Ανεβαίνει η γραφή σα δόξα θανάτου
Και παίζει με τα καυσόξυλα βιολιά τρίζουν τα δάχτυλα χυτά και πεταμένα στις στέγες των μικρών, πικρών ιδρυμάτων
Λέξεις-ίζημα
Συζυγίες ρηματικές ως ριπές όπλων μεσοπολέμου κι ακούς μια ριπή που δεν είναι καν μία, αλλά πολλές και το όνομά μου εστί απολύων…
Ο φόβος κατεβαίνει στο αμπάρι στο κελάρι στο κατώι στα σπλάγχνα μιλώ γελώ τρομάζω ερωτυεύομαι.
Παρόν το τίποτα, εξωφρενικά.
Ένα αντίο ελευθερία, η μόνη σχέση που μου δόθηκε στα ανθρώπινα.
ελένη κονδύλη. φρέσκο πράμα, μόλις το 'γραψα, φρέσκα κουλούρια... εδώ τα φράσκα κουλούρια... (σημειωτέον κουλούρι σχεδόν μηδέν θερμίδες, μηδέν. και του μοιάζει. καλημέρα. γύρισα). φεύγω..2009-08-16
7 σχόλια:
Το κουλλλλλλούρι κυρία μουροκουνέλη θέλει πολλά λλλλλλλ σαλλλλλλονικιώτικα. Να έχεις καλό...εσύ μου το μαθες να το λέω :)
αέρας σήμερα
πήρε το σουσάμι
απ΄τα κουλούρια!
Ούτινος ο τίτλος και ο αύγουστος: υπότιλος τιμής
αύγουστος θάνατος
καθότι αύγουςστος
θεός με σανδάλια γήινα
τελειώνει ο αύγουςστος και σαλπάρουμε για το σεπτέμβρη του χινόπωρου
πιάσαν και τα μελτέμια, έφυγε το σουσάμι κατά πάνω μεριά, και δεν μπορώ ν'ανοίξω τα νοήματα, τα κουλουράκια μου μείνανε ξέμπαρκα και μου λεν: τι να μας κάνεις; φάε μας, να χοντρύνεις κι άλλο, αξία για σένα δεν έχουμε γιατί δεν έχεις εσύ νόημα κανένα
όχι τους λέω τους κλεφτες και τους σαράντα θα τους βρείτε στο μυαλό μου ν' αλωνίζουν, ανοίξτε μόνο την πόρτα να κάνετε ό,τι σας γουστάρει
μα τα κουλούρια φεύγουν για παξοί
το δωράκι αντέχει στο χρόνο γιατί πονάει, το κοκάκι χαζεύει τα χαλίκια απροσδόκητα όπως κάνει ποδήλατο η ριτς μαγειρεύει άρθρα σ' ένα καινούριο σπίτι, μένει της μένης τίποτα; ένας φουκώ που τον βαστάει στα χέρια της και κακαρίζει ένας χαρούμενος ιδιοκτήτης γκούγκλη, εγώ, εχτές, μια βόλτα μέσα στα σπασμένα γυαλιά ηλίου και τα μυαλά στα κάγκελα,
όμως
την είδα την ακρόπολη, την είδα ψες νωρίς, βόλτα με δυο κι ο ένας απ' τους δυο δικός μου! ο άλλος; εγώ δική του
είναι κάτι διαφορές που πονάνε ρε παιδί μου
πέρασα κι από ένα τρένο χτες, δεν μπήκα μέσα είχα ξεχάσει το χαμόγελό μου στην ταράτσα, μαζί με τ' απλωμένα ρούχα της 'ποιος ... τα ρούχα στην ταράαατσα;',
ωραία ατάκα
τώρα είμαι μόνη μου
δεν έχω σουσάμι για τίποτα
όλα κλειστά είναι.
δευτέρα βλέπεις.
τίποτα δεν ανοίγει. το μυαλό μου έχει φρακάρει
να ξέρει ωστόσο οι παξοί πως δεν κατάλαβα
τίποτα
λιγάκι κάτι, ένα κουνουπάκι σαν να δάγκωσε τη κουνελομούρη μου και πόνεσε, αλλά τώρα έχω κόψει εκείνο το κομματάκι. θα βγει καινούριο, με πιο μακριά μουστάκια, για να καταλαβαίνω καλύτερα/
τι να πω
σιτεμένη είμαι, αλλά μικρή παραμένω, με μια ελπίδα: επειδή αγαπάω, νομίζω αλήθεια, να με συγωρούνε αυτές κι αυτοί και να μένουμε κοντά, ακόμη και στις παξοί, ακόμη στην ανοιχτή θάλασσα.
θάλασσα που κάνει ψωμί, έχετε ματαδεί;
εντάξει, όχι΄θάλασσα, μπορ403 νομίζω
κι όλα αυτά λόγω βλακείας
και που είδα τον λατίνο κανένα να μπαίνει να μου μιλά...
καλημέρα
Πολύ ηρωϊκη επιστροφή!!
καλο χειμώνα? η καλό υπόλοιπο διακοπων?
φιλια
Καλώς όρισες αίνιγμα! Γούστο δεν έχει ο Αύγουστος για μπύρες? άσε τα άπλυτα και τα πλυμένα Ελενάκι, το καθενα στη θέση του κι εμείς στις βάρκες μας ν'αρμενίζουμε
Μου 'λειψες!
Δημοσίευση σχολίου