Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2008

η πόρτα

αφορμή είναι η σημερνή ανάρτηση στο αλωνάκι της ποίησης του γιώργου κεντρωτή.
υπέροχο το ποίημα που ποστάρησε.

έβγαλα κι εγώ απ΄ το καλάθι της αραβικής ποίησης και πεζογρφίας, δυο τρία πραματάκια. αντί να τα βάλω στα σχόλιά του, με ζήλεια, έπαρση και όλα τα λοιπά φτωχικά μου μπλιχλιμπίδια, τα βάζω εδώ.
όλα είναι κομμάτια που τράβηξα με τη λέξη 'πόρτα', κι έχει και υπέροχα άλλα αλλά δεν προλαβαίνω, τώρα πάει η ώρα εφτάμιση και, από το βιβλίο 'εισαγωγή στη λογοτεχνία των αράβων΄, εκδόσεις ελληνικά γράμματα, αθήνα 2001.
καλημέρα σε όλους

--------
η πόρτα.
άδωνης, άσματα του μιχιάρ του δαμασκηνού

Η πόρτα

«Εδώ κι εβδομάδες, την πόρτα
παραμονεύουν τα βλέφαρά του,
το σώμα μες στην κλίνη του χαμένο,
η καρδιά του ψάχνει, στην πόρτα κρεμασμένη,
κανείς δεν χτύπησε την πόρτα

ποθεί να δακρύσει -
"πόσο ευγενικό το κλάμα και πολύτιμο,
στο ποτάμι του ένα καράβι
τους αγαπημένους μου κουβαλάει".
[Μετάφραση Μάρκελλος Πιράρ ]


--------------

του άμπου ταμάμ, ποιητή της χρυσής περιόδου των αββασιδών, πρώην πανηγυριστή, κατόπιν μελαγχολικού ποιητή του 9ου περίπου αιώνα


Το κεφάλι μου άσπρισε

«Το κεφάλι μου άσπρισε,
και ποτέ μου δεν είδα κεφάλια ν'ασπρίζουν
χωρίς να 'χει πρώτα γεράσει η καρδιά.

Γιατί οι καρδιές προπορεύονται πάντα
στην κεφαλή του στρατού
των μαχητών του σώματος,
όπως οι οδηγοί που προχωρούν
μέσα σ'εχθρική χώρα,
προηγούνται του σώματος
σε κάθε βαθιά θλίψη
και κάθε στιγμή ευτυχίας.

Για πολύ καιρό αρνιόμουν να πιστέψω

πως τα μαλλιά μου έχουν ασπρίσει.
Αν ζήσω όμως λίγα χρόνια ακόμη,
θα φθάσω να αρνούμαι
πως είχα κάποτε μαύρα μαλλιά.

Είναι επειδή η αδικία υψώθηκε γύρω μου σαν τον ορίζοντα
κι αμέσως είδα το φάντασμα των γηρατειών στην πόρτα μου
να φέρνει επισκέπτες για να με συλλυπηθούν».

------------
αυτό που ακολουθεί, είναι ένα υπέροχο μυθιστόρημα του 20ου αιώνα.
φυλακισμένος ο συγγραφέας στην ασυμβατότητα ανάμεσα στη βασανισμένη προσωπική του ιστορία, και την προδομένη προσωπική του ιστορία, αυτήν που παρουσιάστηκε εμπρός του μα δεν μπόρεσε εύκολα να κουβαλήσει εντός του. πού είναι πιο φυλακισμένος ο άνθρωπος; μέσα ή έξω του;

Σουδανός Τάγιεμπ Σάλιχ. Γεννήθηκε το 1928῍ απόσπασμα από το μυθιστόρημα
Η εποχή της Μετανάστευσης στο Βορρά (μετάφραση Β. Κατσάνης), εκδ. Ροές, 149-150

«Είχα χασομερήσει υπερβολικά μπρος στην κλειστή σιδερένια πόρτα και να που τώρα βρισκόμουν ολομόναχος, χωρίς σκοπό, χωρίς καταφύγιο, χωρίς καμιά εξασφάλιση κι ολότελα άοπλος αντίκρυ σ’έναν κόσμο που φάνταζε πλατύς κι έτοιμος να μ’ απορροφήσει. Έτσι, χωρίς να το καταλάβω ή να το θελήσω, είχα μεταμορφωθεί σ’ένα αυτόνομο κλειστό σύμπαν. Πού ήταν αλήθεια οι ρίζες που ‘νιωθα σε κάθε μου βήμα; Τι είχαν γίνει οι χαρούμενες φωνές των πανηγυρισμών, οι πλημμύρες του Νείλου, οι πνοές του ανέμου, το καλοκαίρι και ο χειμώνας, ο Βορράς κι ο Νότος;»

11 σχόλια:

anepidoti είπε...

Την διαφήμιση στην έκανε η κοπτοραπτού που τρελλαίνομαι να διαβάζω...
Αρκετή ώρα σε χάζεψα να καταλάβω τι και πως και μ' άρεσες, άσχετο αν δεν κατάλαβα τίποτε και τι σημασία έχει άλλωστε.Μια κι έκανες καινούριο μπλογκ, πέρασα καινούρια κι εγώ.
καλημέρα και θα σε...παρακολουθώ ανελλιπώς!

MenieK είπε...

βρε, βρε, βρε! Τι αποκάλυψη ήταν αυτός ο αββασίδης.... και τι ενοχές μου δημιούργησε (της κατά συρροήν ενοχικής!) Ώστε γι αυτό κι εγώ το βάφω το μαλλί... Δε θέλω να αντιληφθώ/αποδεχτώ/ομολογήσω ότι η καρδιά μου γέρασε

MenieK είπε...

Και για να είμαι και λίγο σοβαρή, το απόσπασμα του μυθιστορήματός σου (καλά όχι ακριβώς, αλλά εξ' αγχιστείας) μου έφερε στο νου τη Δημοσθένους λέξη του Σαββόπουλου (τι να πεις? μεγάλος ποιητής και τραγουδοποιός ο συμβιβασμένος)

anepidoti είπε...

Για να μην φανώ πολύ ηλίθια, άντε λίγο, το δεν κατάλαβα πάει στο γιατί τα πέταξες όλα κι...έφυγες.
sorry, για την διευκρίνιση.

μελονικος είπε...

Η πόρτα

Και αν πρέπει να φύγης μακριά
και το δρόμο που διάλεξαν άλλοι να πάρεις
εγώ θα 'μαι εδώ για σένα
και την πόρτα ανοικτή θα την αφήνω
μην και κάποιο λευκό βράδυ
χρειαστείς δυό μπράτσα να σε τυλίξουν
και μια αγκαλιά να σε παρηγορίσει

Unknown είπε...

ανεπίδοτη, καλωσόρισες...
γράφω ό,τι μου κατέβει, οπότε, πώς να καταλάβει ο άλλος...
σιγά σιγά συνηθίζει...
καλό βράδυ!

Unknown είπε...

σήμερα πήρα τον αββασίδη και τον καταφχαριστήθηκα...
η σχέση της καρδιάς με το γήρας, πραγματική και συμβολική, όσο η καρδιά να είναι το σύνορο όπου χτυπά η αδικία...

Unknown είπε...

μένηεκ, ποιον λες, δεν ξέρω:)

Unknown είπε...

ανεπίδοτη, σ'αυτό το μπλογκ δεν μπορεί να φανείς ηλίθια! ασφαλώς και κρατάω τα πρωτεία για πάρτη μου!

Unknown είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Unknown είπε...

!!!!
Η πόρτα

Και αν πρέπει να φύγης μακριά
και το δρόμο που διάλεξαν άλλοι να πάρεις
εγώ θα 'μαι εδώ για σένα
και την πόρτα ανοικτή θα την αφήνω
μην και κάποιο λευκό βράδυ
χρειαστείς δυό μπράτσα να σε τυλίξουν
και μια αγκαλιά να σε παρηγορίσει

ΝΙΚΟ ΕΙΣΑΙ ΑΠΙΘΑΝΟΣ.

23 Οκτώβριος 2008 9:13 μμ

το ξανάβαλα, απλώς το έσβησα γιατί με την αποκοτιά μου, είχε βγει ένα 'μεν' που δεν ήξερα τι είναι και το είδα τώρα! σόρρυ!:)