βαθμοί, μαθητευόμενοι, δάσκαλοι

λάθος το λέω.
αυτές οι τρεις λέξεις είναι δύο.
δύο, γιατί οι δάσκαλοι συνεχίζουν να είναι μαθητευόμενοι, αν είναι κάπως δάσκαλοι, μέχρι το τέλος της ζωής τους. μετά πεθαίνουν και είναι κούτσουρα ξερά που τα χώνουν στη γη ή στη φωτιά, όπως κι όλους τους άλλους.
είχα εκμανεί πριν μερικά χρόνια με τον καθηγητή φυσικής της κόρης μου στο λύκειο.
πώς είναι δυνατόν η κόρη μου να είναι πάνω από το μέσον όρο της τάξης, που αναφερόταν στον έλεγχό της, και να έχει 7 στα είκοσι;
σημαίνει ότι η τάξη δεν είχε κανένα επίπεδο, κι ο καθηγητής που μπαινόβγαινε για κάμποσους μήνες δεν είχε βοηθήσει καθόλου αυτά τα παιδιά. κατ' εμέ, μια τάξη πρέπει να έχει τουλάχιστον μέσον όρο γύρω στο δέκα. αλλιώς, συναγερμός.
ή ο καθηγητής κάνει ανάρμοστο μάθημα, ή τα παιδιά χρειάζονται επειγόντως υποστήριξη από το ίδιο το σχολείο. ο μέσος όρος της τάξης της άννας ήταν γύρω στο 6!!!! στα 20!!!!
απαράδεκτο.
φέτος είχα μια τάξη πρωτοετών.
δεν εννοούμε αμφιθέατρο, μια τάξη-τάξη. επαφή προσωπική νομίζω καλή, ησυχία στο μάθημα, και ομολογουμένως, ανέπτυξα συμπάθειες με κάμποσα απ' αυτά τα παιδιά, χωρίς να ρωτάω καν ονόματα, αφού ξέρω ότι θα τα ξεχάσω. το βλέμμα τους όμως, μένει παρόν ακόμα και τώρα που γράφω γι' αυτά.
εξετάσεις εξαμήνου το φλεβάρη. διορθώνω και μένω άναυδη: ένα μόνο δεκάρι, 2 εννιάρια, 1 οχτάρι, και πλήθος 2, 3, 4...
οι εξετάσεις μου προσπαθούν να είναι δίκαιες: είναι πολλές ερωτήσεις (φέτος ήταν 74), στις οποίες πρέπει να απαντήσουν τουλάχιστον στις μισές για να πάρους πέντε στο δέκα, όπου συμπεριλαμβάνεται όλη η ύλη του μαθήματος (έτσι δεν έχει 'έμαθα σος, μου έτυχε, οκ). οι ερωτήσεις είναι απλές, 'κάπως' πολλαπλής επιλογής, άλλες με αναφορά αιτιολόγησης, άλλες που απαιτείται κάποια ανάπτυξη, το πολύ δέκα γραμμές. έτσι μπορεί να εκτιμηθεί κάθε είδους μελέτη, από την πιο επιφανειακή, που αμείβεται αν έχει αφήσει λιγη μνήμη, μέχρι την πιο έξυπνη μελέτη, που διεκδικεί προσωπικές τοποθετήσεις κλπ.
στεναχωρήθηκα και ελέγχθηκα. σκέφτηκα προς στιγμήν: αποτυχία το μάθημα. προσπαθούσα όμως να βρω το γιατί; και πέρσι σε πρωτοετείς παρόμοια πράματα δίδαξα και εξέτασα αρκετά καλά ως αποτέλεσμα. φέτος γιατί;
πώς θα τα κοιτάξω αυτά τα παιδιά, που τα έχω και στο δεύτερο εξάμηνό τους;
στα δυο μαθήματα που έχουν 'αρχίσει' το δεύτερο εξάμηνο, έκανα κουβέντα μαζί τους.
βγήκε στην επιφάνεια ένα πρόβλημα συνενόσησς: έγραφαν την ίδια μέρα δυό μαθήματα: ένα μάθημα σύγχρονης ιστορίας, και το δικό μου (εισαγωγή στο ισλάμ). αυτό επίσης που μου έκανε εντύπωση είναι ότι κανένα παιδί δε διαμαρτυρήθηκε.
άρα, αν είσαι δάσκαλος και θες να μάθουν τα παιδιά, δε φροντίζεις μόνο το μάθημα. τη σχέση με τους απέναντι. προσέχεις και τα 'περί το μάθημα', είτε είσαι πανεπιστήμιο, είτε μέση, είτε βασική εκπαίδευση: είναι δυνατόν ένα μάθημα στη βασική ή μέση εκπαίδευση να γίνεται μόνο τις τελευταίες ή τις πρώτες ώρες; δεν είναι σωστό.
είναι δυνατόν στο πανεπιστήμιο να συμπίπτουν οι ώρες διδασκαλίας μεταξύ μαθημάτων που απευθύνονται στην ίδια ομάδα φοιτητών; είναι σαν να λέμε στα παιδιά: 'έλα τώρα, ξέρεις, ούτως ή άλλως η διδασκαλία δεν είναι υποχρεωτική, ένα από τα δύο θα το χάνεις'.
όπως επίσης δεν μπορεί να είναι δυνατόν να βάζεις στο πρόγραμμα του φοιτητή 12 ώρες παρακολούθηση την ημέρα. φυσικά με το ίδιο σκεπτικό, να κάνει ο φοιτητής την επιλογή απόρριψης. πρέπει να απογορεύεται δια ροπάλου, γιατί δωδεκάωρη εργασία δεν απαιτείται και απαιτείται να μην πραγματοποιείται από κανέναν. πρέπει όσοι καταρτίζουν το πρόγραμμα να έχουν στο νου τους μια ανθρώπινη στοιχειώδη υποδομή ανάπαυλας προς το μεσημέρι, έστω κι αν αυτό είναι ένα μισάωρο, αφενός, και να μην είναι πάνω από τρία, τα τρίωρα μαθήματα της ημέρας.
βασικό θέμα για να ενθαρρύνεις την παρακολουθηση της διδασκαλίας.
κι οι εξετάσεις; θα πρέπει να είναι τέτοιες που να επιτρέπουν κάποιο χρόνο μελέτης.
αυτό είναι δημοκρατικό για τους φοιτητές, άρα απαραίτητο, όπως και άλλα.
μιας όμως και μιλάμε για δημοκρατία, να αναφέρουμε και το εξής:
πώς αξιολογείται ένα μάθημα;
γνωρίζετε μερικοί ίσως ότι ένα μάθημα τώρα πια, στην εποχή παγκοσμιοποίησης, πρέπει να έχει έναν αριθμό διδακτικών μονάδων, ώστε σε περιπτώσεις εράσμους, μετεγγραφής, κλπ, να μπορεί να αναγνωρίζεται από το ένα πανεπιστήμιο στο άλλο, για το καλό της κινητικότητας του φοιτητή.
μερικοί τολμάνε να δώσουν έναν αριθμό μονάδων με βάση όπου χωράει και αρκετή υποκειμενικότητα: όχι μόνο ώρες διδασκαλίας, όχι συζήτηση μεταξύ των ωρών διδασκαλίας και της ύλης που πρέπει να καλύπτει το συγκεκριμένο μάθημα (πχ τί μονάδες να έχει ένα μάθημα χειρουργικής σε σχέση με ένα μάθημα εισαγωγή στο ισλάμ; καμία, μα, αν εγώ στο μάθημα 'εισαγωγή στο ισλάμ' ζητάω γνώση από 30 σελίδες, ενώ ο άλλος συνάδελφος με το μάθημα 'εισαγωγή στο τάδε' ζητάει γνώση από 3000 σελίδες, κι αυτό άδικο δεν είναι; δεν πρέπει να συζητηθεί πριν την κατάρτιση των μαθημάτων; δεν πρέπει να υπάρχουν στόχοι, συζήτηση μεταξύ των διδαασκόντων και των φοιτητών για να υπάρχει μια σφαιρική αντιμετώπιση και μια κοινή πορεία εξέλιξης της γνώσης για το ενδεικτικό πρόγραμμα σπουδών του κάθε εξαμήνου; να υπα΄ρχει δλδ μια ΒΑΣΗ κοινής αποδοχής με μέριμνα για όλους;
κι όχι μια ατάκα τύπου 'υπάρχουν μαθήματα που απαιτούν περισσότερο διάβασμα'.
δλδ; αν πω εγώ: προσοχή, είμαι ο πάπας! τα μαθήματά μου είναι έτσι και γιουβέτσι
κι ένας άλλος πει: ε, εγώ δεν είμαι ο πάπας, αλλά, όσο να'ναι, ε, πρέπει να διαβάσουν και λίγο οι φοιτητές...
τότε τι γίνεται; οι διδακτικές μονάδες γίνονται παπικές και πολλές στο ένα, φτωχές και δημοκρατικές στο άλλο; μάλλον το θέμα θέλει σκέψη...
γι' αυτό λέω: μαθαίνω από τα παιδιά, πόσο πιο μεγάλο είναι το θέμα της διδασκαλίας από τις ώρες στην τάξη.
είμαι μαθητευόμενος μάγος. ένας φτωχός χάρι πότερ, ανώνυμος, και αποφασισμένος να πάω τώρα να γράψω τι στο καλό τους είπα χτες και προχτές. με μαθαίνουν πολλά τα παιδιά.
θά 'ρθει και ο προκόπης το σαββατοκύριακο να μελετήσουμε μαζί το η-τάξη. αξίζει τον κόπο.
καλημέρα.