Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011

παιδαγωγικό πείραμα

πέμπτη πρωί, ώρα 9 παρά. το μάθημα αρχίζει στις 9, άντε πάντα τηρώ το ακαδημαϊκό τέταρτο, το έχω μάθει πλέον.
είσαι για ένα θεατρικό; λέω σε μια πιτσιρδέλα. της απέσπασα να συγκατανεύσει.
μπήκα στην αίθουσα, τα παιδιά ήταν λίγα, υπήρχε και απεργία των μέσων μεταφοράς.
καλημέρα. έχετε σας παρακαλώ την καλοσύνη να βγείτε για δυο λεπτά έξω και να περιμένετε; είπα στα παιδιά. όσο για σας, και στράφηκα στη συνενοημένη φοιτήτρια, εσείς παρακαλώ να μείνετε, έχουμε να ξεκαθαρίσουμε κάτι.
τα παιδιά βγήκαν και περίμεναν.
εμείς μέσα αρχίσαμε τις φωνές,. πρώτη εγώ δλδ, και τι αυτό, και γιατί το κάνατε, και ξέρετε ποια είμαι γω, και μπαμ και μπουμ, και 'διαμαρτύρομαι κυρία, πώς τολμάτε, μα ασκείτε βία', μα δεν είναι δυνατόν, κλπ κλπ κλπ μην τα πολυλογώ.

το πράγμα βάστηξε δυο τρία λεπτά.

ΚΑΜΙΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΑΠΌ ΤΑ ΠΑΙΔΙΆ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΕΞΩ.

ανοίξαμε την πόρτα.
ρώτησα: δεν ακούγατε τίποτα;
-φανταστήκαμε ότι το κάνατε αστεία.
- κι αν μου τη βίδωνε, κι όντως το έκανα στα σοβαρά;

κλειστή πόρτα.
είχαμε λίγο λιβύη. μέτά η πόρτα έκλεισε. μετά είχαμε λίγο ιαπωνία.
τώρα ξαναέχουμε λίγο λιβύη. μετά η πόρτα θα κλείσει, θα δούμε κάτι άλλο.
Η ΠΑΘΗΤΙΚΟΤΗΤΑ ΜΑΘΑΙΝΕΤΑΙ ΝΩΡΙΣ. ΠΟΛΥ ΝΩΡΙΣ.
ΕΝΣΤΕΡΝΙΖΕΤΑΙ.

ΟΧΙ Ως ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΥΣΗ.
ως απανθρακωμένη, νεκρή φύση, που την κοσμούν οι φιλτραρισμένες πληροφορίες και οι κλειστές πόρτες.
μαθαίνουμε την παθητικότητα, την αμηχανία, τη σιγουριά ότι ο κόσμος εξελίσσεται χωρίς εμάς.

15 σχόλια:

roula karamitrou είπε...

Α παπάπαπαπαπά γυναικείον ελενίτσα'μ :)

Sue G. είπε...

Πολύ καλό μάθημα που αμφιβάλλω αν οι φοιτητές το αντιλήφθηκαν. Ελπίζω μόνο να τους είπατε αυτό που γράψατε εδώ σαν επίλογο...

gerasimos είπε...

Όταν μια γενιά ολόκληρη μεγαλώνει σαν θεατής της ζωής μπροστά σε οθόνες (της τηλεόρασης, του υπολογιστή) δύσκολα, πολύ δύσκολα θα βγει από τον ρόλο αυτό για να συνειδητοποιήσει την ανθρωπινότητά της...

Juanita La Quejica είπε...

Ελαφρά απελπιστικό... μακάρι να έκαναν παρόμοιο πείραμα σε όλα τα σχολεία.

Marina είπε...

Ωραία η προσπάθεια να ξεκουνήσετε νέα μυαλά που η κοινωνία του σήμερα θέλει να είναι βυθισμένα στη παθητική έγκριση των οποιον αποφάσεων.
Μακάρι οι δάσκαλοι να έκαναν τα ίδια και στο δικό μου σχολείο, σε όλα τα σχολεία της χώρας.
Ακόμη και ένας αν αντιληφθεί τι γίνεται και αλλάξει πορεία στη ζωή του/της, κερδίσατε

scalidi είπε...

Φοβερό...

ritsa masoura είπε...

Μακάρι να γινόταν αντιληπτό το βαθύτερο νόημα του θεατρικού σου παιγνίου Ελένη μου, αλλα τα χρυσά μου όλα είναι μοσχαναθρεμμένα κι εμείς, άσε...

Νηφάλια Μέθη είπε...

θα ναι απο τα μαθηματα που θα θυμουνται..!

τυχεροι που σ εχουν καθηγητρια τους

καλο βραδυ

Unknown είπε...

ρούλα, γυναικείον, ε;
τι να πω; πού να δεις και τους άντρες...
(χε χε χε, αυτά θα τα πούμε από κοντά μικρό μου)

Unknown είπε...

σου, είναι δύσκολο να καταλάβεις τι καταλαβαίνει ο καθένας...
βέβαια μίλησα για την παθητικότητα που μας μαθαίνουν, και το πόσο γελοίο είναι σήμερα αυτό που λένε 'μια εικόνα χίλιες λέξεις'...
:(

Unknown είπε...

γεράσιμε, συμφωνώ μ' αυτά που γράφεις.
κι ενώ μπορείς μια οθόνη να τη χρησιμοποιήσεις σαν παράθυρο στον κόσμο, οι περισσότεροι από μας τη βλέπουν ως καθρέφτη του εαυτού μας, και της αναζήτησης προσωπικού όφελους.
ανθρωπινότητα όπως γράφεις, αν ο καθένας μας βλέπει τον άλλον. την καλησπέρα μου.

Unknown είπε...

χουανίτα, ναι, ίσως τόσο απελπιστικό όσο η καθηγήτριά τους, πρέπει να το πούμε κι αυτό.

Unknown είπε...

μαρίνα, τα παιδιά πάντα βρίσκουν κάτι να σε ξεκουνήσουν. θυμώνω με την παθητικότητα που τους εμφυσάμε επί γενιές γενιών...

Unknown είπε...

σκαλιδάκι και ριτς, εσείς τα δυο ξέρετε πώς λειτουργεί η κοινωνική γραφή, άρα παλεύετε, ενδεχομένως για το ίδιο...

Unknown είπε...

νηφάλια μέθη, μια σάπια πενηνταπεντάρα δασκάλα είμαι.
έτοιμο λίπασμα.
μακάρι κάτι να ανθίσει από ένα θέμα, έστω κι αν αυτό είναι ένα αμήχανο χαμόγελο...