Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

παιδί σε λύκειο κυνηγάει με σπαθί.

καλημέρα, είναι μητέρα τριών παιδιών, όσοι μπαίνετε εδώ μέσα το ξέρετε. το πιο μικρό παιδί μου με οδήγησε πιο κοντά στο σχολείο. έτσι βρέθηκα στο σύλλογο γονέων, σε δραστηριότητες γύρω από τα παιδιά και το σχολείο. πήγαινα σε καθημερινή βάση στο σχολειό, γνώριζα όλα τα παιδιά. με γνώριζαν κι αυτά κι οι γονείς τους, είχα μάλλον κερδίσει την εμπιστοσύνη τους και εύχομαι να είναι όλα πάντα καλά.
σε κάποια φάση ήρθε ένας πατέρας, μη γνωρίζοντάς με πολύ είχε ωστόσο την ειλικρίνεια να μου μιλήσει για το παιδί του.
προσωπικά, εκτός από να τον ακούσω, δεν κατάφερα τίποτα. μια χρονιά ή δυο αργότερα, το παιδί απολυθηκε για πάντα από το συγκεκριμένο σχολείο.
περίπου τότε, μαθητής ήταν κι ο Χ. ερχόταν ατιμέλητος, απεριποίητος, κουνιστός, καμιά φορά με λίγο μέικάπ. γινόταν της μουρλής σε όποια τάξη έμπαινε μέσα. τα παιδιά τον κορόιδευαν.
όταν κάποιος καθηγητής τον πέταξε έξω λόγω της φασαρίας, δε θα ξεχάσω τον μέλλοντα τραβεστί κατά πάσα πιθανότητα, να λέει:

με πετάς έξω έ; μου λές πού να πάω; οχιά! ε οχιά!

ασφαλώς και δεν ήταν οχιά η συγκεκριμένη καθηγήτρια. άσχετα απ' αυτό, ο δεκατετράχρονος έβγαζε την κραυγή της εκγατάλειψης: δεν είχε αποκούμπι πουθενά.

με το διευθυντή του σχολείου πήραμε τηλέφωνο κοινωνικές υπηρεσίες. δε βγάλαμε τίποτα.
ο καθηγητής των θρησκευτικών, ένας παππάς, ανέλαβε να πάει σπίτι του, να μιλήσει με την οικογένεια.
η οικογένεια ήταν αποφασισμένη: σε λίγο θα έχανε κάθε επαφή με τον μέλλοντα παραβάτη, και το περίμενε πώς και πως. τι να τον κάνουν τον παππά; τους δυσκόλευε τον καιάδα που είχαν ήδη ετοιμάσει, μαζί με την κοινωνία, γι' αυτό το παιδί.

όλα τα παιδιά, παιδιά μας είναι.

έμαθα κι άλλα. ο πρώτος παραβάτης τον οποίο ανέφερα, στο δημοτικό, είχε φοβερίσει κοριτσάκι να μη μιλήσει, βάζοντας το κεφάλι της στην οπή της τουαλέττας! στην ερώτησή μου αν το είπαν στη μαμά ή τον μπαμπά, η απάντηση ήταν: είχαμε φοβηθεί τόσο που κανείς δεν είπε τίποτε.

τώρα, αν φύγουμε από τη λεπτομέρεια και πάμε στο ψητό, τι βλέπουμε; ένα φούρνο εκκολαπτόμενων βομβών. βόμβα για την κοινωνία είναι παιδιά που κανείς δεν πλησιάζει στη σωστή διάσταση της κραυγής τους.

τι έχουμε τώρα; έναν έφηβο με σπαθί. ένα σπαθί νίντζα, απ' αυτά που βλέπεις στο άβαταρ, στα γιαπωνέζικα κόμικς. ο νεαρός σαμουράι κυνηγάει ενήλικες. θα μπει ίσως για θεραπεία και μπορεί να το ξεπεράσει εντελώς και να γίνει μια χαρά άνθρωπος όταν μεγαλώσει.
ΌΜΩΣ ΚΑΤΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΕΙ ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΤΟ ΑΚΥΒΕΡΝΗΤΟ.
πόσο φορτώνεται ένα παιδί που ξυπνάει το πρωί, ίσως παίζει η τηλεόραση και γκαρίζουν πεντακόσιοι εκφοβιστές λέγοντας ότι παντού βασιλεύει η αδικία, όταν η ύφεση μας έχει παρασύρει κάτω από το μηδέν, ότι πρέπει να φοβόμαστε. πώς αντιδράνε γονείς που μπορεί να έχουν χάσει τη δουλειά τους, ή που διερωτώνται τι φόρο θα πληρώσουν, πού θα τα βρουν, τι θα κάνουν, ποιο λογαριασμό θα πρωτοπληρώσουν... ΚΑΙ Ο ΤΡΟΜΟΣ, ΚΑΙ Ο ΦΟΒΟΣ, ΚΑΙ Η ΒΙΑ ΑΥΞΑΝΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΒΕΒΑΙΌΤΗΤΑ Η ΟΠΟΊΑ ΔΙΔΆΣΚΕΤΑΙ ΠΑΝΤΑΧΟΘΕΝ.
για να μην πω, τι μπορεί να έχει συναντήσει το παιδί και μέσα στο σχολείο. και έξω από το σχολείο. γύρω του.

κατά τα άλλα, ψυχολόγους, έχουμε.
σωρηδόν. δε γνωρίζω την κατάρτιση για το κάθε κομμάτι.
γνωρίζω πάντως πως ξεχειλίζει η ανεργία στον τομέα τους.
αντίθετα, νομίζω οι ψυχίατροι έχουν ήδη πολλή δουλειά, γιατί, τα πράγματα, χωρίς έλεγχο, οι ανθρώπινες ομάδες που γίνονται όλο και πιο ευπαθείς, δεν έχουν στήριξη,
ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ.
μιας και οι φυλακές όχι μόνο δε χωράνε, αλλά, ως γνωστόν, είναι σχολεία που μπαίνεις μαθητής και βγαίνεις δάσκαλος,
σε λίγο, το σκεφτήκατε;
ΠΏς ΘΑ ΕΊΝΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΑΣ;

ΠΌΣΑ ΜΑΡΜΑΡΑ ΘΑ ΞΕΚΟΛΛΗΣΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΡΑΦΟΥΝ ΕΠΆΝΩ ΜΑΣ;

ΕΤΟΥΤΑ ΕΔΩ ΤΑ ΜΑΡΜΑΡΑ ΚΑΚΙΆ ΣΚΟΥΡΙΆ ΔΕΝ ΠΙΆΝΟΥΝ....

στα χέρια αδικημένων και εκφοβισμένων παιδιών, ετούτα εδώ τα μάρμαρα, σ' αυτή την πατρίδα που πληγώνει κάθε μέρα περισσότερο, είναι πέτρες στο σύνταγμα. πέτρες στα σχολειά. στο δρόμο, και κυρίως στο μέλλον.






8 σχόλια:

agrampelli είπε...

‎...πως γίνεται πάντα να μου ταρακουνάς τον άξονα της ισορροπίας μου;ανατρίχιασα με την γυμνή αυτή αλήθεια,με αυτά τα παιδιά ενός κατώτερου θεού...

ειρήνη είπε...

να μιλήσω κι εγώ απ' την όχθη των καθηγητών..

σε έκθεση που έβαλα σε τμήμα β' Γυμνασίου με θέμα : " H χώρα μου και η ζωή σ' αυτήν "
πήρα γραπτά που βγάζουν τόση μαυρίλα και απαισιοδοξία μα και μίσος προς τους μετανάστες που παίρνουν τη δουλειά των γονιών τους.. σε μια τάξη 28 παιδιών τα μισά και παραπάνω παιδιά έχουν γονείς άνεργους ..παιδιά που στοιβάζονται στην αίθουσα σαν θηρία σε κλουβί ,παιδιά θυμωμένα , παιδιά όμως πάνω απ' όλα ..που έχουν ανάγκη ένα χάδι στην ψυχη τους κι ένα βλέμμα που θα τα κοιτάξει και δεν θα προσπεράσει αδιάφορα..

πιάνω τον εαυτό μου να έχει τύψεις ..γιατί ακουμπώ τόσα απ' την ψυχή μου εκεί μέσα σ' αυτές τις αίθουσες που δεν έχω αντοχή για τις κραυγές των δικών μου παιδιών..

Unknown είπε...

έχουμε τόσο υποβαθμιστεί όλοι, που είμαστε όλοι τώρα πια παιδιά ενός κατώτερου θεού...
όλοι μαζί στο κενό του θανάτου, αύριο η διαδήλωση για τη 17 νοέμβρη, εκεί κοντά κι ο αλέξανδρος, εκεί κοντά όλοι μας, καταρρακωμένοι. νικημένοι. άποροι.

Unknown είπε...

ειρήνη, σε καταλαβαίνω. όχι γιατί έχεις μέσα στην τάξη σου παιδιά που ζητάνε, αλλά γιατί δουλεύεις με συναδέλφους που έχουν ξεχάσει.
η κίρκη της αδικίας, οι λωτοί της λαμογιάς. ο ωχαδελφισμός του ακούνητου, ο πληθωρισμός του τεμπέλη. που δεν είναι κακοί όλοι αυτοί. νικημένοι είναι. τα παιδιά έχουν επαναστατήσει. δε θέλουν πια νικημένους. μας θέλουν όρθιους, κι εμείς έχουμε γονατίσει. ο καιρός για αλήθεια πλησιάζει, με όποιο κόστος.

Theo είπε...

Πονάω, Ελένη, μ' αυτά που διαβάζω εδώ, για τα παιδιά που μεγαλώνουν σε τέτοιες συνθήκες.
Όμως υπάρχει κι ο Θεός. Που επιτρέπει να δοκιμαστούν τόσο. Που τ' αγαπά περισσότερο απ' όσο αυτά μπορούν ν' αγαπήσουν τον εαυτό τους, άπειρα περισσότερο απ' όσο μπορούμε εμείς να τ' αγαπήσουμε. Που περιμένει την ελάχιστη ανταπόκριση, για να τα βοηθήσει όχι μόνο να τα ξεπεράσουν εντελώς και να γίνουν μια χαρά άνθρωποι όταν μεγαλώσουν, αλλά και να τους δώσει μεγάλες ευλογίες, ώστε να μακαρίζουν τις δοκιμασίες που πέρασαν.
Ας μην ξεχνούμε ότι από τ' αγκάθι βγαίνει ρόδο κι ας ελπίζουμε στο έλεός Του.

Unknown είπε...

theo, υπάρχει ο Θεός, ή, όπως λένε, έχει ο θεός. τι επιτρέπει και τι όχι, μήπως είναι ένα ανθρωπόμορφο σχήμα; μήπως, ο,τι γίνεται, δεν είναι ό,τι επιτρέπει εκείνος, ή δεν είναι γιατί τιμωρεί εκείνος, μα είναι αυτό που γίνεται μέσα μας; είναι αυτό που δίνουμε όλοι μαζί ως κοινωνία στα μικρότερα μέλη μας τα παιδιά;
και βέβαια πονάει η ψυχή σου βλέποντας να υποφέρουν τόσο τα παιδιά, βλέποντας μερικές φορές να μαθαίνουν στην υποκρισία μας, στο φόβο μας, στην αυτάρκειά μας, κυρίως αυτήν, ως τείχος προστασίας εναντίον των άλλων....
αν το καλό ξεκινάει για μας τους χριστιανούς από τον πατέρα των φώτων, άνωθεν, κι έρχεται σα δώρο, το ζήτημα είναι να αναρωτηθούμε πώς κι από πού ξεκινάνει το κακό, και τι είναι κακό. όταν ένα παιδί σκοτώνει -ευτυχώς εδώ δεν είχαμε τέτοια περίπτωση- πρέπει να αναρωτηθούμε τι έχει εισπράξει ως απόρριψη, αδικία, βάσανο, και έχει μέσα του τέτοιες πληγές θανάτου. οταν ένα παιδί φέρεται έτσι, όλοι εμείς οι γονείς, δάσκαλοι, ιερείς, κλπ κλπ, πρέπει να σκύβουμε το κεφάλι με συντριβή: δικό μας κακό είναι αυτό που οδήγησε το παιδί στην άκρη του γκρεμού. μα έχει ο θεός και το ουράνιο τόξο πάντα φαίνεται στην ανθρώπινη ζωή. με ναρκισιστική διάθεση θα γράψω ακόμη μια βλακεία ε΄δω μέσα.

Theo είπε...

Κι αυτό που εμείς ως κοινωνία δίνουμε στα μικρότερα μέλη μας ο Θεός θα μπορούσε να το αποτρέψει, αλλά σέβεται την ελευθερία μας και δεν το κάνει, άρα το επιτρέπει.

Όπως μας διδάσκουν οι Πατέρες, ενώ ο Θεός είναι ο Ων, το κακό είναι μη ον, η άρνησή Του, η άρνησή μας ν' ανοιχτούμε και να δούμε τα πράγματα από το δικό Του πρίσμα, ο αυτοεγκλωβισμός μας στο μίζερο εγώ μας.

Unknown είπε...

theo, ΑΠΊΣΤΕΥΤΟ! μου έδωσες την απάντηση που ζητά ο σεραφείμ, διερωτώμενος τι ειναι το κακό, και πώς υπάρχει αφού ο θεός δημιούργησε τον κόσμο. δημιούργησε και το κακό; άρα το αγαπά κι αυτό; αυτά ρωτούσε ο σεραφείμ στα 14 του...
κι εγώ, πιεζόμενη μπροστά στην πραγματικότητα με τις ερωτήσεις του παιδιού, του έλεγα κάτι παρόμοιο, αλλά χωρίς σιγουριά. μου προσέφερες μια διδασκαλία πάνω στη σιγουριά ενός δρόμου όπου πάτησαν χιλιάδες αγαθοί άνθρωποι που κατέληξαν άγιοι...
δέξου το σεβασμό και το ευχαριστώ μου.