Τρίτη 5 Ιανουαρίου 2010

ένα ατυχές περιστατικό

ναι, έγινα τούρκος.
τουρκάλα.
και φυσικά δεν είπα τίποτα. το είχα βουλώσει, τουλάχιστον ελληνιστί.
γιατί δεν είπες τίποτε; θα με ρωτήσετε. μα γιατί είναι το στυλ μου, να είμαι δειλή, άφωνη, λυπημένη μπροστά σε μικρά λυπηρά πράγματα.

μα δεν θα το αφήσω έτσι. ψυχανάλυση τόσα χρόνια, δεν είναι για να καταλήγει κανείς στην υστερία, μα στην αλήθεια του τι έχει μέσα του. στην έξοδο.

να λοιπόν η ιστορία.
πρέπει να πάω να υπογράψω κάποια θέματα στον τόπο εργασίας μου.
λέω στο γιο μου το σεραφείμ: να προσπαθήσεις να είσαι όσο πιο ήσυχος μπορείς, κι εγώ, αν προσπαθήσεις, σου υπόσχομαι να τελειώσουμε γρήγορα και να κάνουμε ό,τι θέλεις.
-να γυρίσουμε σπίτι, είπε ο σεραφείμ.
-ωραία. κι εσύ να προσπαθήσεις.

η λέξη 'προσπάθεια' πιάνει καταπληκτικά.
μπαίνουμε λοιπόν στη γραμματεία. δέχομαι ένα πάκο γράμματα. ο σεραφείμ κάθεται στην πολυθρόνα ενός άδειου γραφείου.
όρθιος ένας νεαρός υπάλληλος της υπηρεσίας όπου γνωρίζετε οι περισσότεροι ότι εργάζομαι.
είναι νέος. όχι και τόσο βέβαια. απλώς, προσπαθεί να κάνει λιγάκι τον 'ανερχόμενο'.
-θέλω νερό!' μου λέει ο σεραφείμ.
δίπλα στον όρθιο νεαρό είναι το ψυγειάκι με ένα κάρο ποτηράκια, και διάφορα για τα μέλη της γραμματείας.\
αφού έχω ευχηθεί σε όλους καλή χρονιά, με τους τρόπους που ποτέ δεν αλλάζω, όποιον κι αν χαιρετάω, λέω στον νεαρό:
μπορείτε να δώσετε ένα ποτηράκι νερό στο σεραφείμ που διψάει;
κοιτάζει στο ψυγείο, και μου λέει:
-εδώ έχει ο κάθε υπάλληλος το μπουκάλι του. πηγαίνετε στο καμαράκι εκεί πίσω, ανοίξτε την πόρτα, έχει ποτήρια και βάλτε νερό από το νιπτήρα.


μου φάνηκκε αγενέστατη η απάντησή του, αλλά είπα: πάει στο διάολο, ας πάω μέχρι εκεί, έστω για να επαληθεύσω το επίπεδο συζήτησης και ευγένειας.

πρόκειται για ένα νιπτηράκι με κάποια ποτήρια που φυσικά κανείς δεν μπορεί να μεταχειριστεί, γυάλινα δυο ποτήρια πάνω στο ραφάκι του καθρέφτη. ένας νιπτήρας χωρίς καμία αξίωση καθαριότητας ή βρωμιάς. ένας τόπος όπου κανείς δεν μπαίνει να πιει νερό, πόσω μάλλον ένας 'φιλοξενούμενος' της υπηρεσίας.

επαλήθευσα το επίπεδο του νεαρού 'κυρίου', γύρισα στο σεραφείμ και του είπα γαλλικά: αγόρι μου, δεν έχει καθαρό νερό εδώ, ο κύριος δεν ήταν καθόλου ευγενικός, θα φύγουμε γρήγορα και θα πιούμε νερό έξω'.
-εντάξει, δεν πειράζει, δεν διψάω και τόσο, μου είπε στα ελληνικά ο σεραφείμ.

σκέφτομαι την επόμενη φορά να προσφέρω ένα μπουκαλάκι νερό στον υπάλληλο με το λαμπρό μέλλον.
μπορεί να τον βοηθήσει να ξελαμπικάρει τις ιδέες του και κυρίως να το έχει, αν κάπιος του ζητήσει νερό, να μπορεί να του το δώσει...

ξέρω γω;

εμένα όλο αυτό μου βρώμισε ψυχική μιζέρια. άσε που είμαι σίγουρη ότι αν του έλεγα 'πήγαινε σε παρακαλώ να μου φέρεις ένα νερό', μπροεί να γινόταν πιο ευγενικός.

:)

6 σχόλια:

shirine nour είπε...

δυστυχώς η ευγένεια εκλαμβάνεται πάαααρα πολύ συχνά ως αδυναμία...
φιλιά και στους δυό άφωνους πρωταγωνιστές της ιστορίας :)

Unknown είπε...

πολλές φορές η ευγένεια γίνεται ένδυμα αμηχανίας και αδυναμίας.
δυστυχώς, πολλές φορές στον τόπο εργασίας μου αντιλαμβάνομια ότι κάποιος δεν είναι του χώρου όταν είναι χαμογελαστός και πρόσχαρος.
σιρίν, είδες το σάιτ 'αρκάδες εσμέν;'
ο φίλος ο βασίλης το έβαλε μόνος του!

ο κύριος "αμ" είπε...

Καλημέρα ,
η αγένεια , είναι ένδυμα λερό και δυστυχώς φοριέται όλο και περισσότερο στο τόπο μας .
...και Χρόνια Πολλά :)

Unknown είπε...

... αμ πώς δεν έχεις δίκιο, κύριε άμ!
:)
η ευγένεια θεωρείται αδυναμία σε μερικούς. είναι όμως τόσο μεγάλη δύναμη για μερικούς άλλους!
χρόνια πολλά και σε σένα και καλωσόρισες!

the world's people είπε...

Ελένη ηρέμησε.....

Πήγες στο Λεβίδι στην έκθεση;

Την Παρασκευή πηγαίνω για κάποια δουλειά στη Βυτίνα, για λίγες ώρες, σκέψου το.

Unknown είπε...

αγαπημένε μου μυθοπλάστη, είμαι φουλ δουλειάς...
όπως βλέπεις! σε φιλώ και σ' ευχαριστώ για την πρόταση, κι ελπίζω να συνταξιδέψουμε άλλοτε προς τις κοινές μας πατρίδες!
:)