η πόρτα

αφορμή είναι η σημερνή ανάρτηση στο αλωνάκι της ποίησης του γιώργου κεντρωτή.
υπέροχο το ποίημα που ποστάρησε.

έβγαλα κι εγώ απ΄ το καλάθι της αραβικής ποίησης και πεζογρφίας, δυο τρία πραματάκια. αντί να τα βάλω στα σχόλιά του, με ζήλεια, έπαρση και όλα τα λοιπά φτωχικά μου μπλιχλιμπίδια, τα βάζω εδώ.
όλα είναι κομμάτια που τράβηξα με τη λέξη 'πόρτα', κι έχει και υπέροχα άλλα αλλά δεν προλαβαίνω, τώρα πάει η ώρα εφτάμιση και, από το βιβλίο 'εισαγωγή στη λογοτεχνία των αράβων΄, εκδόσεις ελληνικά γράμματα, αθήνα 2001.
καλημέρα σε όλους

--------
η πόρτα.
άδωνης, άσματα του μιχιάρ του δαμασκηνού

Η πόρτα

«Εδώ κι εβδομάδες, την πόρτα
παραμονεύουν τα βλέφαρά του,
το σώμα μες στην κλίνη του χαμένο,
η καρδιά του ψάχνει, στην πόρτα κρεμασμένη,
κανείς δεν χτύπησε την πόρτα

ποθεί να δακρύσει -
"πόσο ευγενικό το κλάμα και πολύτιμο,
στο ποτάμι του ένα καράβι
τους αγαπημένους μου κουβαλάει".
[Μετάφραση Μάρκελλος Πιράρ ]

--------------

του άμπου ταμάμ, ποιητή της χρυσής περιόδου των αββασιδών, πρώην πανηγυριστή, κατόπιν μελαγχολικού ποιητή του 9ου περίπου αιώνα

Το κεφάλι μου άσπρισε

«Το κεφάλι μου άσπρισε,
και ποτέ μου δεν είδα κεφάλια ν'ασπρίζουν
χωρίς να 'χει πρώτα γεράσει η καρδιά.

Γιατί οι καρδιές προπορεύονται πάντα
στην κεφαλή του στρατού
των μαχητών του σώματος,
όπως οι οδηγοί που προχωρούν
μέσα σ'εχθρική χώρα,
προηγούνται του σώματος
σε κάθε βαθιά θλίψη
και κάθε στιγμή ευτυχίας.

Για πολύ καιρό αρνιόμουν να πιστέψω

πως τα μαλλιά μου έχουν ασπρίσει.
Αν ζήσω όμως λίγα χρόνια ακόμη,
θα φθάσω να αρνούμαι
πως είχα κάποτε μαύρα μαλλιά.

Είναι επειδή η αδικία υψώθηκε γύρω μου σαν τον ορίζοντα
κι αμέσως είδα το φάντασμα των γηρατειών στην πόρτα μου
να φέρνει επισκέπτες για να με συλλυπηθούν».

------------
αυτό που ακολουθεί, είναι ένα υπέροχο μυθιστόρημα του 20ου αιώνα.
φυλακισμένος ο συγγραφέας στην ασυμβατότητα ανάμεσα στη βασανισμένη προσωπική του ιστορία, και την προδομένη προσωπική του ιστορία, αυτήν που παρουσιάστηκε εμπρός του μα δεν μπόρεσε εύκολα να κουβαλήσει εντός του. πού είναι πιο φυλακισμένος ο άνθρωπος; μέσα ή έξω του;

Σουδανός Τάγιεμπ Σάλιχ. Γεννήθηκε το 1928῍ απόσπασμα από το μυθιστόρημα
Η εποχή της Μετανάστευσης στο Βορρά (μετάφραση Β. Κατσάνης), εκδ. Ροές, 149-150

«Είχα χασομερήσει υπερβολικά μπρος στην κλειστή σιδερένια πόρτα και να που τώρα βρισκόμουν ολομόναχος, χωρίς σκοπό, χωρίς καταφύγιο, χωρίς καμιά εξασφάλιση κι ολότελα άοπλος αντίκρυ σ’έναν κόσμο που φάνταζε πλατύς κι έτοιμος να μ’ απορροφήσει. Έτσι, χωρίς να το καταλάβω ή να το θελήσω, είχα μεταμορφωθεί σ’ένα αυτόνομο κλειστό σύμπαν. Πού ήταν αλήθεια οι ρίζες που ‘νιωθα σε κάθε μου βήμα; Τι είχαν γίνει οι χαρούμενες φωνές των πανηγυρισμών, οι πλημμύρες του Νείλου, οι πνοές του ανέμου, το καλοκαίρι και ο χειμώνας, ο Βορράς κι ο Νότος;»