτε να πω και κάτι άλλο: κομμάτι της σκηνοθεσίας θεωρώ την επιλογή της μουσικής. έδενε η μουσική να πω; όχι, είναι υποτιμητικό για τη μουσική: η μουσική ήταν τόσο καλά επιλεγμένη και πραγματοποιημένη μέσα στην παράσταση, που ήταν εντελώς κομμάτι του έργου.
τα συγχαρητήριά μου, κι ευτυχώς που υπάρχουν τέτοιες αναλαμπές στα θεάματα, όπως αυτό που είδα χτες, όπως ο μονόλογος ενός τρελού του γαλάνη, το σπίτι της μπερνάρντα άλμπα της τότας σακελλαρίου. είναι σαν να διατηρείται ακόμη ζωντανός ο πολιτισμός στις μέρες μας.