άσχετο;

παρασκευή βράδυ, αποφάσισα να ξεπορτίσω. ναι, ναι, όπως τ' ακούτε!
έβαλα τα καλά μου, μια προγαμιαία μπλούζα αρχαιολογικής αξίας, μια μαύρη φούστα, -άλα τις!- και κυκλοφορούσα στη θέση του συνοδηγού ΄με τον άγγελο, κατά τις δέκα το βράδυ. αθήνα άδεια. να χαίρεσαι να κυκλοφορείς. σ' ένα φανάρι της πανεπιστημίου περιμένουμε. ένας πεζός. ένα γκρι πράμα: γκρι γένια, γκρι μάτια, γκρίζα καμπούρα. αδύνατος, πάνω από εξήντα τουλάχιστον, κυρτός, με μια τσάντα πλαστική στο ένα χέρι, και μια φτωχικότατη τσάντα στη γερμένη του πλάτη.
ένα μπαστούνι, σχεδόν φυσικά, στο χέρι.
με το που ανάβει το δικό του πράσινο, ως πεζός, ξεκινάει να περάσει απέναντι. μπλοκάρει ωστόσο στη μέση του δρόμου. ναι μεν είναι για μας κόκκινο, αλλά έχουμε και διάθεση με τον άγγελο να τα πούμε, δε νοιαζόμαστε, δε βιαζόμαστε. μιλάμε, αλλά αναπόφευκτα παρατηρούμε το γεροντάκι, στα όρια του παρία, να παλεύει με το μπαστούνι του να ξεκολλήσει εντελώς ένα χαρτί που είναι περίπου κολλημένο, το μισό, και το άλλο μισό φυσιέται από τον αέρα, στη μέση της διάβασης. ο γεροντάκος παλεύει αρκετά να το ξεκολλήσει με τον μπαστούνι του, εγώ σκέφτομαι από μέσα μου 'να ένας ρακοσυλλέκτης'
τέλος ο άνθρωπος ξεκολλάει το χαρτί, σκύβει με κούραση, γυρνά πίσω με κούραση, στο φανάρι από όπου είχε ξεκινήσει για να διασχίσει το δρόμο, και με απόλυτο έλεγχο των κινήσεών του, βάζει το χαρτί στον κάδο απορριμάτων.

νιώθω ότι το πραγαμιαίο ακριβό ένδυμα μιας άλλης εποχής να κυλιέται στα μάτια μου σα σκουλήκι, τη φούστα την τωρινή που πήρα με τις εκπτώσεις να γίνεται ένα μεσαιωνικό μεσοφόρι, νιώθω να ανακατεύονται τα φοιτητικά μου όνειρα, η ζωή με τις προσδοκίες και τα οράματα μιας άλλης γενιάς που κουβάλαγα να ανακατεύονται με το τώρα, να χάνουν κάθε νόημα, νιώθω να υποκλίνομαι μπροστά στο μοναχικό μεγαλείο αυτού του ανθρώπου.
ίσως γι' αυτόν, μια πόλη καλύτερη, ναι, ναι, λίγο πιο καθαρή και λίγο πιο περιποιημένη, να είναι το "ταπεινό" δώρο που μπορούσε να μας κάνει...

αφού έβαλε το χαρτί στον κάδο, γύρισε πάλι, να περιμένει να διασχίσει αυτή την ίδια διάβαση.

ένας άρχοντας-γεροντάκι, με τόσο μεγαλέιο κρυμένο στα φτωχικά ρουχάκια του και στα μοναχικά, πολλά του χρόνια...

κι ο άγγελος κι εγώ συγγινηθήκαμε.
αργότερα, διηγήθηκα το περιστατικό στο φίλο μου το χρήστο, ξέρετε, που πίναμε καφέ όταν συνατήσαμε τη ρίτα...

ο χρήστος δε λέει πολλά.

κοίτα να δεις!, μου είπε. ένας άνθρωπος-ρίτα...



ήταν η ωραιότερη ατάκα που έχω ακούσει.
καλημέρα σας, καλή κυριακή.